“Soms luisteren we,
terwijl we moeten lezen.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Edina was in haar leven niet altijd even vroom geweest. Pas
na het overlijden van haar eerste man, de psychische problemen van haar zoon en
de drama van haar weggelopen dochter, zag zij een weg naar geluk. Sindsdien
zong zij liederen van aanbidding en hield zich aan de regels; haar enige wens
zijnde dat de Heer haar zou toespreken en leiden op het pad van een profeet.
‘Laat het op mijn pad komen, Heer’ bad ze dan. ‘Leid mij
waar ik moet gaan’ fluisterde ze met gevouwen handen. Ze wilde dienen en zocht
naar een plaats. Eerst de zwakkeren ging ze helpen, om te eindigen in een kerk.
Met de Bijbel dicht op de borst, las ze de eindeloze wijsheid. Moest ze
strijden tegen de Tegenstander? Moest ze alles opgeven? Ze vroeg en bad, maar
kreeg geen antwoord. Haar geloof werd getoetst, toen haar tweede man nabij de
dood kwam en haar dochter zichzelf van het leven ontnam.
Zo accepteerde ze het lijden in afwachting tot het paradijs;
het moest nu eenmaal zo zijn, dacht ze stiekem. Haar gebed werd heftiger en
langzaamaan werd ze bitter. Ze twijfelde steeds meer aan de Geest in haar en
beleefde geen lijdschap meer. Niets kreeg ze meer dan ze kon dragen, dacht ze.
Maar haar juk was zwaar. Verdriet en pijn brak haar hart.
Maar haar juk was zwaar. Verdriet en pijn brak haar hart.
Op een dag zag ze een zwerver lopend langs de weg. Ze voelde
iets en keek hem na; hij liep vast naar het huis waar ze ooit koffie schonk.
‘Daar helpen ze hem wel’ dacht ze. Toen riep de zwerver ‘Edina, Edina! Waarom
ben je zo bedroefd?’ en ze keek hem verbaasd aan. ‘Wees altijd verheugd en laat
de dag van morgen!’ – en de zwerver verdween in het niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten