“Leer
een man vissen, en hij eet een dag; leer hem schieten en hij zal jagen op
andere vissers.”
- Sam Rain
- Sam Rain
De wetenschappelijke wereld presenteert haar
bevindingen over een biologische constructie uit een laboratorium; een
supergriep dat supersnel kan toeslaan en superresistent is. De naam H1-nog wat
had beter uitbesteed kunnen worden aan Stan Lee – de vader van de strips over
superhelden en superschurken.
Intellectueel eigendom van zeer hoge waarde
heet in de Amerikaanse industrie ook wel een ‘trade secret’; Coca Cola bewaart
haar formule angstvallig voor de concurrentie, de CIA haar
opsporingstechnologie en zo kent de VS twee soorten formaten in de uitwisseling
van technologie: domestie en export. Europa doet mee, en aan de andere kant
staan China en Rusland. De wereld is verdeeld in een oneindig partijtje RISK,
waar de grootste en sterkste legermacht de dienst uitmaakt.
Net zoals andere uitvindingen, hebben wapens immateriële
waarde; we zijn als de dood voor een Iran met kernwapens en een dictator plus
biowapens – bewezen met het Hoessein regime – levert zelden een geruststellende
gedachte. Technologie is als ieder ander tastbaar object; óf het wordt
constructief gebruikt, óf het wordt destructief gebruikt óf het wordt niet
gebruikt. Zolang iets ontastbaar lijkt, is de wil om het tastbaar te maken
relatief schaars. Zodra het mogelijk blijkt, zo wordt de wil om dit mogelijk te
maken groter. Is het tastbaar en levert het een voordeel op – dan zijn
internationale afspraken de kleine kosten tegen de grote baat waar elke
regering aan verslaafd is: macht.
In de zakenwereld worden meer patenten
geschonden dan gedeponeerd; spionage, deconstrueren of het wiel opnieuw
uitvinden zijn geen uitzonderingen. Zo is het idem dito met wapentuig – bouwt
Noord-Korea een raket, dan bouwt de VS een betere. Koude oorlogen zijn niet van
de jaren ’60 of ’70, maar nog steeds alledaags. We noemen het alleen concurrentie.
Biochemische wapens zijn ethisch niet te
verdedigen; ze zijn in gedachtegoed erger dan clusterbommen vanwege de
‘mensonterende’ aard van de schade aan het individuele lichaam. Toch blijven ze
reëel – Saddam Hoessein liet zijn Ali Chemicali duizenden koerden sterven met
mosterdgas. Poederbrieven, Antrax als populairste variant, zijn nog steeds in
omloop. Een ‘sample’ Ebola krijg je als wetenschapper niet zo gemakkelijk, maar behoren deze wapens – ongeacht ze
worden ingezet door de natuur of de mens – wel thuis in de doos van Pandora?
Een rapport niet publiceren zonder censuur
laat immers wel de wenkbrauwen fronzen; het Internet staat vol met informatie
over explosieven, gifgassen en guerrilla strategieën – zou een dergelijk virus
in een keuken gemaakt kunnen worden? Of hoort het onderzocht te worden in een
kapitalistische megacorporatie, zodat overheden miljarden besteden aan ampullen
net zoals eerder bij de Mexicaanse griep?
Nobel was teleurgesteld in het gebruik van
dynamiet en Edison was vast geen voorstander geweest van de elektrische stoel.
Rapporten over virussen en bacteriën – met name de bouwstenen van resistentie
en mutatie – zouden inzicht geven om andere te bestrijden; al jaren voeren de
strijd met HIV, MRSA en zoveel anderen. Is geheimhouding wel essentieel of
dient het ter instandhouding van de angstcultuur? Ik wed op het laatste.
©SamRain
Gevaarlijke kennis
Gevaarlijke kennis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten