"Moeilijke keuzes zijn vaak
makkelijk."
— Sam Rain
— Sam Rain
Ik ben eruit. Na een lange tijd peinzen, weet
ik het. Het stopt, en ik weet hoe. Nee, ik ga door met schrijven — hooguit ooit
met publiceren. Ik bedoel het contact aanhouden met bepaalde mensen. Familie,
voormalige vrienden, en soortgelijke verkeerde invloeden. Ongeacht hoe leuk het
kan zijn. Ongeacht hoe het in mijn belang voordeel zou opleveren. Ongeacht het
sentiment wat er aan gekoppeld is.
Ik kan voor de meeste mensen het gedrag dat ze
vertonen rechtvaardigen, omdat ik met ze kan identificeren. Zoals dat ze een
rotjeugd hebben gehad — tot zoverre je kunt spreken van een jeugd — of de
cultuur waar men uitkomt. Veroordelen doe ik dus niet, omdat ik gewoonweg niet
objectief ben. Maar dat neemt niet weg dat ik keuzes zal moeten maken. Het
soort keuze dat het verschil zal maken voor de loop van mijn toekomst.
Ik zal moeten breken met mijn familie. Ik zal
moeten erkennen dat ze als een tumor zijn voor mijn leven. Sommige cellen zijn
misschien niet gemuteerd, maar ze blijven deel van het probleem; een geestelijk
zieke omgeving. En het enige wat mij rest is een chemotherapie om mij te
ontdoen voordat de boel zich uitzaait. Wie ook maar enige ervaring heeft met
kanker, snapt dat chemotherapie niet bepaald een proces is waar je 'even' aan
begint. Het alternatief is echter nog onprettiger.
Ik wil namelijk niet dat mijn kinderen
blootgesteld worden aan mishandeling — geestelijk of lichamelijk. Ik wil niet
dat mijn kinderen leren dat geweld noodzakelijk is om 'eer' te beschermen, noch
dat ze het normaal vinden dat je mensen moet rangschikken op klasse of ras. Dat
hun gevoel van eigenwaarde afhankelijk is van het merk kleding dat ze dragen of
het type auto dat ze rijden. Of dat hun mening ondergeschikt is of die van een
ander. Ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien in een verstikkende,
veroordelende omgeving die alleen kan spreken over de splinter in het oog van
anderen, terwijl ze het Amazonegebied in eigen ogen hebben.
Afscheid nemen kan ik. Ik heb het al eerder
gedaan bij de mensen die ik echt nooit meer zal weerzien. Het is een proces —
een lang proces van tijd totdat er acceptatie plaatsvindt. En dat laatste
gebeurd op een ganse dag, wanneer je gestopt bent met rouwen om verlies.
Vergeten doe je niet, maar alles onthouden ook niet. De tijd zal verstrijken en
het zal allemaal vervagen naar de achtergrond. Het is niet dat ik niet van ze
hou, of dat ik het onplezierig vond. Integendeel. Maar het is een keuze. Een
offer die ik moet maken. Een offer noodzakelijk voor mijn toekomst. Alsof ik
een groep zieke bomen zal moeten afzagen waar ik vroeger tussen gespeeld heb.
Maar het moet, zodat er een gezond bos kan ontstaan.
Het zal een ritueel worden. Eerst zal ik de
afstand systematisch vergroten, zodat ik van ze zal vervreemden. Geen
verjaardagen, geen bruiloften, geen crematies en zelfs geen kerstkaarten. Een
quota instellen. De invloed minimaliseren — zoals je dat doet bij een
röntgenscan. Alleen als het echt noodzakelijk is.
Ze zijn een loden ballast aan mijn
toekomstballon. Ze zijn de ijzeren bal aan het been van mijn geluk. Het wordt tijd
voor een schaar. Het wordt tijd voor een tang. Vaarwel, familie en voormalige
vrienden. Maar ik zal het zeggen als 'tot ziens'.
©SamRain
Vaarwel
Vaarwel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten