“Het ergste van koppels is dat ze andere koppels kennen.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Na je 25e is het leven ineens anders; de naderende Apocalyps van de drie-nul nadert alsof alle tekenen voor je ogen verschijnen in de vorm van een Google-alert. Je vrienden zijn óf kansloos óf zijn gaan ontwikkelen: huisje, boompje, BMWtje. Je ontkomt er niet aan dat je sociale controle het tijd vindt om van je Peter Pan syndroom (lees: het nooit volwassen willen worden) af te komen en je begint voor te bereiden op het nakomelingenproces. Als dertiger kun je lachen om de grootste paniek periode van je leven; dat geldt voor diegene die de achtbaan doormaakt wel even anders.
Misschien speelde de hele ceremonie af in je poppenhuis, maar iedere jongen geboren in de ‘80’s deed dat niet; ik wijt daarom het concept ‘bindingsangst’ volledig aan G.I. Joe en Thundercats. Trouwen? Dat doen helden niet en was alleen voor ‘meisjes’. Maar ook mannen worden onder druk gezet na hun 25e (met name door de oudere vrouwen in hun leven – oma, tante, moeder). Wanneer je daar niet bezig mee bent geweest, is dat ‘settelen’ een enge droom: van Porsche naar Prius, van Patat naar Pasta en van Stappen naar Slapen. En vader worden? Leuk een jongen om mee te voetballen, maar wat nou als je een meisje krijgt (of drie) – wat dan?
Alsof de voorgenoemde situatie al niet de voorloper is van hartklachten, wordt het pas echt ernstig in een relatie. Vrienden (incluus je eigen én die van je ‘significant other’) gaan samenwonen, verloven en trouwen – en de dikke buiken maken hun opmars. Bij de eerste is het ‘leuk’, maar bij de vierde lijkt het net alsof je gepland staat om achtergelaten te worden in het bos; óf je doet mee óf je bent een spelbreker. Stel je voor: een gesprek over luiers, kosten van luiers en de inhoud ervan. Zonder ‘expertise’ of praktische ervaring... tja, dan sluit je niet meer aan.
Dan komen de spoken; je ziet ze overal: vaders met uitdrukkingloze blikken, alsof ze in aanraking zijn gekomen met een Dooddoener (zielzuigend monster uit Harry Potter). Hun kalende hoofd en bierbuiken, langzaam transformerend naar de Ogres uit Lord of the Rings. Het besef dat je jeugd voorbij aan het gaan is; het begin van je Quarter-Life-Crisis. Nat van het zweet wordt je wakker, nadat je hebt gedroomd van een Sedan uit de Renault reclame in plaats van een Shelby GT Mustang. The End is near!
Volwassen worden is een slecht gedefinieerd begrip; we leren op school en thuis dat je voor spek-en-bonen volwassen bent op je 18e en op je 23e op z’n ‘echies’. Dat zie je aan je salaris – en als je scherp bent, aan hoe mensen je behandelen. Denk je. Helaas is het een grote truuk van de overheid om sneller geld van je afhandig te maken en helaas – we trappen erin met een grote glimlach, denkend dat het zwembad vol stront ruikt naar Dennenfris of Lavendel.
Je bent volwassen als je de term ‘relatie’ begrijpt. Jouw relatie met de wereld, je relatie met andere mensen en je relatie met jezelf. Een relatie is een verbinding en een beeld; alles heeft een relatie. Wanneer je een relatie aangaat met een ander mens, dan betekent het dat het een bi-directionele verbinding is. Deze verbinding bestaat uit ‘liefde’, vaak een specifieke vorm.
In het geval van levenspartnerliefde (Scrabble Score!), dan gaat het om méér dan seks en andere leuke dingen doen. Feitelijk sluit je een werkcontract, een samenlevingscontract, een onbepaalde looptijd van het ‘samen zijn’ (hypotheek zonder huis en overdrachtsbelasting) en een voortbestaancontract. In een contract staan goede dingen en grenzen; en ieder contract berust op vertrouwen. En als je de contracten goed doorneemt, zul je zien dat het niet alleen behoorlijk meevalt, maar de baten groter zijn dan de kosten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten