JavaScript voor mensen, hobbits en elven - Deel 2

Voorbereiden op de reis naar Rivendel.

“Informatie is de onmisbare grondstof voor kennis.”
                                                                        - Sam Rain

Scripts zijn programma’s. Programma’s doen twee dingen, namelijk onthouden en doen. JavaScript maakt zo het leven van een magiër gemakkelijk – Hobbits en mensen hoeven zich niet te verkneukelen aan dagenlang oefenen om een boog te leren spannen (om maar te zwijgen over leren richten en de roos te raken). Het is wel handig om te weten hoe het ‘ongeveer’ werkt.

Om iets te onthouden, moet een programma het kunnen herinneren, en om te herinneren heeft deze dus geheugen nodig. Geheugen in een computer kun je het makkelijkst inbeelden als een boek. Iedere bladzijde heeft een nummer, en je kunt óf door het hele boek bladeren óf gebruikmaken van de inhoudsopgave. Programmeertalen in het algemeen, ook JavaScript, doen dit via een inhoudsopgave; door gegevens ‘op te slaan’ als hoofdstuk, kunnen ze de bijpassende pagina vinden via de inhoudsopgave. In dure bewoording heet de pagina naar een hoofdstuk voor JavaScript een ‘referentie’. De titel van het hoofdstuk is dan een ‘variabele’. Wanneer we in JavaScript vragen om de inhoud van een hoofdstuk, doen we dat via de titel – waarna JavaScript zelf de bijbehorende bladzijden opzoekt en de inhoud teruggeeft.

Om in dezelfde analogie te blijven, is een ‘script’ (een JavaScript programma) als het schrijven van een kookboek. Hoofdstukken zijn afzonderlijk van elkaar en we voegen nieuwe toe naarmate we daar behoefte aan hebben. De hoeveelheid bladzijden die we nodig hebben voor ieder hoofdstuk, hoeven we in tegenstelling tot andere programmeertalen, niet vooraf vast te leggen. JavaScript schuift zelf alles op zijn plaats en voegt waar nodig nieuwe pagina’s toe. Wat wel belangrijk is om te weten, is dat JavaScript elk hoofdstuk plaatst in een categorie – een datatype. Sommige gerechten zijn toetjes, andere soepen, enzovoorts. Alleen denkt JavaScript in categorieën van informatie: nummers, tekst, lijsten, ja/nee en dergelijke. Weten wat voor gerecht er wordt beschreven is belangrijk: soep serveer je niet met een vork en een ijstoetje eet niet prettig met een scherp mesje! Gelukkig is het in JavaScript erg voor de hand liggend.

JavaScript is naast een supersnelle administratieve kracht, ook een Master Chef; wanneer je JavaScript de opdracht geeft om het recept te maken, gebeurd dit zonder gemok of sputter. In Elventaal heet dit ‘doen’ een functie aanroepen; in plaats van te vertellen wat er geschreven staat in het hoofdstuk, zal JavaScript onmiddellijk, regel voor regel, als een trouwe dienaar uitvoeren. Het enige wat je hoeft te begrijpen is dat een ‘functie’ niets meer betekent dan een commando voor JavaScript om de informatie in het hoofdstuk te beschouwen als taken.

Elvenmagie begint met een beetje Elventaal; JavaScript is een slimme kameraad, die geen uitbundige taal nodig heeft om te doen wat er gedaan moet worden. Door een paar termen Elventaal te leren, is magie zo gepiept. Een combinatie van termen leveren een toverspreuk op – zo kun je met een paar vingervlugge bewegingen nieuwe hoofdstukken maken of hele moeilijke berekeningen doen! Maar alvorens we gaan toveren, ongeacht je Mens, Hobbit of Elf bent, eerst oefenen zonder magische voorwerpen. Een Hobbit die niet kan zwemmen zal zonder de hulp van een ander verdrinken – hoe goed de intentie ook is! En zelfs Elven moeten een beetje geduld kweken.

Allereerst heb je een tekstprogramma nodig – het kladblok (of soort gelijk) is voldoende voor de meeste opdrachten. Uiteindelijk is een ‘editor’ afgestemd op JavaScript het ideaal, maar laten we eerst eens lopen voordat we gaan sprinten op Olympisch niveau. Typ het volgende over:

var a;
var b;
var c;
a = 2;
b = 3;
c = a+b;

Wat denk je dat er zou gebeuren als je deze toverspreuk hardop zou vertellen tegen JavaScript? Ik zal het je toch even nadrukkelijk uitleggen:

- maak een nieuw ‘hoofdstuk’ aan met de titel “a”
- maak een nieuw ‘hoofdstuk’ aan met de titel “b”
- maak een nieuw ‘hoofdstuk’ aan met de titel “c”
- schrijf op de bladzijde van “a” de inhoud “2”, categorie nummer
- schrijf op de bladzijde van “b” de inhoud “3”, categorie nummer
- bereken de inhoud van “a” door deze op te tellen met de inhoud van “b” en plaats de uitkomst op de bladzijde van “c”.

Was dat wat je verwachte? Zo eenvoudig werkt JavaScript! Het toverwoord ‘var’ maakt een nieuw hoofdstuk aan met de titel die je erachter plaatst. De puntkomma is een slot voor de toverspreuk. De = plaatst de gegevens aan de rechterkant in de pagina van het hoofdstuk aan de linkerkant. De + is een speciale ‘functie’ – een operatieve handeling- maar werkt precies zoals je dat zou verwachten! Meer volgt in deel 3!

Meer lezen over Programmeren? Klik hier voor de inhoudsopgave van alle artikelen!

©SamRain
JavaScript - 2

JavaScript voor mensen, hobbits en elven - Deel 1

Een landkaart voor hen die willen kijken buiten de Shire.

“Een gereedschap vervult een doel door de handigheid van de arbeider.”
                                                                                                            - Sam Rain

Programmeren in JavaScript wordt door veel Orcs en Tovenaars gezien als kleuterschool activiteit; nerds zonder ervaring in de echte wereld, zijn als kikkers in de put. Toegegeven, de taal heeft geen imago om over op te scheppen: van naam tot diverse mislukte mutanten, is het een zwart schaapje tussen de adel van software magie. Mijn missie om daar verandering in te brengen én het verspreiden van de evangelie betreft programmeren.

Ooit besloten een paar knappe koppen, van destijds een superbedrijf, dat de beschikbare talen best een broertje kon gebruiken. De taal zou beter worden: leesbaar en in prachtig schrift, zoals het Elfs – in plaats van het rune van Tovenaars. Ze noemden het Java – de Forrest Gump van talen. Mank, sloom en niet al te slim tot 1998, maar zo populair onder de fans.

In de mijnen van Dwergen, werkte men ook aan een taal; echter zou deze nooit meer doen dat het aankleden van de browser waar de dwergen bekend om waren. LiveScript was de suiker in de koffie, de rooibos van de theeën – echter niet de crème de la creme. Het mocht niet lang baten; één van de Dwergen besloot om de golf van populariteit te gebruiken van Java. JavaScript werd zo het brandmerk van de taal – ondanks diverse pogingen tot het wegpoetsen. Ook omdat de taal vooral bekend werd als ‘foefje’ voor web browsers, maakte JavaScript niet de nominaties waarop men hoopte in de wereld van beoefenaars. Wie JavaScript beheerste werd net zo serieus genomen als magiër, als wanneer men zich kwam melden bij Isengard met ‘mijn 1^e goocheldoos’.

Nu zou ik een weekprogrammering van National Geographic kunnen vullen over hetgeen wat allemaal nog meer gebeurd is, maar geschiedenis van programmeertalen is alleen verteerbaar voor Orcs en trollen (en ook nog eens saai). Waar het wel om draait is dat JavaScript van fruitvlieg zich heeft ontwikkeld tot een prachtige zwaan. Het is dat ik een onvoorwaardelijke liefde heb voor Ruby, maar JavaScript valt niet ver van deze boom.

De taal is niet voor ‘puristen’ of ‘control freaks’; de vrijheid en creatieve mogelijkheden brengen aardig wat stenen en struikelblokken op de weg naar Rivendel, maar die mogen de pret niet drukken. Het magische karakter van JavaScript zorgt voor een hoog Disney karakter, wanneer men de basis onder de knie heeft.

In tegenstelling tot de adel van programmeertalen, is JavaScript afhankelijk van een ‘implementatie’. Dat wil zeggen dat een programma, zoals webbrowsers, zelf een omgeving bieden voor het uitvoeren van een ‘script’. Hoewel er vaak verschillen zijn tussen de implementaties, kent JavaScript een ‘ECMA’ standaard waar de meeste programma’s aan houden. Dit betekent dat een script per definitie goed is, maar soms in werking kan verschillen; daarom werken pagina’s in een webbrowser van Mozilla er soms anders dan in Internet Explorer (overigens wordt JavaScript in veel meer programma’s gebruikt dan alléén webbrowsers!). Het voordeel daarentegen is dat je zonder te veel poespas beschikking hebt tot een ontwikkelomgeving – een browser is al in staat om JavaScript uit te voeren.

JavaScript is een dynamische taal – of hoe ik het vaker noem, automagisch – die veel moeilijke zaken uit handen neemt. Het is wel praktisch om je te verdiepen in de technische achtergrond, maar met JavaScript hoef je niet bij iedere rit het wiel opnieuw uit te vinden. De implementatie regelt ‘zelf’ het datatype voor de variabelen en ruimt zelf de boel op aan het einde. Voor Elven die vaker magie hebben bedreven zullen dit waarderen – mensen en Hobbits, heb nog wat geduld; toverwoorden als datatypes en variabelen komen nog aan bod.

De manier hoe JavaScript omgaat met objecten, is voor de Elven de reden om de wenkbrauwen op te halen. Toch zal iedere beoefenaar de simpliciteit gaan waarderen en de basis aanleren om, een soms overweldigend concept als object georiënteerd toveren, eigen maken. De meeste magie wordt gedaan met vele toverboekcollecties; JavaScript kent er relatief weinig, maar dat is niet perse een handicap. De toverstaf die JavaScript biedt is juist enorm veelzijdig – en vaak pragmatischer!

Er zijn wel een paar zaakjes om voor op te passen; de stijl van JavaScript is niet afgedwongen, zoals in de adellijke talen. Je mag alles en moet weinig, waardoor een foutje snel gemaakt is. Ook de implementatie kan vaak verschillen, en de meeste naslagwerken richten zich voornamelijk op webtechnologie. Webtechnologie is ‘multidisciplinair’ en leid veel af van de mogelijkheden die JavaScript echt biedt; gelukkig is de wanorde een inspiratie om deze serie te schrijven.

Als programmeertaal is JavaScript geen eendje tussen de zwanen; wie JavaScript goed beheerst zal weinig moeite hebben met het leren van andere programmeertalen. Daarnaast zul je ook anders kijken naar webpagina’s, widgets of de apps op je telefoon. Besef wel dat iedere vorm van magie oefening vereist – geef jezelf de kans om het te begrijpen en simpelweg te proberen. Want JavaScript is als een boogschutter die een Hobbit vergezeld.

Meer lezen over Programmeren? Klik hier voor de inhoudsopgave van alle artikelen!

©SamRain
JavaScript - 1

Programmeren als filosofie

Een passie, een hobby, een levensbeschouwing

 

“Programma’s doen maar 2 dingen: onthouden en doen.”
                                                                                    - Sam Rain

Wanneer het gaat over programmeren, denken de meeste mensen aan brilsmurfen met een clearasil-allergie, die in een donkere slaapkamer staren naar nulletjes en eentjes. Toegegeven, dat een groot deel van de gemeenschap die heil zoekt in de software technologie bestaat uit Hobbits, Elven, Dwergen, Orcs, Trollen en Tovenaars. Echter is de magie van programmeren niet aan hen exclusief; programmeren is een vaardigheid en het maken van software kan, naast een betaalde baan, prima lenen als uit de hand gelopen hobby.

Programmeren is een hobby voor de mensen die het liefst werken met hun hoofd dan met hun handen – het is een passie voor de beoefenaars en een obsessie voor de grootmeesters. Software maken is als het opbouwen van een elektronisch circuit – zonder te hoeven solderen of printplaatjes te etsen. Componenten worden aan elkaar verbonden om als één geheel te functioneren, om daarna weer gebruikt te worden als bouwsteen voor een nog groter geheel.

De één zal aangetrokken worden door de wiskundige aard van programmeren, terwijl vroeg of laat de ander wiskunde zal appreciëren in de reis om software te maken. Sommigen gebruiken programmeren als zwarte magie – als is het om te rebelleren op school of de digibete collega eens flink te ‘kakken’ – maar de meeste software bouwers leveren een grote contributie aan de maatschappij. Zonder hobbyisten is er geen kleur; zo ook in de software wereld.

Kunnen programmeren is geen onderdeel van een masterclass om iedere computerkast uit elkaar te kunnen halen (om daarna weer werkend in elkaar te zetten) of de knobbel hebben om een teruggetrokken, antisociaal bestaan te leiden. Een Mensa lidmaatschap is tevens geen vereiste.

Wie houd van puzzelen, breinbrekertjes en zichzelf een schouderklopje (al is het stiekem) geeft bij het oplossen, is een natuurlijke programmeur. Wie kan genieten van kleien, schilderen, tekenen of een woonkamer inrichten, is een natuurlijke ontwerper. Hou je van voetbal, dammen, kaarten of paintball, dan heb je de competentie op het gebied van strategie en aanpakken. Want programmeren houd in dat je een visie tot stand brengt, de technische puzzel oplost door strategisch de juiste pionnen te plaatsen. Is het niet een passie? Dan is toeschouwen niet minder waardevol; kennis is macht, maar kunst waardeert zich in het oog van publiek.

Net als fietsen, schaatsen (of iets onzinnigs als volleybal) is programmeren een vaardigheid die zich ontwikkeld in oefenen. Je kunt duizend-en-twee boeken lezen en het gewoon niet bevatten, terwijl een half uurtje klooien de basis legt voor je verdere ontwikkeling. Net als pianospelen, zul je het Mozart gevoel kwijtraken (of in het geval van Nerds – Steve Wozniak) na een hoop faalpogingen. Totdat het kwartje valt.

Want zodra het kwartje valt, gaat het licht aan. programmeren wordt dan meer een vaardigheid, meer dan kunst; het is alsof de wereld van Tolkien zich openbaart en de ‘Code’ een holistische religie wordt. Zoals bij alle bekeerlingen, rust de radicale tijd naar een staat van beoefening geleidelijk over een periode van betweten. Om terug te keren naar de kern; het hobbyisme. En pas dan, dan schrijf je met passie over de vaardigheid en gooi je de dogmatiek overboord.

Programmeren begon bij mij als egotrip, maar is nu een intrinsiek onderdeel van mijn levensfilosofie; ik zie de wereld vol objecten, die ieder afzonderlijke eigenschappen bezitten en deel uitmaken van één geheel.

Meer lezen over Programmeren? Klik hier voor de inhoudsopgave van alle artikelen!

©SamRain
Programmeren als filosofie

Het enige wat er toe deed: De beeldscherm obsessie

“Ervaring krijg je door vaak te falen.”
                                                            - Sam Rain

Hoewel mijn ouders hun best gedaan hebben om mij te stimuleren, dachten ze traditioneel als stereotype Hindoestanen: dokter, bouwkundige óf priester en bij voorkeur allen. Computers waren dure apparaten waar weinig mensen in aanraking mee kwamen; nu vind je ze in iedere huiskamer in veelvoud. Vooral toen mijn ouders lang en breed gescheiden waren, was er geen budget voor een computer.

Mijn oom en tante hadden drie zoons die reeds de Universiteit volgden – niet dat ze bijster slim waren – en mede dankzij mijn vader, had oom Krielkip het goed voor elkaar. Hoewel ik geen van hen kon uitstaan (met name omdat ik fungeerde als boksbal), was ik gefascineerd door een apparaat dat aangesloten kon worden op de TV en met behulp van een cassettespeler spelletjes op het beeld kon vertonen. De spelletjes waren niet wat mij intrigeerde; het blauwe scherm dat de commando’s vooraf ingevoerd kreeg, gaf mij een blik wat later een ‘uit de hand gelopen’ hobby zou worden: een programmeeromgeving.

Alles wat leek op een computer werd interessant; ineens kon ik een hoop irrationele mensen beter uitstaan in de kennis van het kunnen werpen van een blik op dat machtige apparaat. Op school was ik niet vooruit te branden, behalve tijdens de lessen informatica – waar de leraar achtergrondruis was en het zwart-witte scherm me hypnotiseerde. Het apparaat werd een obsessie: zo deed ik ineens mee aan de schoolkrant (hoewel ik goed kon tekenen, was de vacature striptekenen slechts een dubbelrol), vond ik mijn familie ‘aardiger’ en verkocht ik de fysieke bescherming aan brugmiepjes – uiteraard die trotse eigenaar waren van een ‘Amiga’ of een XT-computer.

Mijn vader was eigenaardig; verjaardagskaarten kreeg ik nooit, noch kado’s. Zo lang ik “verkoos” om bij mijn moeder te wonen, waren wij – mijn broer, zus en ik – lucht voor hem. Normaal was mijn verjaardag niets bijzonders; we waren te vaak verhuisd om de behoefte te kweken voor vriendjes, onze cultuur was te racistisch voor niet-Hindoestanen en als ik wat kreeg was het altijd in de vorm van kleding of schoolspullen. Toen ik 13 werd, was ik voor het eerst verheugd – ik mocht eindelijk (parttime en niet meer dan 8 uur) legaal folders lopen. Een workaholic was geboren.

Je raadt het vast al; waar menig jongetje droomde van een nieuwe fiets, seizoenkaarten (of iets belachelijks als een skatebike), daar had ik maandenlang gekwijld voor de etalage van een tweedehandse computerwinkel. Zoals Prince in Purple Rain keek naar de elektrische gitaar, zo zag ik het kaartje van 300 gulden. Te hoog en bijna onbereikbaar in de ogen van een tweede klasser met nul piek zakgeld. Toch bleef de obsessie.

Folders verdienden niets; ik liep 8 wijken voor tien gulden in de week en hoewel ik dit voorhanden had kunnen weten, zou het een vijfjarenplan worden om mijn droom te verwezenlijken (de helft van 5 wijken moest ik afstaan aan mijn broer en zus, omdat je officieel maar 3 wijken mocht lopen). Zelfs na het verkopen van al mijn Ajax voetbalkaartjes, leek het ver weg om ooit een eigen apparaat van magie te krijgen. Ineens kwam de ingeving: ik zou het aan mijn vader vragen. Maar hem kennende, zou ik het nooit ‘krijgen’, zoals andere kinderen. Wie niet waagt...

Mijn allereerste investeerder was mijn vader. Ik belde hem op met een ‘zakelijk’ voorstel, een rendement en looptijd uit mijn folder inkomsten. Hij ging akkoord – binnen een dag stond er 300 gulden op mijn Pennie rekening. Ik heb weinig goede herinneringen aan mijn vader – maar deze is er één die ik iedere dag nog meedraag.

©SamRain
Beeldscherm obsessie

De gemene vergelijking

“Mensen zijn niet wijs.”
                                    - Sam Rain

Als bloemen als mensen waren, dan roddelden ze de gehele dag.
Wat zou de roos zeggen over de anjer, de chrysant over de lelie?
Als dieren als mensen waren, dan hadden ze meubels in hun hol.
Waar zou de leeuw aan tafel gaan en welke kast kiezen de duiven?
Als water was als mensen, zou het stoppen met stromen om te klagen.
Waarom zou het zich laten bedrinken zonder geld te vragen?
Als vuur was als mensen, zou het doven of moedwillig spreiden.
Wat moet vuur anders doen dan het consumeren van alles?
Als lucht was als mensen, zou het troebel zijn van leugen.
Wie zou lucht anders zo ver laten zien zonder wantrouwen?
Als aarde was als mensen, zou het zich verspreiden overal.
Waarom zou zij zich genoegen nemen met wat ze heeft?

Gelukkig zijn mensen alleen als mensen. Apen zijn liever, ezels zijn slimmer en bomen geven en delen graag.
Met al haar rationaliteit is de mens het gekste van alle wezens; met al haar verstand is de mens het domst van allen. Wat is het nut van twee ogen, een ieder zo complex, als men blind is voor het eigen doen? Wat is het nut van oren, als men doof is voor het goede? In plaats van te lopen, trapt de mens tegen alles. In plaats van te begroetten, maken haar handen wapens. Hoe kan men de smaak van waarheid waarderen, als de tong vervuilt is van roddel en leugen? Hoe ruikt de mens geen ongerechtigheid van zijn buren, maar is alert om de geur van hun ellende op te snuiven met een lach? De mens voelt liever met zijn vingers dan met zijn hart; de mens voelt liever niets dan goeds.
De kroon der schepping is zij niet – eerder het stofje op de gouden glans van de natuur!

©SamRain
De gemene vergelijking

Hoe Edina sprak met de Heer

“Soms luisteren we, terwijl we moeten lezen.”
                                                            - Sam Rain

Edina was in haar leven niet altijd even vroom geweest. Pas na het overlijden van haar eerste man, de psychische problemen van haar zoon en de drama van haar weggelopen dochter, zag zij een weg naar geluk. Sindsdien zong zij liederen van aanbidding en hield zich aan de regels; haar enige wens zijnde dat de Heer haar zou toespreken en leiden op het pad van een profeet.

‘Laat het op mijn pad komen, Heer’ bad ze dan. ‘Leid mij waar ik moet gaan’ fluisterde ze met gevouwen handen. Ze wilde dienen en zocht naar een plaats. Eerst de zwakkeren ging ze helpen, om te eindigen in een kerk. Met de Bijbel dicht op de borst, las ze de eindeloze wijsheid. Moest ze strijden tegen de Tegenstander? Moest ze alles opgeven? Ze vroeg en bad, maar kreeg geen antwoord. Haar geloof werd getoetst, toen haar tweede man nabij de dood kwam en haar dochter zichzelf van het leven ontnam.

Zo accepteerde ze het lijden in afwachting tot het paradijs; het moest nu eenmaal zo zijn, dacht ze stiekem. Haar gebed werd heftiger en langzaamaan werd ze bitter. Ze twijfelde steeds meer aan de Geest in haar en beleefde geen lijdschap meer. Niets kreeg ze meer dan ze kon dragen, dacht ze.
Maar haar juk was zwaar. Verdriet en pijn brak haar hart.

Op een dag zag ze een zwerver lopend langs de weg. Ze voelde iets en keek hem na; hij liep vast naar het huis waar ze ooit koffie schonk. ‘Daar helpen ze hem wel’ dacht ze. Toen riep de zwerver ‘Edina, Edina! Waarom ben je zo bedroefd?’ en ze keek hem verbaasd aan. ‘Wees altijd verheugd en laat de dag van morgen!’ – en de zwerver verdween in het niets.

©SamRain
Spreken met de Heer

De kleine profeet

“Grootsheid zit in het onzichtbare – het is oogverblindend.”
                                                                                    - Sam Rain

De amandelvormige ogen spraken zwijgzaam in een ondoorzichtige blik. Zijn kale hoofdje, puntige oortjes en glanzende huid verraadde een lichaam van hooguit negen. Zijn stem was zoeter dan honing en de geur van een geparfumeerde olie omringde hem als een aura van aroma. Zo zat hij, in lotushouding, met de zon in zijn rug. “Aummm.”

Hij kijkt stilzwijgend, om plots omringd te worden met een band van wit licht – alsof deze zich hechtte aan zijn huis, maar bewoog als een stroom van water. Hij glimlacht. “Dit is de Gloed.” Zijn geopende palm lijkt een bal van licht te vormen en drie sterren komen tevoorschijn. Ze wentelen in een ovaal in alle richtingen zonder het centrum van zijn palm te verlaten. Dan opeens vormen ze een silhouette van een olifant. “Wijsheid”, zegt hij “is niet gelijk aan kennis”.

Plots zweeft hij van de grond onberoerd, zonder enige inspanning lijkt het. Zijn gelaat wordt van lichtbruin naar parelblauw gekleurd en zijn ogen schijnen een fel licht dat me verblind. Zijn mond opent met een stem van duizend klanken en nog meer uit de verte. Ik herken sommige mantra’s, maar de meeste niet. De één kleurt rood, de ander groen en weer één oranje. “Ik was hiervoor, Ik ben nu en Ik zal zijn. Duizend en drie levens terug en drie met duizend nog komend.”

Dan ineens zie ik de nietigheid van mijzelf in het perspectief van alles. Wat eens zo significant groot leek, draait zich om in een enkele uurdurende seconde naar een stip ver weg.

“Laat alles los en verenig je met Mij; Ik Die Is.”

©SamRain
Kleine Profeet

Licht schijnt het felst in Duisternis

We moeten de aarde redden, door de mens te redden.

“Wie symptomen behandelt, zoekt niet naar de oorzaak.”
                                                                                    - Sam Rain

De mens is destructief. Ondanks onze technologische vooruitgang, lijkt de mens zich te ontwikkelen als kanker in het lichaam. We voeren oorlog, we hebben geen respect voor levende wezens, onethisch leren we kinderen dat geweld een noodzaak is. Ik kan me de motivatie van een zondvloed goed voorstellen.

Er heerst onrecht. Er heerst ziekte. Er heerst leugen. De goede mens wordt onderdrukt, vervolgd of bespot. Als een ongeleid projectiel gaat de mensheid naar een afgrond en stuitert dieper en nog dieper. Eens een verheven wezen boven de anderen dankzij ons rationeel denken. Nu aan allesvernietigende horde.

Dieren sterven uit. De aarde wordt uitgeput. Bossen verdwijnen. Armoede stijgt. Broer dood broer, vader vermoord kind. Moeder verlaat gezin, president volgt bedrijf. We weten alles, behalve hoe we in harmonie moeten leven. In plaats van samen werken, dient het eigen belang boven de ander.

Eens stonden mensen op. Mahatma Ghandi. Rosa Parks. Eens kenden we iconen zoals deze. Nu zijn drugsgebruikers, moordenaars of vrouwenhandelaars onze iconen. Onderdrukken en tiranniseren. Afwimpelen en verzwijgen. En we laten het toe, als schaapjes die zich laten leiden naar een slachthuis. Want we zijn stiekem jaloers op de macht en weelde, de status en het aanzien.

Wie zal op de berg staan en uitschreeuwen ‘tot hier en niet verder!’. Wie pakt in plaats van het zwaar een duif op van vrede? Is er dan niemand die ziet wat ik zie, en bewogen voelt?

©SamRain
Licht en Duister

 

De brief uit de kerker

“Vrijheid is een beleving, geen blikveld.”
                                                            - Sam Rain

“Van wie is dit”, vroeg de Waard aan de boodschapper, wijzend op het zegel. Hij schudde zijn hoofd, zijn schouders ophalend. “Geen zegel als deze heb ik ooit gezien en het is een groot gebaar van ontrouw voor boodschappers verzegelde brieven te openen.” Zijn paard steigerde door de sporen om vervolgens in galop te verdwijnen in de nacht. De Waard bleef verbaasd achter; alleen de nobelen verstuurden per boodschapper bericht en de wet gebood alleen hen van adel brieven te verzegelen. Hoewel de Waard kennis had van de adel om en nabij, was hij voor hen onbekend. Zijn herberg bood alleen dak voor de reiziger in lompen en meer dan een dozijn florijnen had hij nooit gezien.

De Waard nam de brief mee naar de open haard en bekeek de rode was aandachtig. Was het de V van Victorium of de Vijfde? Hij brak de gedroogde laag in kruimels en opende de brief. Met een prachtig handschrift vulde de woorden het licht witte papier. De vaardige krullen en sierlijk, evenwichtige verspreiding van het inkt, verraadde de ambacht van een kroonpen, nee, een griffel, zoals die men een ganzenveer uit het Bisdom. Met aanzien begon de Waard zijn ogen te bewegen van links naar rechts; maar het mocht niet baten, want lezen kon hij alleen deels.
“Lisa, Lisa, wordt toch eens wakker en help mij eens!” zei de Waard, terwijl hij zijn vrouw probeerde te wekken. Knorrig deed ze haar linkeroog open en daarna haar rechter – en na hevig aandringen van de Waard begaf ze zich naar het licht om, met tegenzin, de brief aan haar man voor te lezen. Ze vond hem een klein, ongeduldig kind, die zich opwond om waarschijnlijk niets.
Terwijl de Waard onrustig knielde en met gespitste oren trappelde, las Lisa de brief eerst zin voor zin zonder geluid en daarna hardop:

Mijn Goede Vriend, Beste Waard,

Ik dank u voor de goede zorgen eens lang geleden.
Toen ik verslagen was en lag te bloeden langs de weg, waar een heilig man mij passeerde en daarna een nobele, brachten onbekende handen van een donkere reiziger mij naar u.
Uw zorgen en uw herberg hebben mij laten genezen en zonder dankwoord ging ik verder – bitter en zoekend naar wraak, omgorde ik schild en zwaard op weg naar hen die mij verwondde. Als nobele zag ik het als uw plicht mij goed te doen en als mijn geboorterecht dit goede mij toe te komen. Voorwaar, het is een ieder mens zijn plicht om goed te doen en ieders recht om goed te ontvangen. U heeft uw plicht voldaan en ik heb mijn recht ontvangen. Vandaar dat ik u schrijf; het is aan mij deze schuld te voldoen voor ik sterven zal.
Gaandeweg vond ik mijn wraak, maar net als een honger naar wijn, goud of een maagd, was ik onverzadigbaar. Als een zaaier van woede, zo oogstte ik vijanden; als een koning van bloed, zo ontving ik mijn belasting evenzo; geen vijand was te machtig, noch tegenstand te groot, totdat ik blindgeslagen – zelfs vrienden zag als tegenstanders. Een groot profeet versloeg mij echter, zonder slag of stoot. Hij sloot mij op in een kerker, gemaakt van mijn geest en veroordeelde mij tot een eenzame dood. Als laatste wens mocht ik mijn bezittingen nalaten aan diegene aan mij het dierbaarst. Mijn Goede Vriend, Beste Waard – mijn verwanten zijn reeds gestorven of vertrokken ver van mij heen. Mijn eisers van schulden heb ik gedood of hebben zich verstopt. Hen die mij goed hebben gedaan, hun naam ben ik vergeten. Daarom, Goede Waard, laat ik u al mijn bezittingen na.

Getekend, Graaf Valencia

En de Waard en zijn vrouw keken elkaar stomverbaasd aan...

©SamRain
De brief

Communiceren zoals het moet-2

Resultaten zijn er om te presenteren

“Kleren maken de man, resultaten de manager.”
                                                                        - Sam Rain

Als manager los je incidenten op; hier en daar druk je het de kop in en soms smoor je het nog voor de kiem. Het probleem van problemen is dat wanneer ze zijn opgelost er niet meer over nagedacht wordt. Resultaten tellen; je ‘track-record’ bevat hoogtepunten, waar je qua competenties en vaardigheden hebt bewezen dat je ze kunt toepassen. Niet alleen ‘miljoenenbesparingen’ zijn highlights!

Managers worden geprezen of gehaat omwillen van resultaten. Resultaten spreken over de gang van zaken in historische feiten. Zo kan iedere manager zijn of haar competenties voordragen, maar er hakt niets zo goed in als een ‘winning formula’. Niet alleen het bestuur zul je moeten overtuigen, maar ook je collega’s waar je verantwoordelijk over bent. “There is no I in team” – de zegen en vloek van iedere manager: de kapitein is géén eerste man zonder de roeiers.

Een ‘resultaat’ is als middel in communicatie het beste te gebruiken als anekdote. Zoals ieder verhaal is er sprake van een onderwerp, acteurs, locatie, opsomming van gebeurtenissen en een ‘einde’. Toevoegend kan er tijd aan gekoppeld worden om het verhaal relevant te maken aan de toepasbaarheid.
In 2009 leverde software product X zoveel problemen op, dat we bijna teruggrepen naar papier en fax. Echter, door onze deskundigen konden we met product Y het probleem oplossen voor 80% met een kleine investering. Dit leverde een acceptabele ‘tussentijdse’ oplossing, terwijl we een langere termijn oplossing konden onderzoeken.
Het onderwerp gaat over productieproblematiek – het geheel bevat een duidelijk resultaat: zonder beslissingen, geen ‘happy endings’.

Deze ‘verhaaltjes’ hebben veel weg van een ‘business case’; ze beargumenteren de competentie van leiderschap op grond van feiten. Zulke resultaten zijn goede motivatie om een beslissing te verdedigen of een indicatie te geven van potentiële (goede) verwachtingen. Daarom hebben ze ook een grotere kans van slagen, dan alleen het ‘goede’ idee; historische feiten bieden géén garanties – maar kweken enorme ‘goodwill’.

Documenteer daarom situaties in verhalende, korte vorm. Archiveer deze minuscule ‘casestudies’ om je strategie te ondersteunen als motivatie over je competenties. In 60 woorden kunnen vertellen, zonder PowerPoint, waarom je strategie zal werken, levert het nodige gewicht in een overleg.

Beslissingen zijn het kruispunt voor situaties. Situaties evalueert men aan de hand van aanvullende informatie. Het zijn de situaties die veelal herkenbaar zijn en het is aannemelijk dat er weinig animo zal zijn voor slechte resultaten. Toch kunnen ‘bad endings’ ook productief zijn – zoals in het geval van een strategie die bevochten moet worden. Resultaatverhaaltjes doen het beter dan de voordeel/nadeel opsomming en refereren op allerlei niveaus naar nog meer informatie zonder compactheid te verliezen.

Neem daarom ook de tijd om opgeloste situaties zelf te comprimeren; houd de informatie beperkt en vermijd ‘ik’. Situatieschets, gevolgd door potentieel gevaar, beslissing, resultaat. Gebruik zoveel mogelijk je eigen ervaringen, hoe vergelijkbaar die ook is met anderen; niet onvaak wilt men ‘wat meer’ horen, of stelt men vragen naar vergelijkbaarheid.

Ook in een kwartaal recapitulatie zijn resultaten in verhaalvorm handig; vooral als de cijfers een keertje tegenvallen.

Meer lezen over het onderwerp Management? Klik hier voor een inhoudsopgave naar alle artikelen!

©SamRain
Resultaten communiceren

Communiceren zoals het moet

Duidelijk zijn en gevonden worden

“Zeg wat je gaat doen en hoe lang je erover doet.”
                                                                        - Sam Rain

Als professional is spreken zilver, zwijgen nepgoud en terugkoppelen platina. Feedback geven maakt de cirkel rond; conventioneel besturen houdt vaak een ‘wachttijd’ aan voor deze terugkomt met de officiële mededeling. Terugkoppelen hoeft niet perse een antwoord te zijn op een vraag; sterker nog, effectief feedback geven is enkel mededelen wat men gaat doen met de informatie.

Goede feedback bevat 3 componenten: bevestiging, actie en een termijn van vervolg of beslissing. Bevestigen wilt zeggen dat de informatie is begrepen door de ontvangende partij – de zender is daardoor gerustgesteld over de uitwisseling. De actie hoeft niet altijd een kettingreactie te zijn – meenemen naar een intern overleg of zelfs ‘parkeren’ zijn óók acties. De termijnbepaling verschuift het verwachtingspatroon naar een planning; zelfs bij een directe beslissing is het stellen van een termijn voor evaluatie doeltreffend.

Duidelijke feedback motiveert ook; het ‘waarom’ van de actie legt een gewicht aan de informatie, zonder ruimte te creëren voor eigen opvattingen van de zender. Ook wekt motivatie de nodige sympathie op, waardoor de zender de beslissing of actie eerder accepteert. Naast motivatie, is het handig om de kern van de actie zo bondig mogelijk over te brengen. Sleutelwoorden (of vakjargon) zijn effectiever dan een uitgebreide uitleg; ze maken van een actieomschrijving een ‘werkwoord’.

Parkeren is een sleutelwoord, die gebruikt wordt om informatie in de ‘wacht’ te plaatsen. Soms is informatie niet volledig om een beslissing te maken en vereist het nader onderzoek of overleg.
Wat betreft de klacht over de afdeling Inkoop, parkeer ik deze kwestie, totdat ik de manager gesproken heb. Ik verwacht hem te spreken binnen twee weken. De volgende maandelijkse vergadering kom ik hier op terug.

Soms kan een beslissing niet alleen gemaakt worden; de ‘impact’ van een situatie kan zich dan voordoen op meerdere niveaus. Als men escaleert, moet er op hoger niveau gesproken worden.
Als ons systeem aangepast moet worden, kan ik dit niet zonder overleg goedkeuren. Ik zal deze informatie escaleren en bij het senior team ter sprake brengen. Overmorgen kom ik hier op terug.

Vaak is er een voorbode van onheil; gezonde paranoia is goed, maar paranoïde beslissingen niet. Monitoren betekent een proces in de gaten houden en bij de bevestiging van problematiek wordt er meteen actie ondernomen. Een ‘monitor’ beslissing bepaalt een maatregel in het geval wanneer een indicator overschreden wordt.
Laten we de kantoormiddelen op kwantiteit monitoren. Wanneer er wekelijks meer derving plaatsvindt dan 2%, gaan we over op een verzoekformulier. Over drie maanden evalueren we de meting.

Een situatie kan hoge prioriteit hebben in het belang van het bedrijf. In plaats van een sleutelwoord of het woord ‘prioriteit’ te gebruiken, is het vaak duidelijker om nadruk te leggen op een termijn – direct, onmiddellijk, binnen..., zodra... of meteen.
Het netwerkprobleem belemmert alle kernactiviteiten. Ik zal direct contact opnemen met de IT-afdeling en inzetten om het probleem voor de middagpauze op te lossen.

Communiceren is een vaardigheid, snelheid wordt bepaald door het maken van keuzes. Bij informatie waarvan men actie verwacht gaat het dan om a) onderzoeken, b) overleggen, c) orchestreren, d)g goed- of afkeuren, of e) overdragen. Keur nooit te snel iets goed of af; ad hoc beslissingen worden vaak verwacht door hen die niet verantwoordelijk zijn. Wees snel in het anticiperen wat je gaat doen, in plaats van ‘op te ruimen’ – leidt je organisatie duurzaam!

Meer lezen over het onderwerp Management? Klik hier voor een inhoudsopgave naar alle artikelen!

©SamRain
Communiceren

Sterven voor gevorderden

“Vrij van angst voor de Dood is hij die het Zelf kent – dat moedig is, jeugdig en onvergankelijk.”
                                                                                                            - Atharva Veda

Voor de humanist is doodgaan een natuurlijk proces van recycling tot wormenvoer. De Christen, Jood of Islamiet wacht een paradijs na wederopstanding; de Hindoe en Boeddhist gaan voor verbranding tot fijn as, ter volbrenging van de spirituele overgang. Sterven – dat doen we allemaal.

De Samoerai leefden om te sterven; deze strijderreligie kende een filosofie, waarbij men streefde naar de perfecte dood. Jonge krijgers kalligrafeerden hun ‘laatste woorden’ in dichtvorm en de vijand kreeg bij het vertonen als waardige tegenstander de privilege van een rituele zelfmoord.

Indianen hebben de eeuwige jachtvelden, de Germanen en Vikingcultuur kenden de Walhalla en menig hippie van het ‘New Age’ kaliber zoekt het Nirvana van de Brahmanen.
De dood is geromantiseerd van karakter, naar geest tot proces; de Engel Des Doods, Magere Hein, de Zwarte Wolk of de genetische uiterlijke houdbaarheidsdatum zijn het antwoord op de vraag van de levenden.

De één erkent de dood als een eindpunt, de ander als poort naar het volgende. De één vreest het, de ander streeft er naar toe. Niettemin bepaalt de dood voor de meesten de zin van leven – leef vandaag, want voor je het weet is het voorbij. Maar wat nu als je ernaar hunkert? Het eind van het lijden? De vrede na al die pijn? Is de dood dan niet relatief aan hen die bestaan? Want zij die gedoemd zijn te sterven, willen leven. Zij die verdoemd zijn tot het leven, wachten hoopvol om te sterven.

©SamRain
Sterven

Oma, wat ben je wijs

“Er is niets nobeler dan dienstbaarheid.”
                                                            - Sam Rain

U heeft rimpels overal,
uw haar is eerder wit dan grijs;
Uw zwijgen zegt meer dan spreken,
uw zitten beweegt meer dan ik;

Waar ik nog begin,
ziet u al de eindstreep;
Waar ik nog verwonder,
daar denkt u niet over na;

U heeft ze zien komen en gaan,
vrienden, ouders, kinderen;
U heeft ze al gehoord en gezien,
idealen, dromen, verlies en lijden;

Waar mensen de bergen beklimmen,
wacht u al in de volgende vallei;
Daar waar mensen ambitieus graven,
kent uw schep de roest overal;

Van India volgde u zwijgzaam,
om uw man te begraven;
In een vreemd land keek u toe,
hoe uw kinderen verbrandde;

U leerde lezen en schrijven,
in een taal bijna vergeten;
U hield zich vast aan het oude,
door velen onbegrepen;

Wanneer u sprak tot mensen,
dan was ieder woord gevat;
Geen pandit, guru noch lama,
is wijzer dan uw zinnen;

U draagt geen sjerp of janev,
of zeult met de Mahabharat;
Uw verdraagzaamheid is onbegrensd,
sterker dan het sterkste staal;

Uw liefde en onmetelijk geduld,
rechtvaardigheid en kennis;
Zij maken mij bij voorbaat knielen,
uw voeten aanrakend met respect;

Wanneer ik lijd, lijdt u meer,
wanneer ik huil, huilt u meer;
Want waar ik verwachtte,
verwachtte u langer daarvoor;

Oma, er is niemand als u,
geen mens kan u vervangen;
Oma, er is niemand als u,
die de kracht van zwijgen kent;

Mijn grootste zonde is dat
ik u verwijt van het klagen,
Terwijl ik zelf de oorzaak
ben van het leed.

©SamRain
Oma

Oranje, Doei! Hallo Zomer!

De meest zielige EK ooit

“Soms zit het gewoon tegen en soms zit het altijd tegen.”
                                                                                    - Sam Rain

Wanbetalers kunnen rustig ademhalen, het is voorbij gegaan voor de pret kon beginnen. Johan Derksen voorspelde het al en hoewel iedereen het bloed van Bertje kan drinken, is de woede bekoeld. Een terugblik op het kampioenschap dat we niet zouden winnen.

Reaal zei het vaak genoeg: rendementen uit het verleden, bieden geen garantie voor de toekomst. Het WK en de irritante fuvuzela’s brachten warme herinneringen voort; voetbal is Nederlands goed. Het verbindt zwart met blank, kakker met kamper, macho met huisvrouw. Oranje, het nationaal trots.

Met de hype alsof het een ‘social media’ beursgang betrof, zo zwartkleurig waren de resultaten. De kwalificaties waren prachtig, de helden leken onoverwinnelijk. Europa scheet regenboogkleuren voor de WK-finalist met de Grote Namen club. Kabouter Wesley, van Persie, gekke Arjan, SinterKlaas-Jan en Rafael. Leuk voor de huisvrouwen, trekpleisters voor doelpunten.

De Oekraïne. De politiek was er over uit – niet bepaald een plek om je steun aan te betuigen. Vooral door tegen Turkije te zijn voor toetreding in de EU vanwege mensenrechten enzo. Want de EVRM, dat is in Okie-vocabulaire nietszeggend. Racisme, homohaat, politieke onderdrukking, enzovoorts. Van die dingen die in Nederland misselijkheid oproepen. Oh, en het is daar zomers boven de 30 graden – de temperatuur waardoor de gemiddelde Nederlander niet vooruit te branden is dan het plakkende tuinstoeltje of zich infuseerd aan de Rosé met ijsblokjes op het terras. Om in economisch slechte tijden 2 uur te vliegen naar deze 4^e laag van Dante’s Inferno vraagt om een groot supportershart.

De gezondheid van voetballers was niet al te best: Wesley was herstellende, Mathijssen zat ook niet lekker en Ibrahimpje herstelde ‘last minute’ om toch ‘even’ mee te doen. Het was als een concert van de Rolling Stones – lang niet zo goed als ‘vroegâh’, maar de nostalgie heerste. Hebben we het wel over de ‘boys’ die balletjes naar voren duwen. Touche, ik ben trots op Wesley – hij blijft een held en de beste speler in Oranje.

De ervaring was op gebieden ver te zoeken; Willemsen en Vlaar lieten zien dat interland niveau heel wat anders is dan een Eredivisiewedstrijdje tegen RKC. Ik verwacht niet dat de gokmaffia moeite zou doen om hen om te kopen voor slecht spel; ahum... de 1-0 van Denemarken, ahum... de 2^e helft tegen Portugal.

Arjen Robben. Een geestelijk wrak. Bayern München verdiende de Champions League. Maar Robben faalde en dat kostte de beker. Alom gehaat en bespot – en een oefenwedstrijd spelen tegen je thuisclub een paar dagen erna. Uitstekende voetballer, maar altijd vast tussen 3 man. Ook een uitstekende huilebalk, vooral tijdens persconferenties. De natuurlijke leider gecastreerd.

Het ego van de spelers. Ongelofelijk opgeblazen. Geen wil om te strijden leek het. Het lijkt veel belovend, maar na 20 minuten is het klaar – ‘sex die onderbroken wordt door een telefoontje met een overlijdensbericht’, zo beschrijf ik het. Beetje voorspel, geen actie en geen orgasme. Niet bepaald het resultaat wat je zou wensen.

Zo kun je nog zeuren over de opstelling, de strategie en wie wel en wie niet. Maar laten we niet te hard zijn tegen Bertje; geen bondscoach wilt verliezen of media kritiek. So what, hij heeft óók gefaald – maar over 2 jaar verwacht ik een ‘come back’.

©SamRain
Oranje

Alle hervormingen die de VVD stiekem denkt...

Maar nooit zal durven uitspreken

“Mensen zijn van nature sociale wezens, totdat ze de natuur opgeven.”
                                                                                                            - SamRain

De VVD is rechtser dan de PVV – die financieel economisch eigenlijk superlinks is. Extreem rechts. Iedereen moet wijken voor de staatskas en de lobby van Mark. Touché, Markie heeft óók zijn punten, maar slaat vaak genoeg de plank mis. Zijn geheime hersenspinsels vond ik tijdens het koffiedik kijken en uit de sterren – en als je dat niet gelooft: ik denk dat hij het volgende denkt qua hervormingen.

1.     De flexibele euthanasiewet om de vergrijzing tegen te gaan: ouderen kosten geld en werken niet, zijn een last voor de zorg en leven véél te lang. Daarom denkt Mark aan een leeftijdsgrens van 75 jaar of de vrijwillige 70 jaar, waarbij de laatste een som geld krijgt als oprot / wegrotpremie.

2.     De verzorgingshuizen dusdanig versoberen dat de euthanasiewet aantrekkelijker wordt. Geen warme maaltijden meer, alleen Brinta – kauwen kost toch weer extra tandheelkunde en met handige voedingsslangen kan het zorgpersoneel vervangen worden door naar-vermogen-werkende uitkeringstrekkers.

3.     Geen vergoedingen meer, of nog beter, een verbod op rollators en scootmobielen. Oudjes die bewegen, kunnen breken en de VVD wilt niet liefdevol betalen voor kunstheupen en andere ingrepen.

4.     Naast een eigen bijdrage wilt de VVD graag ook boetes uit laten schrijven voor spoedeisende hulp – het is óf je eigen schuld óf die van iemand anders, en de VVD wilt graag dat de civiele procedure rendabel wordt.

5.     Ook vind de VVD dat je inbrekers mag doodslaan. Ja, het wordt de nieuwe ‘noodweer’. Waarom extra of efficiëntere dure blauwmannen, als een wapenvergunning zo uitgegeven is en een knuppel van €10 effectiever is dan het vervolgingsapparaat? Wie wil nou géén eigen rechter spelen?

6.     Naast de euthanasiewet, wilt de VVD ook de abortuswet aanpassen; door de termijn te verlagen naar 16 jaar, wil de VVD de hangjongeren aanpakken met een ‘prik-op-stuk’ beleid. Ga je kwajongensstreken uithalen, dan ‘cancelt’ de éénstreper je na 3 punten. Zo verloedert de maatschappij niet en voorkomt men potentiële WAJONG-ers.

7.     De VVD wilt natuurlijk de wetten flexibel gebruiken; mits je gehandicapt genoeg bent, kost je de staat immers een fortuin! Door de vrijwillige euthanasiewet aan te vullen met een lid waarbij de staat een ‘levensadvies’ kan geven, is ‘knoop in je zakdoek’ verleden tijd (bespaart weer op het publieke bestel). Programmamakers hoeven niet bang te zijn; ‘Down met Johnny’ wordt gewoon ‘Down Under met Johnny’. Het publiek zal echter wel de hoop moeten opgeven om ooit weer ‘Idols’ te zien. Zo brengt de VVD zijn hemelse boodschap van mooie en perfecte mensen.

8.     De VVD wilt af van de voedselbanken, want armoede bestaat niet in Nederland. Voor deze uitbuiters heeft de VVD een mooi sociaal plan, die betaling in natura terugbrengt – onder de slogan ‘Duurzaam Werken’. Noodleidende gezinnen mogen werken in ruil voor een paprika, een krop sla en boerenkool door overheidsgebouwen op te schonen. Schoonmakers staken toch en iedereen wilt eten. bovendien kan de lobby van Mark zo verder met de kartel praktijken!

9.     De VVD gaat ontwikkelingshulp ‘hervormen’, dat deze gelden in het Europees Noodfonds komen. Kinderen in Darfur leveren óók geen rendement op als we kijken naar Griekenland, Spanje en Italië, maar welke yup verkiest een vakantie naar Barca of Milan voor een safari in Somalië?

Gelukkig zal de VVD deze gedachten nooit uitspreken in de komende vijf jaar... of toch wel?

©SamRain
Hervormingen

Dieper in Hindoeisme: De drie wegen naar verlossing

“Waarlijk, er is geen grotere zuiveraar in de wereld dan ware kennis.”
                                                                                                            - Bhagavad Gita

Geen individu is hetzelfde; ieder mens zal, ongeacht opvoeding of cultuur, in essentie een eigen pad volgen naar inzicht en keuzes. Het hindoeïsme kent de ‘marga’ – de weg die een individu volgt naar verlossing. Filosofisch gezien, kiest de ‘marga’ het individu; het is niet een eigengemaakte keuze. Hoe ver en de beleving van de wandeling is daarentegen wel een keuze – tot zover dit als keuze beschouwd kan worden, in het kader van wedergeboorte.

In het hindoeïsme zijn er drie wegen die leiden naar de uiteindelijke verlossing: de weg van handelen (karma marga), de weg van devotie (bhakti marga) en de weg van kennis (jnana marga). De ene weg is geen uitsluiting van de andere; ze staan niet strikt parallel aan elkaar. Men kan geen devoot zijn zonder enige kennis, net zoals kennis vruchteloos is zonder enige karma handeling.

De weg van kennis houdt een analytische mentaliteit in; de volger van de gnostische weg kiest voor oplossingen in de eenvoud van logica. Het is de mentale nuchterheid en een praktische houding die de ‘jnanin’ centraal stelt.

Volgers van de devotionele weg zijn toegewijd aan het Hoger bestaan uit geloof; deze weg van liefde zoekt de oplossing in gebed en rituelen. De ‘bhakta’ kent daarom veel meer mystiek dan andere wegen, met de daarbij komende dogmatiek.

Handelen volgens karma is een weg van de ontsnapping uit de cyclus van transmigratie – de wedergeboorte. Het is ethiek wat de volger bedrijft om als doel zich te verenigen met het Hoger bestaan. Waar de ‘bhakta’ zich plaatst nabij het goddelijke, en ‘jovanin’ het Goddelijke ziet voorbij zichzelf, zoekt de ‘yogi’ naar het Goddelijke in zichzelf.

Zoals eerder toegelicht, zijn de wegen niet parallel aan elkaar. Het beoefenen van yoga – dat verder gaat dan lichamelijke oefeningen – is de methodiek die op ieder pad te vinden is. De Veda’s vormen de kern van kennis, voor zowel een devoot als yogi. Echter zullen devoten eerder Mantra yoga beoefenen (het gebruik van klanken), dan Hatha yoga (moeilijke lichaamshoudingen). Alle volgers zullen zich vinden in de Brahma yoga, waar de zuivere gedragswet centraal staat.

De drie wegen zijn niet exclusief aan het hindoeïsme verbonden; het Christendom, Islam en Judaïsme kennen soortgelijke wegen, evenals het Mayanisme en Paganisme. Zo kent het katholieke discipelschap de weg van Martha en Maria en hebben het ‘makhav’ en ‘mahriv’ in de Islam een typerende filosofie van toewijding en godsvrees.

Men zou de drie wegen ook kunnen verdelen in segmenten van innerlijk, uiterlijk en intelligentie qua geestelijkheid. De geest voelt, handelt en denkt – waarbij een devoot zich motiveert door emotie, een yogi door doen en een gnosticus overdenkt.

Uiteindelijk leidt de weg naar de bron, waarbij de wegen samenkomen tot de hoofdweg – waar geen ondergeschikt is aan de andere. Wie kennis boven devotie stelt, zal geen extase kennen in haar ware vorm; wie alleen het Goddelijke in zichzelf zoekt, zal zich nooit kunnen verenigen.

©SamRain
Verlossing

Dieper in het Hindoeisme: Het hiernamaals

“Iedere religie kent een vorm van hemel en hel.”
                                                                        - Sam Rain

Iedereen die enige affiniteit heeft met theologie zal wel eens de ‘Divine Comedy’ van Dante voorbij zien komen – al zijn het enige referenties. Het is bijna een universeel begrip; wie goed is krijgt lekkers, wie stout is de roe. Zo ook in het Hindoeisme – alleen is het ‘verhaal’ omtrent de filosofie relatief onbekend voor de meesten.

Wedergeboorte staat in het Hindoeïsme centraal, waar het uiteindelijke doel is om terug te keren naar de oorsprong. Om opnieuw geboren te worden, dien je te sterven – waarna de ‘selectie’ van het soort wedergeboorte gebeurd door middel van een karma-afweging. Deze selectie, is volgens de Hindoe-geschriften niet onmiddellijk; men verblijft in de ‘swarka’ of de ‘narka’ – waar de eerste gelijkenis vertoont met de hemel en de laatstgenoemde veel weg heeft van het begrip hel.

Hemel is een abstracter begrip, evenals de hel. Hoewel men overtuigd is dat deze twee begrippen horen in de monotheïstische wereldreligies (Judaïsme, Islam en Christendom) zijn ze theologisch gezien terug te vinden in ieder religie. Ze kunnen, in termen van wetenschap, gezien worden als individuele dimensies. Beide dimensies hebben een klimaat afgestemd op de Geest. Laat ik als voorbeeld twee planeten nemen – Mars en Mercurius. Om te leven op Mars is gemakkelijker in een vaste vorm, terwijl op Mercurius een fysiek lichaam vrijwel meteen verbrand vanwege de afstand tot de zon. Een ‘gehechte’ Geest is simpelweg niet levensvatbaar in de ‘swarka’ – een ‘vrije’ geest zal grote moeite hebben in de ‘narka’ en ook in termen van filosofie er ‘uitdoven’.

In de Veda’s en de purana’s zijn de referenties naar deze dimensies ontelbaar; het is de Garudapuran die vrij gedetailleerd in gaat op de indeling. Een bekende van andere religieuze geschriften zal de typerende structuur meteen herkennen; zo bestaat de ‘narka’ uit diverse dorpen, waarin er gradaties van lijden bestaan – zoals Dante’s Inferno. De ‘swarka’ is zo onbeschrijfelijk gelukkig dat het niet beschreven kan worden; het typische paradijs waar men bevrijd is van vorm en lijden.

Het grote verschil met de Westerse religiën is dat de ‘hemel’ of de ‘hel’ géén eindbestemming is; gedurende de transmigratie behoudt de ‘ziel’ (het Zelf) zijn essentie. Men zou deze geestelijke reis tussen dimensies en geboorten kunnen zien als een pelgrimstocht tot men de perfecte staat bereikt – die in het Hindoeïsme kan variëren tussen 1 en miljarden levens. Het begrip reïncarnatie is daarom verwarrend – opnieuw in ‘het vlees’ komen zou betekenen dat ieder van deze levens van organische aard is – het hindoeïsme kent een ‘eigen’ biologie en metafysica. Theoretisch zou de filosofie van het Hindoeïsme over het hiernamaals natuurkundig kunnen kloppen – mits men uitgaat van twee basisgronden, die nooit verder zullen reiken dan hun hypothetische vorm.

Waar de monotheïstisch godsdiensten de ‘selectiecriteria’ zich richten op de naaste mens, ziet de Hindoeïstische opvatting het op een gehele onthechting van het bestaan. Hoe meer onthecht, hoe beter de ‘score’ om het ‘swarka’ te betreden. Hoe gehechter men is, levert weer de nodige score voor de ‘narka’ dimensie. Centraal staat dus het ‘Ego’; egoloos is het ‘swarka’ klimaat en het narcisme resulteert in de ‘narka’ als tijdelijk verblijf. Ongeacht het geloof, zijn de zingeving en filosofie een universeel streven, waar ieder mens beter van zou worden.

©SamRain
Hiernamaals