"You
see, Master Wayne, some men just want to see the world burn."
— Alfred (The Dark Knight)
— Alfred (The Dark Knight)
Verkoolde huizen. Een schaduw van wat ooit
eens beschaving was. De zwarte rook kleurt de hemel dik met grijze wolken en de
vlammen rijzen torenhoog. De overblijfselen van mensen geuren de omgeving met
een aroma van dood en verderf. En daar sta ik. Grijnzend. Lachend. Verzadigd.
Ik heb het allemaal vernietigd, om het vernietigen zelf.
Ik wil
de wereld zien branden.
De tintelingen die door m'n lichaam gaan zijn
alsof er een gloeiende deken van geest om mij heen valt. Ik voel me compleet.
Totaal. Iedereen kijkt met doodsangst naar mijn aanwezigheid. Ze weten het. Ik
ben de dader. Ik ben diegene die ze dit onvoorstelbaar lijden heeft gebracht.
Ik bracht de Hel naar hen.
Het gekrijs van een moeder die haar verminkte
kinderen vindt, klinkt in de verte. Een man waarvan zijn ledematen zijn
verbrijzeld, kruipt weg van het vuur — blind en doof nog van de explosies.
Ineens stopt hij, alsof hij een aanwezigheid voelt die kouder is dan ijs tussen
de vuurzee van hitte. En opeens wordt donker. Zijn laatste hoop afgenomen.
Een paar rottende lijken hangen ondersteboven.
Een snede dwars over hun borstkas doet dienst als symbool. Niet als
waarschuwing tegen voorbijgangers, maar als een profetie van het lot dat zij
allen vroeg of laat zullen ondergaan. Totdat alles verbrand is. Totdat er niets
over is om te vernietigen.
Er is geen wroeging. Noch spijt. Het
tegengestelde zelfs. De euforie van duistere macht over hen allen voelt als
nieuwe geboorte. Het kapotmaken van alles dat structuur heeft, totdat niets
meer over is. Totdat allen zich onderworpen hebben aan mij — degene die meer is
dan zij allen. En in mijn koninkrijk duld ik geen anderen. In mijn heerschappij
heers ik alleen.
Ze moeten niet alleen dood, ze moeten lijden.
Ze moeten veel lijden en weten wie ze het lijden toekent. Ze moeten pure angst
ervaren — het type dat door merg en been gaat, dat de geest in shock brengt en
iedere hoop op overleven laat varen. Pas dan, mogen ze de wereld verlaten. Puur
gemaakt door pijn en lijden, om hun onzinnig bestaan duidelijk te maken voor ze
sterven. Want dat is wat ze zijn — onzinnig, onbeduidend en vooral onnodig.
Eerst de sterkste, zodat de zwakkeren in hun
meerderheid hun hoop verliezen op een goede afloop. Daarna de zwakste, zodat
een ieder weet dat niemand en dan ook niemand dit lot bespaard zal blijven.
Geen genade, geen empathie. En vervolgens willekeurig zal men tot wanhoop
gedreven worden, zoals een kudde schapen die worden opgejaagd tot ze neervallen
van vermoeidheid. En die met laatste krachten nog proberen te staan, zullen ter
plekke geslacht worden. Zodat hen die nog liggen zelfs die hoop verliezen en
hun lot aanvaarden.
En door deze dagdroom krijg ik een glimlach op
mijn gezicht. "Goedemorgen", zeg ik hen — die niet weten wat hen te
wachten staat.
©SamRain
Utopia
Utopia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten