"Duits
is een vreselijke prachtige taal."
— Sam Rain
— Sam Rain
Duits leren. Je zou denken dat je op een
gegeven moment uitgeleerd bent, maar het leven neemt vaak een rare wending. Wie
'Faust' wilt lezen kan prima weg met de vele vertalingen die er te vinden zijn.
Maar er zal altijd een 'lost in translation' zijn. Precies de reden waarom ik
Dan Brown in het Engels lees. Het werk van Goethe komt uit een tijdperk van
grote Duitse werken. Daarom word het groot tijd dat mijn Duits de nodige
opfrissing nodig heeft. Bah.
Waar Duits gigantisch in verschilt met
Nederlands is de schrijftaal. Zelfstandige naamwoorden met een hoofdletter.
Naamvallen. Mannelijke en vrouwelijke lidwoorden plus onzijdige. En natuurlijk
een waslijst van uitzonderingen. Letters die anders uitgesproken worden dan
Nederlands — waar de ‘sch' van Scheveningen veranderd in de `sjh' van Schaft.
Duits is één van de talen die ik voorheen
weigerde om te leren. Naast mijn cultuurachterstand waarbij alles wat Duits was
geassocieerd werd met nazi's, Hitler en andere racistische dingen werd dat nog
eens extra gevoed door de Nederlandse haat tijdens voetbalwedstrijden. Gelukkig
ben ik, zo slim en gezegend als ik ben, niet blijven hangen in het
boerendenken. Tegenwoordig kan ik dus prima naar een Duitse film kijken (mits
Nederlands ondertiteld) en kan ik het Duitse voetbal zeer waarderen.
Toch blijft Duits een waardig tegenstander —
diep van binnen voel ik een tegenstand om de taal te leren, ongeacht de vele
positieve argumenten. Het is ook niet de kwestie of ik het kan — mijn
linguïstische talent komt uit mijn autodidactisch vermogen, waardoor ik in
staat ben om snel patronen te herkennen en te adopteren alsof ze van mijzelf
zijn. Het Duits lijkt echter op één of andere manier een geestelijk bolwerk
binnen mijn brein dat zich verzet om geleerd te worden.
Mijn wilskracht (of koppigheid) doet gelukkig
haar best; willens en wetens zal ik deze taal beheersen. Al wordt het tuchten,
al wordt het afzien. Der, die, das — allen zullen ze onderspit delven aan mijn
zucht om mijn linguïstische demon te verslaan. Ik zal het Duits beheersen zoals
een ridder zijn zwaard en zoals een ruiter zijn ros. Want de werken van Goethe
wil ik lezen, zoals ze geschreven zijn.
Het is meer dan een paar woordjes kennen, er
komt meer bij kijken dan de vormen zien. De uitspraak zal de tekst doen leven —
en ik merk al dat het Duits niet onoverwinnelijk is. Er zullen geen geheimen
meer zijn tijdens het kijken naar Heute op het Duitse televisiekanaal.
Zal ik ooit weer naar Essen gaan, of Hamburg
bezoeken? En zal ik dan meer spreken dan 'zwei Heineken, Bitte' of zal ik weer
half Nederlands-Engels-achtig gebarentaal toepassen? Ik heb geen idee.
Misschien kom ik niet verder dan het eerste hoofdstuk en kies ik voor de
Engelse vertaling. Misschien eindig ik als Duitse schrijver en maak mijn satire
op het werk van Goethe. Het is begint steeds meer een groot avontuur te worden.
Ergens vind ik Duits toch stiekem een beetje
leuk.
©SamRain
Duits
Duits
Geen opmerkingen:
Een reactie posten