“Trouwen doe je niet één keer.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Trouwen volgens de hindoe-ritus lijkt een groot feest voor buitenstaanders; de marteling die het daadwerkelijk is, is gereserveerd voor naaste familie en bruidspaar. Hoewel de ‘happening’ zelf het gesprek van het jaar is (en bij goede uitvoeringen voor jaren erna), vergat ik door alle euforie de ellende die erbij komt kijken. Ja, ik ben een ‘patata’ als het komt op de ‘Indian Wedding’ – en ik zal vertellen waarom.
Als je de hele ‘poeha’ zou moeten samenvatten, gaat het om 2 dagen van feest; de ‘bhatwaan’ is het familiefeestje voor bruid of bruidegom alleen en de ‘bihyaa’ is de huwelijksvoltrekking. Omdat Pandits (de Hindoestaanse pastor / dominee) geen ‘wettelijke’ huwelijken sluiten, is het stadhuis meestal dag 3. Op deze dagen, met een beetje geluk en naar beneden afgerond, het aantal gasten rond de 200 man. Ik heb de uitzonderlijke pech om uit een grote, populaire familie te komen waar dit aantal met gemak wordt verdrievoudigd. Ook laat ik dan nog allerlei andere ellende buiten beschouwing – een Hindoestaanse bruiloft neemt makkelijk een jaar in beslag qua planning en organisatie.
Unlike the Dutch – is een enkele ceremoniemeester onvoldoende; als een winstgeoriënteerde NV, staan de directie (ouders van de bruid) vele kerntaken af aan de topmanagers; van logistieke diensten, schoonmaak en de keuken tot beverages en eten vallen onder de familiare plichten van de Hindoestaan in de bruiloftssituatie. Logistieke diensten zijn het zorgen van het hoog aantal oma’s van en naar locatie (Hindoestaanse opa’s leven zelden lang, uiterste gebruikdatum +/- 55 jaar), en keukendiensten zijn gereserveerd voor ervaren huismoeders die het beste kunnen koken of ooms die vinden dat vrouwen zich maar gewoon bezig moeten houden met ‘bloemen rijgen’. Iedereen legt verantwoording af bij het ‘hoofd’ van de afdeling. Dat doe je, omdat ooit jouw kind of kleinkind vast ooit zal trouwen – en dan had je best deze ‘hulp’ gewild. Chantage dus.
Theoretisch is het allemaal ideaal; de welwillendheid is ongelofelijk groot en iedereen vindt het ge-wel-dig. Alleen de praktijk is anders – Hindoestanen zijn allesbehalve lui, laat ik dat voorop stellen. Ze zijn wel altijd 1) te laat 2) weten alles beter 3) nemen te veel hooi op een te kleine vork 4) en zijn pessimistisch positief.
Het is niet zo dat Hindoestanen ‘denken’ dat ze ‘te laat’ zijn, maar cultuurtechnisch niet op rekenen dat ze ‘op’ tijd verwacht worden. Waar de Nederlandse ‘standaard’ 5 a 10 minuten is, kun je verwachten dat tussen afgesproken tijd en drie uur erna de aankomsttijd veranderd. Daarom krijg je op een hindoestaanse bruiloft altijd warm eten wanneer je honger hebt – afgesproken tijden werken niet.
Vooral bij een bruiloft is het ‘normaal’ dat iedereen te laat is. Onderweg krijgt de ‘workforce’ extra taken mee (het teveel hooi) en meestal voor een al overwerkt persoon (te kleine vork). Zo zal na de ‘bhatwaan’ het voor de meisjes zwaarder zijn dan voor de jongens; de laatsten zijn door alcohol en slaapgebrek al later en de dames hebben een deadline om zich om te kleden en een hele nacht nog ‘vol’ te houden aan de poppenkast die ze moeten spelen (een bacardi-cola als 18 of 19 jarig meisje ‘bestellen’ is namelijk niet netjes en in een ‘sari’ je sigaretten en aansteker bewaren helpt ook niet).
Het is dan ook niet goed voor optimisten om vroeg op de ‘bhiya’ aanwezig te zijn; Hindoestanen worden pessimistisch van werken tijdens daglicht en vooral bij knoflook pellen (Hindoestanen eten zoveel knoflook dat Twilight Dvd’s in onze handen veranderen in as) is het aangeraden om niet te vrolijk te doen.
Alles tijdens de trouwerij gebeurd door de organisatie veel te laat – en volgens het pessimistische positieve idee, net op tijd. Naast het ongezonde dieet, alcohol en nicotine is bruiloftspaniek één van de grootste risico’s van een Hindoestaan. Nee, zet mij maar op de ‘gastenlijst’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten