"Achter alle
glamour en glorie zit een onbelichte kant."
— Sam Rain
— Sam Rain
Leonardo da Vinci was een kunstenaar en uitvinder die veelal
het beroemdste is vanwege zijn werken als de 'Mona Lisa' en zijn tekeningen die
hij maakte van de menselijke anatomie. Diverse andere 'uitvindingen' zijn
minder genoemd, zoals zijn ontwerpen op het gebied van oorlogsvoertuigen. De
man was omstreden, zoals vele grote denkers.
Alleskunner, autodidact, geniaal. Woorden die Leonardo prima
zouden omschrijven. Voeg er arrogant en narcistisch aan toe en je hebt een
accurate beschrijving van mijzelf. Ik kan tekenen, houd van ontwerpen, los
moeilijke vraagstukken op en interesseer mij vooral in het innoveren van bestaande
ideeën.
De Amerikaanse `drone' bijvoorbeeld — een idee dat ik had
ruim vijftien jaar terug. Elektronische navigatie, zoals TomTom. Geïndexeerd
zoeken, zoals Google met de pageranking. Maar ook ideeën als de UPSAT en zelfs
koloniën als die Mars One — ik had ze al. Toch heb ik nooit gekozen voor een
eeuwige roem. Ik leef, raar maar waar bij voorkeur in een schaduw en verkies
alleen de vleierij van mensen dichtbij.
Ik heb namelijk weinig vertrouwen in de mensheid. Ik
verwacht namelijk dat mensen zich gedragen naar de maatschappelijke standaard.
Als apen die rechtop lopen. Die niet voor rede, noch ethische denkbeelden
vatbaar zijn. Hen die ik hoog hou zijn fictief of inmiddels uitgeroeid. De
Vulcans uit Star Trek bijvoorbeeld. De samoerai uit Japan.
Ik denk daarom ook veel over ethiek. Als ik het niet doe,
doet een ander het. En daarmee geef je de macht weg aan iemand die statistisch
gezien onethischer is dan ik. Doe ik het wel, heb ik daarin ook een aandeel.
Een aandeel waardoor je ook verantwoordelijk bent. Want dat is de lelijke kant
van ethiek waar men liever niet over praat. Verantwoordelijk zijn is meer dan
alleen sorry zeggen of aftreden van je positie. Het is riskeren dat je en
public gefusilleerd kunt worden. Het is riskeren dat je karma weegschaal ineens
de massa van Atlas aan de verkeerde kant valt.
Vroeger las ik veel stripboeken, die gekocht waren door mijn
oudere neven. Een daarvan, 'The Amazing Spiderman', heeft een blijvende indruk
achtergelaten. Het is de sleutelfiguur die de held maakt en zijn beroemde
citaat een gedachtegoed heeft in gebracht. 'With great power, comes great
responsibility.'
Veel mensen zijn wat ze zijn. Normaal. Mijn probleem is dat
ik uitzonderlijk ben. Wie mij kent, zal het niet ontkennen. Het is wat mij
uniek maakt, maar tevens een grote last lijkt te zijn. Ik weet dat ik dingen
kan veranderen, mits ik dat wil. Ik ben niet limitatief begrensd. Binnen in mij
schreeuwt iets dat zegt — “je hebt een
roeping, doe wat je doet en wees uitzonderlijk, zoals jij bent."
Toch wil ik ergens doof zijn voor die innerlijke stem. Omdat
ik van mening ben dat de schijnwerpers van de wereld iets zijn wat ik
verafschuw. Waarschijnlijk omdat de toeschouwers alleen applaudisseren voor het
theater, maar de boodschap nooit zullen begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten