"Ik
ben oprecht als ik zeg dat ik vaak onoprecht ben."
— Sam Rain
— Sam Rain
Wat ik denk, zeg ik niet altijd. En wat ik
zeg, is zelden gelijkwaardig aan hoe ik me echt voel. Als ik zeg dat ik een
hekel aan iemand heb, dan denk ik eigenlijk hoe diegene het beste leed kan
worden toegebracht. Als ik zeg dat ik me rot voel, dan zeg ik eigenlijk dat ik
op het punt sta te exploderen. Want hetgeen wat ik denk en wat ik voel is vaak
te extreem voor mensen om mij heen.
"Je moet het niet opkroppen", zegt
men. "Waarom praat je er niet over?", oppert men. Maar als ik zou
zeggen wat ik denk, zie ik men al fronzen en denken hoe ze zo snel mogelijk het
gesprek kunnen afkappen. Als ik dan praat over wat ik denk, dan moet ik het
vertalen naar iets sociaal wenselijks. Naar zinnen zodat een ander ze kan aan
horen zonder te gruwelen.
Dat is het paradoxale. Ik praat er dus over,
maar eigenlijk ook weer niet. Ik vertel, maar de expressie is onoprecht. Het
nare van de oprechtheid is dat ze lelijk is — een vorm die niet voor een ieder
te verdragen is. Ik wil ventileren, maar er is geen kamer om de rioollucht naar
toe te blazen. En zij die zich opofferen, daarvan weet ik dat ze het kunnen
verdragen. Zodoende classificeer ik me dan als een slecht mens. Ik denk aan
slechte dingen. Ik voel mij goed door slechte dingen.
Het is niet dat ik ze wil denken. Het is een
onderbewust proces. Een `trigger' — een mens of een situatie lijken een
kettingreactie in mijn denken op gang te zetten, en roepen het ergste in mij
op. Het is mechanisme, waarvan ik steeds meer bewust ben — en waar ik veel al
aan heb veranderd. Maar het is er nog steeds — het sluimert nog steeds. Het
probleem is niet onzekerheid, maar juist het tegenovergestelde. De kennis dat
ik weet waartoe ik in staat ben en de rechtvaardiging waarom ik het zou kunnen
doen maken het probleem alleen maar moeilijker. Mijn zwakke punt is mijn
kracht.
Er zijn twee geestelijke bolwerken waar tegen
ik strijd. Erkenning en vergelding. Erkenning, omdat ik, net als veel andere
mensen, te maken heb gehad met veel afwijzing en dus de overbodige behoefte aan
bevestiging. Daarom ben ik een overachiever, iemand die de lat hoger legt dan
de hemel en ziekelijk perfectionistisch is op bepaalde gebieden. Vergelding,
omdat ik geen vertrouwen heb in partijen zoals overheden of familie. Zelf doen.
Eigen rechter spelen. En dus nooit objectief ben in het bepalen van een
strafmaat.
Er is nog een lange weg te gaan. Maar de dauw
breekt aan na een duistere nacht. Ik weet dat de zon opkomt. Ik weet dat het
niet onoverwinnelijk is. Ik weet dat ik, juist ik, mezelf zal overstijgen op
een dag. Want ik herken, ik erken en accepteer mijn zwarte zijde — nu zal ik
moeten veranderen. Een weg die onvermijdelijk is voor iemand die zo'n zucht
heeft als ik.
©SamRain
Social Talk
Social Talk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten