“Het motto van
vrouwen: vind de perfecte man en verander hem.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Hindoestanen zijn een kampioen in generaliseren – niet
alleen zijn we stempeldrukkers, maar gooien er zonder pardon kleursel en poeder
overheen alsof het lentefeest is aangebroken. Dat wil niet zeggen dat iedereen
in een hokje past; mede omdat ik zelf een uitzondering ben, kan ik een redelijk
goed onderscheid maken. Dat neemt niet weg dat er, met grote knipoog, eenmaal
stereotypen zijn – die een beetje gebaseerd zijn op de waarheid.
De hindoestaanse jongen is er één met bagage; mamma’s kindje
en papa is blij met de naam instandhouding. Omdat de meeste hindoestanen uit
een gezin komen met de regel ‘family first’, danken hindoestaanse jongens een
typische afhankelijke karaktertrek uit het nest. Ze hebben een eigen mening,
maar zijn in krachttermen zelden terug te vinden – wat ze vinden moet nu
eenmaal kloppen aan de ‘Hoge Raad’. Pas bij haaruitval en een woonafstand van
ten hoogte van een volle tank benzine veranderd de hindoestaanse jongen – om
zich te ontpoppen als ware man / tiran / politicus / betweter / zeurkous.
De ‘bhaiwa’ is een eigenaardig type; hun poezelige stemmetje
en stekeltjeshaar gaat gepaard met de kledingstijl van hun vader. Modetrends
zijn hun onbekend, hoewel ze ongegeneerd een ‘fashion statement’ plaatsen op
feesten en partijen. Een knalrode jas, een groene pantalon en op verjaardagen
een das – over het sokkenpatroon nog geen woord gerept – met de schoenen van
grootvader. Deze jongens worden door hun moeders opgedrongen en voorzien van
curriculum vitae tijdens religieuze feestdagen. De ‘bhaiwa’ kent geen ambitie
buiten een HBO-titel en zet een Renault als droomwagen. De ‘Bhaiwa’ ontwikkelt
zich later tot ‘ouwe vrek’.
De ‘bander’ is een bhaiwa met een identiteitscrisis; de
‘bander’ heeft nergens een mening over en wandelt verplicht mee op de nodige
feesten en partijen. Thuis eet de ‘bander’ vegetarische rijstgerechten om
stiekem op schoolreisje zich te goed te doen aan een Big Mac de Luxe. Net als
de ‘bhaiwa’ hebben ze geen ambitie – titels doen ze niets en een HAVO of MBO is
voldoende voor het beroep dat ze gaan uitoefenen – echter wel een gevoel voor
mode. Romantiek leren ze uit Bollywood films om later in hun leven een façade te
ontwikkelen als een ‘manusje’.
Bollywoodjes zijn hindoestaanse jongens met een fetish voor
haarlak en danspasjes. Ze wanen zich de Hritik Roshan zonder gekke vingers en
leven op volome 100 plus bass. Waar Narcissus nog van zou opkijken, wanen deze
sterretjes zich het epicentrum rodel tandloze wolven (zonder het besef tandloos
te zijn). Een Bollywoodje draagt zonnebrillen ’s nachts en rebelleert tegen het
traditionele trouwen – om later een bierbuik en gouden tand te krijgen wanneer
zij ontwikkeld zijn als de ‘cafe-moosa’.
Welke schoonmoeder in spe houdt er niet van de ‘Radjkumar’?
Deze ideale schoonzoon heeft alles wat ouders voor hun dochter willen –
koophuis, 4-deurs, overheidsbaan, doctoraal en gouden sieraden plus een
achternaam op stand. Ze zijn alleen kaal, lelijk en te dik – hoewel ze een
voortreffelijke persoonlijkheid kennen, hebben ze de voorkeur voor bollywood
meisjes.
Er zijn ook ‘banders’ die graag gangster zijn – eigenlijk
zijn het negers met sluik haar op gympies, onderhevig aan Surinaamse, Antilliaanse
en MTV invloeden. Eigenlijk is het enige hindoestaanse aan ze verscholen in hun
DNA...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten