"Sommige
mensen zouden hoorntjes en een staart niet misstaan."
- Sam Rain
- Sam Rain
Pijnlijke mensen kunnen me mateloos irriteren.
Hoewel ik probeer zo 'Zen' mogelijk te zijn, lijkt het net alsof irritante
poppenkastfiguren dol zijn op mijn knokkels. Mijn issue is echter dat ik
probeer zulke gedachten af te leren — wat op zich aardig lukt. Alleen soms,
heel even dan geef ik me er aan over. Dat wil zeggen, ik fantaseer eventjes dat
ik het daadwerkelijk doe. En het nare is, dat ik er ongelofelijk blij van
wordt.
De meeste mensen zeggen, 'joh, dat is hartstikke normaal, dat heb ik vaak
ook!', maar ze hebben ongelijk. De mensen die het vaak zeggen, hebben
zelden geweld gebruikt. Want het probleem is namelijk de ervaring dat ik ertoe
in staat ben — en vreselijk maar waar, efficiënt en goed in het toepassen ervan
— en het voelt alsof je de antwoord op de vraag weet, maar verplicht wordt niet
je mond open te doen. Een ander dom advies is 'dat ik het moet negeren', alsof dat geen brandstof is voor een disfunctioneel
persoon om door te gaan. 'Loop dan maar
gewoon weg' is typisch een vrouwen beredenering. Nee, ik loop niet weg. Ik
ben de alfa, en dat weet ik. Hij
buigt en keert zijn kont, niet ik.
Er zijn mensen bij wie woorden niet ontvangen
kunnen worden. Stille hints, duidelijke waarschuwingen, het maakt niet uit.
Zonder een autoritaire maatregel leren mensen met een duidelijke KPN-storing in
hun neuronennetwerk nooit dat er grenzen zijn. En mijn handen jeuken. Ik wil
hem breken. Ik wil dat hij pijn lijdt. Ik geniet al van de gedachte.
Mijn leermeester heeft me een handig trucje
bijgebracht. In plaats van het te beheersen, moet ik me concentreren. Het
helpt, op een rare manier. En ik zal er zeker in vorderen, immers baart
oefening de kunst. Toch blijft op die reis van verandering deze vervolging, het
provoceren. En waar ik bang voor ben is dat ik al deze tijd probeer mezelf te
beheersen - en een tikkende tijdbom ben. Ik
ben namelijk nogal impulsief.
Kennis, ervaring en vaardigheden zijn macht.
En macht is als een drug. De drang er naar, vooral wanneer je denkt deze kwijt
te raken, wordt groter en groter. Ik wil domineren. Ik wil toepassen. Met de
volledige rationele gedachte dat het niet slim is. Van binnen brand het, het
stormt en de druk staat op spanning om te exploderen. Ik wil wreken. Maar ik
kan het niet toestaan. Ik mag het niet toestaan. Er staat teveel op het spel.
De weg van geweldloosheid is een nobele weg,
maar geen gemakkelijke. Het is niet zo romantisch als het lijkt. Vooral niet
wanneer geweld een toepasselijk middel is geweest voor het grootste deel van je
leven. Vooral niet wanneer je een goed gevoel krijgt in het toepassen ervan.
Want het gaat namelijk niet om wat ik rationeel vind; het gaat om naar hoe ik
handel. En dat is hetgeen waar ik strijd mee heb. Want waar ik beperkt ben in
het kanaliseren van mijn emoties naar mensen toe, is het gebruiken van geweld
ideaal daarvoor.
©SamRain
Geweld
Geweld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten