Aan mijn lieve zus

“Ik zie dat ik voorlopig meer verleden heb dan toekomst.”
                                                                                    - François Bon

Als je spreekt van medeleven,
dan huiver ik met een frons;
Wanneer je zegt zorgen te maken,
dan kookt het bloed in mijn aders;

Je spreekt over het leven,
zijnde het een hel op aarde;
Je treurt als een nabestaande,
over hen die levend zijn;

Over alles en iedereen,
ja – dan heb je commentaar;
die is dat, dat is die,
maar het interesseert je nooit;

Kijken in de spiegel – nee,
dat vertik je maar gewoon;
Aan jou zal het niet liggen,
je bent de onschuld zelve;

Op ieder antwoord weet je ’t beter,
op iedere vraag spreekt je mond;
Leugen op leugens iedere keer,
wel eens van de waarheid gehoord?

Waar het hart vol van zit,
kent jouw mond een tsunami;
Waar de ander steekt in de rug,
lach jij nog eens hartelijk na;

Want je bent zo vol van jezelf,
narcissus verjagend zelfs;
Je voelt je zo verheven,
daar in de verte op je wolk;

Maar ik ken jouw duistere geheim,
sinds mijn geboorte al;
Ik lees dwars door je leugen heen,
als een röntgenmachine;

Je luchtkasteel is voor mij een krot,
de smoesjes verloren lucht:
De slangen op je hoofd,
ik zag ze altijd en nu ook;

Ik wil je dan vertellen,
wie en wat je bent;
Maar hoe vertel je zoiets,
aan dove oren?

Daarom schrijf ik je, lieve Zus, wie niet horen wilt, zal maar moeten lezen. Je bent op de vlucht voor het beeld van je overleden vader en de goedkeuring van je moeder; daarom ben je gaan wonen in de wolken, om de regen te ontwijken, de bliksem niet te horen noch de wind te voelen.

©SamRain
Zus