In de ban van angst - Wanneer je wordt geconfronteerd met daders

“Niemand tafelt graag met zijn vijand.”
                                                - Sam Rain

Even stokt je hart – om vervolgens in razend tempo te kloppen. De onaangename verrassing, de kans van 1 op 70.000, manifesteert zich in een blik die je niet eens uit nieuwsgierigheid wierp. Je herkent hem. De dader. De brenger van het leed.

Uit reflex ontwijk je zijn blikveld, om vervolgens zeer voorzichtig nog een blik ter bevestiging te werpen. En nog één. En nog één. De warme zon leidt hem af en terwijl zijn collega een flesje sportdrank aanreikt, weet je het helemaal zeker. Je hart bonkt in je keel. Dit kan nooit toeval zijn.

Van alle plaatsen, uitgerekend hier. Terwijl het Openbaar Ministerie zogenaamd de nodige maatregelen had genomen. Van Justitie had ik nooit een hoge pet, maar nu was het helemaal weg. Terug angst. Terug spanning. Terug onzekerheid. Ik hoor het ze bijna al op zeggen – “die kans dat het gebeurd is nihil, of in ieder geval heel klein.”

Als iemand zegt “val dood”, of “ik maak je af” – nee, het zal weinig indruk op je maken. Als een zware crimineel het zegt, zelfs dan kun je een reële inschatting maken van het gewicht. Maar denk je eens in, leef eens een moment mee, hoe het zou voelen als waneer een psychopate beroepscrimineel zonder angst voor Justitie zijn zelfhaat projecteert door te uiten om je hoogstpersoonlijk letsel toe te brengen met de dood tot gevolg. Ik citeer hem – “en dat is edelachtbare, mijn toekomstvisie”.

Vluchtgevaarlijk, vuurwapengevaarlijk, geweldsmisdrijven en levensdelicten zijn de kenmerken – de “antecedenten” – van deze man. Vrij vertaald, een opportunistische, gewelddadige psychopaat met de contacten om aan vuurwapens te komen. Maar wel één die keer op keer geschorst wordt door de rechtbank en zelfs vrijgesproken. Want een beroepscrimineel maakt van zijn hobby een ambacht – geen DNA, geen getuigen, geen spoor. Eén die, ondanks zijn indrukwekkende CV, zich vrij mag bewegen zonder toezicht. Alsof een stuk papier of twee 30+ yuppen met een SPH ook maar enige garantie biedt.

Justitie faalt. Vaker dan men denkt. In veel meer facetten dan men weet. Misdaad loont. Dat is het echte signaal die Justitie afgeeft aan de maatschappij. Gemakzuchtige ambtenaren die niet hun werk doen, want de vakantie of de teamdag gaat immers voor. Gemakzuchtige reclasseringsmedewerkers, die via een ander potje betaald krijgen dan het DJI en de gevaarlijke jongens een positief advies geven zonder indicatie van verandering. Gemakzuchtige selectiemedewerkers die geen notitie nemen van de voorgeschiedenis, omdat dat nu eenmaal makkelijker is, net voor de koffie. Spelen met mensenlevens, om achteraf stellig te ontkennen en de schuld te verplaatsen naar de politiek of één of andere ongeschreven beleidsregel.

In Nederland hebben we een sluipmoordenaar: gemakzucht. De nieuwe corruptie dat als cholesterol de morele bloedvaten dichtslibt. Want het gaat immers om geld nietwaar? Het is allemaal de schuld van het kabinet nietwaar? Ik kan als getuige namelijk niet Rutte de schuld geven. Ik kan ook niet de economische recessie of de krimpende budgetten de schuld geven – het ‘werk’ is immers al gedaan en betaald. Nee, ik wijs mijn vinger daar waar deze hoort; naar u, gemakzuchtige ambtenaar. Want door u, leef ik nu in angst.

©SamRain
Confrontatie

Jezelf overstijgen; een zoektocht naar het innerlijke

“We dromen over ruimtevaart, terwijl het doel maar 30cm omlaag ligt.”
                                                                                                            - Sam Rain

Bezinning, verlossing, realisatie. De één bereikt het doel door het beoefenen van yoga, de ander mediteert zich suf op Tibetaanse klank cd’s en zo gaan mensen naar de kerk of de moskee. Niemand wilt het toegeven –inclusief de antireligieuze atheïst- maar onze grootste angst is het eigen ego.

Vele filosofen, psychologen, theologen en andere betweters zijn het eens over een aantal kenmerken van het ego; niet zo zeer van wat het precies is, maar dat het verreweg op neer komt als een geconstrueerd zelfbeeld uit legosteentjes van het merk Trauma. Een groot ego vinden we hinderlijk en een te klein ego zwak – een gebalanceerd ego vinden we niet noemenswaardig en zonder ego kan blijkbaar alleen op de top van de Himalaya gekleed in een gewaad, waarvan menig Italiaans modemens moet van gaan kokhalzen. Maar wat is nu dat ego?

Mensen zijn, in Westerse context, allemaal psychiatrisch niet in orde. We hebben gespleten persoonlijkheden, waarvan het ego er één is. Hoewel we liever de ego zien als een creatie van onszelf, is ego niets meer dan het innerlijke kind. Dat klinkt heel harmonieus en bijna hartverwarmend – totdat je herinnert hoe vervelend en onverzadigbaar kinderen kunnen zijn. Wanneer we een fase in het fysieke leven of de psychische beleving afronden, splitst onze ego. We veranderen continu, omdat we ontwikkelen.

Waar de Freuds en Jungs graag een bouwdoos zien van radertjes en schroefjes, kan onze geestelijke vorm beter gezien worden alsof het een fysieke ontwikkeling doormaakt. Je kunt immers nadat je iets gezien hebt, iets niet meer hebben gezien – zonder fysieke aandoening – het staat vast in het geheugen, om daarna opgeslagen te worden naar prioriteit en relevantie.

Hoewel we allerliefst willen geloven dezelfde persoon te zijn als jaren geleden, is dat een typische illusie; zonder te veranderen, kan men niet ontwikkelen. Wel blijft het een feit dat je beginproducten nodig hebt om een resultaat te bereiken. Dat niet betekent dat de beginproducten ook transformeren. Het ego is een product; we hebben naast onze kind-ego, ook een ouder-ego, een volwassen-ego, een partner-ego, een ambacht-ego en zelfs een held-ego. Jazeker, het kan druk zijn daarboven.

Bewust worden is het platform voor het overstijgen van jezelf. Je ego wegcijferen zou erop neerkomen dat je een deel van jezelf verloochent, iets wat nooit kan leiden tot een vrij bestaan. In plaats daarvan, behandel jezelf als een gespleten persoonlijkheid – ga het gesprek aan. Waarom is dat ene ego ongelukkig én hoe kun je het troosten?

De psyche van de mens lijkt vaak een raadsel, maar valt eigenlijk reuze mee. Als de auto waggelt over de weg en de auto is niet de reden, dan wordt het tijd voor een gesprek met de bestuurder. Een monteur – tenzij het er één is van een LOI-reclame – zal weinig voor je doen in dit geval, terwijl begrip wonderen zal verrichten.

Er is niets gek aan het praten tegen jezelf. Maar probeer eens te luisteren, en als een vriend van je ego’s, begrip te tonen. Je hoeft niet altijd te zweven om jezelf te overstijgen!

©SamRain
Ego

De ruggengraat van Diederik: De pot die de ketel verwijt

“Een slang herken je aan zijn gespleten tong.”
                                                                        - Sam Rain

De PvdA heeft altijd wel een standpunt. Zo zal de PVV falen. Zo zullen ze groots campagne voeren. Maar zo standvastig is de PvdA niet. Niet over het Kunduz-akkoord, het Europees Noodfonds, Griekenland, het begrotingstekort, de leefomstandigheden, de hypotheekrente aftrek: kortom over, bij elkaar opgeteld, 450 miljard euro aan bestedingen heeft de PvdA niet veel te vertellen. Wel over 6 miljard; want die treffen de goede vriendjes. Tja, liever zwijgen om zetels te behouden. Kabouter Bos praktijken.

De Partij van de Antwoorden heeft niets te verklaren aan de arbeiders: Jan Modaal en gezin hoeven alleen emotioneel bevredigd te worden dat ze géén racisten zijn, géén communisten en géén religieuze kerkgangers. Dit is het programma van deze Partij – we veranderen alles, behalve wat nodig is. Geen mening is de BAM! voor de Rode Roos. Het is als de toeschouwer zijn bij een situatie van zinloos geweld, om later op Internet de reacties te lezen en zich voor te doen als de ‘too-bad-I-missed-it’ superheld.

Diederik is de Regilio Tuur van de PvdA; een uitgerangeerde boxer, die inhoudelijk niets te zeggen heeft, glimlacht op de camera om thuis even ‘de orde op zaken’ te stellen. Een nepheld. Een bètaversie van Kabouter Bos (die bracht het bijna geloofwaardig als een kandidaat Anti-Christ). Want wat gaat de PvdA doen? Vast en zeker Europa redden. Diederik wil óók een baan in de bankensector of een koele commissie. Want wat is de stem waardig, die niet spreekt? Het CDA spreekt uit. ChristenUnie spreekt uit. De SP spreekt uit. De VVD spreekt uit. De SGP spreekt uit. De PvdD spreekt uit. GroenLinks spreekt uit. Hero spreekt uit. De PVV spreekt uit. De PvdA denkt erover na; die spreekt niet uit, maar trapt na. Tenzij het eigen blamages betreft. Dan is het stil.

Wat doet de PvdA voor de arbeiders? Want zo goed gaat het niet. Vraag het de FNV. Heeft de PvdA daarop een antwoord? Ja hoor, wanneer we in september de grootste zijn. Dan mag de arbeider zijn broek omlaag doen en omdraaien. Daar stemt men voor bij het kiezen van de Rode Roos. Oh, en het financieren van noodleidende bedrijven in ruil voor een gevulde envelop. Want de PvdA helpt niet de kleine ondernemer – die kunnen niet meedoen met de beurs, waar de partij extra fondsjes heeft ingekocht.

Wat deed de PvdA voor Mauro? Wat doet de PvdA tegen Vestia? Wat doet de PvdA voor de werkloosheid? Wat deed de PvdA tegen de recessie? Wensen en public dat de onderhandelingen in het Catshuis falen. De Europese deadline niet halen dus. Niets oplossen, want dat is óók een standpunt: geen mening.

Je kunt de PVV voor van alles uitmaken: racisten, rechtse hillbillies, nationalisten, populisten enzovoorts. Maar als er een partij is zonder ruggengraat, dan is het de PvdA wel. de verkiezingscampagne zal bestaan uit rechtgemaakte krommen, moddergooien en gedrogeerde leden. Een beetje dogmatisch, een beetje luchtkasteel en heel veel miljarden die gegarandeerd verbrand zullen worden, zonder dat het rendement terugkeert bij de arbeider. P.S. kreeg u ooit iets terug van Koks kwartje – dat nooit van hem was?

©SamRain
PvdA

Vaarwel GroenLinks! Een politieke zelfdestructie

“Een mes in de rug brengt naast pijn, ook het lijden.”
                                                                                    - Sam Rain

Het ging net wat beter; Jolande toonde een ruggengraat, waar menig politicus alleen maar ontzag voor konden hebben. Het catshuis faalde, maar als een bonenstaak ontkiemde het zaadje van GroenLinks. Tevergeefs, want eigen belangen en ego’s zijn de reden voor het historisch dieptepunt qua zetels.

Het eerste mes kwam van Tofik – een vaste tafelgast in het pro-moslim programma de Halve Maan – om een gooi te doen naar het leiderschap. Om GroenLinks te leiden? Nee, de waarheid is dat deze jongen mee wil liften rond de hype van ‘nieuwe’ politiek. Popi doen, net als Diederik. Provoceren, net als Geert. Snijden met een lach, net als Mark.

Hoewel GroenLinks de partij van allochtonen en superhippies wordt bestempeld, is het de partij van Femke. Nog steeds. Wie denkt nog aan Paultje, wanneer de stem van verontwaardiging klinkt door de kamer van een powervrouw? Een grote schaduw, één waar Jolande net onder vandaan begon te kruipen. En waar ze eigenlijk had moeten uitspreken, deed Femke het op Twitter. Niet willen schamen, maar kiezen. Kort, krachtig en effectief. Femke is baas. Punt.

Het partijbestuur maakt de messensteek compleet door de partij in brand te steken met rare adviezen en conclusies. Tofik is ongeschikt, volgens een voorzitter die niet degelijk de pers te woord kan staan. Wacht even, publiekelijk je eigen collega’s bestempelen als ongeschikt – in cruciale tijd van een verkiezingscampagne – is dat geen vorm van sabotage?

Jolande toont ruggengraat. Geschokt, beetje boos – maar wil best de strijd aan. Extra aandacht zoals de PvdA en het CDA. Groot gelijk heeft ze; Tofik draagt bij aan een jonger publiek en elke ziel hebben ze nodig in een klimaat vol splinterpartijen. Haar nonchalance siert haar in de praatprogramma’s – en men kijkt in spanning toe. Vrouw versus allochtoon. Niemand zegt het, iedereen denkt het.

Vrijdagmiddag is de redactie van de Halve Maan even mediahoer – de ‘scoop’ dat Tofik is weggeroepen om naar het bestuur te komen. Iedereen smult - want ergens weten we het al. Tofik huilt naar de media en de verontwaardiging is dit keer gericht naar GroenLinks zelf. Uiteindelijk komt het bestuur op de beslissing terug. Tja, wat verwacht je. Met media als NU.nl, PowNews en het RTL nieuws kun je als politieke partij niet zonder consequenties zulke berichtgeving plaatsen. Pauw en Witteman, DWDD en zelfs het zure Knevel en Brink zullen de mensen in kwestie nog voor het vallen van de avond flink uitmelken. Hoe anders heb je splinterpartijen als neuzen dezelfde kant opwijzen?

Ze zijn begonnen; de debatten tussen Tofik en Jolande. De één met resultaten vol bezuinigingen, de ander vol van onrealistische ambities. De één met hetzelfde oude politieke antwoord en de ander een fraaier verpakte leugen. Beide willen Nederland terug naar Sinterklaas, beide willen een Utopia. Geen van beide zijn geschikt voor GroenLinks – het zijn de gezonde organen in een terminaal lichaam.

Ondertussen lacht Diederik. Want hoe makkelijk is het voor de Rode Roos om de zieltjes te winnen uit het sprookjesbos van GroenLinks? Vooral als deze in lichterlaaie staat.

©SamRain
GroenLinks

En toen gingen we naar de Ruimte: SpaceX en de commerciele vluchten naar ISS

“To infinity – and beyond!”
                                    - Buzz Lightyear

Het stokje is overgegeven – NASA, de toffe jongens van de Amerikaanse overheid, besteden de zaken uit aan SpaceX. De droom die realiteit werd. De zaken buiten de dampkring. Nog geen Tie Fighters of X-wings, maar het komt in zicht: van luchtvaart naar ruimtevaart.

In de jaren ’80 hadden we grote dromen; auto’s zouden computergestuurd zijn als KITT, skateboards zonder wielen en een vakantiehuisje op de maan. Met gemiddeld 5 oorlogen simultaan per jaar, drones en een nucleair Iran en Korea is er niet snel iets van deze dromen te vinden. De ruimte in schijnt toch moeilijker te zijn dan we dachten, ondanks de vele successen die er geboekt zijn. Naast de nodige kennis van raketten en natuur- en wiskunde heb je ook nog eens een miljarden budget nodig.

SpaceX doet het kleiner – en dus goedkoper. SpaceX doet het eerst vanuit opdrachten via de overheid. SpaceX specialiseert en domineert. En SpaceX maakt daarom geld. In economische recessie. Met de ‘Dragon’ capsule maakt SpaceX geschiedenis en het zal minder dan een decennia weg zijn van de eerste bemande vluchten. Bono, Jennifer Lopez, Paul McCartney en Ashton Kutcher kopen de tickets wel. In twintig jaar tijd zal er vast een Schiphol-charter zijn via de sterren.

Wat biedt de ruimte ons? Geen vakantiehuisjes op de maan of een ommetje op Mars – dat is zeker. Maar wel sneller transport: zoals het eerste stoomschip de helft van de tijd reduceerde in vergelijking met zeilschepen of het vliegtuig de boemeltrein verving. Van Japan naar New York over Europa in 3 uurtjes. Geen 16uur houten kont kweken voor een vakantie Australië. Afschieten en de grote vacuüm in om de aardbol. Raamplaatsjes zijn weer hot.

Zal de volgende Kuipers piloot zijn? Doet Nederland ook mee? Want zegt de politieke visie niet dat we moeten anticiperen in nieuwe markten met onze ontwikkelde status? We hebben de universiteiten, de instanties en zelfs de historie van ontdekkers – Okkels, Tasman of Piet Hein; ongeacht het motief, leverden ze een bijdrage aan de cult van reizigers. Triple A en thuis van TomTom en ASML.

Het antwoord is nee. Nederland zal geld pompen in de initiatieven van andere landen, zonder zeggenschap. De meeloper van de jongens uit de G8. Misschien over twintig jaar eens even ‘co-piloten’. Want Nederland durft niet. Met een imponerende luchtvaart- en scheepshaven zijn we een ezel die D-status landen draagt. Een burgerinitiatief reikt niet verder dan een lokale PVV en commerciële jongens laten zich snel uitkopen door Israëlische investeerders.

Want hoe zou dat zijn, vrachtschip vervoer zonder marine fregatten tegen piraten? Hoe kan Pools vrachtverkeer het winnen van een Nederlandse variant van Houston? Met de knappe koppen van de TU, geavanceerde scheepswerven en het vlakke land uit poldergebieden horen we zeker tot de ‘can-do’ landen. Mexico kan het. Rusland kan het. China kan het. Korea kan het.

Nederland kan het ook. Alleen durft men niet.

©SamRain
Ruimtevaart

De esoterische leer van het Hindoeisme: Hoe actueel is het hindoeisme nog?

“Hypotheses onderbouw je met wetenschappelijk onderzoek.”
                                                                                                - Sam Rain

Ik respecteer Creationisme, maar ben er geen voorstander van: conclusies hebben en beargumenteren is simpelweg fraude. Daarin tegen ben ik wel voorstander van vergelijkend onderzoek, waar twee hypotheses inhoudelijk vergeleken worden. Mijn doelstelling is dus nièt het aantonen noch bewijzen van een goddelijke macht, maar de toets van filosofie versus de huidige wetenschappelijke kennis, aan de hand van een aantal vragen.

A = standpunt auteur
H = standpunt hindoeïsme
W = standpunt wetenschap

1.     Wat is levend?
W: Organismen zijn levend; datgene bestaande uit cellen, zich kan voortplanten en afhankelijk is van energiebronnen nodig voor de verbranding mogen beschouwd worden als levend.
H: Alle materie is levend; van steen tot mens.
A: Als het Higgs-Boson deeltje bestaat, is het hindoeïstisch standpunt aannemelijker; echter vind ik de term ‘levend’ nog altijd beter van toepassing op organismen.

2.     Hoe lang bestaat de mens?
W: De ‘homo sapiens’ bestaat ruim 250.000 jaar volgens sommigen, waar anderen de lat leggen bij 100.000. De datering van mensenresten is niet kinderlijk eenvoudig.
H: Volgens de registers van het hindoeïsme gaat de mens terug naar ‘Maru’ – de eerste mens, ongeveer 10.000 jaar terug.
A: Gezien de snelheid waarin de mens zich ontwikkeld en mijn twijfels over macro-evolutie (de ene soort naar de andere), vind ik het hindoeïsme qua standpunt aannemelijker.

3.     Wat is de zin van het leven?
W: Organismen leven om zich te ontwikkelen en het nageslacht te voorzien van kenmerken om de kwaliteit ervan iedere generatie te verbeteren nar de omstandigheden.
H: Wezens leven om terug te keren naar de oorsprong, waarna de Karma score bepaalt of zij in de bron van gelukzaligheid verblijven of terugkeren.
A: Het hindoeïsme klinkt mooi, maar sluit niet aan bij de wet van behoud van energie – het wetenschappelijk standpunt is niet alleen praktischer; het is waarneembaar.

4.     Bestaan er meerdere dimensies?
W: Ja, want het universum is in ruimte-tijd zeer flexibel, volgens de theorieën van Einstein in betrekking met zwarte gaten. Ook de snaartheorie en antimaterietheorie nemen een multiversum als grondslag.
H: Ja, er zijn 6 werelden buiten de onze, die met elkaar verbonden zijn. Wij bestaan als instanties tussen deze werelden, waardoor we in alle 7 individuen zijn, maar refereren naar ons inter-dimensionale zelf.
A: Beide theorieën zijn niet toetsbaar; een multiversum is een intrigerend concept dat niet te onderzoeken is met de huidige technologie. De wetenschap kiest een uiterst energievergende portaal (zwart gat) en het hindoeïsme een uiterst energiezuinige portaal (het Zelf).

Conclusie is dat de wetenschap géén onomstotelijk antwoord heeft op de vragen van bewuste mensen: wat zijn we, wanneer waren we er, waarom zijn we er, zijn we er echt, zijn we uniek? Het hindoeïsme biedt dus, net als alle andere religiën, een evenredig antwoord op vragen die ons bezighouden. Conclusie is dat een religie anno 2012 nog steeds actueel is.

©SamRain
Filosofie vs wetenschap

De Esoterische leer van het Hindoeisme: Censuur, bescherming of exclusie?

“Iedere religie kent een esoterische stam, verborgen tussen de bladeren en takken of onder de grond – nabij de wortels.”
                                                                                                            - Sam Rain

Het Judaïsme kent de Qaballa, het Christendom discipelschap, de Bosjesmannen de opleiding medicijnman – iedere religie kent een geheime leer exclusief voor ingewijden. Geheimhouding is een erkenning van het feit dat informatie macht geeft – en dat macht een volwaardige valuta heeft is onbetwistbaar. Religie, net zoals het Hindoeïsme, richt zich op ‘goddelijkheid’. Goddelijk als in bovennatuurlijk – met de daarbij horende krachten.

Hoewel het hindoeïsme bedrieglijk wordt gepresenteerd als polytheïstische godsdienst, is de religie monotheïstisch in haar wortelen. Feitelijk, volgens het hindoeïsme, is alles doordrenkt met het goddelijke – van steen, organisme tot de lucht – uitvloeiend uit de oorsprong van alle energie. Daarop voortbordurend is dat alles, inclusief het Zelf, dus ‘God’ is. Deze goddelijke eigenschap geeft ieder iets de potentiële kracht – waar de mens natuurlijk een stapje voor heeft, dankzij ons bewustzijn. Het klinkt logisch: wanneer je de fysieke eigenschappen bezit, is er altijd de potentie aanwezig dat je kunt autorijden. Echter je ‘rijvaardigheden’ worden bepaald door je ervaring en kennis van het transportmiddel.

De geheime leer van het hindoeïsme ligt verborgen in guru’s – geestelijke leraren – met de toegang tot speciale geschriften. Zoals Harry Potter het boekje van Severus Sneep tot beschikking heeft om hoger te scoren dan het publieke lesboek, kent het hindoeïsme een zeer uitgebreide collectie van aantekeningen en bijschriften. Uiteraard zijn deze geheim; want informatie dat kan leiden naar machtsmisbruik, moet immers beschermd worden. Angstvallig worden deze schriften geheim gehouden of voorzien van vele mondelinge disclaimers en andere waarschuwingen; zwijgen uit naastenliefde.

Geheimhouding kent voordelen en nadelen; wat men niet weet, wat men niet schaadt is een typische overheidsstrategie. Het is moeilijk om kritiek te hebben, waar je niets over weet. Het uitten van kritiek is een aanval op de gevestigde orde, de autoriteit dat het rad draaiende houdt. Kritiek bracht de hervorming in Europa, deelde het hindoeïsme op, opende de vete tussen soenniet en sjiiet. Maar kritiek bracht ook wetenschap, kennis en vrijheid. Als Copernicus geen kritiek had geleverd op een religieus standpunt met een tegenstrijdige waarneming, hadden we misschien nog steeds geen sondes succesvol de ruimte in kunnen sturen.

Onderwijs is de sleutel van vooruitgang voor ons denkende wezens; men kan worden onderricht met kennis die aanwezig is. Wanneer we selecteren wie voor onderwijs in aanmerking komt gebaseerd op belangen – discrimineren we. Zijn we dan niet vrij om onze leraren te kiezen? In exclusie verstoren we de machtsverhouding – de kennishebbende is machtiger dan de onwetende. In censuur, raken we informatie kwijt in de loop van generaties. In bescherming, ontnemen we vrijheid van het denken.

De esoterische leer van het hindoeïsme omsluit méér dan toverspreuken in de vorm van mantra’s, toverdrankjes en rituelen ter belang van zelfbeschikking of bovennatuurlijke krachten: ze bevat levensfilosofie over onderwerpen die nooit gedateerd kunnen raken en bieden de ruimte om de vele open vragen in te vullen. Wie wordt de klokkenluider? Onder andere, ik.

©SamRain
Leer Hindoeisme

Politieke wegwijzers van de kaart: Wordt het tijd voor een nieuwe aanpak?

“Veel woorden, weinig daden, geen resultaten.”
                                                                        - Sam Rain

Ze komen eraan: verkiezingen. Zieltjeswinners aan de deuren, groene shirts en petjes en miljoenen betaald voor ‘grote kop’ posters om de mooie H&M abri’s te vervangen voor de zoveelste leugen. U, de Nederlandse burger, màg kiezen uit wellicht de volgende verspillers van uw kapitaal:

De VVD: de zwaksten moeten inleveren, omdat we ons imago in Europa moeten “behouden”. U stemde vorige keer en het resultaat is dat u nòg een keer moet stemmen. Uw kapitaal verspillen aan het buitenland – kies VVD!

De PvdA: na Wouter, is de nieuwe gespleten tong, Diederik. Deze Pim Fortuyn ‘wannabe’ gaat u de leugens voorliegen, zoals zijn voorgangers dat natuurlijk ook deden. Oude wijn in nieuwe zakken – en in de traditie van de PvdA in eigen zakken. Uw kapitaal verspillen in megabedrijven in nood (hoort de woningcorporaties en ProRail bellen rinkelen) – kies Diederik!

D’66: op iedere vraag hoort de ethische vraag. Inhoudelijk hartstikke top en integere vertegenwoordigers. Alleen, ze bestaan sinds ’66; hebben nooit ‘eggies’ geregeerd. Waarom? Omdat ze meelopers zijn van de grote jongens. Uw kapitaal naar alles behalve uw belangen? Kies dan voor D’2012.

De SP: deze communistische hippies zijn de PVV zonder de gekke vreemdelingenhaat. Motto: steel meer van de rijken en besteed uw kapitaal én die van hun in kansloze projecten zonder rendement – winst is iets kapitalistisch en zolang we géén vliegen op onze voorhoofden hebben zijn we rijk toch? Kiest u voor de SP, dan kiest u voor PVV – welke partij steunde Geert in al die moties – zonder boerkaverbod.

De SGP: kiest u SGP, dan kiest u voor échte verandering – goud is oud. Geen winkelen op de meubelboulevard op zondag, geen BNN op 3, geen H&M abri’s en stokslaag op school. Natuurlijk alleen haalbaar in Westkapelle – waar de Heer nog heerst. Uw kapitaal gaat naar de oneindige zendingsmissies en pastor-bmw’s; maar wel met rendement. Het wordt wel lang wachten zonder euthanasie en abortus, maar de stad met gouden straten wacht als gij stemde den S-G-P.

ChristenUnie: Beetje als de SGP, met dan vrolijke muziek van hoog EO-gehalte. Geen Lady Gaga of Tina’s, maar ‘hippe’ evangelie. Maar – u krijgt geen Arie Boomsma’s of ‘Hillsong babes’. Uw kapitaal wordt ‘geïnvesteerd’ in diverse hulpprogramma’s om homo’s te verlossen van duivelen en verplichte visjes op het kenteken. Bid voor CU – en stem, voor het geval dat de Heer het niet hoort.

CDA: Niemand weet eigenlijk nog wat ze precies doen, wat voor ‘C’ ze nota bene zijn – gezien ze de partij zijn voor ‘alle’ religies. Eigenlijk de saaie variant van de PvdA – met ouwe lelijkerds in plaats van hippe dasjes en bloesjes. Uw kapitaal gaat nar supersonische gevechtsvliegtuigen en borrels at Dendy’s. Kiest u CDA, kies s.v.p. voor Henk. Bereikt u ook niets mee, maar dat is dan wel weer helder!

PVV: De partij zonder leden zal interesse hebben in de aanschaf van ProRail om spoor aan te leggen richting een poldergebied buiten de landsgrenzen voor deze bewaterd zal worden. Uw kapitaal gaat naar Hedge fondsen en speciale ‘islam cops’ en de rest is geheim. Voor uw ‘bescherming’.

Groenlinks: Uw kapitaal naar beboste geluidsmuren in crisis, naar alle wezens, behalve u zelf. Met Tofik of Jo, verbrandt het dan toch alstublieft zelf! Stemt u Tofik, dan stemt u voor alle kijkers van ‘de Halve Maan’.

AAKP: alle andere kleine partijen zullen uw kapitaal goed besteden: nieuwe kantoren, auto’s, onkosten én hun onhaalbare projecten.

Het stemadvies van Sam: SGP. Is onnozel, maar die hebben tenminste ‘buddies’ in de 1^e Kamer.

©SamRain
Politiek

Onderwijs voor iedereen: De oplossing voor collegegeld, onderwijs en de 3e wereld

“Als alle methodes werken, wordt het tijd voor doeltreffendheid.”
                                                                                                - Sam Rain

In plaats van verstrooide, overwerkte leraren, uitzonderlijk dure boeken en duizenden euro’s studieschuld – waarom is er geen elektronische universiteit?

Colleges in videoformaat. Examens elektronisch. Je vaardigheden als Facebook-badge. Studeren naast je werk. Studeren tijdens je WW. Boeken op je iPad. Betalen per module of gesubsidieerd als je dat niet kan.

Aanmelden met ‘DigiD’. Een selectie van vakken die aansluiten op je leerplan met toegang tot videomateriaal. Toetsen die daarop aansluiten. Boeken te koop via iTunes. Af en toe een netwerk bijeenkomst organiseren voor het sociale onderdeel. Het nieuwe studeren.

De technologie is er. Het animo is er. Kosten besparen aan beide kanten: instituut en student. OV’s worden Ziggo abonnementen, studentenhuizen worden Internet cafés. Klaas van 15 kan zijn hoogbegaafdheid gebruiken, Küksal kan naast pizza bezorgen leren in strafrecht. LOI doet het al jaren, de Open Universiteit nog een stap verder. Denk aan de bomen. Denk aan de elektriciteitsrekening van de overbelichte collegezaal met 4 studenten. Denk aan kwaliteit. Denk aan feedback. Denk aan ontwikkeling.

Als iemand het fonds kent voor dit idee, laat het weten. Goedkoop is het niet, maar besef wat Wikipedia voor ons betekent. Wordt bewust van onze maatschappelijke vooruitgang.

©SamRain
Onderwijs

Oh Oh Diederik: Het zoveelste luchtkasteel van de Rode Roos

“Echt gevaar is onverwacht gevaar.”
                                                - Sam Rain

Het is die vieze, onoprechte glimlach. Een Wouter Bos deja-vu. Van stamelende ex-burgemeesters naar het type driftkop dat de PvdA omstreeks ’00 niet kon uitstaan. Het is Diederik, die al honend verkiezingen wilde nog voor het Catshuis. Gewonnen omdat we nog niet toe zijn aan een Obama, Albayrak of iets anders ‘allochtoons’. Zogenaamd vernieuwend – of gewoon afgekeken van de ideeën geopperd uit DWDD 2011? – met interne democratie. Right.

Als ik kijk naar Diederik, zie ik de gespleten tong en het transparante toneelspel. Zogenaamd ‘oprecht’ deur-naar-deur: een media offensief a la Kabouter Bos. Oplossingen voor de maatschappij? Geen realistische. Geen uitgerekende, behalve voor de partijkas. Geert Wilders is misschien een karikatuur, maar je weet met wie je praat. Nee, Diederik zou best eens gespeld kunnen worden met ‘666’ – komend als de vredestichter om over 4 jaar bij de commissie te glimlachen over de ‘beslissingen’ die gemaakt zijn met de beste intentie.

Ken ik Diederik persoonlijk? Neen. Heb ik vooroordelen? Zeker. Als het eruit ziet als een hypocriet, dan mag ik volgens de vrijheid van meningsuiting dat vinden. En nu sta ik erachter – net zoals ik dat al deed bij Wouter Bos. Wat zal de opsomming zijn van de beloftes die Diederik zal doen? Ik ga het niet bijhouden – ik ben al bewust van het resultaat.

Doe Nederland een gunst – zeg géén ja tegen de PvdA.

©SamRain
Diederik Samson

Management als ambacht: Lang leve het formulier

“Een formulier verenigd informatie als een universeel model.”
                                                                                    - Sam Rain

Informatie is voor managers, wat tasjes zijn voor vrouwen: een primaire levensbehoefte. Het probleem is dat informatie komt in allerlei vormen, kleuren en bronnen, waardoor niet iedere vorm van informatie kan “matchen” met de gelegenheid die je als manager voor ogen hebt.

Het formulier is als een damestasje; ogenschijnlijk lijkt het geen nut te hebben dan cosmetisch voorkomen, totdat het nut zich manifesteert in de gelegenheid. Iedere man van bouwjaar ’80 en omlaag kan zich erover fascineren, hoe efficiënt de draagster a la Hans Klok een oplossing tovert – van pepermunt tot ehh... tampon – benodigd voor de probleemsituatie ter plaatse. De totale inhoud bestaat uit modulaire middelen allerlei, afgestemd op de gelegenheid; zo werkt dit ook voor een formulier. Dit artikel zou niet hebben misstaan met een titel ‘het fenomeen damestasje opgelost voor mannen’.

Formulieren zijn voor de meeste mensen een ‘taak’; managers zijn bedenkers van formulieren, omdat ze het middel zijn om informatie te gieten in iedere gewenste vorm dat leidt naar resultaat. Een dergelijke vorm leidt naar inzicht van een proces op het moment, biedt over een tijd de bronnen voor historische analyse, dat op zich weer de grondslag kan bieden voor prognoses. Formulieren, mits goed doordacht, maken het proces efficiënt en schaalbaar in de vorm van een taak. Taken kun je meten, en managers houden eenmaal van metingen.

Een formulier bevat componenten van informatie, welke de factoren bevatten voor een rapportage. Het eerste waar je aan zult moeten denken wat voor rapportage nodig is voor het inzicht wat je mist. Welke informatie heb je nodig om een beslissing te nemen? Daarna is het een kwestie van terugrekenen: iedere uitkomst op het rapport is een berekening van informatie, en iedere berekeningen bestaat uit factoren. Deze factoren horen thuis op het formulier, waarna deze worden gebruikt om de informatie te ordenen.

Het ontwerpen van een formulier vraagt daarnaast om efficiëntie; een formulier met factoren verspreidt over en weer levert kosten op – een ‘taak’ moet immers worden uitgevoerd en het uitvoeren ervan kost geld – en die moeten zo minimaal mogelijk zijn. De uiteindelijke werkwijze van de uitvoerders zal moeten aansluiten op het formulier om geldverspilling te voorkomen.

Stel, je afdeling bestaat uit een team van marketeers. Voor het ‘gemak’ werkt iedereen zelfstandig – als manager heb je geen zicht op de a) efficiëntie van de taken, b) de productie / prijsverhouding, c) het gemiddelde productieresultaat. De efficiëntie kan berekend worden door het aantal ‘pogingen’ te meten en expliciet de ‘gemaakte deals’. Als van de 100 pogingen, 10 leiden naar een resultaat is het rendement 10%. Wanneer we weten hoeveel pogingen gedaan worden in een uur tijd, kunnen we met twee constante waarden (arbeidsloon per uur, opbrengst deal) de productie / prijsverhouding ontdekken. De totale verzameling geeft ons de bron om het gemiddelde te berekenen. Als we even geen ICT toepassing zouden gebruiken, kunnen we het papieren model als volgt ontwerpen:

FORMULIER A
Werknemernr.: _________________________(identificeert de individuele marketeer)
Pogingnr.: _____________________________(identificeert de individuele poging)
Geslaagde poging?     0 Ja     0 Nee

En zo brengt een formulier inzicht in anderzijds onzichtbare zaken!

Meer lezen over het onderwerp Management? Klik hier voor de inhoudsopgave van alle artikelen!

©SamRain
Formulier

Management als ambacht: Kandidaten selecteren op kwaliteit - Deel 4

“Een waardeoordeel is nooit betrouwbaar, maar wel een effectief signaal.”
                                                                                                - Sam Rain

Vaak is het ‘rondje’ in het bedrijf een must-do voor wervers, alsof deze de kandidaat een idee geeft over de cultuur. Dit is deels waar, een kandidaat ontvangt redelijk veel informatie over de dagelijkse gang van zaken. Echter, ook in werving en selectie, kun je dit onderdeel gebruiken om competenties te herkennen in de potentiële werknemer.

De historie van het bedrijf is al gepasseerd tijdens het oriënterende gesprek – begin de route daarom als een bedrijfsproces; waar komt de ‘winst’ binnen (front office) oftewel het knooppunt naar klanten, waar verloopt de productie naar eindproduct tot aan de administratie. Bij grote bedrijven hoef je de kandidaat fysiek niet overal naar toe te slepen om ‘handjes te schudden’ – een ‘walking by’ is voldoende met een kort verhaal over de afdeling. Eindig bij de uitgang, zodat je het ‘gesprek’ gecontroleerd kan afronden met ‘de feedback’ over het gesprek. Je slaat meteen een paar vliegen met 1 klap: andere collega’s zien je aanwezigheid en herkennen het patroon van hun eigen sollicitatieprocedure, je krijgt geen stoelplakdagen tijdens sollicitaties en je promoot de efficiëntie van het bedrijf plus je eigen kennis ervan. Last but not least, je kunt meteen de volgende kandidaat ophalen!

Tijdens het rondje herken je de sociale competenties direct aan de voorbijgangers: glimlacht de kandidaat en begroet deze passanten op eigen initiatief, dan is de kandidaat sociaal competent. Sociale competentie ligt namelijk in de potentie om contact te maken en de bewustwording van het ‘collectief’ – there is no I in team. Een kandidaat die passanten negeert en zich dusdanig passief opstelt, zal zich in een ‘sociaal open’ werksituatie isoleren (en overigens prima thuisvoelen in een cubicle – zover deze in Nederland voorkomen). Ga niet af op de kandidaat, maar op de passanten en hun reactie.

Een kandidaat die ‘angstvallig’ rondkijkt is geen waardevol signaal: een nieuwe omgeving vraagt nogal wat oriënterend vermogen. Echter zal iemand met een analytische competentie zich snel herstellen, tevens als een dienstbaar persoon. De eerste legt herkenningspunten vast en de laatste vertrouwt op de ‘begeleider’.

Natuurlijk is de afdeling waar de kandidaat terecht in zal komen de hoofdattractie van het circus. De collega’s zijn namelijk uitstekende toetsingsmiddelen of de kandidaat communicatief is en leiderschap van nature bezit. Natuurlijke ‘communicators’ kunnen gemakkelijk gesprekken aanknopen, waarbij natuurlijke leiders een formeel contact afdwingen. Het is tactisch om de kandidaat een minirondje ‘koffie’ te laten doen met een collega – die je na het vertrek van de kandidaat kunt polsen als ‘second opinion’; maak dan niet de cruciale fout om zelf dan mee te gaan! Een ‘second opinion’ schetst de betrouwbaarheid van je observaties.

Body language – het is 90% van de informatie die je uit een kandidaat kunt extraheren tijdens het ‘rondje’. Een rechte houding zegt veel over het zelfvertrouwen van de kandidaat, dat zich reflecteert in de competentie zelfkennis. De ‘looppas’ laat de competentie van dienstbaarheid zien; een kandidaat die vooruit de ‘leider’ loopt zal minder dienstbaar zijn en een kwakkelaar toont een ‘omdat-het-moet’ discipline. Hoewel het voor mensen overkomt als ijdelheid of narcisme – kandidaten die het spiegelbeeld gebruiken als tussendoorse ‘self check’, hechten grote waarde aan hun voorkomen. Overachievers zijn werkpaarden; ze leggen de lat hoog en de betrokkenheid kent geen bovengrens. Het moet wel een ‘check’ zijn, zonder dat deze het dialoog verstoord – echte ijdeltuitjes zijn weer typische sierpaarden. Het bedrijf is de koets, de manager de koetsier, de directie passagiers en de werknemers trekken de kar – en om deze analogie wat ‘vriendelijker’ te maken, herinner je dat paarden ‘edele’ dieren zijn!

Meer lezen over het onderwerp Management? Klik hier voor een inhoudsopgave naar alle artikelen!

©SamRain
Kandidaten selecteren

Een nieuw tijdperk in oorlogsvoering: Zijn 'de drones' van de VS ethisch verantwoord?

“Een belangrijke factor van ieder wapen is zijn effectiviteit in het bereik.”
                                                                                                            - Sam Rain

Wapentuig is het gereedschap van de mens bedoelt om schade aan te brengen; hoewel we als bewuste wezens van moraal de middelen bezitten voor allerlei andere oplossingen, zijn we niet verder gekomen dan de ethiek van de jagers en verzamelaars uit het Stenen Tijdperk. Onze wapens hebben zich wel steeds verder ontwikkeld – van de werpspeer naar pijl en boog tot straaljagers naar de onbemande ‘drones’.

Onlangs gaf het Witte Huis toe dat zij deze gewetenloze vliegende doodseskaders inzet tegen vijandelijke doelen; het is uiteraard een kenmerk van de VS om te imponeren met hun oorlogstechnologie. Zo kende zij het herlaadbare magazijn, de atoombom en de onzichtbare stealth bommenwerpers – en nu mag ze ‘officieel’ de ‘drone’ aan het CV toevoegen.

Zoals elk militair geheim wapen is er weinig over de ‘drone’ bekend, behalve dat deze onbemand is en vliegend tezamen met grote accuratie gegarandeerd het eindsignaal inluid voor diegenen die zich tot ‘de vijand’ mag rekenen. Voor generaals en megalomanen een geschenk uit de hemel, maar wee voor hen bevindend in een oorlogsgebied. Met een groter bereik dan een kruisraket en te bewapenen met alles dat voorhanden ligt, behalve een geweten aan boord. Een computer kent geen moreel dilemma, noch twijfelt deze aan de instructies. Een moordmachine zonder veiligheidspin van ethiek of een ingebouwd systeem die begrijpt wat de waarde is van mensenlevens – vriend of vijand.

Een gevechtspiloot kost miljoenen; naast de verplichte vlieguren, technische kwalificaties en jaren vooropleiding, zijn zulke piloten ook nog eens geen lopende band producten. Een chip bakken ze in miljoenen tegelijk op een silicium kookplaat daar waar het economisch voordelig is; een programma kopiëren is een scharrelkip qua kosten in vergelijking met 100 kilo piloot van goud. Chips nemen geen vrije dagen en chips stellen geen vragen. Chips zijn de betere strijders – wanneer laat een schaakcomputer je ‘bewust’ winnen, omdat deze denkt je daarmee oprecht een plezier te doen?

Chips krijgen ook niet achteraf een schuldgevoel, noch zullen ze de motieven van een operatie in twijfel nemen. Zouden er dan nog klokkenluiders zijn, zoals deze er waren in de Vietnam oorlog of de onmenselijke slachtpartijen in Irak? De machthebbers hebben absolute macht met zulke wapens en van macht weten we dat deze wisselt om de kwart eeuw. Het resultaat blijft altijd dat op machtige wapens er een nog machtiger wapen uitgevonden wordt.

De ‘drones’ zijn effectiever dan enig ander bestaand wapen; dit is onbetwistbaar. Ze zijn kwalitatief superieur, omdat ze non-stop in de lucht kunnen blijven met de huidige faciliteiten. Ze zijn veelzijdig – van spionage, voor verkenning, ter aanval en indien nodig misschien zelfs de ultieme kamikazes. Er is niets gevaarlijker dan radiografisch bestuurbare wapens die zonder blikken of blozen een gebied bombarderen naar aanleiding van een e-mailtje voorzien van longitude en latitude coördinaten.

Touché, Barrack is aan de macht. Maar met Amerika in de hoge schulden en de naam als internationale defensiecontracteur ga je toch knipperen; hoe komen al die Afrikaanse landen in conflicten aan dat Amerikaanse wapentuig? Omdat de aartsvijand van ethiek een kenmerk is van macht; ze corrupteert – onvermijdelijk.

©SamRain
Drones

De religie zonder naam: Is 'de wetenschap' echt wetenschap?

“Een theorie klopt als deze juist blijkt te zijn.”
                                                            - Sam Rain

Discovery Channel, National Geographic, The Scientific American; het zijn geliefde distributiekanalen voor de nieuwsgierigen onder ons. Sinds mensenheugenis zijn we nieuwsgierig; van ketsende vuurstenen tot het kikker ontleden maakt ons wezens die de oneindige lust hebben in het vergaren van kennis.

De ontkerkelijking sinds de Renaissance heeft veel bijgedragen aan de wetenschap zoals we die nu kennen: Isaac Newton, Albert Einstein en vele andere knappe koppen maakte het onbegrijpelijke tot een rekensommetje. De ontkerkelijking bracht ook de wereld zonder God dichtbij; God verloor, gedurende de penalties genomen door Darwin, Hawkins en Higgs, de wedstrijd van de 20^e eeuw.

Losstaande van de persoonlijke overtuiging, is het concept God een ideale factor in een universum vol variabelen. Was men niet overtuigd van een oorzaak, dan deed God datgene. De paradox ligt ook in hetzelfde kader; haal je God uit de berekening, zul je een ander, niet toetsbaar alternatief moeten bedenken. Precies daarin zit het gevaar – voor je het weet worden de wetenschappers filosofen of erger: profeten.

Het is een persoonlijke overtuiging die vele wetenschappers delen – klinkt het plausibel, klopt het rekenkundig, is er geen toetsbaar alternatief en betreft het geen almachtig superwezen dat gezien kan worden als een God, dan zal het zo zijn. Een Zondergodsdienst, waar het kruis plaats heeft gemaakt voor een plusteken.

Er is helemaal niets mis met een dergelijke overtuiging, zolang men beseft dat het geen ‘wetenschap’ is. Dromen en fictie mogen een inspiratie zijn, maar ze plaatsen als feit is een zonde in wetenschap. Hoewel deze theorieën alles behalve overboord gegooid moeten worden, behoren ze a la Jules Verne in de kast naast de Dan Browns.

De Higgs-velden, de Big Bang / Rip / Crunch, de missende verwanten in evolutie, onze kennis van zwarte gaten, snaartheorie, de kleur en huidtextuur van dinosauriërs, antimaterie en het ‘God’-deeltje zijn een paar concrete en zeer grote voorbeelden. Natuurlijk wordt er onderzoek gedaan naar de proef op de som – van de LHC tot quantumtransporters – maar de theorieën worden gepresenteerd als feiten, terwijl deze nog (lang) niet bevestigd zijn. Dit ‘apparaat’ is een wereldreligie zonder dat men het beseft, waar de volgeling de kerk bezoekt via een scherm in een comfortabele stoel in plaats van een houten bank en prekende druif.

Wanneer iets ‘wetenschappelijk’ bewezen kan worden, zou men een scenario kunnen reconstrueren en het verwachte resultaat aanschouwen. Tussen nu en de komende eeuw is de enige Big Bang te creëren tijdens oud en nieuw – met de garantie dat er geen mini-Melkweg ontstaat dat zich langzaam uitbreidt.

Daarom zal de huidige ‘wetenschap’, waarmee ik de wereldreligie zonder naam mee bedoel, nooit andere godsdiensten omver werpen, omdat de fundamenten aan net zulke onzichtbare luchthaken hangen. Want of je iets gelooft vanwege cryptische krijtsymbolen op het bord of uit een Heilig Boek uit het ver verleden is een kwestie van smaak, cultuur, ontwikkeling, zingeving en hoe je de factor God invult qua waarde.

©SamRain
Wetenschap

Gevaarlijke kennis: Doet esoterische technologie meer kwaad dan goed?

“Leer een man vissen, en hij eet een dag; leer hem schieten en hij zal jagen op andere vissers.”
                                                                                                            - Sam Rain

De wetenschappelijke wereld presenteert haar bevindingen over een biologische constructie uit een laboratorium; een supergriep dat supersnel kan toeslaan en superresistent is. De naam H1-nog wat had beter uitbesteed kunnen worden aan Stan Lee – de vader van de strips over superhelden en superschurken.

Intellectueel eigendom van zeer hoge waarde heet in de Amerikaanse industrie ook wel een ‘trade secret’; Coca Cola bewaart haar formule angstvallig voor de concurrentie, de CIA haar opsporingstechnologie en zo kent de VS twee soorten formaten in de uitwisseling van technologie: domestie en export. Europa doet mee, en aan de andere kant staan China en Rusland. De wereld is verdeeld in een oneindig partijtje RISK, waar de grootste en sterkste legermacht de dienst uitmaakt.

Net zoals andere uitvindingen, hebben wapens immateriële waarde; we zijn als de dood voor een Iran met kernwapens en een dictator plus biowapens – bewezen met het Hoessein regime – levert zelden een geruststellende gedachte. Technologie is als ieder ander tastbaar object; óf het wordt constructief gebruikt, óf het wordt destructief gebruikt óf het wordt niet gebruikt. Zolang iets ontastbaar lijkt, is de wil om het tastbaar te maken relatief schaars. Zodra het mogelijk blijkt, zo wordt de wil om dit mogelijk te maken groter. Is het tastbaar en levert het een voordeel op – dan zijn internationale afspraken de kleine kosten tegen de grote baat waar elke regering aan verslaafd is: macht.

In de zakenwereld worden meer patenten geschonden dan gedeponeerd; spionage, deconstrueren of het wiel opnieuw uitvinden zijn geen uitzonderingen. Zo is het idem dito met wapentuig – bouwt Noord-Korea een raket, dan bouwt de VS een betere. Koude oorlogen zijn niet van de jaren ’60 of ’70, maar nog steeds alledaags. We noemen het alleen concurrentie.

Biochemische wapens zijn ethisch niet te verdedigen; ze zijn in gedachtegoed erger dan clusterbommen vanwege de ‘mensonterende’ aard van de schade aan het individuele lichaam. Toch blijven ze reëel – Saddam Hoessein liet zijn Ali Chemicali duizenden koerden sterven met mosterdgas. Poederbrieven, Antrax als populairste variant, zijn nog steeds in omloop. Een ‘sample’ Ebola krijg je als wetenschapper  niet zo gemakkelijk, maar behoren deze wapens – ongeacht ze worden ingezet door de natuur of de mens – wel thuis in de doos van Pandora?

Een rapport niet publiceren zonder censuur laat immers wel de wenkbrauwen fronzen; het Internet staat vol met informatie over explosieven, gifgassen en guerrilla strategieën – zou een dergelijk virus in een keuken gemaakt kunnen worden? Of hoort het onderzocht te worden in een kapitalistische megacorporatie, zodat overheden miljarden besteden aan ampullen net zoals eerder bij de Mexicaanse griep?

Nobel was teleurgesteld in het gebruik van dynamiet en Edison was vast geen voorstander geweest van de elektrische stoel. Rapporten over virussen en bacteriën – met name de bouwstenen van resistentie en mutatie – zouden inzicht geven om andere te bestrijden; al jaren voeren de strijd met HIV, MRSA en zoveel anderen. Is geheimhouding wel essentieel of dient het ter instandhouding van de angstcultuur? Ik wed op het laatste.

©SamRain
Gevaarlijke kennis

De nieuwe politiek: Sarkozy, Berlusconi, Wilders en hun omstreden sponsoren

“Als een vreemde je rug wilt wassen is er vaak de verwachting dat men hetzelfde aanbiedt of iets soortgelijks doet.”
                                                                                                            - Sam Rain

In de VS is het de normaalste zaak van de wereld; campagne voeren kost geld – en niet zo’n beetje ook. Vervoer, buttons, posters, websites, assistenten, spin doctors en een media bombarie – vergis je niet, want de miljoenen verbranden zich sneller dan de investeringen van de Nederlandse overheid. Wat doe je dan als je eigen beurs niet volstaat? Juist, dan zoek je een sponsor!

Fondsen werven heet het netjes; hier en daar een praatje houden en een gewillige donateur voelt zich dusdanig geïnspireerd om ‘het goede doel’ te steunen door een tonnetje toe te voegen aan het spaarvarkentje. De Kerk doet het, Al Gore doet het, het Wereld Natuur Fonds doet het, Osama Bin Laden deed het (écht waar) en politici doen het. Daar is niets mis mee, zo lang het een donatie is en de herkomst van het geld niet omstreden is. Indien dit wel zo is heet het corruptie.

Corruptie is een woord dat we meestal associëren met landen uit de 3^e Wereld, waar dictatoren in militair tenue enveloppen met geld aannemen. Toch is corruptie overal: Wouter Bos die zijn Ray-Ban declareert van gemeenschapsgeld en Vestia managers die subsidies misbruiken voor nieuwe auto’s en bubbels. Op zichzelf staand is corruptie een eigen soort leugen; een kleine bloedneus in ruil voor de overwinning.

Zo zou Sarkozy een aardig bedrag krijgen van de beruchte Libische ex-dictator en heeft Berlusconi zijn maffiabanden; ook in ons kikkerlandje spelen dergelijke taferelen: Wilders, die geen transparantie geeft over zijn sponsoren bijvoorbeeld. Over het algemeen zijn sponsoren trots op hetgeen waar ze in investeren; de anonimiteit is vaak juist ver te zoeken. Elftallen en racewagens overleven op logo’s en steken dat niet onder stoelen of banken.

Harry Mens deed het voor Pim Fortuyn – en eigenlijk nog steeds; zonder Pim had ik waarschijnlijk nooit over Harry gehoord dan zijn Quote-status. Oprah Winfrey deed het voor Barrack. Van de sponsoren die Wilders steunen is weinig bekend; ter bescherming van Ad en Miep gilde een voormalig partijgenoot nog in verdediging tegen een boeteclausule. Bodyguards kosten geld. Tripjes naar de VS kosten geld. Boeken publiceren – en laten schrijven – kosten geld. Logo’s van meeuwen en Polen meldpunten kosten geld. Hero’s bier kostte geld.

De belastingdienst, de overheidswaakhonden zoals de FIOD, de AFM en iedere ‘bank’ hecht grote waarde aan de herkomst van het geld. Financiële middelen groeien niet uit onzichtbare bomen, noch vind je ze in een vlaag tegenwind. Crimineel geld, omstreden geld en zwart geld maken onbetwistbaar waar deze toe dienen – corruptie. Er is sprake van sterke signalen van deze wanneer je contacten omstreden zijn of wanneer je via dubieuze constructies de regels wilt ontlopen.

Bij politici vragen we om charme, om media ervaring, debatvaardigheden en in deze tijd van polarisatie om een duidelijk standpunt voor onze stem. De nieuwe politiek gaat om praktische ‘know-how’ om Nederland BV te sturen; wordt het dan geen tijd voor een degelijke sollicitatieprocedure? Een CV, een Verklaring Omtrent Declareergedrag en last, but not least: wie zijn je sponsoren en waar komt je campagnegeld vandaan?

©SamRain
Nieuwe politiek

Een persoonlijk perspectief: Wat deed ik op dag toen Pim Fortuyn overleed?

“De prijs van een mensenleven bestaat niet in valuta.”
                                                                        - Sam Rain

Een werkdag als alle anderen; Zaf, mijn senior collega, en ik werkten als bezetenen. In het knooppunt van Europa, het Midden-Oosten en West-Azie – beter bekend als EMEA- was ons team van 7 man groot verantwoordelijk voor het afhandelen van de ergste scenario’s in de wereld van IT en ICT. Grote telecombedrijven uit Frankrijk, banken uit Nederland en Duitsland waren onze specialiteit.

Het team was kieskeurig samengesteld; een cryptografisch specialist, een netwerkcommunicatie whizzkid, een multi-taalbeheersende duizendpoot, een informatie architect, een platform analist, een hackende programmeur en een USA manager. “A team of the best and brightest.”

Het was weer zo’n dag; een ‘week of hell’, waar een piepklein onvoorzien foutje, bulken van informatie achterhield – en natuurlijk bij alle multinationals tegelijkertijd. De telefoon stond roodgloeiend en ik besteedde ongeremd uren achter de ‘tanks’ – een bedrijfscomputer woog gemiddeld 50 kilo per unit met 3 voedingsstekkers – om halsbrekende capriolen uit te halen. Zonder wiki, zonder het huidige Google en met oude handleidingen uit 1996. Een deadline van een paar uur om te voorkomen dat bedrijven ‘echt’ geld gingen verliezen.

Pim Fortuyn was redelijk bekend onder mijn internationale collega’s; alleen Wim Kok herinnerde ze normaliter, maar eerder als parodie (Wham Cock) dan minister, laat staan politicus. Wat opvallend was dat er zelden negatief over Fortuyn gesproken werd door hen, in tegenstelling tot mijn familie die hem ongegeneerd racist noemde of de opvolger van Janmaat. Wel dachten m’n collega’s dat het verkeerd kon aflopen. Marokkanen en alles wat er op leek hadden toen ook geen goed imago en de uitspraken van Fortuyn paradeerden in de ochtendkranten. Maar moord, daar dacht niemand aan als het op ‘eggies’ aan kwam – dit was Nederland, het land van wiet, het land van Queen’s Day, het land van Heineken én het land waar je mocht zeggen wat je dacht en waar je het wilde.

Zaf en ik haalde opgelucht adem. Gelukt. Zoals altijd op het nippertje. De rest was nog bezig met de naschokken bestrijden, maar ons werk was voltooid. Zaf had een interessante filosofie die veel mannen delen – evalueren onder een biertje. Machines uit, lucht uit en opgelucht wandelen we de deur uit. Het was prima weer in Hilversum en we passeerden de media producenten die te gehaast naar hun Audi’s renden. “Guess they are on the nightshift from that French Telco”, grapte Zaf.

“Tway Vaaysjes”, bestelde Zaf in het café. De eerste slok was hemels helder – bier deed psychologisch al wonderen. Na werk hadden we het vaak over andere onderwerpen: kwantummechanica, biotechnologie, theoretische natuurkunde, filosofie, vrouwen, drank en zelden politiek of religie. Het café was heel rustig en vooral qua publiek ‘blank’ – een Pakistaan en een Indiër vielen meteen op en met name omdat we Engels spraken. We hadden het over de toenmalige politiek, de wereld en de prognoses.

Zaf probeerde opnieuw te bestellen, maar de barvrouw reageerde niet. Het nieuws en het beeld bevatte het dode lichaam van Pim Fortuyn. Hier, in Hilversum. Dader nog zoek, of daders, zei de verslaggever. “Oh my dear God”, zei Zaf. Hij verwoordde wat ik dacht – “laat het geen allochtoon zijn, geen allochtoon”.

Twee uur lang bleven we in het café. Niet omdat het gezellig was; maar omdat het onverstandig leek om te proberen om nu terug naar Amsterdam te gaan. Tot het verlossende nieuws: Volkert, de blanke dader!

©SamRain
Pim Fortuyn

Zijn we aangeboren psychopaten of gewoon verhoogd beinvloedbaar?

“Elke generatie heeft een nieuwe kijk op dingen, die vaak gedurfder en origineler is.”
                                                                                                            - Kris Verburgh

Wetenschappers op leeftijd hebben interessante proeven opgezet; een aantal om een verschrikkelijke hypothese te testen – namelijk het ‘beestelijke’ gedrag van mensen. Algemeen bekend is de proef waarbij testpersoon A ‘elektrische’ schokken toebrengt aan testpersoon B in een andere ruimte – die helemaal geen schokken ontvangt. De uitslagen zijn, volgens ‘de wetenschap’ onomstotelijk: mensen zijn boosaardige wezens.

Iedereen is wel gefascineerd geraakt door menselijk wangedrag; de toedracht dat leidde naar een militaire basis waar de krijgsgevangen werden gemarteld en gedenigreerd, tot de aanloop van een bekende wereldoorlog – ze schetsen het beeld van, naar wat ik noem, de ‘homo diabolicus’. Ambitieuze genetici verwijten het gedrag aan een paar proteïnes en eiwitverbindingen, terwijl fundamentalisten kiezen voor de lotsbestemming. Ik het ben er niet mee eens; ik zal psychopathologie nimmer erkennen als valsheid, maar de mens als boosaardig roofdier in zijn algemeenheid wegzetten, dat mag van mij naar het rijk der fabelen verbannen worden.

Hoewel ik grote twijfels heb over de evolutietheorie waar de mens afstamt van apen, ben ik het wel eens met primatologen die het gedrag van mensapen prediken als gelijkwaardig. Als mens hebben we ons dusdanig opgehemeld tot de kroon der schepping, dat we moeite hebben om de waarheid over onszelf aan te horen – ons gedrag vergelijken met die van apen vinden de meesten simpelweg denigrerend (terwijl ze zo intelligent zijn!).

Karakteristiek voor mensapen (en een hoop andere organismen) is de rolverdeling in de maatschappelijke structuur. De ‘alfa’ (dat meestal een mannetje suggereert) is het dominante aapje; andere apen worden ondergeschikt aan deze, totdat een andere ‘alfa’ de leider van zijn troon stoot. Deze hiërarchie is een succesformule voor samenwerking in grote groepen; een autoriteit beheerd de belangen en richting van een groep.

Om zulke sociale mechanismes mogelijk te maken, moeten groepsdieren relaties aangaan met elkaar én een functionele keuze maken in de rol die zij spelen in deze relatie. Iemand zal de ‘alfa’ rol toegeschreven krijgen (óf opeisen!) aan de hand van omstandigheden of persoonlijke eigenschappen. In het geval van veiligheid is de ‘alfa’ de fysiek sterkste; in het geval van organisatie wordt de beste arbiter naar ‘alfa’ verheven. Het groepsbelang, waar een groep bestaat uit minimaal 2 wezens, staat centraal voor de selectie van de ‘alfa’. Ongeacht de vorm (democratie, communisme, dictatuur), blijft deze rolverdeling bestaan.

Mensen evalueren informatie om keuzes te maken. De basis van de evaluatie ligt in onze identiteit; onze normen en waarden, ons sociaal netwerk en de netto impact op onszelf uit de consequenties van de beschikbare opties. Deze drie factoren spelen ook een cruciale rol in de mate hoe ver wij beïnvloedbaar zijn. De normen die we hanteren zijn, samen met onze waarden, het ‘morele anker’: zonder normen wordt een maatschappij chaos en zonder waarden kunnen we praktische zaken niet afwegen. Het sociaal netwerk om ons heen bepaald onze ‘rol’; maatschappelijk vervullen we een functie in het belang van anderen. Hoe minder ‘belangrijk’ onze maatschappelijke functie, hoe ondergeschikter we worden (niet verwarren met status!) – dit is de pijnlijke wekelijkheid van de maatschappelijke ladder: je bent niet de enige die aan het klimmen is.

Consequenties evalueren mensen zoals ieder denkend wezen dat doet; de mate van ‘beloning’ of leed berekenen mensen in een flits. Hoe confronterender en detailrijker de informatie, hoe meer overwogen de keuze van mensen wordt. Hoe minder de informatie aan ‘kwaliteit’ bevat, hoe impulsiever deze keuze wordt; dat men de impact van een verkeerde keus te laat pas beseft is vaak de sombere werkelijkheid, in plaats van aangeboren psychopathische kenmerken.

Hoe ‘sterker’ onze identiteit, hoe meer ‘alfa’-waarde we toezeggen aan onszelf; onze ‘eigen’ autoriteit wordt door onszelf in het geval van een relatie opnieuw geëvalueerd. Wanneer in een onderlinge relatie er sprake is van een mens met hogere ‘autoriteit’ (dus hogere ‘alfa’ waarde), zal de ‘ondergeschikte’ mens de instructies accepteren, zolang er geen sprake is van directe consequenties die het eigenbelang schaden. Zodoende kan een autoriteit de normen oprekken in een gewenste richting, zolang dit maar gradiaal gebeurd.

Dit mechanisme stelt onze beïnvloedbaarheid bloot; we zijn op dit gebied relatief zwak – onze ‘groep’ bestaat uit miljarden andere mensen met vele subhiërarchieën. Ook wisselen we gedurende de dag vaak van groep, zodat we invloeden accepteren buiten ons ‘van huis uit meegekregen identiteit’. Thuis heersen de relaties tussen broers of zussen, de oudste en de jongste, ouder-kind of grootouders en andere ‘familieleden’. Op school zijn er de relaties tussen klasgenoten en vrienden, leraar-leerling en ‘het beleid’ van de school. Werk is weer een andere groep – collega’s, klanten en de baas en ook de geloofsovertuiging neemt een andere groep met zich mee. Mensen passen zich automatisch aan, tenzij zijn of haar competenties niet in de groep ‘passen’. Dit laatste is belangrijk; mensen willen van nature nuttig gevonden worden, omdat de groep bepaald welke ‘positie’ de mens in kwestie mag en kan betreden.

Informatie uitwisselen gebeurd bij mensen met lichaamstaal en de spreekkunst; hoewel 90% van onze communicatie vaak wordt weggecijferd door een waterval van woorden, kunnen we snel ‘gevaar’ beoordelen met een enkele blik. Ook tonatie van de stem beïnvloed ons; we raken van slag bij plotseling schreeuwen en worden gerustgesteld bij een warme klankkleur. Wij communiceren om elkaar te instrueren; we verwachten dat men handelt (even de onzinnigheid van het soort handelen buiten beschouwing gelaten) naar aanleiding van de informatie die wij onderling verstrekken. Ons gesprek bestaat dus uit instructies en informatie die door de ontvanger geëvalueerd worden en een resultaat teweegbrengt.

Het gewicht van de instructie wordt bepaald door de autoriteit; dezelfde instructie verschilt van gewicht door de relatie die de ontvanger heeft met de zender. Deze relatie hoeft niet diepgaand te zijn – iedere ‘verbinding’ die wij maken als bewuste wezens met andere wezens zijn relaties die we gebruiken tijdens de evaluatie van informatie. Hoe ‘sterker’ de relatie, hoe meer gewicht de instructie zal hebben. Een zeer sterke relatie is er één waar er sprake is van een autoriteit door een bestaande autoriteit; daarom vertrouwen we artsen en politieagenten bij voorbaat – zonder de personen zelf te kennen. Het overdragen van macht bepaald een significante rol in beïnvloeding – culturele sektes ontlenen niet voor niets de ‘autoriteit’ van bestaande overtuigingen.

Terug naar de schokproef: deze test ‘werkt’ door de mediator – de ‘dokter’, ‘wetenschapper’, ‘de presentator’, of zelfs de ‘geldschieter’ die de ‘beloning’ van het gedrag voorlegt. Zonder een overheersende autoriteit of een beschadigde identiteit (een psychopaat bijvoorbeeld) bewijst de test de hulpvaardigheid van de mens. Observeer zelf en oordeel met deze informatie in het achterhoofd!

©SamRain
Psychopaten?