Literatuur, kunst en cultuur

“Onze inspiratie ligt verborgen in abstracte dingetjes.”
                                                                        - Sam Rain

Lezen; we houden er neurologisch gezien niet van. Vandaar dat we onze kroost van jongsaf het proberen in te stampen opdat ze symbolen kunnen herkennen als gearchiveerde taal. Kunst is een neurologisch wonder; hoewel men in de psychologie graag het ziet als een paringsritueel, doet kunst onze referentiekaders collideren als de Titanic op een ijsberg. Cultuur is een collectie van gebruiken en tradities dat onze speciale hiërarchie zou bevorderen volgens menig antropoloog; hoewel spiegelneuronen dit bevestigen, bepaald cultuur ook ons individu.

Ik heb een voorkeur aan ‘intellectuele’ literatuur – Jip en Janneke ging er nooit in, maar een Dan Brown verslind ik. Kunst is voor mij het kleurrijke in de vorm van schilderijen, terwijl dans mij veel minder interesseert. Qua cultuur ben ik er niet uit: ik ben een Aziaat met westerse ambities – een voorkeur voor aardappels, maar wel een kerrie bij het vlees. Mijn voorkeuren maken deels mijn identiteit.

Als ik het zo reflecteer heeft opvoeding hierbij geen invloed gehad. Want grote literaire werken kwamen pas na mijn 20^e als interessant over, waarbij kunst zelfs pas na mijn 25^e een plaats kreeg.
Cultureel ken ik alle tradities en gebruiken, en ben zelfs zeer traditioneel opgevoed; ik ben het echter niet van plan om allemaal door te geven. Heeft het zin je kinderen dusdanig te inspireren in deze deelgebieden? Ik geloof wel dat er deels een invloed is, echter veel kleiner dan het blad Psychologie mij wilt doen geloven.

Waar je mee omgaat, wordt je mee besmet – luidt een Nederlands gezegde. Zou ik, na een jaar of twintig deze voorkeuren kunnen verliezen? En waarom zou dat kunnen? Zijn deze voorkeuren dan biochemisch of is het stiekem ingeprent door mijn ouders?

Waarom houd ik meer van bananen dan van appels? Waarom bestel ik altijd een chocolade milkshake? Waarom vind ik rood mooier dan blauw en waarom moet mijn muziek altijd hard? Waarom ben ik altijd beleefd tegen ‘normale’ mensen en waarom onverschillig tegenover zwakkeren? Wie had er invloed en waarom is het zo permanent?

Het kunnen hormonen zijn; dopamine voor softijsjes, serotine door regen, cortisol in de buurt van honden en endorfine tijdens Family Guy? Want als het lichaam een ‘prima motore’ is, welke software draait het dan? Een mens kan immers leren, accumuleren en assimileren; can the cup be empty to be refilled?

Want iedereen houdt wel van een vorm qua literatuur, kunst of cultuur – is er dan geen proces om deze te verbeteren, zoals je een smaak ontwikkeld voor wijn? Want als de hersenen de capaciteit hebben van een supercomputer, bestuurd door de Geest, betekent dat dan niet dat je maximale controle over het geheel hebt? Want dan zou geen boek te saai zijn, geen muziek te irritant, geen kunstobject te lelijk, geen cultuur te achterlijk.

Het is een gebruik geworden om over tegenstrijdigheden te schrijven opdat het gelezen wordt – literatuur, kunst en cultuur in een enkel zin; maar wat was de ‘trigger’ tot de titel, waar vandaan kwam het citaat? Want zorgden zij niet voor al die neurologische feitjes, één, twee zo opgesomd? Zijn zij indirect de resultaten van mijn ouders?

Want mijn moeder las zelden een boek, noch bezocht mijn vader een museum; geen van hen schreef over het brein noch de geest. En zo blijft voor nu het een mysterie – waar komt de voorkeur vandaan? Is zij genetisch bepaald of spiritueel ontstaan?

©SamRain
Voorkeuren