“Puberen betekent rebelleren; tegen school, ouders en de overheid.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Hackers – voor de één slechts een webvandalist, de ander een genie. In het hackerwereldje hebben ze zo hun eigen ‘gradaties’: white, gray en black ‘hatters’ (hoedendragers), posers en scriptkiddies. Niet alle whizz-kids zijn rasechte cybercriminelen, hoewel geen ‘degelijke’ hacker ooit eens even gespeeld heeft op een machine zonder toestemming. Het is de digitale ‘joyride’ voor de jonge geest; een circuit over de wereld zonder maximumsnelheid.
Hacken in het brein van een ‘scriptkiddie’ – oftewel de webvandaal waardoor je gegevens van Babydump als kpn-klant wordt misbruikt als trofee – is niet het ‘creatieve’ proces dat bestaat uit het vernuftig oplossen van problemen. Het gaat de scriptkiddie om ‘inbraak’ te plegen, zoals de typische inbreker dat doet met een breekijzer, schroevendraaier en handschoenen. Eenmaal binnen doorzoekt de webvandaal zijn (of haar) doelwit en zoals de jeugd van de jaren ’90 het deed met spuitbussen, krijgt de eigenaar nog een trap na door de mededeling die wordt achtergelaten. Volgens deze webvandaal had de eigenaar zich maar ‘beter’ moeten beveiligen.
Het vervelende van deze webvandalen is dat de media ze als te graag profileert als supercriminelen – en net als allerlei soorten mediageile delinquenten daar van opleven. Want dat is het beeld wat deze webvandalen hebben van zichzelf: de superspion met een missie. Ook faalt de overheid vaak in opsporing en berechting; tenzij een Amerikaans bedrijf een miljoenenclaim wilt verhalen, zijn webvandalen geen ‘ernstige’ zaak voor de politie.
Zelfs met een cybercrime Taskforce en andere online veiligheidsinstanties blijven webvandalen ongemoeid. Inbraak blijft inbraak, diefstal blijft diefstal, smaad blijft smaad. Echter worden bedrijven meteen gekruisigd; alsof zij er baat bij hebben dat systemen misbruikt kunnen worden. Grote bedrijven investeren miljarden per jaar aan veiligheidsmaatregelen; terwijl ze inkomsten moeten genereren, moeten ze ook nog eens betalen, omdat Justitie faalt.
De webvandaal, bekend als de Scriptkiddie, moet eerst van dat belachelijke supercrimineel imago af; het zijn ordinaire inbrekers. En zo dienen ze ook bestraft te worden. Maar dan moet je ze wel kunnen vinden!
Deze scriptkiddies zijn jong, meestal schoolgaand en wonen veelal onder het dak van hun ouders. Ze besteden veel tijd online en zullen dus niet zonder breedband Internet kunnen. Vanwege het opschepperige gedrag, is het typisch een jongensnetwerk. Inderdaad – netwerk. Hackers, webvandaal of niet, leren het meest van elkaar en hebben hun vaste bronnen voor informatie. Omdat deze jongens een Internetverslaving hebben, vertonen ze antisociale trekken; uitgaan naar de bioscoop is eerder een uitzondering dan een regel. Maar het nachtwaken definieert ze pas echt; zoals echte inbrekers, doen ze veel van hun ‘werk’ wanneer iedereen slaapt. Ook zijn ze superzuinig op een specifieke machine, waar ze al grote irritatie beleven wanneer iemand ‘even’ wat wil opzoeken.
Hoewel bovenstaand profiel praktisch het hele hackerwereldje beslaat zijn er ook andere typische eigenschappen. Webvandalen komen uit een ‘disfunctioneel’ gezin, met name waar er gebrek is aan ouderlijk toezicht. Ook zijn het typische ‘vandalen’; in tegenstelling tot de vriendelijke ‘nerd’, zijn webvandalen radicalisten. Hun eigen mening telt verder boven die van een ander, zijn ze wel degelijk in staat om contact te leggen (ondanks hun egocentrische kijk op de wereld) en zijn het niet persé de absolute buitenbeentjes. Ze vallen ook dus niet op als introverte brildragers met hoogwaterbroeken.
Zoals alle puberstreken is het een ‘fase’, echter is het leed dat veroorzaakt wordt zo anoniem, dat er geen medeleven is voor de slachtoffers. Naamloos bedrijf of van Timmerman Jan: van andermans goed blijf je af!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten