"Mensen
zijn jaloerse krengen."
- Sam Rain
- Sam Rain
Het is typisch Nederlandse cultuur — klagen en
jammeren. Zelfs wanneer het eigenlijk goed gaat. Terwijl de rest van de wereld
zo een beetje failliet gaat, in dreigende oorlog bevind of te maken heeft met
een of andere natuurramp, maakt de Nederlander zich het meest druk om, jawel,
het salaris van anderen.
Nu is het een feit dat
overheidsfunctionarissen betaald worden van belastinggeld. Touche, als
belastingbetalende Nederlander ben je een aandeelhouder van de Staat. Hoewel er
natuurlijk niet echt geluisterd wordt, mag je daar over uitspreken en zelfs
sterk bekritiseren. Maar je kunt ook te ver gaan — vooral wanneer er
beslissingen worden gemaakt die niet fijn zijn om te horen, gaat Jan
Ondermodaal flink te keer.
Vrijwel meteen hoor je 'Robin Hood'
-praktijken, citaten als "laat ze de
rijken plukken" en woorden van gelijke strekking. Het is alsof je
tegen een overvaller zou zeggen "ga
naar de buurman — die heeft meer!". En dan komt de lelijke waarheid
aan het licht. Afgunst naar een ander toe. De zwarte piet doorschuiven. Want
succes hebben in Nederland, dat gaat tegen de cultuur in. Iedereen moet in een
auto rijden die niet te patserig is, en een paar ton verdienen — dat kan
natuurlijk niet.
Noem mij maar rechts — indien je dat zo wilt
noemen. Ik ben absoluut niet tegen het sociale stelsel, au contraire — ik ben
er een fel voorstander van. Maar wie boven het modale verdient, betaalt
relatief meer belasting vanwege de bestedingen die men maakt. Het onderhouden
van mensen die simpelweg niet willen werken omdat de uitkering een honderdje
minder is, daar ben ik fel op tegen. Ik geef— en naar mijn inzien — gul aan
stichtingen, kerken en collectes ten behoeve van de mensen die in nood
verkeren. Ik zou met liefde doneren aan initiatieven die ten hulp staan van
ouderen en gehandicapten. Maar omdat Jan Ondermodaal perse een TV-scherm nodig
heeft ter breedte van een badmintonveld, nee.
Je maakt je eigen kansen. En er zijn nu
eenmaal mensen die slimmer zijn dan anderen. Mensen die bepaalde talenten
hebben, zoals onderhandelen of crisismanagement. Die onder hevige politieke of
publieke druk kunnen presteren waar anderen een regelrechte zenuwinzinking zou
krijgen. Want groot geld, dat maak je niet zomaar. Je zult verder moeten gaan
waar anderen stoppen. Je zult offers moeten maken, waar anderen ervoor kiezen
om stipt vijf uur naar huis gaan. Bereid zijn om mensen in hun gezicht te
zeggen, "sorry beste man, maar het werk houd voor jou op" — en de
ladingen van emoties en alle negatieve reacties te kunnen incasseren.
Oplossingen zitten niet in het zwarte pieten.
Ze zitten ook niet in het vinden van een zondebok. Its called hindsight —
achteraf lullen en klagen. De mensen die klagen hebben vaak het eens niet zo
slecht. Ja, het is niet zo welvarend als je zou willen hebben. Maar het
probleem is vaak meer persoonlijk. De Nederlandse cultuur is te verwend
geworden — alleenstaande moeders vinden dat ze het geld moeten hebben voor
Nikes en Playstations. Een minister moet zijn declaraties gaan verantwoorden,
alsof daar geen toezichthouders voor zijn.
Men doet vaak over een paar honderdjes alsof
het Berlusconi-praktijken zijn. Maar het is eigenlijk afgunst. Met wel goede
argumenten, maar alsnog — afgunst.
©SamRain
Afgunst
Afgunst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten