Sterven voor gevorderden

“Vrij van angst voor de Dood is hij die het Zelf kent – dat moedig is, jeugdig en onvergankelijk.”
                                                                                                            - Atharva Veda

Voor de humanist is doodgaan een natuurlijk proces van recycling tot wormenvoer. De Christen, Jood of Islamiet wacht een paradijs na wederopstanding; de Hindoe en Boeddhist gaan voor verbranding tot fijn as, ter volbrenging van de spirituele overgang. Sterven – dat doen we allemaal.

De Samoerai leefden om te sterven; deze strijderreligie kende een filosofie, waarbij men streefde naar de perfecte dood. Jonge krijgers kalligrafeerden hun ‘laatste woorden’ in dichtvorm en de vijand kreeg bij het vertonen als waardige tegenstander de privilege van een rituele zelfmoord.

Indianen hebben de eeuwige jachtvelden, de Germanen en Vikingcultuur kenden de Walhalla en menig hippie van het ‘New Age’ kaliber zoekt het Nirvana van de Brahmanen.
De dood is geromantiseerd van karakter, naar geest tot proces; de Engel Des Doods, Magere Hein, de Zwarte Wolk of de genetische uiterlijke houdbaarheidsdatum zijn het antwoord op de vraag van de levenden.

De één erkent de dood als een eindpunt, de ander als poort naar het volgende. De één vreest het, de ander streeft er naar toe. Niettemin bepaalt de dood voor de meesten de zin van leven – leef vandaag, want voor je het weet is het voorbij. Maar wat nu als je ernaar hunkert? Het eind van het lijden? De vrede na al die pijn? Is de dood dan niet relatief aan hen die bestaan? Want zij die gedoemd zijn te sterven, willen leven. Zij die verdoemd zijn tot het leven, wachten hoopvol om te sterven.

©SamRain
Sterven