Dwaze oplossingen voor een niet bestaande oorzaak

"Preventie voorkomt, wanneer je het probleem voor bent."
                                                                                          — Sam Rain

Gedetineerden zijn een eindproduct — een vervelende, nare waarheid voor velen. Iemand die namelijk vast komt te zitten, heeft een probleem. En dat vinden mensen vaak moeilijk te slikken, want het stigmata van criminaliteit geeft mensen het verkeerde beeld — dat criminaliteit een soort glamour zou inhouden. Dat er bewust wordt gekozen voor criminaliteit, zoals je kiest voor sperziebonen als groente voor het avondeten.

In Nederland wordt er veel geld gepompt in preventie, met name in de vaktaal verkondigd als het terugdringen van recidive. Speciale trainingen die gedetineerden moeten volgen, om zo te voorkomen dat ze terugvallen in hun oude patroon. En er zijn nog meer trainingen die aanvullend zijn voor dit programma. Maar zijn schoolboekjes voldoende? En hoe motiverend is een 'chantage' eigenlijk, wanneer vrijheid daar tegenover wordt gesteld?

Deze preventiekassa hoort op het middelbare onderwijs thuis — de plaats waar het denken wordt gevormd. Niet in de gevangenissen — waar het eerder gaat om individuele hulpverlening. Maar niemand wil luisteren. Er zijn alleen maar radicale struisvogel ideeën — zoals die van de staatssecretaris — bijvoorbeeld om zo lang mogelijk het probleem te ontwijken. Praktisch gezien betekend langer opsluiten zonder de brand te blussen, vragen om een verdere ontwikkeling van het probleem.

Praktische oplossingen worden afgedaan als utopisch — vrijwillige organisaties die het wel zien, worden systematisch afgeknepen van subsidies om de preventiebarbecue te spekken. Veel praten, met een stok achter de rug; dat is dé oplossing volgens het Ministerie van Justitie en Veiligheid. Maar ze slaan de plank mis. Men wilt liever de populariteit. Men wilt liever het demoniseren in stand houden. Stel je voor, dat het zou gaan om mensen. Mensen met problemen en daarom keuzes maken die ze vaak zelf niet eens begrijpen.

Veel mensen zouden zeggen dat het een excuus of een rechtvaardiging is voor het gedrag — maar het is een observatie. Grotendeels van de criminaliteit in Nederland zijn vermogensdelicten, gevolgd door zeden. Zou een fraudeur of een dief nu echt zich 'bekeren' tot een modelburger met een boekje? Kan een verkrachter nu echt stoppen met meisjes van fietsen aftrekken dankzij een training? Het antwoord voor beide vragen is nee. De kern is een psychosociale behandeling en praktische middelen.

Het is een taboe — de maatschappij is boos en de politiek brandt liever haar vingers niet. Men durft alleen het papier als oplossing te zien, noch durft men te kiezen voor oplossingen die te meten zijn. Want hoe meet je het terugdringen van recidive, als in het effect van de trainingen, als deze geen onweerlegbare conclusies kan weergeven?

Intussen word de gemiddelde crimineel gewelddadiger, impulsiever en bijna emotieloos. Omdat de problematiek zich mag blijven ontwikkelen. Want stel je voor dat er een groot deel van de problematiek beheerst zou kunnen worden. Maar dat zou natuurlijk weer een oplossing zijn waar gemeenschapsgeld juist wordt besteed.

©SamRain
Oplossingen

Zeer Zielige Zwerverpraktijken

“Sommige mensen doen net iets te zielig."
                                                              — Sam Rain 

Er zijn mensen die altijd maar jammeren en het eeuwige slachtoffertje uithangen. En ik ben er goed ziek van. Ik kan de slappe excuses het liefst doorspoelen of ter gemakzucht meteen vertalen naar 'vind mij sneu, zodat ik krijg wat ik wil'. Maar, ZZZ-ers, ik heb jullie door.

Ik geef geen cent aan mensen die er zeer zielige zwerverpraktijken op na houden. Alsof ik enige medelijden moet hebben met mensen die zelf hun verantwoordelijkheid in een kastje plaatsen en behangen met allerlei smoesjes. "Nou ik zat even krap" — om enkele dagen ervoor te hangen in een kroeg. "Ik heb een kind op komst", alsof je er niet 9 maanden voor kan sparen en voorbereiden. Hulp nodig hebben om niet naar de Sociale Dienst te stappen. Wel schamen voor de overheid en de buurman, maar blijkbaar niet om het aan mij te vragen. Doei.

Dan heb je ook de oplichters, die grote beloftes doen. "Je krijgt het zo snel mogelijk terug", hoor je dan. De voicemail blijft leeg, noch ontdek je een teken van leven. En wanneer je iemand er mee confronteert, kun je het geluid van je oren op mute zetten en de lipsynchronisatie starten met een willekeurige smoes dat zogenaamd sympathie moet opwekken. Sorry, ik ben doof.

Ben ik emotieloos? Vast. Vooral voor dit soort mensen. De problemen van een ander, zijn de problemen van een ander. Het is een wijze les, waarvoor je geen lof krijgt. Je wint geen prijzen in de populariteit. Moet je dan geheel antisociaal zijn? Nee, maar laat het persoonlijke eruit. Vrienden die enkel ballast zijn aan je levensballon, zijn geen vrienden. Geldbomen bestaan niet, dus je hoeft er ook geen surrogaat voor te spelen. Bordje eten, eventueel een tijdelijke plek op de slaapbank en een lift naar het uitzendbureau. That's it.

Mensen die namelijk problemen hebben en de zielige zwerverpraktijken erop na houden, zijn zelf de oorzaak van hun problemen. Want heb je zelf een dak, een inkomen — al is deze van de Sociale Dienst — dan heb je honderd maal meer dan het gemiddelde kindje in een oorlogsland. Iedereen kan overleven in Nederland. Maar je moet het willen. Al zitten daar de minder leuke opties bij. De enige daarvan uitgesloten zijn de gehandicapten en de ouderen; de eerste kunnen daar niets aan doen en de tweede hebben hun leven lang al bijgedragen aan de maatschappij waarvan je geniet.

We maken het mensen te gemakkelijk. Niemand wilt onder een bepaalde prijs champignons plukken of garnalen pellen. En maar klagen over de Polen en andere Oostblokkers. Men vind zichzelf te goed om met een prikker de straat op te gaan voor een tientje of een plee te boenen. Nee, men moet en zal een inkomen hebben met 4 koffiepauzes en het werk zo lang mogelijk rekken voor een uurtje-factuurtje. Snel geld, voor een grote TV. Maar gewoonweg sparen en langs de Bristol te gaan voor schoenen — ho maar.

Want als deze mensen geld niet uitgeven aan domme dingen, zouden ze het kunnen investeren in hun zelf. Zoals een praktische opleiding. Een busabonnement om meerdere baantjes te nemen. Zoals mijn moeder vroeger deed. Werken voor je centen, zielige zwervers!

Notitie: met zielige zwervers bedoel ik niet de daklozen.

©SamRain
ZZZ'ers

Afgunst - het gras bij de buren is altijd groener

"Mensen zijn jaloerse krengen."
                                                 - Sam Rain

Het is typisch Nederlandse cultuur — klagen en jammeren. Zelfs wanneer het eigenlijk goed gaat. Terwijl de rest van de wereld zo een beetje failliet gaat, in dreigende oorlog bevind of te maken heeft met een of andere natuurramp, maakt de Nederlander zich het meest druk om, jawel, het salaris van anderen.

Nu is het een feit dat overheidsfunctionarissen betaald worden van belastinggeld. Touche, als belastingbetalende Nederlander ben je een aandeelhouder van de Staat. Hoewel er natuurlijk niet echt geluisterd wordt, mag je daar over uitspreken en zelfs sterk bekritiseren. Maar je kunt ook te ver gaan — vooral wanneer er beslissingen worden gemaakt die niet fijn zijn om te horen, gaat Jan Ondermodaal flink te keer.

Vrijwel meteen hoor je 'Robin Hood' -praktijken, citaten als "laat ze de rijken plukken" en woorden van gelijke strekking. Het is alsof je tegen een overvaller zou zeggen "ga naar de buurman — die heeft meer!". En dan komt de lelijke waarheid aan het licht. Afgunst naar een ander toe. De zwarte piet doorschuiven. Want succes hebben in Nederland, dat gaat tegen de cultuur in. Iedereen moet in een auto rijden die niet te patserig is, en een paar ton verdienen — dat kan natuurlijk niet.

Noem mij maar rechts — indien je dat zo wilt noemen. Ik ben absoluut niet tegen het sociale stelsel, au contraire — ik ben er een fel voorstander van. Maar wie boven het modale verdient, betaalt relatief meer belasting vanwege de bestedingen die men maakt. Het onderhouden van mensen die simpelweg niet willen werken omdat de uitkering een honderdje minder is, daar ben ik fel op tegen. Ik geef— en naar mijn inzien — gul aan stichtingen, kerken en collectes ten behoeve van de mensen die in nood verkeren. Ik zou met liefde doneren aan initiatieven die ten hulp staan van ouderen en gehandicapten. Maar omdat Jan Ondermodaal perse een TV-scherm nodig heeft ter breedte van een badmintonveld, nee.

Je maakt je eigen kansen. En er zijn nu eenmaal mensen die slimmer zijn dan anderen. Mensen die bepaalde talenten hebben, zoals onderhandelen of crisismanagement. Die onder hevige politieke of publieke druk kunnen presteren waar anderen een regelrechte zenuwinzinking zou krijgen. Want groot geld, dat maak je niet zomaar. Je zult verder moeten gaan waar anderen stoppen. Je zult offers moeten maken, waar anderen ervoor kiezen om stipt vijf uur naar huis gaan. Bereid zijn om mensen in hun gezicht te zeggen, "sorry beste man, maar het werk houd voor jou op" — en de ladingen van emoties en alle negatieve reacties te kunnen incasseren.

Oplossingen zitten niet in het zwarte pieten. Ze zitten ook niet in het vinden van een zondebok. Its called hindsight — achteraf lullen en klagen. De mensen die klagen hebben vaak het eens niet zo slecht. Ja, het is niet zo welvarend als je zou willen hebben. Maar het probleem is vaak meer persoonlijk. De Nederlandse cultuur is te verwend geworden — alleenstaande moeders vinden dat ze het geld moeten hebben voor Nikes en Playstations. Een minister moet zijn declaraties gaan verantwoorden, alsof daar geen toezichthouders voor zijn.

Men doet vaak over een paar honderdjes alsof het Berlusconi-praktijken zijn. Maar het is eigenlijk afgunst. Met wel goede argumenten, maar alsnog — afgunst.

©SamRain
Afgunst

Ethiek - en haar perikelen

"Kennis is dodelijk, als je weet hoe je het moet toepassen."
                                                                                      - Sam Rain

Wie zich de basisschool herinnert, zal vast het verhaal kennen van Nobel - de uitvinder van dynamiet. De man deed een 'uitvinding', bedoeld voor een praktisch probleem. Echter zag de wereld nog een oplossing in zijn uitvinding, waardoor de man zoveel wroeging kreeg dat de Nobelprijs het daglicht zag. Een soort daad van boetedoening als het ware.

Wat nou als je een uitvinding doet, deze deelt met de wereld met de wetenschap dat deze ethisch onverantwoord is? Veel mensen zeggen dat je deze dan geheim zou moeten houden, om de wereld te beschermen tegen het nodige kwaad. Maar heb je dan geen vertrouwen in de mensheid - dat deze wijselijk omgaat met de kennis die kan leiden naar onethisch, immoreel gedrag?

Stel nou, dat je bepaalde kennis deelt, impulsief, waarvan de inhoud onethisch is? De kennis is inmiddels gedeeld en je ziet de consequenties van je handelen - immoreel, onethisch gedrag bijvoorbeeld. Ben je dan ethisch gezien sociaal gezien verplicht om een vorm van boetedoening te doen? Is het gedrag van anderen, al zijnde beïnvloed door jezelf, jouw verantwoordelijkheid?

Stel je vind een nieuwe tank uit. Je houd van mechanica, je hebt de achtergrond en de kennis om oorlogsvoertuigen te bouwen en je ontdekt een innovatie die de soldaten in de tank efficiënter en effectiever maakt. Maar alsnog, je bouwt een tank. Je deelt deze met overheden. En als consequentie gaan er mensen dood. Okay, het zijn misschien terroristen of ‘de vijand', maar je bent grootaandeelhouder in dood en verderf.

Is een uitvinder van een tank verantwoordelijk voor de doden? Je zou zeggen van niet, want deze is niet de gebruiker van de kennis of het gereedschap. Maar het is wel degelijk een feit dat zonder de uitvinding de mogelijkheid om zulke gevolgen te hebben niet mogelijk zijn, aangezien de uitvinding de 'veroorzaker' is. Er zijn altijd argumenten om deze uitvindingen wel te doen; geld, aanzien, succes, status, overwinning, voordeel, strategie en ga zo maar door. Maar wat zegt men ethisch gezien op dit vraagstuk? De meningen hierover verschillen.

Pacifisten hebben in het geval van oorlogstuig een duidelijke mening - nee, niet doen. Oorlogsdeskundigen staan er lijnrecht tegenover; het strategisch voordeel voortkomend uit de afschrikking beschermd juist mensen. Maar het is ook zo in de hackerwereld; er zijn beveiligingsexperts die geloven in `full disclosure' - als in weet wat je te wachten staat - en de 'closed source' die koste wat het kost fouten geheim willen houden. Wat je tegenstanders immers niet weten, kunnen ze niet tegen je gebruiken.

Informatie is macht. Wat doe je met informatie die anderen macht geeft, vooral wanneer je de distributie niet kan reguleren? Is het dan ook niet egoïstisch of zelfs verwaand, vindend dat je als uitvinder het alleenrecht heb op deze kennis? Wie heeft het recht op de macht? En waarom zou een ander onethisch zijn als deze de macht gebruikt naar zijn motieven?

Is er naast een moreel anker, ook een ethische balans essentieel voor de mensheid om zich te ontwikkelen naar beschaving op het hogere niveau?

©SamRain
Ethiek

De Innerlijke Schreeuw

"Achter alle glamour en glorie zit een onbelichte kant."
                                                                                      — Sam Rain

Leonardo da Vinci was een kunstenaar en uitvinder die veelal het beroemdste is vanwege zijn werken als de 'Mona Lisa' en zijn tekeningen die hij maakte van de menselijke anatomie. Diverse andere 'uitvindingen' zijn minder genoemd, zoals zijn ontwerpen op het gebied van oorlogsvoertuigen. De man was omstreden, zoals vele grote denkers.

Alleskunner, autodidact, geniaal. Woorden die Leonardo prima zouden omschrijven. Voeg er arrogant en narcistisch aan toe en je hebt een accurate beschrijving van mijzelf. Ik kan tekenen, houd van ontwerpen, los moeilijke vraagstukken op en interesseer mij vooral in het innoveren van bestaande ideeën.

De Amerikaanse `drone' bijvoorbeeld — een idee dat ik had ruim vijftien jaar terug. Elektronische navigatie, zoals TomTom. Geïndexeerd zoeken, zoals Google met de pageranking. Maar ook ideeën als de UPSAT en zelfs koloniën als die Mars One — ik had ze al. Toch heb ik nooit gekozen voor een eeuwige roem. Ik leef, raar maar waar bij voorkeur in een schaduw en verkies alleen de vleierij van mensen dichtbij.

Ik heb namelijk weinig vertrouwen in de mensheid. Ik verwacht namelijk dat mensen zich gedragen naar de maatschappelijke standaard. Als apen die rechtop lopen. Die niet voor rede, noch ethische denkbeelden vatbaar zijn. Hen die ik hoog hou zijn fictief of inmiddels uitgeroeid. De Vulcans uit Star Trek bijvoorbeeld. De samoerai uit Japan.

Ik denk daarom ook veel over ethiek. Als ik het niet doe, doet een ander het. En daarmee geef je de macht weg aan iemand die statistisch gezien onethischer is dan ik. Doe ik het wel, heb ik daarin ook een aandeel. Een aandeel waardoor je ook verantwoordelijk bent. Want dat is de lelijke kant van ethiek waar men liever niet over praat. Verantwoordelijk zijn is meer dan alleen sorry zeggen of aftreden van je positie. Het is riskeren dat je en public gefusilleerd kunt worden. Het is riskeren dat je karma weegschaal ineens de massa van Atlas aan de verkeerde kant valt.

Vroeger las ik veel stripboeken, die gekocht waren door mijn oudere neven. Een daarvan, 'The Amazing Spiderman', heeft een blijvende indruk achtergelaten. Het is de sleutelfiguur die de held maakt en zijn beroemde citaat een gedachtegoed heeft in gebracht. 'With great power, comes great responsibility.'

Veel mensen zijn wat ze zijn. Normaal. Mijn probleem is dat ik uitzonderlijk ben. Wie mij kent, zal het niet ontkennen. Het is wat mij uniek maakt, maar tevens een grote last lijkt te zijn. Ik weet dat ik dingen kan veranderen, mits ik dat wil. Ik ben niet limitatief begrensd. Binnen in mij schreeuwt iets dat zegt — “je hebt een roeping, doe wat je doet en wees uitzonderlijk, zoals jij bent."

Toch wil ik ergens doof zijn voor die innerlijke stem. Omdat ik van mening ben dat de schijnwerpers van de wereld iets zijn wat ik verafschuw. Waarschijnlijk omdat de toeschouwers alleen applaudisseren voor het theater, maar de boodschap nooit zullen begrijpen.

©SamRain
Innerlijk en Ethiek

De Echte Zingeving

“Ontwikkelen doe je met vallen, uitschreeuwen, klagen, kreunen en opstaan."
                                                                                                                         - Sam Rain

Mensen zijn wezens die zichzelf graag complex vinden. Het tegengestelde is waar - ze zijn heuristische programma's die zich aanpassen aan de omgeving om hun overlevingsdoelstellingen te behalen. Zodra ze efficiënt en effectief dit kunnen, krijgen ze tijd voor onzin. Hun leven lijkt dan ineens een flamboyante schermbeveiliging uit de jaren '90 - dingen op het scherm te laten zien om te voorkomen dat het beeld erin brandt en twee, omdat onzinnig ogen bezighoudt met een signaal. "Ik doe wat, maar wat ik doe is niks."

Ieder mens moeten drinken, eten, groeien, slapen, neuken en het meeste uit deze dingen halen. Drink je niet, dan droog je uit en ga je dood. Eet je niet, dan heb je geen brandstof voor je lichaam en dan ga je dood. Groei je niet, dan vernieuw je niet en ga je dood. Slaap je niet, dan heb je geen rust - en ja dan ga je dood. En als je niet neukt, tja, dood ga je toch, maar blijft er ook helemaal niets over van je genenpoel; dus ga je historisch dood. Maak er van wat je wilt, maar dit is wat leven is in een pragmatische beschrijving.

Zingeving is een superset voor organismen met een ontwikkelde neuronenplomp. Er is zoveel tijd over, dat men kan gaan nadenken waarom men bestaat. Er is een reden nodig, een Prime Directive. Zodoende kiest de een voor holistisch perspectief waarbij ze tijdelijk in de Matrix wereld bestaan totdat ze gerecycled worden, en een religieus fanaat voor een tijdelijk verblijf. Biologen en mensen met een bamboestokje om hun penis geloven in de cirkel des levens en acteurs met persoonlijkheidsstoornissen zijn overtuigd dat ze ruimtebaby's zijn.

Mijn zingeving klinkt bijna humanistisch - ik geloof dat onze Prime Directive is om onszelf te ontwikkelen. Meeste idioten willen meteen het woord evolutie daarop stempelen (wat net zo'n vaag begrip is als Business Logic), maar dat zou er afbreuk aan doen. Ontwikkelen is genoeg voor mij, zonder er een pseudoreligieuze overtuiging aan te hangen. Of zoals Captain Picard zou zeggen - "it is to better ourselves".

Als ik een programma zou ontwerpen met heuristische eigenschappen en met daarin de nodige intelligentie, dan zou zelfstandige ontwikkeling de Prime Directive zijn. Incrementeel, om te voorkomen dat tijd een obstakel zou zijn. Zelfvoorzienend om mobiliteit te bevorderen. En alle andere mechanismen om deze doelstelling te behalen. Het is historisch gezien al hetgeen wat we als mensheid al doen. Ontwikkelen, groeien. Het beter doen dan onze voorgaande generaties.

Om te ontwikkelen moeten we vaak tegen muren aanlopen. Soms met vol verstand. Je kunt buiten de doos denken, maar soms moet je gewoon door de betonnen dampkring van het menselijke bestaan gaan. Niet dat het leuk is. Of omdat het veilig is. Maar omdat we als mensen moeten ontwikkelen. "To boldly go where no man has gone before."

Want wanneer wij als mensen stoppen met het ontwikkelen van onszelf, dan pas worden we als de schermbeveiligingen. Cosmetische grappen die er vast leuk uitzien, maar inhoudelijk niets toevoegen en slechts een verspilling zijn van kostbare energie.

©SamRain
Zingeving

Angstcultuur wordt gekweekt

"Angst is een gevaarlijk machtsmiddel."
                                                  — Sam Rain

Mensen zijn zich er niet van bewust. Angst ziet men als een persoonlijk begrip gekoppeld aan negatieve ervaringen. Angst is een biologisch mechanisme dat voorkomt dat we domme dingen doen. Praktisch gezien verhoogt angst onze overlevingskansen, maar het maakt ons tevens vatbaar voor manipulatie. Angst beïnvloedt ons gedrag.

Psychologen en zelfbenoemde deskundigen zullen het met me eens zijn — ieder mens heeft angst als het ware ingebouwd; hoe we met deze angst omgaan kan veelal omschreven worden als het 'vecht- of vluchtgedrag'. Wie geconfronteerd wordt met angst, afhankelijk van de intensiteit, zal van nature met een vecht- of vluchtreflex reageren. Maar omdat we als mensen flexibel zijn kunnen we, heuristisch gezien, deze reflexen onderdrukken en zelfs veranderen. Zodoende kunnen we aangeleerd reageren op angstsituaties.

Het natuurlijke reflex is genetisch — er zijn nu eenmaal mensen die van nature een actiever vechtgedrag hebben of mensen die vaker reageren met vluchtgedrag. De schrikreactie wordt naarmate de ervaringen die mensen meemaken aangepast om met het schrikpatroon om te kunnen gaan. Dankzij deze 'intelligentie' zullen mensen die opgroeien in de rimboe niet zo snel een fobie hebben voor dieren, echter zullen zij slapeloze nachten krijgen door bijvoorbeeld een monotoon gegenereerd geluid, in tegenstelling zoals vele van ons op de maandagochtend zullen reageren op het alarm — we zijn het 'gewend' geraakt.

Wie het vechtgedrag vertoont wordt veelal gezien als 'dapper', 'moedig' of 'dwaas' en het vluchtgedrag zijn de tegenpolen. Hoe dan ook, angst doet ons bewegen; door angst maken wij sneller beslissingen. Ook op de lange termijn. En dat weten overheden, media en andere opportunisten — wie angst zaait, doet mensen bewegen.

De westerse media gebruikt angst om te shockeren — sensatie verkoopt en nieuws geeft nu eenmaal de nodige discussies. Daarom zijn oorlogen 'hot', en voelt iedereen de crisis meer geestelijk dan daadwerkelijk in de portemonnee. Angstcultuur wordt ook veelal gebruikt door dictators en andere bezetters — het stellen van 'voorbeelden', zoals executies. Met een duidelijke boodschap — wees bang.

Neem nu eens de eindtijd voorspellingen. De wereld vergaat dan, of spoedig. En stel, dat je het gelooft — dan ben je dus in de ban van de angst dat dit gaat gebeuren. Dezelfde angst die je doet handelen naar het denkbeeld dat geschapen wordt. Want er zijn altijd 'feiten' of 'bewijzen' die overlegd worden, die erop wijzen. Angst maakt kwetsbaar. Angst wordt daarom goed gecultiveerd door hen die mensen willen bewegen naar een bepaalde richting. Kijk naar de val van regeringen. Kijk naar de revoluties van vrijheidsstrijders. Het tactisch gebruik van angst om paniek te zaaien. Want cruciale veranderingen, dat levert een hoop stress op.

En of het nou de eindtijd is, een oorlog uitbreekt met rellen of dat de muntwaarde in elkaar zakt — als het komt, dan komt het. Chaos is namelijk wat anders dan paniek. Want paniek, tja, is een massale angst die mensen doet bewegen. Immers, een kat in nood maakt rare sprongen.

©SamRain
Angst

Onzinnige, domme mensen

"Het begrip oneindig is vast ontdekt door het dieptepunt van bepaalde mensen."
                                                                                                             — Sam Rain

Er zijn mensen die simpelweg botergeil worden van hun eigen stemgeluid. Ze zijn het nergens mee eens, alsof ze de diagnose PDD-NOS hebben gekregen — en nog erger, ze weten het altijd beter. Geen argument kun je gebruiken, hun geloof is rotsvaster dan die van een islamitische fundamentalist. Zij hebben gelijk en nemen geen genoegen wanneer je ze gelijk geeft.

Ze hebben echte problematiek in het luisteren naar andere mensen. Wanneer iemand een verhaal verteld, willen ze snel mogelijk het verhaal onderbreken om maar even duidelijk te maken dat ze niet achterlijk zijn. Jammer genoeg, bewijzen ze het tegendeel. Want bij ieder woord versterken ze het imago wat ze al hadden — ze zijn onzinnig en dom.

Onzinnig, omdat ze met hun onzin de grootste fabels naar voren halen en zichzelf uiteraard de hoofdrol geven in een legendarisch lulverhaal. Dom, omdat ze niet rationeel nadenken noch feiten kunnen afwegen en een conclusie kunnen heroverwegen. Ze zijn als wetenschappers die iets te fanatiek 'Intelligent Design' proberen aan te tonen — conclusies maken zonder hypotheses, en de observaties neerkalken om de conclusie maar te staven.

Als je tegenover zo n figuur zit, dan hoop je dat de abortuswet wordt aangepast tot de mogelijkheid om bij een graad van onzinnigheid een prikje te kunnen geven — uit medelijden uiteraard. Of je fantaseert stiekem over een touw — zo eentje als je er aan zou trekken een pianovleugel van zeer grote hoogte gebruik maakt van de zwaartekracht om neder te dalen op het doelwit dat maar blijft kakelen. Onzinnige mensen toetsen je geduld.

Vaak zijn het kinderen die vastzitten in een volwassen lichaam — de lobben die ze nodig hebben voor rationeel denken zijn waarschijnlijk onderontwikkeld. Ergens ga je geloven dat GSM-zendmasten wel degelijk hersenschade kan veroorzaken en diep van binnen wil je ze een nummer van een psychiater aanwijzen. Als die het niet 'fixed', dan kan hij op z'n minst een zwaar kalmerend middel voorschrijven voor het maatschappelijk belang.

De meeste van dit soort figuren zijn ook nog eens pijnlijk. Ze maken van een mug praktisch een op hol geslagen kudde olifanten en hun tenen maken de Chinese Muur een tandenstoker. Je kunt niet genieten van stilte — het is als een tijdsklok van de serie '24' — binnen een bepaalde tijd komt er een actie waardoor je beseft dat de televisie op volume 80 staat. Het is allemaal bijzonder wat er verteld word, maar het is een kwestie van smaak of je wel van zulke fictie houdt.

Kun je ze stoppen? Nee. Kun je er vrede mee hebben? Misschien. Je kunt een idioot namelijk niet verwijten dat deze zich als een idioot gedraagt. Zo ook met onzinnige, domme mensen. Hoe kun je van een dom iemand verstandige dingen verwachten? Hoe kun je van een onzinnig iemand iets zinnigs verwachten?

Het enige doel van domme, onzinnige mensen zal vast iets te maken hebben met relativiteit — zodat iemand die niet dom of onzinnig is, zich beter voelt in vergelijking met het brokje zielenpoot.

©SamRain
Onzinnig

Lance Armstrong is uitgefietst

"Spijt dat je betrapt bent is geen echte spijt."
                                                                         — Sam Rain

Het moet niet gekker worden in de wereld. Is het gebeuren in Syrië nog in volle gang, gaan er ook nog eens straaljagers van Frankrijk de lucht in. Je zou denken met de wereldwijde crisis dat er op kerosine en clusterbommen bezuinigd zou worden. Maar belangrijker zijn de krokodillentranen van Lance Armstrong.

Jawel, een wielrenner die toegeeft doping te hebben gebruikt. Wat een verrassing. Natuurlijk veel te laat, en dus hypocriet. Want dat is wat Lance Armstrong is. Ik ben blij dat ik nooit een onderdeel ben geweest van de poppenkastrage — die vervloekte bandjes. Want zogenaamd was meneer een held; kanker overwonnen en medailles binnenhalen. Tja, het was te verwachten.

Na maanden — eigenlijk jarenlang — van ontkenning en een levenslange schorsing wilt meneer schoon schip maken. Het is voor hem een emotionele toestand natuurlijk. En natuurlijk wilt Lance dit niet zonder reden. Hij hoopt in de stilte op vergeving zodat hij in de schijnwerpertjes kan blijven staan. Ik neem hem het dopinggebruik niet kwalijk — het is uitzonderlijker tegenwoordig als 'topsporters' het doen zonder paardenmiddelen — maar het koste wat het kost op het actuele nieuws verschijnen wel. Sorry, beste man, maar je spel is uit.

Je hebt vals gespeeld. En je bent betrapt. Net zoals een oplichter bij het casino is je de toegang ontzegd. Je bent passé, verleden tijd. Het liefst werd je wikipedia pagina gewist, alsof je nooit bestaan had. En dat nota bene Oprah haar tijd aan je verspeeld is me een raadsel. Nee, ik wens je geen ziekte of zo toe, noch de eeuwige schandpaal. Maar je verdient niet mijn tijd om naar je te kijken. Eigenlijk verdien je deze woorden niet eens, het is maar dat ik ze voor mezelf schrijf.

Je wilde zo graag als voorbeeld dienen, en je faalde. En niet een beetje ook. Want je faalde met vol bewustzijn. Iedere keer dat je koos voor hetgeen waarvan je wist dat het je einde zou kunnen betekenen. Maar je dacht — ik kom er wel mee weg. En je kwam er niet mee weg. Je bent door de mand gevallen. Nu ziet iedereen je lelijke kant, terwijl je het nog niet helemaal beseft. Je maakt zoete broodjes, gaat janken bij de stichting die niets meer met je te maken wilt hebben. Van held naar melaatse — dat is de beschrijving van je loopbaan.

Een schande voor de sport, die al zoveel schade heeft geleden. Een schande voor de mensen die hun hoop op jou hadden gevestigd. Een bittere pil voor de vrijwilligers van het initiatief dat strijd tegen één van de ergste ziektes op aarde — en een schande dat je hun trots hebt afgenomen. Omdat je zo nodig nummer 1 moest zijn. Omdat je zo slap bent van geest.

Mijn aanvulling op jouw wikipediapagina zou als volgt luiden:
"Lance Armstrong: con man, bad actor, epic failure, liar, hypocrite. Pretended to be an athlete that overcame a terrible disease, yet became one himself. Cries crocodile tears and has zero victories in the cycling competition. Will (hopefully) commit suicide soon."

Lance Armstrong, je bent nog steeds aan het vallen. En hopelijk, wanneer je wegkwijnt, zul je niets meer zijn dan een trieste herinnering van een plastic bandje. Een herinnering die niemand koestert. Omdat ze een regelrechte leugen is geweest. Vaarwel, tot nooit. Nou ja, misschien tot ziens. Als in tot ziens in de 'Hall of Shame'.

©SamRain
Lance

Trieste Gevallen Zijn Tragisch

"Mutanten zijn voor 99% nooit in het voordeel van hun soortgenoten."
                                                                                                             — Sam Rain

Sommige mensen hebben een rijke fantasie. Ze blijven graag in hun droombeelden hangen. Ergens in hun leven hebben ze de nodige beschadigingen opgelopen en zijn het gaan rechtvaardigen door regelmatig in episodes te vallen (tijdelijke psychotische toestand), waardoor ze al het gevoel van realiteit kwijt zijn.

Daar prik je dan makkelijk doorheen. Ze doen zich niet alleen groter en geweldiger voor, maar geloven daadwerkelijk ook dat ze zo zijn. Alles om het aan scherven geslagen zelfbeeld te herstellen met plakband en nietjes. Om vervolgens het licht uit te doen, voordat ze erin willen kijken. Want ze zijn tragisch. Sorry, ik heb er geen andere woorden voor.

Identiteit is belangrijk in een wereld vol individuen. Wie zijn of haar identiteit kwijt is, zoekt naar een nieuwe. Vooral wanneer de huidige status van de persoon in kwestie nihil is, dan gaat het parten spelen. Het theater wordt geopend en diverse toneelstukken worden verbasterd. Zo speelt de een de boef en een ander de prinses. Maar het is poppenkast. En de regisseur zie je niet vanwege de slechte recensies. Disfunctioneel, zoals Dr. Phil het zou beschrijven.

Het is een grote leugen. Een slechte film. Een dom toneelstuk. Een mop waar niemand om moet lachen. En dat continu in herhaling. Zielig. Tragisch.

Je bent wie je bent, je bent wat je doet. Je bent echter niet wat een ander van je vindt. Het is natuurlijk fijner als anderen je accepteren, maar je kunt nooit jezelf zijn als je niet jezelf accepteert. Als je niet erkent dat je problemen in je bovenkamer hebt en dertig centimeter daaronder. Ga eens praten met een professional. Ga eens biechten. Maar stop met die act.

Vaak als je zo'n iemand onder het vergrootglas zet, dan zie je bijna altijd stereotypes. Nee, ik ben geen fan van generaliseren, maar ik ben wel een geestelijke taxonoom. Een disfunctioneel gezin. Daddy issues. Gepest. Pispaaltje. Opgelicht. Een mislukking op het gebied van carrière. Blut. Levend in de schaduw van anderen. Meestal in combinatie. Medelijden, nee. Zielig vinden, mwua. Classificeren als triest geval — bingo.

Het enige wat je kunt doen is afstand nemen. Je bent geen hulpverlener. Je bent niet objectief, noch doe je dit in het belang van het tragische geval; immers wil je zelf van het irritante gedrag af. Tenzij je kiest voor een wapenstok, dat helpt ook wel, maar dan komt het er op neer dat je zorgt dat dit tragische persoon afstand neemt. Plus, dat meneer of mevrouw triest deze ervaring gebruikt om als een schrijnend geval iemand anders lastig te vallen.

Jammer dat gedwongen therapie nooit helpt. Vooral niet bij beroepsleugenaars. Gedwongen plaatsing naar buiten de stadsmuren verplaatst het probleem alleen maar — maar wat zou het toch een oase van een rust zijn!

©SamRain
Tragisch

Mijn Neefje Is Een Kneus

"Sommige titels verdien je zonder naar school te gaan."
                                                                                     — Sam Rain

Ik heb een neefje. En hoewel ik best wel 'close' met hem was, zit hij op de lijst van verbanning naar Verweggistan. Want de jongen zit eigenlijk vol onzin. Eigenlijk heb ik daar ook nog schuld aan, door hem nooit te confronteren ermee — maar mijn input kan geen excuus noch een rechtvaardigheid zijn. Daarnaast zal de sukkel nooit erkennen dat hij een dwaas is.

Allereerst is het een huilebalk. Van kleins af aan al. Een verwend joch dat alles kreeg als hij maar krees. Op zich is dat niet eens zo erg — het probleem was dat hij vond dat anderen veel meer krijgen dan hijzelf, vooral om zichzelf niet verwend te profileren. Zijn doelwit was dan mijn nichtje, die als een prinsesje werd behandeld door haar ouders. Zijzelf schoof de zwarte piet nooit naar een ander. Maar volgens hem was zij het nieuw geboren kwaad.

Ten tweede is het een klikker. Bij de minst geringe dreiging of dat het niet in zijn eigen belang is, begint de huilebalk niet alleen alles te vertellen — hij verzint er ook nog eens sappige niet-bestaande details bij. Zolang het maar de aandacht afleid van hemzelf, zodat zijn rol natuurlijk niet prominent aanwezig is. Er is niets vervelender om het voor iemand op te nemen die dat gewoonweg niet verdient. Vooral niet wanneer je de klappen moeten vangen, omdat deze kneus te schijterig is om te vechten.

Zo heeft meneer ook gigantische droomverhalen — zoals hoe vaak hij ging stappen. Hij herinnert mij dan ook aan zijn enige high light, namelijk dat hij één keer een fles goedkope champagne heeft gekocht tijdens een avondje Crazy Piano. En vergeet vervolgens dat hij de gehele zomer geen cent heeft uitgegeven, omdat diezelfde fles zijn totale fortuin was. Tevens vergeet hij dat in dezelfde tent de uitsmijters hem niet hebben geweigerd, omdat zijn 'neef' een vaste klant was. Meneer de topzuiper was immers al bezopen van een paar Breezertjes.

Vaak doet hij stoer over zijn diploma. Alleen is het fraude. Want meneer heeft zijn verplichte stage in mijn bedrijf gelopen. Omdat hij zo zat te janken heb ik de vacature maar gecreëerd. Meneer kon zogenaamd geen stageplek vinden. Heb zijn andere stageplek ook geregeld via een oom. Maar wat kan hij trots doen op zijn papiertje. Beetje opscheppen tegenover m'n vriendin, die de nodige hel heeft gekend om haar papiertje te halen.

Kreeg meneer een baan, was het natuurlijk een topbaan en was hij uiteraard de allerbeste erin met een topsalaris. Kon niet stuk, natuurlijk. Totdat zijn halfjaarcontract afliep. Met een baby op komst in de uitkering. Zeurend en jankend, vragend of ik hem kon helpen. En ja hoor, als een idioot hou ik een handje boven zijn hoofd. Regel een potentiële baan met een goed salaris, auto van de zaak en flexwerktijden voor hem. Na zijn sollicitatiegesprek willen ze hem niet, maar ik gebruik mijn naam om voor hem in te staan, zodat de sukkel een kans krijgt.

En toch, heeft meneer het gore lef om tegen mensen te vertellen dat hij het allemaal zelf heeft gedaan en dat hij samen met mij als gelijke heeft gewerkt. Alsof ik je kersverse leugens ga bevestigen. Nou weet je wat, succes met je leven kerel. Hoop dat je goed terecht komt, maar bel mij maar niet met de update.

©SamRain
Kneus

Het Geheim van een Goede Relatie

"Het leven is een reis waar je liever niet eenzaam op weg gaat."
                                                                                                 — Sam Rain

Liefde is niet voldoende. In ieder geval niet voor een relatie. Liefde - of beter gezegd, houden van - legt een zwaar gewicht op de balans, maar is geen succesformule. Iedere relatie kent zijn up's en down's, de nodige obstakels en overwinningen; en de gelukkigen onder ons gaan met de beker naar huis.

De meeste zullen zeggen dat vertrouwen het belangrijkste is. Ik geef vertrouwen echter de derde plaats. Respect voor je liefelijke wederhelft vind ik belangrijker. Het respect dat zij of hij is als mens, als individu, als persoon. Het respect dat zij of hij net zo goed mens is als jijzelf en dus ook vatbaar is voor 'menselijk' zijn. Het respect dat zij of hij zich ontwikkelt, een eigen mening en gedachtegoed heeft. En met name — het respect dat zij of hij zich kwetsbaar blootlegt, haar of zijn hart op de levensguillotine legt voor jou.

Vertrouwen lijkt bijna op iets vanzelfsprekends. Vertrouwen is meer dan eerlijk zijn. Het is meer dan de waarheid zeggen. Vertrouwen wordt vaak verwacht dat bepaalde zaken voor zichzelf spreken, maar dat is slechts een klein stukje. Wanneer je iemand vertrouwt, dan vertrouw je dat haar of zijn motieven oprecht zijn tegenover jou. Vertrouwen is dat je een teamspeler bent — dat je het 'groepsbelang' hoger acht dan je eigen belangen.

Het respect en het vertrouwen voor en in je significant other kan alleen goed zijn wanneer je ook respect hebt voor jezelf en het nodige zelfvertrouwen. Dat is namelijk nodig om niet in een ziekelijke relatie te komen die ten koste gaat van jezelf of de ander. Dat betekent niet dat je voor de buitenwereld uitblinkt van de arrogantie, maar dat je beseft wat je sterke en je zwakke punten zijn. Dat je grenzen legt, voor wat je kan accepteren en wat niet. Want als je jezelf niet respecteert, zal de ander dat kunnen misbruiken.

Vriendschap wordt vaak gezien als een andere gradatie van liefde — maar een relatie waarin je geen vriendschap met elkaar deelt, is verdoemd. Want vroeg of laat, verander je. Je wordt misschien kaal, je wordt waarschijnlijk dikker, je krijgt sowieso kraaienpootjes en het leven gaat steeds in een grotere versnelling. Als je niet je ei kwijt kunt bij je 'beste vriend', dan groei je langzaam uit elkaar. En tien jaar later wandel je als vreemden om elkaar heen. Praten is niet alleen je kaken bewegen, maar delen wat je dwars zit of wat je blij maakt. Want dan pas zul je samen voelen en wat het leven beleven.

Je wederhelft is niet je competitie. Er valt niets te bewijzen, al vind je misschien van wel. En al denk je dat je niet kan veranderen, zul je de ogen eens moeten openen — veranderen is onvermijdelijk. En daarom zul je moeten nadenken over de toekomst; want dat is een belangrijk onderdeel in een relatie — het zijn de doelen die je samen aangaat. Het is namelijk waarom een relatie meerwaarde heeft. Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis. En geloof me, op deze reis is een metgezel boeiender, levendiger en zelfs levensreddend. Immers, wat is er mooier dan samen te zijn tegen de wereld?

©SamRain
Relatie

Bloed Onder Je Nagels

"Sommige mensen zouden hoorntjes en een staart niet misstaan."
                                                                                                 - Sam Rain

Pijnlijke mensen kunnen me mateloos irriteren. Hoewel ik probeer zo 'Zen' mogelijk te zijn, lijkt het net alsof irritante poppenkastfiguren dol zijn op mijn knokkels. Mijn issue is echter dat ik probeer zulke gedachten af te leren — wat op zich aardig lukt. Alleen soms, heel even dan geef ik me er aan over. Dat wil zeggen, ik fantaseer eventjes dat ik het daadwerkelijk doe. En het nare is, dat ik er ongelofelijk blij van wordt.

De meeste mensen zeggen, 'joh, dat is hartstikke normaal, dat heb ik vaak ook!', maar ze hebben ongelijk. De mensen die het vaak zeggen, hebben zelden geweld gebruikt. Want het probleem is namelijk de ervaring dat ik ertoe in staat ben — en vreselijk maar waar, efficiënt en goed in het toepassen ervan — en het voelt alsof je de antwoord op de vraag weet, maar verplicht wordt niet je mond open te doen. Een ander dom advies is 'dat ik het moet negeren', alsof dat geen brandstof is voor een disfunctioneel persoon om door te gaan. 'Loop dan maar gewoon weg' is typisch een vrouwen beredenering. Nee, ik loop niet weg. Ik ben de alfa, en dat weet ik. Hij buigt en keert zijn kont, niet ik.

Er zijn mensen bij wie woorden niet ontvangen kunnen worden. Stille hints, duidelijke waarschuwingen, het maakt niet uit. Zonder een autoritaire maatregel leren mensen met een duidelijke KPN-storing in hun neuronennetwerk nooit dat er grenzen zijn. En mijn handen jeuken. Ik wil hem breken. Ik wil dat hij pijn lijdt. Ik geniet al van de gedachte.

Mijn leermeester heeft me een handig trucje bijgebracht. In plaats van het te beheersen, moet ik me concentreren. Het helpt, op een rare manier. En ik zal er zeker in vorderen, immers baart oefening de kunst. Toch blijft op die reis van verandering deze vervolging, het provoceren. En waar ik bang voor ben is dat ik al deze tijd probeer mezelf te beheersen - en een tikkende tijdbom ben. Ik ben namelijk nogal impulsief.

Kennis, ervaring en vaardigheden zijn macht. En macht is als een drug. De drang er naar, vooral wanneer je denkt deze kwijt te raken, wordt groter en groter. Ik wil domineren. Ik wil toepassen. Met de volledige rationele gedachte dat het niet slim is. Van binnen brand het, het stormt en de druk staat op spanning om te exploderen. Ik wil wreken. Maar ik kan het niet toestaan. Ik mag het niet toestaan. Er staat teveel op het spel.

De weg van geweldloosheid is een nobele weg, maar geen gemakkelijke. Het is niet zo romantisch als het lijkt. Vooral niet wanneer geweld een toepasselijk middel is geweest voor het grootste deel van je leven. Vooral niet wanneer je een goed gevoel krijgt in het toepassen ervan. Want het gaat namelijk niet om wat ik rationeel vind; het gaat om naar hoe ik handel. En dat is hetgeen waar ik strijd mee heb. Want waar ik beperkt ben in het kanaliseren van mijn emoties naar mensen toe, is het gebruiken van geweld ideaal daarvoor.

©SamRain
Geweld

De Vergelder Ontwaakt

"Wraak is zoet, maar vult nooit de maag"
                                                             - Sam Rain

Ik ga je vinden, ik zal je
gaan zoeken
En daarna zal ik je
bestraffen

Ik zal de maat bepalen, en
je zult pijn lijden
Zoals je nooit hebt
ervaren

Er zal geen genade over je
vallen, geen traan gelaten
Je nachtmerries zullen
werkelijk worden

Niemand zal in woorden
kunnen omvatten in
datgene wat ik je zal laten
ervaren

Niemand zal begrijpen in
welke omstandigheden je
zult verkeren wanneer je
mijn toorn zal voelen

Er zal geen verhaal
waaraan je de pijn zult
kunnen vergelijken,

Er zal geen hel zijn
waar je om kunt wensen
wanneer het komt

Je zult innig branden,
verbranden, gebrandmerkt
worden en je zwart ziet

Je zult gefolterd worden
totdat je niets meer kent
dan pijn

En wanneer je zult roepen
om genade, en je spijt zal
betuigen dan zal ik lachen

Je daden zijn
onvergefelijk
De gevolgen zijn
onomkeerbaar

De schade kent geen prijs,
maar wel onschatbare
waarde

Je staat in het rood, en de
inlossing kan alleen in
bloed

Naast je botten zal ook je
geest het begeven
Vernederd zul je worden
 en tot gespleten

Je zal smeken om de dood
 en je zult verlangen naar
 het vagevuur

Je zal huilen totdat er
geen traan meer kan
ontstaan en schreeuwen
totdat je zit zonder geluid

De pijn in je verschroeide
ogen zal niets zijn met de
angst in je oren die
ontstaat door je eigen
geschreeuw

Je handen zullen voelen
als zijnde geamputeerd
Je benen gevoelloos door
het kokende water

Zelfs de smaak van het
bloed in je mond door het
trekken van je tanden
proeft zoet in vergelijking
met de wraak die je zult
ontvangen

Ik ben de vergelder, de
administrateur die verhaal
komt halen

Ik ben de vergelder, die je
alles ontneemt als rente
voor je bewind

Ik ben de vergelder, die
als Beul je komt
bestraffen

Ik ben de vergelder, die
uit wraak je komt zoeken
en je betaald wat je hebt
opgespaard.

En wanneer je denkt dat
ik genoegdoening heb
gehad, dan zal je het
betreuren

Ik ben de vergelder die
onverzadigbaar is — de
zoete wraak, die als een
ziekte zich verbergt in de
geest en groeit uit het
zaadje dat je zelf hebt
geplant.

Ik kom wanneer je het
niet verwacht, ik ben er
wanneer je denkt mij niet
te hoeven vrezen.

En op dat moment, sla ik
toe en verander mijzelf in
de vergelder die ontwaakt

©SamRain
Vergelding

De Filosofie Van De Draak

"Vecht. En bedrijf het vechten om het vechten zelf."
                                                                         - Sam Rain

De kracht van de gesloten
vuist is niet te evenaren
met die van de open hand

Wie immers kiest voor de
open hand kan deze
uitstrekken om niet te
vechten

Wie zich imposant
probeert te maken zal
vernederd kunnen worden

Maar wie zich nederig
maakt, voor hem is de
overwinning groter

Er zijn geen winnaars in
een gevecht zonder doel

Er zijn alleen winnaars in
een waardige strijd 

Vecht niet om te
imponeren, strijd niet
voor enkel eer

Wees doeltreffend, wees
efficiënt en snel

Wacht niet op het juiste
moment, maar creëer het
moment, creëer de kans

De klauwen van de Draak
zijn net zo gevaarlijk als
zijn tanden

De staart van de Draak
ziet men vaak te laat

De schubben van de Draak
zijn als een harnas

De beoefenaar is pas de
kunst waardig als deze
oefent in ijver

Iedere verdediging moet
leiden naar een aanval en
iedere aanval is gericht op
de overwinning

Wie overwint, die
imponeert. Wie imponeert
zonder overwinning, is
net zo vergankelijk als de
lucht die hij uitblaast

Heb geen vrees voor de
tegenstander, ken geen
angst voor de opponent

Wees daadkrachtig en
maak de balans eigen

Wees listig en verwar
daar nodig

Immers is niet alles
toegestaan in oorlog?

Onderschat daarom de
ander niet noch overschat
de eigen kracht

Overdenk niet 12 stappen,
maar reageer ook niet op
een enkele stap

Wees net zo sterk als snel,
incasseer evenveel als
men kan geven

Wie bang is om te
incasseren, zal nooit de
ware vechter zijn

Er is geen eer in een
nutteloos gevecht

Alles is toegestaan,
behalve het egoïsme

Niets is verboden,
behalve onzinnigheid

Er zijn geen regels, geen
schriften nog punten

Het vechten is in zijn
puurste vorm altijd zonder
enige vorm

Zij wordt gemaakt door
vormgever en veranderd
naarmate het gevecht
voortduurt

Het vechten duurt zo lang
men vecht, en zelfs als
men niet vecht, kan men
vechten

Strijd daarom niet alleen
met handen en benen,
wapens en tong

Strijd met geest, ziel en
lichaam als ware zij één

Overdenk niet het gevolg
als men aan het gevecht
begint, maar mediteer
alvorens het gevecht aan
te gaan

Vecht niet om wraak,
vergelding of eer

Vecht om het vechten
zelf, waardoor men altijd
en dan ook altijd vecht
voor het hogere doel

Want dat is de filosofie
van de Draak.

©SamRain
Filosofie Draak

Sociaal Wenselijke Pietpraat

"Ik ben oprecht als ik zeg dat ik vaak onoprecht ben."
                                                                                     — Sam Rain

Wat ik denk, zeg ik niet altijd. En wat ik zeg, is zelden gelijkwaardig aan hoe ik me echt voel. Als ik zeg dat ik een hekel aan iemand heb, dan denk ik eigenlijk hoe diegene het beste leed kan worden toegebracht. Als ik zeg dat ik me rot voel, dan zeg ik eigenlijk dat ik op het punt sta te exploderen. Want hetgeen wat ik denk en wat ik voel is vaak te extreem voor mensen om mij heen.

"Je moet het niet opkroppen", zegt men. "Waarom praat je er niet over?", oppert men. Maar als ik zou zeggen wat ik denk, zie ik men al fronzen en denken hoe ze zo snel mogelijk het gesprek kunnen afkappen. Als ik dan praat over wat ik denk, dan moet ik het vertalen naar iets sociaal wenselijks. Naar zinnen zodat een ander ze kan aan horen zonder te gruwelen.

Dat is het paradoxale. Ik praat er dus over, maar eigenlijk ook weer niet. Ik vertel, maar de expressie is onoprecht. Het nare van de oprechtheid is dat ze lelijk is — een vorm die niet voor een ieder te verdragen is. Ik wil ventileren, maar er is geen kamer om de rioollucht naar toe te blazen. En zij die zich opofferen, daarvan weet ik dat ze het kunnen verdragen. Zodoende classificeer ik me dan als een slecht mens. Ik denk aan slechte dingen. Ik voel mij goed door slechte dingen.

Het is niet dat ik ze wil denken. Het is een onderbewust proces. Een `trigger' — een mens of een situatie lijken een kettingreactie in mijn denken op gang te zetten, en roepen het ergste in mij op. Het is mechanisme, waarvan ik steeds meer bewust ben — en waar ik veel al aan heb veranderd. Maar het is er nog steeds — het sluimert nog steeds. Het probleem is niet onzekerheid, maar juist het tegenovergestelde. De kennis dat ik weet waartoe ik in staat ben en de rechtvaardiging waarom ik het zou kunnen doen maken het probleem alleen maar moeilijker. Mijn zwakke punt is mijn kracht.

Er zijn twee geestelijke bolwerken waar tegen ik strijd. Erkenning en vergelding. Erkenning, omdat ik, net als veel andere mensen, te maken heb gehad met veel afwijzing en dus de overbodige behoefte aan bevestiging. Daarom ben ik een overachiever, iemand die de lat hoger legt dan de hemel en ziekelijk perfectionistisch is op bepaalde gebieden. Vergelding, omdat ik geen vertrouwen heb in partijen zoals overheden of familie. Zelf doen. Eigen rechter spelen. En dus nooit objectief ben in het bepalen van een strafmaat.

Er is nog een lange weg te gaan. Maar de dauw breekt aan na een duistere nacht. Ik weet dat de zon opkomt. Ik weet dat het niet onoverwinnelijk is. Ik weet dat ik, juist ik, mezelf zal overstijgen op een dag. Want ik herken, ik erken en accepteer mijn zwarte zijde — nu zal ik moeten veranderen. Een weg die onvermijdelijk is voor iemand die zo'n zucht heeft als ik.

©SamRain
Social Talk

Bang voor Brussel - Hervormen voor de verkeerde redenen

"Wie regels opstelt dient deze te maken ten dienste van mensen."
                                                                                                 — Sam Rain

'Anders krijgen we problemen met Brussel', 'Dat zal Brussel nooit accepteren' en nog vele andere uitspraken die de doemsprofetie van Geert lijken te beargumenteren. Ik heb het over de strakke regels van hervormen; zoals hypotheekregels, immigratiebeleid en de EU-bijdrage bijvoorbeeld. Hervormen moet — we leven niet meer in de jaren '70 en met de vergrijzing in de huidige economische toestand moeten we weten waar we de levensboom gaan planten.

Hervormen — of saneren zoals Pim Fortuyn het graag benoemde — betekent dat zoals het nu is veranderd moet worden. Omdat de inhoud niet in het vormpje past. Hervormen is iets functioneels; dat doe je vanwege efficiëntie en vooral voor het rendement. Wie hervormt doet dat dus met het doel op betere resultaten. Hoe rigoureus of radicaal die hervorming dan al niet zal zijn.

Maar het lijkt erop dat de hervormingen die 'nodig' zijn weinig tot niet ten dienste zijn voor de mensen voor wie het bedoelt is; ze hebben meer weg van een boekhoudkundig truukje om bij `de club' te horen. Afspraken dien je na te komen, maar er zijn altijd uitzonderingen - en er is geen betere uitzonderingen dan de huidige economische crisis in Europa en de wereldwijde rampenreeks. Daarnaast wordt er overal hervormd, behalve waar het echt zou moeten. Maar dat kán natuurlijk weer niet vanwege bureaucratische/politieke redenen.

De afspraken die gemaakt worden met Brussel zouden ondergeschikt moeten zijn aan het nationaal belang, net zoals andere landen dat zien. Nu ben ik verreweg een tegenstander van een 'United States of Europa', maar het is zoals het is — zolang er geen sprake is van een Unie in de bevolking, en dus slechts in het handelsverkeer, is de eerste plaats het kikkerlandje waar we ons in bevinden.

Was er maar net zoveel ophef over deze bizarre uitspraken als over Johannes/Johanna — want de stilte lijkt net als een stilzwijgend wurgcontract van een Duitse mobiele provider; wie niet ruim van te voren aangeeft en met juridische stappen dreigt, mag zich onnodig blauw betalen vanwege kartelafspraken. Ja, dat zijn het — kartelafspraken, waarbij het toezicht wordt gehouden door de slager die zijn eigen vlees keurt.

Ik laat de Nieuwe Wereld Orde theorieën even varen voor wat ze zijn, net als de radicaliteit van de PVV over Europa. Ik heb geen hekel aan Brussel, noch de Europese Unie. Maar het stomste argument wat je kunt gebruiken om een verandering door te voeren is dat doen op grond van de goedkeuring van een commissie die eigenlijk politiek niet veel te zeggen heeft. Al denkt ze van wel.

©SamRain
Hervormen

De Narcistische Utopia

"You see, Master Wayne, some men just want to see the world burn."
                                                                                      — Alfred (The Dark Knight)

Verkoolde huizen. Een schaduw van wat ooit eens beschaving was. De zwarte rook kleurt de hemel dik met grijze wolken en de vlammen rijzen torenhoog. De overblijfselen van mensen geuren de omgeving met een aroma van dood en verderf. En daar sta ik. Grijnzend. Lachend. Verzadigd. Ik heb het allemaal vernietigd, om het vernietigen zelf.

Ik wil de wereld zien branden.

De tintelingen die door m'n lichaam gaan zijn alsof er een gloeiende deken van geest om mij heen valt. Ik voel me compleet. Totaal. Iedereen kijkt met doodsangst naar mijn aanwezigheid. Ze weten het. Ik ben de dader. Ik ben diegene die ze dit onvoorstelbaar lijden heeft gebracht. Ik bracht de Hel naar hen.

Het gekrijs van een moeder die haar verminkte kinderen vindt, klinkt in de verte. Een man waarvan zijn ledematen zijn verbrijzeld, kruipt weg van het vuur — blind en doof nog van de explosies. Ineens stopt hij, alsof hij een aanwezigheid voelt die kouder is dan ijs tussen de vuurzee van hitte. En opeens wordt donker. Zijn laatste hoop afgenomen.

Een paar rottende lijken hangen ondersteboven. Een snede dwars over hun borstkas doet dienst als symbool. Niet als waarschuwing tegen voorbijgangers, maar als een profetie van het lot dat zij allen vroeg of laat zullen ondergaan. Totdat alles verbrand is. Totdat er niets over is om te vernietigen.

Er is geen wroeging. Noch spijt. Het tegengestelde zelfs. De euforie van duistere macht over hen allen voelt als nieuwe geboorte. Het kapotmaken van alles dat structuur heeft, totdat niets meer over is. Totdat allen zich onderworpen hebben aan mij — degene die meer is dan zij allen. En in mijn koninkrijk duld ik geen anderen. In mijn heerschappij heers ik alleen.

Ze moeten niet alleen dood, ze moeten lijden. Ze moeten veel lijden en weten wie ze het lijden toekent. Ze moeten pure angst ervaren — het type dat door merg en been gaat, dat de geest in shock brengt en iedere hoop op overleven laat varen. Pas dan, mogen ze de wereld verlaten. Puur gemaakt door pijn en lijden, om hun onzinnig bestaan duidelijk te maken voor ze sterven. Want dat is wat ze zijn — onzinnig, onbeduidend en vooral onnodig.

Eerst de sterkste, zodat de zwakkeren in hun meerderheid hun hoop verliezen op een goede afloop. Daarna de zwakste, zodat een ieder weet dat niemand en dan ook niemand dit lot bespaard zal blijven. Geen genade, geen empathie. En vervolgens willekeurig zal men tot wanhoop gedreven worden, zoals een kudde schapen die worden opgejaagd tot ze neervallen van vermoeidheid. En die met laatste krachten nog proberen te staan, zullen ter plekke geslacht worden. Zodat hen die nog liggen zelfs die hoop verliezen en hun lot aanvaarden.

En door deze dagdroom krijg ik een glimlach op mijn gezicht. "Goedemorgen", zeg ik hen — die niet weten wat hen te wachten staat.

©SamRain
Utopia