Papa, je bent dood - De woede achteraf

“Het is moeilijk om los te laten, maar je moet.”
                                                            - Sam Rain

Papa zei ik nooit. Alleen als je er niet was. Zo werd je niet aangesproken; jij had liever vader. Of meneer.

Je was altijd streng. Vaak onrechtvaardig. Zoveel deed je voor anderen, maar voor mij deed je het nodige. Ja, ik weet het. Voor jou was ik een last. Een verantwoordelijkheid.

Ik doe mijn best om te herinneren wanneer je een blijk gaf van waardering. Het enige dat naar boven komt is het patatje met. Maar was dat met mij of deed je dat omdat je trek had? Je mocht die tijd toch geen mayonaise?

Je wilde dat ik het hoogste zou bereiken, maar wat ik ook deed – in jouw ogen faalde ik altijd. Met fietsen, met het kiezen voor mama, met mijn cijfers. Waarom was ik altijd voor jou toch een teleurstelling? Ik deed het toch beter dan de rest? Want papa, ik deed het voor jou.

Toen je ziek werd en ik je iedere week kwam bezoeken, vroeg je naar Broer. Je sprak niet eens mijn naam uit, maar Oom die je attendeerde op mijn aanwezigheid, daar praatte je uren mee zonder een blik naar mij te richten.

Je ging dood. Oom belde mama en ze vertelde het mij in tranen. Ik omhelsde haar en zei niets. Niet dat ik niet wist wat ik moest zeggen, maar mijn woorden zouden onthullen dat ik niet treurde om het verlies. Want papa, als ik nu alles optel, dan heb ik niet zoveel verloren.

©SamRain
Vader