"Doe
je huiswerk. Dan is de kans dat je slaagt voor het examen groter."
— Sam Rain
— Sam Rain
Als er iets te melden valt over Justitie en
Veiligheid, gaat het veelal om de rol van slachtoffers tijdens het strafproces.
Het spreekrecht bijvoorbeeld en dat het allemaal rondom de dader draait,
terwijl het slachtoffer in de kou wordt gezet. Maar is er daadwerkelijk iets
mis in het strafproces?
Voor sommige mensen zal het een bittere pil
zijn — het draait allemaal inderdaad om de dader. Want er is namelijk een
grondrecht voor ieder mens dat een eerlijk proces inhoudt. Het proces gaat om
'waarheidsbevinding' — zijn de aanklachten te bewijzen en is het bewijsmateriaal
integer? De rechter of rechters trekken uiteindelijk een conclusie en
beargumenteren deze; dit is het uitgesproken vonnis, soms in het voordeel en
soms in het nadeel van de verdachte. Al wijst alles in iemands richting, men is
pas schuldig als men schuldig is bevonden.
Theoretisch klinkt het heel mooi en er is
niets mis mee, tenzij het om een zaak gaat die schrijnend is. Het zijn de twee
kanten van de medaille en in de media wordt zelden het licht geworpen op de
gouden zijde. Vooral wanneer het gaat om zaken die effect hebben op de
maatschappij. De maatschappij oordeelt namelijk veel harder, dan welke
rechtbank dan ook. De rechtbank is een orgaan dat voorkomt dat er mensen worden
opgehangen, gevierendeeld of worden onderdrukt door machthebbers. En kijkend
soms naar mijn eigen 'oordeel' als het gaat om verkrachters en pedofielen, is
dat maar goed ook.
Terug naar het slachtoffer. Binnen het
strafproces is er de openbare aanklager — de Officier van Justitie (of de
advocaat-generaal in het geval bij de Hoge Raad) die verantwoordelijk is om het
bewijsmateriaal te presenteren. Het gehele traject vooraf het proces om al het
bewijsmateriaal te verzamelen komt voort uit het werk van de recherche. Dit
houdt onder andere in het horen van de aangever — het slachtoffer. De feiten
worden verzameld en daar dient de openbare aanklager iets mee te doen. Alle
zaken die meewegen aan de kant van de aanklacht zijn dus vóór het proces
verzameld.
Het spreekrecht mag daarom eigenlijk niet eens
gezien worden als 'bewijsmateriaal', maar als 'persoonlijke omstandigheden' die
meegewogen dienen te worden aan de zijde van de openbare aanklager. Net zoals
deze omstandigheden worden meegewogen van de verdachte. Alleen het gaat niet om
recht, maar om vergelding. Men wilt dat de rechtbank een gepaste straf oplegt.
Het probleem zit vooral niet binnen het
proces, maar bij de aanklager. Net zoals de wet flexibel is voor de dader, is
het deze ook voor de aanklager. Vormfouten, vrijgesproken feiten omdat het
bewijsmateriaal onrechtmatig is verkregen, komen door onzorgvuldig politiewerk.
Het gebrek van informatie over de vooruitgang van het proces komen uit de kant
van de openbare aanklager. Juridische bijstand, zoals over bijvoorbeeld
schadevergoeding, daar doet men zelden duidelijk over.
Het slecht voorbereiden en presenteren van de
casus voor de rechtbank, komt door de nalatigheid van de openbare aanklager.
Maar daar hoor je de Minister niet over. Wie iets wilt doen voor slachtoffers
en hun recht, dient maar eens te beginnen bij het Openbaar Ministerie. Want
hoeveel men ook wilt zeggen, het treft geen doel met een onprofessionele
aanklager.
©SamRain
Rechtspraak
Rechtspraak
Geen opmerkingen:
Een reactie posten