"Mutanten
zijn voor 99% nooit in het voordeel van hun soortgenoten."
— Sam Rain
— Sam Rain
Sommige mensen hebben een rijke fantasie. Ze
blijven graag in hun droombeelden hangen. Ergens in hun leven hebben ze de
nodige beschadigingen opgelopen en zijn het gaan rechtvaardigen door regelmatig
in episodes te vallen (tijdelijke psychotische toestand), waardoor ze al het
gevoel van realiteit kwijt zijn.
Daar prik je dan makkelijk doorheen. Ze doen
zich niet alleen groter en geweldiger voor, maar geloven daadwerkelijk ook dat
ze zo zijn. Alles om het aan scherven geslagen zelfbeeld te herstellen met
plakband en nietjes. Om vervolgens het licht uit te doen, voordat ze erin
willen kijken. Want ze zijn tragisch. Sorry, ik heb er geen andere woorden
voor.
Identiteit is belangrijk in een wereld vol
individuen. Wie zijn of haar identiteit kwijt is, zoekt naar een nieuwe. Vooral
wanneer de huidige status van de persoon in kwestie nihil is, dan gaat het
parten spelen. Het theater wordt geopend en diverse toneelstukken worden
verbasterd. Zo speelt de een de boef en een ander de prinses. Maar het is
poppenkast. En de regisseur zie je niet vanwege de slechte recensies.
Disfunctioneel, zoals Dr. Phil het zou beschrijven.
Het is een grote leugen. Een slechte film. Een
dom toneelstuk. Een mop waar niemand om moet lachen. En dat continu in
herhaling. Zielig. Tragisch.
Je bent wie je bent, je bent wat je doet. Je
bent echter niet wat een ander van je vindt. Het is natuurlijk fijner als
anderen je accepteren, maar je kunt nooit jezelf zijn als je niet jezelf
accepteert. Als je niet erkent dat je problemen in je bovenkamer hebt en dertig
centimeter daaronder. Ga eens praten met een professional. Ga eens biechten.
Maar stop met die act.
Vaak als je zo'n iemand onder het vergrootglas
zet, dan zie je bijna altijd stereotypes. Nee, ik ben geen fan van
generaliseren, maar ik ben wel een geestelijke taxonoom. Een disfunctioneel
gezin. Daddy issues. Gepest. Pispaaltje. Opgelicht. Een mislukking op het
gebied van carrière. Blut. Levend in de schaduw van anderen. Meestal in
combinatie. Medelijden, nee. Zielig vinden, mwua. Classificeren als triest
geval — bingo.
Het enige wat je kunt doen is afstand nemen.
Je bent geen hulpverlener. Je bent niet objectief, noch doe je dit in het
belang van het tragische geval; immers wil je zelf van het irritante gedrag af.
Tenzij je kiest voor een wapenstok, dat helpt ook wel, maar dan komt het er op
neer dat je zorgt dat dit tragische persoon afstand neemt. Plus, dat meneer of
mevrouw triest deze ervaring gebruikt om als een schrijnend geval iemand anders
lastig te vallen.
Jammer dat gedwongen therapie nooit helpt.
Vooral niet bij beroepsleugenaars. Gedwongen plaatsing naar buiten de
stadsmuren verplaatst het probleem alleen maar — maar wat zou het toch een oase
van een rust zijn!
©SamRain
Tragisch
Tragisch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten