“Een bestel als Powned! Onderstreept PR als vaardigheid.”
- Sam Rain
- Sam Rain
De angst van het Binnenhof zijn media zoals Powned!, dat ongevoelig en zonder verdoving journalistieke tandheelkunde uitvoert. Van weblog tot omroep is het Newstertaiment van de GeenStijl-geest een strakke formule – voor de één onfatsoenlijk, voor de ander zeer vermakelijk.
Het aantal mediatrainingen én de vorm van boeken, cursussen en spin doctors zijn in waarde gestegen dankzij ‘brutale’ media. Zijn ze echt nodig en werken ze ook echt? Iedere politicus kan niet zonder, zou ik zeggen; je imago, reputatie en opinie van je achterban leeft door media – van weblog tot CNN. Als je niet om kan gaan met de pers, ben je niet geschikt voor een politieke functie. Punt.
Een speciale mediatraining voor brutale media klinkt meer als een cursus ‘Anger Management’, dan weten hoe men dient om te gaan met de traditionele pers. Monoloog woordvoeren betekent afstand creëren; brutale media zoeken de discussie – de bron wordt getoetst op echtheid. Door mensen te confronteren met feiten, gaat het vooral om de reactie daarop. Misschien zijn veel vragen ‘onfatsoenlijk’ – of ronduit ranzig – maar persvrijheid ís persvrijheid. Als een politiek figuur zich niet kan beheersen óf zulke pers negeert alsof deze minderwaardig is, creëert men een imago en reputatie gelijkerwijs.
Is er een training om met BNN-verslaggevers of Rutgers om te leren gaan? Want zijn het juist niet hun talenten om zulke barrières te omzeilen? Ik ben van mening dat pers nog altijd publiciteit blijft en dat negatieve publiciteit óók publiciteit is; echter is het doel van pers om vrije opinie te verspreiden onder hun gelijkgestemmige achterban – en laten dat die van de brutale media nu de jongeren (en young of mind) zijn. Volgens mij heb je dan aan incasseringsvermogen en gevoel voor humor genoeg aan een basistraining.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten