Zijn Er Drie Modi van de Geest?

"De psyche van een mens is gracieuzer dan we willen."
                                                                                     — Sam Rain

In de psyche van de mens zou men kunnen stellen dat er sprake is van 3 distinctieve modi, die elkander verticaal aanvullen. Het Reflexbewustzijn, het Onderbewustzijn en het Ervaringsbewustzijn. Tenminste, zo zou ik naar de geest kijken als ik deze zou analyseren en de kennis toe zou passen — geïnspireerd door Freud, Jung en andere grondleggers van de Psychologie. Ik zie een ander perspectief, maar de verschillen zijn niet zo baanbrekend als je zou denken.

Het elementaire deel van iedere geest is het Reflexbewustzijn, dat tevens bepalend is voor de levensvatbaarheid van een organisme — zij bestuurd de vitale functies van het lichaam, zoals de ademhaling, met behulp van herhalende signalen. Zonder het reflexbewustzijn kan een organisme biologisch gezien niet leven, maar is ondergeschikt vanuit eventuele hogere modi. Bij een mens die zelfstandig ademhaalt en waarvan het hart kloppende is, bijvoorbeeld in een comateuze toestand, maar niet bewust is van zijn omgeving, beleeft de wereld via zijn reflexbewustzijn.

Het Onderbewustzijn is een hogere modi van bewustzijn — deze 'slaapstand' is waar het denken wel degelijk actief is, maar er slechts passieve activiteit plaatsvindt met de wereld buiten de geest. Het is een modus, waarin de hogere hersenfuncties voor groei, herstel en ontwikkeling worden bestuurd door conditionele signalen. Deze modus stelt de geest in staat om te 'leren', waardoor het organisme zich fysiek kan aanpassen aan de omgeving ter bescherming en/of overlevingskansen. Binnen deze modus worden er verbanden gelegd tussen signaal en emotie, zodoende dat of leed of plezier ervaren wordt door het organisme.

Het Ervaringsbewustzijn is de modus waarin de mens verkeerd tijdens het slapen én de ontwaakte toestand. De 'slaap' is geen onderbewuste toestand — de geest is evengoed in staat om te evalueren en te analyseren tijdens het slapen. Het proces van slapen is echter essentieel voor het lichaam om te herstellen — net als de fysieke functies houdt de geest niet op met 'zijn'. Wie gedurende zijn slaap gewekt wordt, is immers meteen bij bewustzijn. Echter wie tijdens een boksgevecht 'knock out' krijgt te verduren, zal tijdelijk uitgeschakeld zijn uit de modus van het Ervaringsbewustzijn.

Eigenlijk is het Onderbewustzijn een soort platform voor het Ervaringsbewustzijn, dat weer bouwt op de fundamenten van het Reflexbewustzijn. Hoewel de psyche met behulp van deze modi bijna mechanisch klinkt, is het gemakkelijker een psychoanalytisch model te presenteren wanneer er distinctief een verschil wordt gemaakt in de grote variëteit van disciplines binnen de psychoanalyse. Biopsychologie is namelijk efficiënt in het vinden van problematiek binnen het Reflexbewustzijn en het Onderbewustzijn, terwijl cognitieve gedragstherapie juist begint in het Ervaringsbewustzijn om door te werken in het Onderbewustzijn.

Het Ervaringsbewustzijn wordt vaker het `Ik'-bewustzijn genoemd, echter vind ik deze benaming vrij abstract. Het 'Ik' is een verzameling van alle ervaringen, plus de mechaniek en patronen tezamen met de identiteit en de omgeving van een organisme.

©SamRain
Psyche

De Zwakte Van De Mensheid

"Wie angst heeft voor vervolging, zal nooit excelleren."
                                                                                     — Sam Rain

Angst voor vernieuwing lijkt iets wat niet hoort anno 2012, maar nog steeds valt de mens in de valkuil van de publieke opinie. We willen graag de taboes open en bloot discussiëren, totdat het onderwerp het nodige gevolg met zich meebrengt. Dan is het plotseling stil.

Veel Nederlanders willen een Utopia — een wereldideaal die de perfecte maatschappij zou moeten illustreren. Alleen is het probleem dat iedereen het wel wilt, maar niet veel mensen de schouders er samen onder zetten om het te realiseren. We willen allemaal er iets van vinden, zolang het anoniem kan en zonder de nodige vervolging. Kritiek leveren zonder de publieke schandpaal als het ware. Maar wanneer het gaat om offers maken, zijn de meesten gewoonweg laf.

Er is niets mis om je identiteit te beschermen — zoek geen grenzen zonder nodige uitrusting, en het hebben van een mening is een recht. Alleen met klagen los je de probleemstellingen niet op. Oplossingen klinken wel mooi, maar dan zul je ze ook moeten uitvoeren. En juist hier ligt het 'enge’ stukje — want dan komt de vervolging dichtbij de huiskamer. Je zult op een podium moeten staan en alle ogen zullen op je gericht zijn. Plankenkoorts, faalangst, noem het hoe je het wilt noemen.

Macht maakt vroeg of laat corruptie — en we zien het iedere dag. De wereld is ondanks wereldoorlogen en middeleeuwen niet veel wijzer geworden. Technisch bevinden we ons op hoogtij dagen, maar we strijden nog steeds tegen armoede en machtsverschillen. Omdat we het toelaten, met allerlei mooie excuses. Waar ziet men over de wereld een baken van hoop of vooruitgang? Waar is men niet verstikt van een materiële egoïstische cultuur, of een vastgeroeste religie die ketenen aan de enkels houdt?

Hoge omes praten over de rechten van de mens, terwijl andere handelssancties voordragen en dezelfde rechten dag in en dag uit schenden. Fewer enemies, more allies — zoals Bill Clinton ooit in de mond nam, klinkt niet meer als vredestichten maar als gedogen. Als er technologie is om de uitslagen van je maagdelijkheid met 1 knop de wereld in te sturen en het geld uit een ander continent te ontvangen, hoe moeilijk kan het ander dan zijn?

We zijn te bang voor de moeilijke keuze, want stel dat het zou schaden in je comfort? Stel dat het betekent dat je vervolgt zou worden? Stel dat je een offer moet brengen? Nee, liever geen politieke of religieuze incorrecte uitspraken. Liever geen initiatieven die grote bedrijven wegjagen. Zekerheid, hoe groot haar illusie is ook is, blijft de heroïne van de maatschappij.

Het onbekende opzoeken is wandelen op onbekend terrein. Je hebt de kans om te verdwalen, in een kuil te vallen en misschien nooit meer de weg terug te vinden. Misschien kom je leeuwen tegen die je verslinden of sterf je van de dorst. Maar je begint de weg omdat je gelooft dat je iets zult vinden van onschatbare waarde.

©SamRain
Mensheid

Ivo's Domme Ideeenbus

"Als het ruikt als een ezel, dan is het vast een ezel."
                                                                         — Sam Rain

Sommige ministers zijn kampioen met het kop in het zand steken. Oplossingen die nergens naar leiden en niets meer toevoegen dan bureaustoelen. De ene dag schreeuwen om centraliseren om de volgende dag te smeken om decentraliseren. Was het maar oude wijn in nieuwe zakken — het gaat hier om zakjes lucht die verkocht worden als de nieuwe kleren van de keizer.

De wietpas bijvoorbeeld is uiteraard een geslaagd project. Zo geslaagd dat het op Amerikaanse manier binnen enkele maanden alweer hervormd is naar bureaucratie en alleen maar aan het probleem heeft bijgedragen in plaats van bij de oplossing. Onnodig papierwerk, onnodig spanning, nog meer straatpolitie en nog meer overlast. Ondertussen gemeentes lekker maken met eigen teelt om anderen het te verbieden. Make up your damn mind.

Nationale politie is ook weer zoiets. Nieuwe bureaus toevoegen zonder dat de oude op een degelijke manier kunnen samenwerken. Meer onderzoek, meer blauw, meer benzineslikkers op de weg (last time I checked rijdt de politie niet in hybride auto's, laat staan elektrische) — maar zijn het aantal advocaten-generaal die bij een competentietest net een voldoende kunnen halen op één hand te tellen.

Meer spreekrecht voor slachtoffers en zo, maar behalve als het gaat om politiemedewerkers die de fout in gaan. Tja, dan gaat het immers niet om voorbeeldfuncties. Nee, want de doofpot van KLPD breidt het wel recht. Hup, de vergetelheid in. Dan zijn het incidenten. Corruptie in het politieorgaan oplossen? Welnee, dat is allemaal onzint! Vooral in Rotterdam, het toonbeeld van reputatie wat betreft functioneren.

Nieuwe pistooltjes, meer uniformen? Wel makkelijker door de psychologische test heen, want anders blijven de stoeltjes leeg. Betere camera's — dat flitst beter. Ook als het een inbreuk betreft in de rechten van burgers. Voor de veiligheid enzo. Huh, zijn rechten er juist dan niet om dit soort overheidsbemoeienis te voorkomen? Je weet wel, tirannie of onderdrukking? Juist, kop onder het zand! Dat is de oplossing!

Een plan presenteren. Wegpoetsen dat het hele boeltje een grote poppenkast is. Gigantische blunders laten paraderen als successen. Zoals vormfouten of onrechtmatig onderzoek. Zoals aangepaste cijfers. Zoals keiharde declaratie- en budgetfraude. Of kan iemand aantonen waar al het geld aan wordt besteed? Waar zijn de cijfers? Want wie betaalde de uren terwijl een zwerver in een politiebusje werd vervoerd van en naar een kerkhof?

Als het politieapparaat al niet transparant en leugenachtig is — wat zegt dit dan niet van de overheid? Als de organisatie slechts een poppenkast blijkt te zijn, wat zegt dit dan over de maatschappij? Het is allemaal lariekoek, man.

©SamRain
Politiek

De Puinhoop Genaamd Aanklager

"Doe je huiswerk. Dan is de kans dat je slaagt voor het examen groter."
                                                                                                             — Sam Rain

Als er iets te melden valt over Justitie en Veiligheid, gaat het veelal om de rol van slachtoffers tijdens het strafproces. Het spreekrecht bijvoorbeeld en dat het allemaal rondom de dader draait, terwijl het slachtoffer in de kou wordt gezet. Maar is er daadwerkelijk iets mis in het strafproces?

Voor sommige mensen zal het een bittere pil zijn — het draait allemaal inderdaad om de dader. Want er is namelijk een grondrecht voor ieder mens dat een eerlijk proces inhoudt. Het proces gaat om 'waarheidsbevinding' — zijn de aanklachten te bewijzen en is het bewijsmateriaal integer? De rechter of rechters trekken uiteindelijk een conclusie en beargumenteren deze; dit is het uitgesproken vonnis, soms in het voordeel en soms in het nadeel van de verdachte. Al wijst alles in iemands richting, men is pas schuldig als men schuldig is bevonden.

Theoretisch klinkt het heel mooi en er is niets mis mee, tenzij het om een zaak gaat die schrijnend is. Het zijn de twee kanten van de medaille en in de media wordt zelden het licht geworpen op de gouden zijde. Vooral wanneer het gaat om zaken die effect hebben op de maatschappij. De maatschappij oordeelt namelijk veel harder, dan welke rechtbank dan ook. De rechtbank is een orgaan dat voorkomt dat er mensen worden opgehangen, gevierendeeld of worden onderdrukt door machthebbers. En kijkend soms naar mijn eigen 'oordeel' als het gaat om verkrachters en pedofielen, is dat maar goed ook.

Terug naar het slachtoffer. Binnen het strafproces is er de openbare aanklager — de Officier van Justitie (of de advocaat-generaal in het geval bij de Hoge Raad) die verantwoordelijk is om het bewijsmateriaal te presenteren. Het gehele traject vooraf het proces om al het bewijsmateriaal te verzamelen komt voort uit het werk van de recherche. Dit houdt onder andere in het horen van de aangever — het slachtoffer. De feiten worden verzameld en daar dient de openbare aanklager iets mee te doen. Alle zaken die meewegen aan de kant van de aanklacht zijn dus vóór het proces verzameld.

Het spreekrecht mag daarom eigenlijk niet eens gezien worden als 'bewijsmateriaal', maar als 'persoonlijke omstandigheden' die meegewogen dienen te worden aan de zijde van de openbare aanklager. Net zoals deze omstandigheden worden meegewogen van de verdachte. Alleen het gaat niet om recht, maar om vergelding. Men wilt dat de rechtbank een gepaste straf oplegt.

Het probleem zit vooral niet binnen het proces, maar bij de aanklager. Net zoals de wet flexibel is voor de dader, is het deze ook voor de aanklager. Vormfouten, vrijgesproken feiten omdat het bewijsmateriaal onrechtmatig is verkregen, komen door onzorgvuldig politiewerk. Het gebrek van informatie over de vooruitgang van het proces komen uit de kant van de openbare aanklager. Juridische bijstand, zoals over bijvoorbeeld schadevergoeding, daar doet men zelden duidelijk over.

Het slecht voorbereiden en presenteren van de casus voor de rechtbank, komt door de nalatigheid van de openbare aanklager. Maar daar hoor je de Minister niet over. Wie iets wilt doen voor slachtoffers en hun recht, dient maar eens te beginnen bij het Openbaar Ministerie. Want hoeveel men ook wilt zeggen, het treft geen doel met een onprofessionele aanklager.

©SamRain
Rechtspraak

Hele Irritante Leidinggevenden

"Er zijn altijd mensen die misbruik maken van hun positie."
                                                                                      — Sam Rain

Ik ben altijd een soort rebel geweest. Noem het zelfverzekerd zijn, maar ik weet gewoonweg 'nee' te verkopen op de werkvloer. Waar ik relatief gehandicapt ben in de sociale omgang, ben ik een natuurlijke leider op het gebied van taken en taakverdeling. Alleen zie ik het onrecht wat vriendelijkere mensen wordt aangedaan

Ik heb namelijk collega's gehad die het maximale probeerden uit te persen van hun teamleden. Manipuleren heet dat wat minder mooi — veelal gepaard met ophemelende praatjes en `buzz' woorden als ‘commitment’ of 'flexibiliteit'. Goed werk moet je belonen is mijn mening en ik ben altijd een voorstander geweest van kwaliteit boven kwantiteit. Maar dat geldt niet voor iedere manager. Vooral niet de types die eigenlijk niet geschikt zijn voor het vak.

Je kunt ze makkelijk herkennen. Ze komen altijd 'overspannen' over, maken drama over dingen die er eigenlijk niet toe doen. Alles draait om hun planning en desnoods over lijken, hoewel ze dat laatste nooit over hun tong zullen laten glijden. Ze hebben voornamelijk kritiek op anderen en hun eigen fouten verbloemen ze door de schuld te schuiven op de persoon die op dat moment niet aanwezig is. Wanneer iedereen nerveus een vergadering in gaat zonder bedrijfskritieke problemen aan de horizon, dan heb je te maken met een Manipulatieve Manager. Oftewel een Vervelende Zak of Irritant Kutwijf.

Ze proberen je altijd te strikken voor werk dat jouw werk niet is. Ze proberen je te laten werken, wanneer je vertelt dat je niet komt werken. Ze verwachten dat je tot zes uur blijft terwijl je om vijf uur weg hoort te gaan. Ze willen alles weten, maar alleen wat ze moeten weten. Ze hebben nooit tijd en plannen alles dubbel in. Organiseren is iets wat ze duidelijk niet kunnen en hun rapportages zijn eigenlijk geprinte kletskoek. Het liefst gooien ze met termen om wat interessanter te lijken en ze lijken van iedere situatie een calamiteit te maken alsof de Maya kalender echt blijkt te kloppen.

Het zijn tevens deze managers die stemmen voor 'reorganiseren' (lees: ontslagen door geen contracten te verlengen), 'downgraden' (lees: gedwongen ontslagen) of 'versobering' (lees: schrappen van secundaire arbeidsvoorwaarden), terwijl ze zelf de uitstekende kandidaten zijn om eens een bezoekje te brengen aan de sociale werkplek van de UWV. Ze doen alles — en dan ook echt alles - om hun eigen hachje te redden, bij voorkeur over de rug van een ander.

Hoe komen ze aan deze positie? Omdat ze reet likken. Zoveel mogelijk en zo accuraat mogelijk. Met twee handen grijpen ze reet vast en gaan met hun tong langs de anus om de poepresten even lekker in te slikken. Waarom ze dat doen? Omdat ze simpelweg erkenning willen hebben. Omdat het pijnlijke mensen zijn. Eigenlijk wilt niemand ze hebben, maar ze likken reet en dat is handig voor de hoge omes. Die houden wel van een natte tong in hun achterste.

Er zou een landelijke lijst moeten komen waarbij dit soort figuren genomineerd mogen worden. Met als prijs een doos met een versgedraaide drol. Stemmen uiteraard anoniem. Uitslagen printen en verspreiden via kettingbrieven en laten rondslingeren tussen memo's en rapportages. Maakt de werkvloer tenminste weer leefbaar.

©SamRain
Leidinggevenden

De Drie Rijken van Voorspoed

"Wie de kracht van een verhaal niet beseft, is een dwaas."
                                                                                      — Sam Rain

Er waren eens drie koningen — Alma, Banzo en Choras. Ze hadden alle drie een koninkrijk en hadden ieder evenveel rijkdom. De Oppermacht besloot hun een geschenk te geven, waar zij uit mochten kiezen. Zodoende gingen de drie koningen naar de berg van de Oppermacht.

De Oppermacht vroeg aan Alma wat deze begeerde. "Macht!", riep hij uit — en hij kreeg de Macht. Tevreden keerde hij terug naar zijn koninkrijk en maakte bouwwerken groter dan alle anderen en zijn soldaten waren ontelbaar. Iedereen voelde zich veilig en onverslaanbaar.

Toen vroeg de Oppermacht aan Banzo wat deze begeerde. "Wijsheid!", riep hij uit — en hij kreeg de Wijsheid. Tevreden keerde hij terug naar zijn koninkrijk en richtte een bibliotheek op, de grootste van allen. Alle wetenschappers trokken naar zijn land en de economie bloeide op. Iedereen voelde zich slim en verheven boven de anderen.

Als laatste kwam Choras bij de Oppermacht om een geschenk te ontvangen. Hij durfde de oppermacht niet aan te spreken; daarom fluisterde hij zachtjes. "Moed", zei hij bijna onverstaanbaar. De Oppermacht gaf hem Moed en Choras keerde terug naar zijn koninkrijk. Maar iedereen was teleurgesteld — wat hadden zij aan Moed? Waarom had de Koning niet gevraagd om Rijkdom, of minstens om Wijsheid of Macht?

De jaren verstreken — de koninkrijken van Alma en Banzo waren de Oppermacht vergeten. Ze hadden ongelofelijk veel Macht en Wijsheid verzameld en onderdrukte het koninkrijk van Choras. Het koninkrijk was vervallen en verwoest —  er was niets meer overgebleven dan een legende. De onderdanen prezen hun legendarische koningen, behalve in Choras. Daar knarsten de tanden van de ouden en fronsten de wenkbrauwen van de jongelui. 'Onze koning was een dwaas, een lafaard — en vroeg Moed voor zichzelf niet voor het koninkrijk', roddelden ze onderling.

De Oppermacht voelde zich niet geëerd en op een dag sprak Deze een vloek uit; stormen en winden teisterden de koninkrijken, ramp na ramp overviel hen. Geen van hen had nog iets wat leek op hetgeen dat ze hadden voor de vloek van de Oppermacht. De onderdanen uit de koninkrijken jammerden en weenden, behalve hen uit Choras.

Hoewel alles verloren leek, bracht de Moed hen tot beweging. Ze begonnen met de wederopbouw en ploegden opnieuw hun akkers. Ondanks alle rovers, gingen vele uit om handel te drijven en vriendschappen te sluiten. Ze vonden het gevallen arsenaal van de soldaten uit Alma en de stoffige boeken uit de collectie van Banzo.

En zo breidde het koninkrijk van Choras uit — groter dan die van Alma en Banzo tezamen. En geen onderdaan sprak nog verkeerd over de keuze die de legendarische koning van Choras had gemaakt; want immers wat heeft men aan Macht of de Wijsheid als de Moed verloren is gegaan?

©SamRain
Voorspoed

Madam, Pedro en X

"Tabak is net zo verslavend als heroïne."
                                                              — Sam Rain

Gelukkig regende het niet. De donkere binnenstraat was zwak verlicht door de doffe lantaarnpaal en gaf, ondanks de centrale locatie, een grimmig gevoel. Ze was niet thuis. De elektronische bel was gedempt te horen, maar bleef onbeantwoord. De lichten waren uit, de gordijnen niet geopend. Ze was de laatste hoop.

De dikke vrouw bij de container neuriede zachtjes terwijl ze haar goedkope tabak uit een van haar zakken haalde. Het duwwagentje was verroest en vol met stoffige kledij. Ik had haar vaker gezien — vaak onderweg naar nergens en vanavond zat ze uitgerekend hier. Haar grijszwarte haren leken alle kanten op te gaan, maar het zou vast het minste van haar zorgen zijn. Ik drukte nog eens op de bel. Zou ze vroeg of laat thuis komen? Ik had haar maanden niet meer gesproken. Vast en zeker druk met haar nieuwe baan.

De volle maan schemerde als een stille observant achter de wolken. Het geluid van auto's kwamen net zo snel op als ze wegvaagden in de wind. Hoe later het werd hoe minder het er werden. Ik voelde voor de zoveelste keer in mijn zakken — alsof ze magisch gevuld zouden worden met iets te roken. Ze bleven leeg. Geen gerinkel van muntgeld om het 'probleem' op te lossen.

De dikke vrouw bleef ongestoord neuriën alsof ze in een trance was. Ze draaide er één. En stak hem aan. De geur van nicotine gleed door de wind en betoverde me. Ik haalde diep in en sloot voor een moment m'n ogen — genietend van de kankerwolk. Zou ik het doen? Zou ik het vragen? Aan haar? Nogmaals keek ik naar het donkere appartement en de hoop leek te vergaan als sneeuw voor de zon. De bittere realiteit nam zijn plaats. Ze zou niet voorlopig thuiskomen. Niet vannacht.

Ik aarzelde. Het was een grens. Niet een principe, maar één als een afgrond, zoals men vroeger het einde van de zeeën beschreef toen deze nog plat was. Ik moest roken. Ik moest. De laatste was uren geleden. Ook gebietst, maar niet van iemand zoals haar. Ik walgde van ze. Ik was altijd diegene die ze altijd uitlachte als ze vroegen om kleingeld. Niet dat ik ze negeerde zoals de meeste mensen, maar ik keek naar ze alsof ik ze doorhad. Parasieten van de maatschappij vond ik ze. De haren in een afvoerputje. Ik kan vast nog wel zonder en anders wacht ik tot morgen.

De minuten leken uren te duren. Daar zat zij — op een steenworp afstand. Ondanks dat ze niets had zat ze daar. Vrolijk te neuriën. En wat te roken. Hier stond ik. Blut. Voor een deur die niet open zou gaan. De laatste deur waar ik nog zou kunnen aanbellen. Nuchter. Mijn handen trilden ongecontroleerd. Nicotine afkick. De druk in mijn hoofd nam toe. Alsof mijn gedachten zich langzaam vormden tot een loden substantie in mijn schedel. Ze had inmiddels haar vierde sinds ik haar in mijn ooghoeken hield opgestoken. Gewoon doen, leek een stem in mijn hoofd te zeggen. Het maakt niet uit. Geef toe. Geef gewoon toe.

Ze keek omhoog toen ik een halve meter van haar vandaan stond. 'Mag ik er één van je draaien?', vroeg ik onoprecht vriendelijk. Ze leek me niet te begrijpen. Ik maakte een gebaar met mijn vingers en ze leek het te begrijpen, maar ook weer niet. Voor haar stond een jongeman. Niet iemand van de straat. Niet iemand die een uur in de wind stonk. Als ik haar gedachten kon lezen zou ze waarschijnlijk hebben gedacht van alle mensen vraag je het aan mij — aan mij! Maar de vrouw bood haar pakje tabak aan. En terwijl ik er eentje draaide, voelde ik me schuldig — tot ik hem aanstak. Eenmaal de vriendschap gesloten via de nicotine uitwisseling, hurkte ik naast haar neer. Ze neuriede verder, weer weg van de wereld. Af en toe wierp ze een blik — en ik besloot ons stilzwijgen te verbreken. 'Waar komt u vandaan?', vroeg ik aan haar. Ze leek me even te negeren, maar antwoordde in een bijna zingende klank. `Santa Domingo', zei ze.

Wat zich normaal gezien zou uitmonden in een dialoog, bleef een vreemd theatraal gebeuren. Ze neuriede verder en terwijl het geluid van voorbijgaande auto's steeds meer afstierf, voelde ik de nachtkou toenemen. Nooit eerder kende ik dit gevoel, het gevoel waarbij je het einde van een doodlopende weg hebt bereikt. De weg houdt op en het enige wat overblijft is een landschap waar geen pad te vinden is met een voorbestemd doel. Teruggaan kan niet. Stilstaan helpt niet. Dit zou de eerste nacht kunnen zijn. De eerste nacht op straat.

Ik begon te denken. Waar zou ik naar toe kunnen gaan? Er woonden genoeg familieleden in de stad, maar zouden ze voor me open doen? De laatste weken deden sommigen alsof ze niet thuis waren of keken ze naar me alsof ik een 'verloren zaak' was. Ik wist wel dat ik het aan mezelf te danken had. De leugens, de diefstallen. Maar ik had geld nodig. En ik nam niet veel. Als ik het vroeg dan zeiden ze ik heb het niet, terwijl ze amper een paar minuten erna vrolijk vertelden aan anderen dat ze over een paar weken op vakantie gingen of een nieuw frutseltje gingen kopen. Dat maakte het nog niet goed, maar wat wilden ze anders? Dat ik iemand ging beroven? Misschien was dat slimmer — dan had ik nu nog ergens aan kunnen kloppen.

Er liep een man door de binnenstraat en begroette de dikke vrouw. Ze spraken in een taal wat leek op Spaans. De vrouw reageerde niet volmondig, maar de man leek een echte praatjesmaker. Hij leek niet op een turk, maar het was duidelijk te zien dat het geen Nederlander was, ondanks zijn blanke gelaat. Hij leek niet ouder dan 40, maar ook niet bepaald geslaagd in zijn leven.

'Jongen, wat doen jij hier zomaar zo laat', vroeg hij. 'Ik wacht op een kennis die thuis komt.' Hij keek me aan en keek naar het donkere gebouw. Zijn glimlach sprak boekdelen — hij dacht hetzelfde wat ik al eerder had gedacht. Hier komt vanavond niemand thuis. `Jij hebben gebeld? Hunnie weten jij komen?', vroeg hij verder. 'Nee', zei ik 'ze verwacht me niet.' Hij keek naar mijn kleding. 'Waar jij zelf wonen?', vroeg hij, bijna retorisch. Het begon tot me door te dringen. Mijn antwoord verklaarde mijn huidige status. 'Nergens’, zei ik.

Hij keek me doordringend aan. Medelijdend. Alsof hij een zeehondje had gevonden tussen een olieplas in het Waddengebied. Alsof hij er zo velen had gezien en geaccepteerd had dat het gebeurde. Dat hij zich bewogen voelde om iets te doen, maar vond dat hij niets kon doen. 'Jij zijn nog zo jong. Waarom jij niet bellen bij familie?', ging de man verder. 'Die zijn er niet', loog ik. Maar de leugen had de man vast vaker gehoord. 'Ik zijn Pedro. Zij is Madam. Jij zijn wie?', vroeg Pedro. 'Ik.. ik.. ben X.'

'X, jij welkom in duizend sterren hotel vandaag. Geen roomservice, geen douche', lachte hij. 'Eerste keer buiten?', vroeg hij. Ik knikte. Het was de eerste keer echt buiten. De eerste keer zonder dak boven het hoofd. Pedro haalde een pakje goedkope sigaretten uit zijn borstzak en bood me er één aan. 'Vandaag ik jou helpen met sigaretje. Maar niet altijd, okee'. Ik bedankte hem en nam het sigaretje aan. Ik inhaleerde diep. Ondanks dat ik zonder dak zat, was ik niet alleen. Ondanks dat ik zonder dak zat, had ik nu wat te roken.

©SamRain
Madam,

De Rechten van de Mens

"Mensen hebben het recht om mens te zijn."
                                                              — Sam Rain

Mensenrechten. Ze zijn universeel en dienen ter bescherming tegen tirannieke overheden. Maar nog steeds worden ze iedere dag geschonden. In binnen- en buitenland. Privacy. Veiligheid. Vrijheid van meningsuiting. En ga zo maar door. Iedereen schreeuwt brand, maar niemand blust.

Zo zijn ze in Syrië misschien bezig met biologische wapens. En ergens in China mogen mensen weer hun huis niet uit omdat ze iets op Internet hebben gezet. Ondertussen gaan er raketten naar Turkije en de minima mogen zich doodvriezen buiten, terwijl er een feestje gevierd wordt door een groep commissarissen die de Nobelprijs hebben gewonnen. Schijnt allemaal heel gevoelig te liggen en zo.

Ondertussen creperen er kinderen, omdat één of andere mafkees besloten heeft om de boel eens te besodemieteren. En de mafkees zijn rechten zijn belangrijker dan die van de kinderen die al niets hadden. Want dat zijn namelijk mensenrechten anno 2012. Wie ze niet nodig heeft, die krijgt ze in overvloed en wie er naar snakken mogen er hooguit over dromen.

Ieder mens heeft het recht om te bestaan. Maar blijkbaar ook weer niet. Als er namelijk een mooie wet in elkaar geflanst wordt, dan mag iemands bestaansrecht worden vergeten. Het bestaansrecht van vijftien prominente mensen wel te verstaan, omdat ze simpel gezegd geliquideerd werden. Hun rechten zijn immers niet belangrijk. En die van de nabestaanden ook niet. Maar het recht van de corrupte overheid, die is immers belangrijk.

Rechten zijn tegenwoordig privileges. Privileges die horen als je bij een bepaalde Donald Duck club hoort. Als een Poetin heb je rechten. Als een Bouterse heb je rechten. Als een Strauss-Kahn heb je rechten (en ga zo het corrupte lijstje maar verder).

Als iemand waarvan je nooit gehoord hebt, heb je geen rechten. Dan maakt het namelijk niet uit of je leeft in veiligheid. Of in gezondheid. Met de kans om jezelf te voorzien. Want bedrijven, die hebben namelijk deze rechten eerst. Het recht om mensen uit te buiten, zodat de mensen met een overschot aan rechten daar lekker van profiteren. Gelukkig heb je het recht om dat schuldgevoel af te kopen met 3 euro per maand. Doe je iemand geen recht mee, maar het is eigenlijk een soort vrijwillige verplichting. Immers heb je al mee geïnvesteerd in het wapentuig waar de oorzaak ligt van het hele schuldgevoel. Of groeien automatische wapens tegenwoordig aan bomen?

Je hebt het recht op de vrijheid van meningsuiting. Totdat het een politiek iets betreft. Want dan moet je zogenaamd fatsoen hebben. Of dan heb je het verkeerd begrepen. Begrijp me niet verkeerd — ik wil niemand aanvallen. Ik wil het recht hebben op een menselijk bestaan. Maar dat gaat niet. Want er zijn namelijk mensen in Nederland die meer rechten hebben dan ik. En het ergste is dat niemand voor ze zou hebben gekozen als ze de waarheid hadden gesproken. Want tja, wie zou zijn recht gebruiken om een rechtenschender macht te geven?

©SamRain
Mensenrechten

Hennepteelt Door de Overheid

"Regulering staat blijkbaar voor verantwoord crimineel gedrag."
                                                                                                 — Sam Rain

De politiek heeft weer een leuk idee: gemeenten gaan hennep telen. Na jaren van geldsmijten om hennepteelt tegen te gaan in een land waar er een gedoogbeleid is, komen de knappe koppen op een briljant idee — de overheid gaat zelf dealen. Nee, niet legaal maken die hap doen ze niet. Want waarom zou de overheid een monopolie positie opgeven?

Het is allemaal vanwege de veiligheid; men probeert als slap excuus de kwaliteit van de hennep te waarborgen. Natuurlijk. Heeft niets te maken met de miljarden die bezuinigd moeten worden. Na de geweldige wietpas en allerlei andere rare ideeën, zijn er een paar slimme jongens die denken dat deze operatie van alles oplevert.

De wiet die de gemeente dan gaat telen wordt verkocht aan de coffeeshops. Hoe zit het dan met de wet? Want volgens mij worden er zeker honderden mensen ieder jaar veroordeelt voor zulke teelt. Wie levert de 'know-how'? En wat kost de beveiliging van zo'n overheidskwekerij? Wat zegt dat over de overheid qua integriteit? Moet de overheid dadelijk ook winst gaan maken met eigen bedrijven? Waar zijn al die privatiseringsgoeroes nu?

Gemeentes lijken laaiend enthousiast. Wat een fantastische presentatie zal het zijn geweest. Ging het ook over het signaal wat men verspreid naar de bevolking? Het levert geld op om hennep te verhandelen. Al het geld dat we gooiden in preventiemaatregelen maakt niet uit — lekker op z'n Grieks. En dan vragen mensen zich nog af waarom schoolkinderen zo verward zijn. Misschien moet de overheid ook zelf porno gaan produceren, of prostituees gaan pooieren om mensenhandel te voorkomen. Of wapenhandel toestaan, zodat er geprofiteerd kan worden. Tja, of je nu een Patriot naar Turkije stuurt of een Glock verkoopt aan tiener, zoveel maakt dat toch niet uit. Want als overheid hoef je aan integriteit niet te denken.

Begrijp me niet verkeerd — ik ben niet 'tegen' hennepteelt. Ik ben tegen hennepteelt door de overheid met het oog om als monopolist en een gespleten tong zich als een hoer te laten gebruiken zonder ook maar een ethisch argument te gebruiken. Want ik zie al de lobbyisten deze 'nieuwe' markt naar zich toetrekken. Voor je het weet, zal vast een tabaksfabrikant wel de 'expertise' leveren. Want die snappen wel hoe je met plantjes moet werken.

Waarom maken ze het gewoon niet legaal? Want als je dan toch rare praktijken gaat doen, waarom dan niet met omzetbelasting, een kwaliteitswaakhond en banen creëren? Of ben ik nu diegene die niet economisch kan denken? Richtlijnen, een diploma en zo. Lijkt me veel praktischer. Zet je bovendien de bestaande illegale telers aan het werk — en biedt je deze de kans om onderdeel te worden van de maatschappij. Als er dan gekozen moet worden uit een kwaad, waarom dan niet een kwaad die minder kwaad doet?

Met organenhandel verdien je ook geld. Maar dat betekent niet dat je het zou moeten doen. Al was het alleen om ethische redenen.

©SamRain
Hennep

De Mooie Nummers

"Numbers don 't lie — but the people who make them up, do."
                                                                                                 — Sam Rain

Statistiek. Men zou zeggen dat `numbers don't lie' — maar verklarende statistieken zijn zeker niet leugenbestendig. Waar de één het einde leest van de wereld, ziet een ander een optimistische toekomst. Dat is namelijk wat interpretatie inhoudt — het bedenken waar die cijfertjes voor kunnen staan.

Deze cijfertjes zijn er om te kunnen meten — wanneer een indicator een nummertje krijgt, kan men de waardering gebruiken om de boel om te rekenen naar percentages. Mits dit eerlijk gebeurd, geven statistieken een realistisch beeld van de werkelijkheid. Alleen gebeurd dit niet altijd eerlijk.

Ooit, in een ver verleden, werkte ik voor een Amerikaanse multinational. De nieuwe 'baas' uit de States wilde inzicht hebben in het bedrijf en haar dienstverlening. Dus besloot deze de `metrics' in te voeren. Het was een rapportage die per afdeling de harde resultaten in kaart zou moeten brengen. Iedere dienst die gezien kon worden als afgehandeld, werd in de rapportage opgenomen — met uiteraard de andere informatie die betrekking hadden op diezelfde dienst, zoals de duur van de afhandeling, de frequentie van afhandelingen per persoon.

De lokale ‘baas’ was hier niet zo blij mee — de metingen uit andere regio's waren veel gunstiger en weerspiegelde dus eigenlijk zijn falen. En dat zou betekenen dat er minder budget vrij zou kunnen komen of erger — reorganisatie.

Ochtend. Important meeting. Presence mandatory. Zo zegt de Heer, uw manager. Tenminste, zo interpreteerde ik de e-mail. "Our results aren 't what they supposed to be. Those damn metrics make us look like shit. That's why I want you to 'close' as many service requests as you can, especially those in the `on hold' status. The system allows them to re-open them anyway so no harm done. Let 's show those bastards we are better."

De boodschap was duidelijk. We werden opgedragen om handelingen te verrichten die een rapportage voor het hogere management te manipuleren. Een collega die tegensputterde en klokkenluider werd bij de hoge baas, werd de volgende dag op zijn vingers getikt. "He broke the chain of command, that's why he is fired", was de uitleg toen Michael niet meer op kantoor verscheen na een week.

Na enkele maanden hadden we de 'beste' resultaten. Een speciale 'training' werd voor ons georganiseerd, vanwege het harde werk. Door een groot gat in het hekkenwerk kunnen statistieken een totaal verkeerd beeld geven van de realiteit. Want realistisch gezien hadden we niet eens in de top 10 mogen staan. Niet omdat we geen goed werk leverden, maar omdat de rapportage enigszins al een bepaald resultaat afdwong zonder afwegingen op lokaal niveau.

Statistieken zijn niet flawless. Ze zijn sterk afhankelijk van het orgaan die de metingen afneemt, met nadruk op de integriteit van het orgaan. Want wie gelooft de peilingen van Maurice als blijkt dat hij een belang heeft bij het goed presenteren van een bepaalde partij?

©SamRain
Statistieken

De Tijd Is Een Illusie

"Tijd is een illusie, maar vooral een slap excuus."
                                                                         — Sam Rain

Nostalgie. Sentiment. Iedereen heeft er last van. Vroeger dit, vroeger dat. Alles was toen beter. Toen, toen, toen. Maar wie leeft in het verleden, leeft te weinig in het nu.

Tijd is een raar fenomeen. Het is een instrument. Een wetenschappelijke, of beter gezegd, een wiskundige oplossing om dingen te meten. Hoewel we werkdagen in precisie denken te beleven, is het een illusie. Tijd is relatief en eigenlijk helemaal niet interessant voor je spirituele kant. Je slaapt, je ontwaakt. En hoe lang de aarde om haar as draait is eigenlijk niet het allerbelangrijkste. Tenminste, zo zou het moeten zijn.

Het nu telt, omdat je verstreken tijd eenmaal niet kan terughalen. Je kunt tijd niet veranderen, al denken sommigen van wel. Je leeft altijd nu. Vroeger, de toekomst, het maakt allemaal niet uit. Nee, het gaat niet om je verstand door het toilet te spoelen en je toekomstplannen te verbranden. Maar we hebben geen enkele invloed op tijd. Nul invloed.

Geduld ziet men als ergens de 'tijd' voor nemen. Geduld heeft niets met tijd te maken, maar met stellen van verwachtingen. Iedereen heeft namelijk dezelfde hoeveelheid tijd omdat tijd niet 'op' kan gaan. Maar al te graag zien we tijd als een gemiddeld cijfertje dat beter bekend is als levensverwachting. Als je verwacht ouder te worden dan 80, dan denk je heel anders dan iemand die niet hoger verwacht dan 60.

Het verleden romantiseren we te veel en de toekomst moet ons hoop geven. Maar we zien het te veel als een proces. Het verleden rechtvaardigt onze keuzes van vandaag en de toekomst moet zekerheid bieden. Dat lijkt de stelling, de norm, die we tegenwoordig onszelf hebben aangeleerd. Maar nu maak je keuzes. En de enige zekerheid die je hebt is die van het nu.

Je hoeft niet alles nu te doen. Je hoeft niet alleen in het nu te denken. Maar leven in het nu is belangrijk. Want wie niet denkt aan vandaag, beseft wat hij of zij nu heeft, realiseert vaak veel te laat wat ze hebben in het nu. You don 't know what you got 'til its gone.

Wie niet leeft in het nu, heeft aan het verleden zelden voldoende troost. Wie niet leeft in het nu, ziet ooit de zekerheid van de toekomst in het water vallen om slechts te verdrinken in de fata morgana van herinneringen. Leven in het nu is simpel.

Ik ben nu. Ik doe nu. En dat is goed. Al doe ik niks, dan ervaar ik het niks doen.

Leven in het nu betekent niet dat je voor de rest van je leven op de bank blijft liggen. Leven in het nu betekent dat je de kansen pakt en de dingen doet die je nu kunt doen. Want leven in het nu is niet leven als een luilak — maar ook het tegenovergestelde. Stop met allerlei hoge verwachtingen. Besef dat je er bent. Besef dat er gewoon zijn genoeg is. Al denken vele 'experts' van niet.

We hebben dus overal de tijd voor. Of we die tijd daaraan besteden is een andere discussie. Laat morgen eens voor wat het is en denk liever aan vandaag. Carpe diem.

©SamRain
Tijd

De week van het voetbal

 "Zwarte pieten zie je vaker op televisie dan op de daken." - Sam Rain

Het is weer zover. Iemand is dood. Zinloos geweld. Nederland in rep en roer. Het enige wat nog mist is een ode, een sonnet. Geert heeft een mening. De KNVB heeft een mening. Jan en Miep hebben een mening. Ali B heeft een mening. Maar ik zal het even samenvatten. Iedereen bedoelt te zeggen dat het zo schandelijk is dat het nooit had mogen gebeuren. En dat klopt.

Maar, het gebeurd wel. En de poeha dat het allemaal tijdens voetbalwedstrijden gebeurd is onzin. Want het gebeurd overal. De één geeft de cultuur de schuld, de ander de clubs. Maar de schuld ligt bij de samenleving. Nee, daar bedoel ik geen 'tolerantie' mee. Was het maar tolerantie, dan zou je het nog een passieve houding kunnen noemen. Het is de manier hoe wij als samenleving tegenwoordig denken te moeten reageren.

Neem een eredivisie club en haar hooligans. Kijk eens naar hoe barbecuefeesten aflopen. Raad eens hoe het gaat in leslokalen. Bedenk eens wat hangjongeren doen. Niemand neemt autoriteit meer serieus. Omdat autoriteit tegenwoordig niets meer voorstelt. Omdat de politie zegt geen tijd te hebben voor inbrekers en liever gaat flitsen op bonnetjesdag. Omdat straf tegenwoordig een vrijwillige cursus is die je met vijftig euro kan afkopen. Omdat de grootste huichelaars het land regeren.

Ja, opvoeding is een deel van het probleem. Ja, cultuur is een deel van het probleem. Ja, autoriteit is een deel van het probleem. Ja, tolerantie is een deel van het probleem. Het probleem is in zijn totaliteit geweld. Geweld hoort nergens thuis in een geciviliseerde maatschappij. Zinvol of niet. Maar wij als maatschappij moedigen het aan. Competitie in de vorm van gewelddadige games. Het tolereren van eerwraak. Laten overrompelen door angst van represailles. Het toejuichen wanneer iemand eigen rechter speelt. Het kiezen van partijen die het belangrijker vinden om de staatskas te spekken en hun eigen portemonnee dan publieke veiligheid. Het rechtvaardigen van doodsbedreigingen omdat het een religieus gevoelig zaakje is.

De boodschap die de onderdanen van Hare Majesteit voorgeschoteld krijgen is er een die gecomprimeerd kan worden tot een slogan als ‘je komt er toch mee weg’. De politie is een lachertje. De rechtstaat is een lachertje. De politiek is een lachertje. En de premier is een weglachpresident. Af en toe een serieus gezicht, totdat er een zwarte piet naar iemand toegeschoven kan worden. Zoals naar de clubs, de ouders, de cultuur.

Wanneer geweld wordt getolereerd, in welke vorm dan ook, mag dat gezien worden als een aanslag op de maatschappij. Waarom begaat iemand geweld? Het antwoord is simpel - of hij/zij kan niet anders dan geweld gebruiken ter bescherming van eigen lichaam (juridisch bekent als noodweer), hij/zij is gemachtigd door de overheid (politie/leger) of hij/zij denkt er mee weg te komen. En dat laatste is het probleem. Iedereen in Nederland zou geweld moeten veroordelen. En niet alleen op Twitter, Facebook of wanneer Rutger met zijn cameraploeg voor je neus staat. Thuis, op de club, in de kroeg, op straat, op station en tijdens de intocht van Sinterklaas.

Want de maatschappij, dat ben jij. Maar het echte probleem, dat zijn wij.

©SamRain
Geweld

Het Mooiste Seizoen

"Winter: Het weekendje weg van Moeder Natuur."
                                                                         — Sam Rain

De winter. Een seizoen waar de meeste mensen met een dubbel gevoel ingaan. Koud, glad, donker. Krabben. Langzaam rijdend verkeer. Verkoudheid. Feestdagen. Warme chocolade. Boom. Vuurwerk. Maar er zijn van die wintermomenten die simpelweg niet te beschrijven zijn. Zo'n moment waarop je even niet denkt aan alles wat er nog te doen staat.

Het is zo'n moment wanneer je ineens de vlokken neer ziet dwarrelen door het raam. Eerst een paar en dan ineens een overvloed. Het prachtige wit van de vlokjes die lichtjes vallen op het wegdek en samenvallen als een enkele massa. En dan kijk je naar de hemel, in de verwachting grote wolken te zien — maar je ziet de lichtblauwe lucht en bedenkt dan dat het in slechts een moment gestopt is met sneeuwen.

Je bent klaar met het werk van de dag. En je kijkt naar buiten. Het is donker. Niet angstig donker, maar gewoon donker. Het is een ander soort donker dan dat je zou verwachten van donker. Alsof iemand het licht buiten heeft uitgedaan en de hemel een plafond is uit een kinderkamer — kleine lichtpuntjes en een poolster. Je ziet de kleine beer. En je vindt het prachtig.

Op de radio hoor je honderd keer George zingen over dat laatste kerstfeest, de zoveelste herhaling van liedjes die je inmiddels binnenste buiten kent. En tussendoor, hoor je dat ene nummer dat toch eigenlijk meer voor ie betekent dan je ooit had gedacht. De herinneringen nemen je mee terug in de tijd naar toen — want het zijn niet alleen de zomers die geprent zijn in je geheugen, maar vooral de feestdagen.

Je ziet een piano staan en je voelt aan de toetsen — ze maken ieder een toon. Ze doen je denken aan dat ene liedje wat je wilde spelen, toen je nog ambities had om singer/songwriter te worden. Maar het blijft sentiment. Toch ga je zitten. Je speelt. Je laat je vervoeren. Misschien toch weer? Misschien een nieuw voornemen?

Je loopt over de besneeuwde weg en ziet een paar vogels. 'Hoe kunnen ze het niet koud hebben zonder kleding?', bedenk je. Maar het doet er niet toe, want ze fladderen snel weg. Het is stil. Aangenaam stil. Een soort van rust, omdat Moeder Natuur een seizoen rust heeft genomen. En het voelt alsof jezelf ook wel een winterslaap kan gebruiken.

De winter is een seizoen van afsluiten, maar vooral een voorloper van een nieuw begin. Het heeft iets kalms — iets groots en kleins tegelijk. Vooral wanneer ze is afgelopen.

©SamRain
Winter

Voor de Vorm

"Alles is een associatie met het Zelf."
                                                 - Sam Rain

Een invloed roept een gedachte op.
Een gedachte roept een emotie op.
Een emotie roept een handeling op.

Alles is een associatie met het Zelf.
De kracht van associatie komt uit het Zelf.
Het Zelf kiest altijd voor zelfbehoud.

Alles is voor het Zelf een signaal.
Signalen komen van zenders.
Het Zelf is zowel zender als ontvanger.

Alles buiten het Zelf is een signaal.
Alles wat het Zelf ziet zijn signalen.
Het Zelf ziet zichzelf als reflectie.

Zintuigen zijn ontvangers van signalen.
Signalen worden geïnterpreteerd.
Interpretatie gebeurd door berekeningen.

Berekeningen zijn eenvoudiger door associatie.
Associatie werkt door symbolische relaties.
Relaties zijn verbindingen tussen symbolen.

Een symbool is een vorm.
Een vorm is uniek.
Alle vormen zijn aangeleerd.

Vormen staan niet vast.
Alle vormen zijn geïnspireerd.
Ze ontstaan door de vormgever.

Het Zelf is de vormgever.
En kan alles creëren.
Zodat het kan manifesteren.

Daarom is alles een illusie,
Een film met acteurs,
En het Zelf de regisseur.

©SamRain
Vorm

Internet: De Openbare Weg

"Mensen die te veel spreken, luisteren zelden."
                                                                         — Sam Rain

Even meeliften op de hype: een YouTube filmpje dat de hak neemt met religieuze waarden lokt de nodige poeha uit. Gekker kan het niet worden - je kunt er blijkbaar op verstek ter dood veroordeeld voor worden. Omdat het niet kan. Diverse landen zetten vaak genoeg websites op zwart; heeft iets met de verstoring van openbare orde te maken.

Het Internet is eigenlijk de openbare weg. Wat je doet op de openbare weg is publieksgoed. Het is niet het 'bezit' van een land, hoewel het gedrag binnen het land waar het aanknopingspunt ligt valt onder die wetten. Als je naar Amerika gaat, dien je aan de Amerikaanse wetten te houden. Net zoals wanneer je naar Dubai gaat. Wie dus het Internet opgaat, gaat dus de grens over. En dient zich dus te gedragen als een toerist.

Wanneer in China een aanknopingspunt wordt platgelegd die in strijd is met haar wetten, dan mag de wereld dat onredelijk vinden, maar daar heeft de overheid van China niets mee te maken. Eventueel kan er internationaal een debat gevoerd worden, maar het is zoals het is. Het Internet is niet van China, maar als de content die aan het Internet geleverd wordt uit China komt, dan mag de overheid daar de maatregelen op nemen die zij nodig acht.

Maar wanneer dit aanknopingspunt in Amerika ligt, dan is een ter dood veroordeling — ongeacht wie gelijk heeft of niet — een aanslag op dat gebied en haar mensen. Want in een land waar de vrijheid van meningsuiting en geloofsbeleving constitutioneel is vastgelegd heeft men niets te verantwoorden naar andere landen toe. Zodoende dat een president afstand moet doen van een filmpje is dus ronduit belachelijk. Net als de overheden die censuur uitvoeren op een informatie medium als het Internet. Want wat heeft de rechtbank van Antartica te maken met een verdachte uit Nederland?

Dan heb je zaken als Project X. Absoluut niet te rechtvaardigen. Maar de eerste oplossing waar aan men wilt denken is een UIT-knop. Oftewel, website zwartleggen. Censuur is niet voor niets een walgelijk idee, omdat het een inbreuk is op het recht van vrije mening. Want waarom mogen Brit en Ymke wel op de televisie verschijnen, maar moet een of ander filmpje die niemand ooit heeft gezien, leiden naar een internationaal probleem? Dat 40% van het Internet bestaat uit porno is namelijk ook nooit een aanleiding geweest voor de president om excuses te maken.

Het Internet is de openbare weg die over verschillende landen is aangelegd. En sommige delen van die weg hebben andere regels dan andere. Ja, dat is heel bureaucratisch — maar het is zoals het is. En nee, daar zijn veel mensen vaak niet blij mee. Zoals wanneer een cameraploeg op de weg naar de supermarkt je bestookt met vragen. Maar de vraag is, wie is er nou schuldig? De hoer of de hoerenloper?

©SamRain
Internet

Baai, Baai Griekenland

 "De Euro: toch wel, toch niet, beter wel, beter niet, te duur om te stoppen."
                                                                                                              — Sam Rain

Arie Slob heeft een onderzoekje laten doen naar de Euro. Tien jaar te laat, maar toch puik van hem en zijn clubje de ChristenUnie. Schijnt dat Griekenland het beste af is zonder de euro, mits er een schuldsanering bijkomt. Flush. Duizend miljard door de plee en terug naar Monopolie geld dus. Anders komt Griekenland er niet bovenop, tenminste niet op de gunstige manier hoe de mensen daar het graag hebben. Maar als dat gebeurd, dan is het slecht voor de Euro zoals die nu is —je weet wel, de valuta voor de andere landen.

De Gulden terug is ook niet bevorderlijk volgens het onderzoekje. Vind Geert vast niet fijn om te horen, maar die zal als extra argument iets als 'historisch belang' gaan noemen — alleen in een iets populaire manier via Twitter. Aan een noordelijke Euro beginnen is ook niet slim, dus vrij vertaald zijn we het haasje. Hoe dan ook. Want gewoon stoppen met de Euro kost ons te veel.

Menig econoom en Eurofiel heeft het opgenoemd — Nederland leeft van de export en geniet van de voordelen die de Euro biedt. Dat klopt, Nederland heeft baat bij een valuta als de Euro. Maar tot hoeverre heeft zij baat bij een munt die het meest wegheeft van een index die niet zou misstaan op het scherm van een patiënt op hartbewaking? Groot-Brittannië is al niet pro-Euro en Spanje en Cyprus kunnen niet wachten om steunfondsen leeg te trekken om in de nabije toekomst een Argentijnse 'aflossing' af te dwingen. Je weet wel — rekken, rekken, rekken om via de rechter een sanering toegekend te krijgen.

De Euro krijgt rake klappen. Links, rechts, links, links. Geen knock-out, maar het lijkt op een afgebeulde bokser aan het eind van zijn Latijn. Geen coach zoals je die kent uit de Rocky-films, geen juichend publiek. Nee, het gebeurd in een donker steegje, waar de Euro belaagd wordt door een aantal Europese landen en zich laat stompen tot een blauwe vleeshomp. Op een afstand roepen een paar mensen dat de Euro zich moet verweren, terwijl anderen druk in discussie zijn of ze de Euro nu moeten helpen of niet. Want de economie kent geen zorgpolis voor valuta — naar het ziekenhuis brengen van de Euro kost heel veel geld. Een lijkenwagen is goedkoper, vragen sommigen zich hardop af. Ondertussen blijft de Euro klappen krijgen.

De Euro was nooit een held. Het is een bastaardbaby van een groep landen die een beetje de United States van Europa willen spelen. Niemand wilde er mee spelen, maar je moest van onze ouder de 'Overheid'. Want de grote mensen hadden een feestje. En nu hebben andere kinderen diverse dingen gesloopt. De Ming-vaas van Griekenland, het marmeren beeld van IJsland en vergeet de bekladdingen niet op de Mona Lisa van Spanje en ga zo maar door. Wie krijgt de schuld? Het Eurokindje. Maar Euro bleef op het feestje. Weg feeststemming.

Dat hele gedoe over de Euro wordt maar steeds listiger; iedereen doet onderzoeken en iedereen heeft een mening. Maar niemand weet wat wél verstandig is. Het enige wat wordt voorgedragen is hoe men verliest zonder te veel schade. Risicobeheersing. En dat betekent maar één ding — het verlies van de Euro staat al vast.

©SamRain
Griekenland

Niet Zo Snel Persoonlijk Opvatten, Aub

"Je weet toch wie het zegt."
                                     — Sam Rain

Veel mensen nemen woorden te snel persoonlijk op. Logisch, want je voelt je aangesproken. Maar er is een verschil tussen woorden veroordelen en hetgeen wat gezegd wordt absorberen. Zo is er een discussie gaande over fatsoen en huftergedrag — het laatste gaat met name om doelbewust te beledigen. Omdat het kan. Ik ben een voorstander van fatsoen, maar ik ben van mening dat huftergedrag wel degelijk functioneel kan zijn.

Schelden is bijvoorbeeld een expressie (dat overigens niet schelden rechtvaardigt). Wie als fatsoensrakker scheld zegt sneller 'bah', dan een populaire ziekteverwensing. Vaak zijn het mensen die persoonlijk in aanraking met een ziekte zijn gekomen of vanuit religieuze ideologie het gedrag verwerpen, die er aanstoot aan nemen. De woorden worden uit context getrokken en zelfs geplaatst als een karaktermoordaanslag, in plaats van de expressie waar zij uit voorkomt.

"Je weet toch wie het zegt", zeg ik vaak tegen anderen. Maar het zijn niet altijd de personen van wie je verwacht die een scud-raket met woorden op je afvuren. Toch blijft dit het beste advies. Want hoe ga jij ermee om? Woorden krijgen de betekenis die jij er aan geeft. Emoties zijn de lading van woorden, ongeacht of deze voortkomen uit maatschappelijke normen of persoonlijke ervaringen en ideologie.

Wanneer woorden persoonlijk worden opgevat, zegt dat iets over jou als persoon. Want je bent zelf diegene die een ander de autoriteit geeft om van hun lucht bakstenen te maken. Het zijn jouw normen, jouw waarden en bovenal jouw emoties. Als je dan bij jezelf ten rade gaat, zul je vroeg of laat ontdekken dat de redenen voor de emotionele lading ergens anders ten grondslag ligt. Dat betekent natuurlijk niet dat je altijd 'goed' of 'fout' zit — emoties zijn namelijk normale gevoelens. En wanneer je niet bewust wordt van je emoties, dan sluimeren ze naar de achtergrond. Om te voorschijn te komen wanneer je het niet verwacht.

Hufterigheid legt namelijk je ziel bloot. Want wanneer je aanstoot neemt aan woorden, dan heb je `triggers' — geestelijke mechanismen waardoor je te manipuleren bent. Want het is de geestelijke grens die men opzoekt. Waarom men dat doet is rationeel niet te verklaren. Sommigen voeden daarmee hun projectie, anderen zoeken bevestiging of willen juist afwijzing uitlokken voor sensatie en `thrillseeking'. Daarnaast houdt hufterigheid normen en waarden in stand of verlegd deze. Het goede is er nu eenmaal niet zonder het noodzakelijk kwaad.

Pesten daarin tegen is persoonlijk. En dat gaat voorbij hufterigheid. Pesten is nooit functioneel — al beweren sommige wetenschappers van wel. Maar dan alsof je de woorden niet persoonlijk moet opvatten. Want wanneer we overschakelen naar emoties, dan winnen deze het van de rationaliteit. En juist rationaliteit heb je nodig om de afwegingen te evalueren en de keuzes te maken die er iets aan veranderen.

©SamRain
Woorden

De Natte Droom van Fred

"Het rechtssysteem werkt. Het beleid wat er vooraf gaat, die is stuk."
                                                                                                 — Sam Rain

Wilde plannen voor het Gevangeniswezen — veel gevangenissen sluiten, meer gevangenen op een enkele cel, verder versoberen. Oftewel, als het niet langer kan, dan maar zwaarder. In de droom van Fred is het veel te humaan. Vrijheidsbeperking is niet voldoende.

Ooit werden er in de Middeleeuwen gevangenen eerst op een karretje gespannen om bespot te worden met het behulp van stenen en rot fruit, voordat de martelingen begonnen. Wie genade vroeg na de eerste purificatie rituelen, mocht 'gelukkig' zich iets eerder melden bij de poort van het leven erna met behulp van een botte bijl. Was je wat rijker, dan ging het via een opknoping en een theaterspel daarvoor.

Het rechtssysteem is om dit soort wanpraktijken te voorkomen; niet om milder te zijn voor daders, maar zodat de natuurlijke wreedheid van de mens in toom wordt gehouden. De maatschappij is namelijk veel strenger dan welke rechter dan ook. En gelukkig maar. Zodoende kennen we in Nederland de doodstraf niet meer. Iemand gevangen zetten is tweeledig — de maatschappij beschermen tegen de persoon én een vergelding in een vorm van vrijheidsbeperking. Dit laatste is veel meer dan alleen opgesloten zitten in een ruimte van twee bij zes.

Er zijn wel feiten die onomstotelijk vast staan — er zijn mensen in de maatschappij die altijd een gevaar zullen vormen of een zeer grote kans hebben om dat te zijn. Mensen zoals Anders Breivik of andere geestelijke gestoorden. Mensen die dusdanig veel schade hebben aangericht, waardoor ze functioneel niet meer kunnen opereren in de maatschappij, al hebben ze de beste motivatie ter wereld. Een ander feit is dat pijn en leed namelijk geen 'prijs' toegekend kan worden — ze kunnen niet betaald worden in welke bestaande valuta dan ook. Daarom is de prijs voor ieder slachtoffer altijd te laag. Er zijn daarom nooit winnaars.

De natte droom van Fred houdt in dat er wel degelijk een prijs is te koppelen aan dat laatste feit. De vergelding moet ook net zo gruwelijk worden als de daden die worden begaan. Een afweermechanisme dat zo afschrikwekkend moet zijn, zodat iedereen eerst zal nadenken voordat zij deze daden begaan. In plaats van een bordje 'pas op voor de hond', zet deze droom een aantal hoofden op staken met een rottend lijk aan de boom centraal. Ik begrijp dat wel en ik kan er ook sympathie voor opbrengen. Want er gebeuren nu eenmaal gruwelijke dingen in de wereld, die al het rationele denken te boven gaan. En vooral voor wie deze dingen overkomt, vindt dat dit soort daden nooit meer mogen gebeuren.

Fred heeft zijn dromen opgeschreven. Hij gaat het allemaal veranderen — denkt hij. Waar hij echter geen rekening mee houdt is dat hij de vruchtbare grond begint in te kopen om onkruid te laten groeien als bonenstaken. Wanneer je mensen met een al scheefgegroeide moraliteit in een jungle gooit, verwacht dan geen modelburgers. Want het is niet Tarzan die terugkomt in de maatschappij, maar King Kong. Je weet wel, die oversized Gorilla, die vele helikopters achter zich aan krijgt tijdens zijn beroemde ontvoering en half de stad kort en klein slaat.

Nee, je kunt niet iedereen helpen. Maar als je iets doet voor het maatschappelijk belang, kom dan niet met een jerrycan benzine om een brand te blussen.

©SamRain
Gevangeniswezen

Een hypothetische analyse over de oorzaak van sadisme

"Er zijn naast tikkende tijdbommen, ook landmijnen in de geest."
                                                                                                 — Sam Rain

Een sadist is iemand die zich goed voelt bij het veroorzaken van pijn bij anderen in een mate die radicaal ver weg ligt van de maatschappelijke norm. Een maatschappij die alle vormen van fysiek geweld verwerpt kan een 'vechtjas' bestempelen als sadist, terwijl een maatschappij die fysiek geweld met wapens kan rechtvaardigen, sadisme beoordeelt op de excessieve manier in de vorm van marteling.

Ieder mens heeft het instinct van vergelding. De één laat deze over aan de politie, een ander aan een bovennatuurlijk verschijnsel en sommigen spelen eigen rechter. Vergelding is een afweermechanisme van de geest — het rationele denken wilt altijd een oplossing om zichzelf te beschermen tegen signalen. Een sadist wilt altijd de eigen rechter zijn, omdat de norm van de maatschappij ver beneden hun persoonlijke rechtvaardiging functioneert.

Er is geen  grotere waarheid dan Einstein's citaat — alles is relatief. Behalve dat deze regel geldt voor de natuurwetten is het toepasbaar in de psychoanalyse. Pijn is namelijk ook relatief. Hoe meer pijn je kunt verdragen, hoe hoger de maatstaf is die je aan pijn legt. Iemand die van een kleine prikkel al uit zijn of haar comfort zone wordt gehaald, heeft een korte lengte op de maat van pijn. Een sadist zal dus veel pijn geleden hebben waardoor er een dermate groot verschil is tussen zijn of haar persoonlijke waarde van pijn in vergelijking met de maatschappelijke norm.

Het kunnen verdragen van pijn komt net als alle andere 'vaardigheden’ door oefening — hoe meer de geest wordt blootgesteld aan pijn, hoe meer zij ontwikkelt om deze prikkels te kunnen verdragen. De geest werkt als het ware als een spier — de mate van stress die wordt uitgeoefend op de geest, levert de trigger om zich te verweren door deze sterker te maken. Wie veel pijn kan verdragen legt een andere associatie aan wanneer een prikkel ervaren wordt als pijn. Een sadist heeft dus een radicale associatie met hetgeen wat zij verstaan onder pijn in vergelijking met iemand die voldoet aan de norm van de maatschappij.

Er zijn actieve en passieve sadisten — de actieve sadist wilt zijn 'fantasieën' uitvoeren, terwijl de passieve sadist nog onvoldoende gemotiveerd is. Een sadist rechtvaardigt zijn of haar handelen door woede te projecteren op een ander; het is de uitlaatklep van wat men vaak 'opgekropte' woede noemt. Projectie koppelt als het ware de woede los van een persoon, waardoor deze zich 'vrij' voelt van de emotionele ballast. De frustratie van sadisten komt uit het feit dat zij een vertekend beeld hebben van pijn die onbegrepen wordt. Voor deze ballast zoekt de geest een oplossing — welke zich vaak manifesteert in sadistische handelingen.

Sadisme dient een emotioneel doel — het euforische gevoel van macht. Net als andere handelingen waaraan euforie worden geassocieerd, kunnen deze verslavend zijn — vooral bij een constante gespannen toestand. Dit laatste is wat het 'normale' gevoel is bij actieve sadisten; waarmee men kan concluderen dat een sadist een verslaafde is aan het pijnigen van anderen om zich euforisch te voelen.

©SamRain
Sadisme