“Niemand
tafelt graag met zijn vijand.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Even stokt je hart – om vervolgens in razend
tempo te kloppen. De onaangename verrassing, de kans van 1 op 70.000,
manifesteert zich in een blik die je niet eens uit nieuwsgierigheid wierp. Je
herkent hem. De dader. De brenger van het leed.
Uit reflex ontwijk je zijn blikveld, om
vervolgens zeer voorzichtig nog een blik ter bevestiging te werpen. En nog één.
En nog één. De warme zon leidt hem af en terwijl zijn collega een flesje
sportdrank aanreikt, weet je het helemaal zeker. Je hart bonkt in je keel. Dit
kan nooit toeval zijn.
Van alle plaatsen, uitgerekend hier. Terwijl
het Openbaar Ministerie zogenaamd de nodige maatregelen had genomen. Van
Justitie had ik nooit een hoge pet, maar nu was het helemaal weg. Terug angst.
Terug spanning. Terug onzekerheid. Ik hoor het ze bijna al op zeggen – “die
kans dat het gebeurd is nihil, of in ieder geval heel klein.”
Als iemand zegt “val dood”, of “ik maak je af”
– nee, het zal weinig indruk op je maken. Als een zware crimineel het zegt,
zelfs dan kun je een reële inschatting maken van het gewicht. Maar denk je eens
in, leef eens een moment mee, hoe het zou voelen als waneer een psychopate
beroepscrimineel zonder angst voor Justitie zijn zelfhaat projecteert door te
uiten om je hoogstpersoonlijk letsel toe te brengen met de dood tot gevolg. Ik
citeer hem – “en dat is edelachtbare, mijn toekomstvisie”.
Vluchtgevaarlijk, vuurwapengevaarlijk,
geweldsmisdrijven en levensdelicten zijn de kenmerken – de “antecedenten” – van
deze man. Vrij vertaald, een opportunistische, gewelddadige psychopaat met de
contacten om aan vuurwapens te komen. Maar wel één die keer op keer geschorst
wordt door de rechtbank en zelfs vrijgesproken. Want een beroepscrimineel maakt
van zijn hobby een ambacht – geen DNA, geen getuigen, geen spoor. Eén die,
ondanks zijn indrukwekkende CV, zich vrij mag bewegen zonder toezicht. Alsof
een stuk papier of twee 30+ yuppen met een SPH ook maar enige garantie biedt.
Justitie faalt. Vaker dan men denkt. In veel
meer facetten dan men weet. Misdaad loont. Dat is het echte signaal die
Justitie afgeeft aan de maatschappij. Gemakzuchtige ambtenaren die niet hun
werk doen, want de vakantie of de teamdag gaat immers voor. Gemakzuchtige reclasseringsmedewerkers,
die via een ander potje betaald krijgen dan het DJI en de gevaarlijke jongens
een positief advies geven zonder indicatie van verandering. Gemakzuchtige
selectiemedewerkers die geen notitie nemen van de voorgeschiedenis, omdat dat nu
eenmaal makkelijker is, net voor de koffie. Spelen met mensenlevens, om
achteraf stellig te ontkennen en de schuld te verplaatsen naar de politiek of
één of andere ongeschreven beleidsregel.
In Nederland hebben we een sluipmoordenaar:
gemakzucht. De nieuwe corruptie dat als cholesterol de morele bloedvaten
dichtslibt. Want het gaat immers om geld nietwaar? Het is allemaal de schuld
van het kabinet nietwaar? Ik kan als getuige namelijk niet Rutte de schuld
geven. Ik kan ook niet de economische recessie of de krimpende budgetten de
schuld geven – het ‘werk’ is immers al gedaan en betaald. Nee, ik wijs mijn
vinger daar waar deze hoort; naar u, gemakzuchtige ambtenaar. Want door u, leef
ik nu in angst.
©SamRain
Confrontatie
Confrontatie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten