"Er
zijn naast tikkende tijdbommen, ook landmijnen in de geest."
— Sam Rain
— Sam Rain
Een sadist is iemand die zich goed voelt bij
het veroorzaken van pijn bij anderen in een mate die radicaal ver weg ligt van
de maatschappelijke norm. Een maatschappij die alle vormen van fysiek geweld
verwerpt kan een 'vechtjas' bestempelen als sadist, terwijl een maatschappij
die fysiek geweld met wapens kan rechtvaardigen, sadisme beoordeelt op de
excessieve manier in de vorm van marteling.
Ieder mens heeft het instinct van vergelding.
De één laat deze over aan de politie, een ander aan een bovennatuurlijk
verschijnsel en sommigen spelen eigen rechter. Vergelding is een
afweermechanisme van de geest — het rationele denken wilt altijd een oplossing
om zichzelf te beschermen tegen signalen. Een sadist wilt altijd de eigen rechter zijn, omdat de norm van de maatschappij ver
beneden hun persoonlijke rechtvaardiging functioneert.
Er is geen grotere waarheid dan Einstein's citaat — alles is relatief. Behalve dat deze
regel geldt voor de natuurwetten is het toepasbaar in de psychoanalyse. Pijn is
namelijk ook relatief. Hoe meer pijn je kunt verdragen, hoe hoger de maatstaf
is die je aan pijn legt. Iemand die van een kleine prikkel al uit zijn of haar
comfort zone wordt gehaald, heeft een korte lengte op de maat van pijn. Een
sadist zal dus veel pijn geleden hebben waardoor er een dermate groot verschil
is tussen zijn of haar persoonlijke waarde van pijn in vergelijking met de
maatschappelijke norm.
Het kunnen verdragen van pijn komt net als
alle andere 'vaardigheden’ door oefening — hoe meer de geest wordt blootgesteld
aan pijn, hoe meer zij ontwikkelt om deze prikkels te kunnen verdragen. De
geest werkt als het ware als een spier — de mate van stress die wordt
uitgeoefend op de geest, levert de trigger om zich te verweren door deze
sterker te maken. Wie veel pijn kan verdragen legt een andere associatie aan
wanneer een prikkel ervaren wordt als pijn. Een sadist heeft dus een radicale
associatie met hetgeen wat zij verstaan onder pijn in vergelijking met iemand
die voldoet aan de norm van de maatschappij.
Er zijn actieve en passieve sadisten — de
actieve sadist wilt zijn 'fantasieën' uitvoeren, terwijl de passieve sadist nog
onvoldoende gemotiveerd is. Een sadist rechtvaardigt zijn of haar handelen door
woede te projecteren op een ander; het is de uitlaatklep van wat men vaak
'opgekropte' woede noemt. Projectie koppelt als het ware de woede los van een
persoon, waardoor deze zich 'vrij' voelt van de emotionele ballast. De
frustratie van sadisten komt uit het feit dat zij een vertekend beeld hebben
van pijn die onbegrepen wordt. Voor deze ballast zoekt de geest een oplossing —
welke zich vaak manifesteert in sadistische handelingen.
Sadisme dient een emotioneel doel — het
euforische gevoel van macht. Net als andere handelingen waaraan euforie worden
geassocieerd, kunnen deze verslavend zijn — vooral bij een constante gespannen
toestand. Dit laatste is wat het 'normale' gevoel is bij actieve sadisten;
waarmee men kan concluderen dat een sadist een verslaafde is aan het pijnigen
van anderen om zich euforisch te voelen.
©SamRain
Sadisme
Sadisme
Geen opmerkingen:
Een reactie posten