“Een band én een DJ – en voor de zekerheid een paar CD’s”
- Sam Rain
- Sam Rain
Bij de receptie hoort een band. Of een DJ. In het geval van een hindoestaanse bruiloft is het wijsheid om ze allebei te hebben; want een hindoestaanse bruiloft vraagt om hindoestaanse muziek. En laat dat laatste nu verzorgd worden door Hindoestanen. Nu hou ik wel van hindoestaanse muziek, maar ab-so-luut niet van de ‘coverbands’ en nep-DJ’s uit Suriname / Nederland. Laat ik je vertellen waarom.
Hindoestanen zijn altijd te laat. Het zit natuurlijk niet in de genen, maar door onze spiritualiteit met oneindig aantal levens vanweg reincarnatie, denken we blijkbaar dat we de tijd van de wereld hebben. Nu heb ik daar helemaal geen issues mee – alleen is deze eigenschap gewoon funest voor een nederlands-denkende kakker, zoals ik, die van organisatie houd, maar het allemaal maar moet accepteren. Tussen twee culturen leven noemen we dat. Bands die hindoestaanse muziek spelen, bestaan vaak uit Hindoestanen – en die zijn dus óók altijd te laat. Idem voor DJ’s.
Zo’n band begint met de ‘opbouw’ – altijd gedaan door neefjes, vrienden of kennissen, die het niet pro-fes-sioneel doen maar als dankbare hobby naast hun ‘job’ als CV-installateur of APK-keurder. Ze weten er alles van – want Hindoestanen weten alles beter – zelfs nadat ze vier uur op ‘zoek’ zijn geweest naar een snoertje A of B, het snoertje niet kunnen benoemen bij naam (een Digital Jack standaard naar analoog het dan ‘die snoertje van die Elpeespeler naar die laptop manggggg, weet je wel’) of niet op het briljante idee komen om naar de Media Markt te rijden en €3,95 te investeren.
Wanneer iedere ‘passant’ (lees: oom, neven, kennissen) zo een beetje de technische jongens heeft geadviseerd op ieder gebied behalve de juiste is de meuk ‘aangesloten’ – gevolgd door het opzetten van het eerste beste ‘bhaitak ghana’ (lees: cultureel kattegejank dat alleen verteerbaar is na overmatig alcoholconsumptie), cd’tje op volumeknop AYD (‘Are You Deaf??’) om de zaalakoestiek te testen / partijtje aandacht te trekken om te bewijzen toch niet incompetent te zijn. Totdat de echte DJ en/of band arriveren – te laat natuurlijk – is er altijd wel een interim neefje, die natuurlijk volgens eigen zeggen DJ is in de Paradiso of Ministry of Sound – maar geen idee hoe de crossfader in eerste instantie werkt. Hint: er staat ‘cross fade’ boven en is de horizontale slider centraal bovenin; hindoestanen lossen dit op door deze in het geheel niet aan te raken en voor beide cd-spelers de volumes handmatig omhoog en omlaag te draaien – met als ‘excuus’/onzin dat het kwalitatief beter is.
De rampenzender is compleet wanneer de band begint met het aantreden. Elke hindoestaanse band is er heilig van overtuigd dat hun 5-koppige band met keyboard begeleiding dezelfde resultaten zal neerleggen als het begeleidend orkest van Andre Rieu; de ‘sound check’ is een trademark van een dure hindoestaanse band, met een gemiddelde duur van een uur. ‘Test. Test. kssshhPrrrFieeeeuw. Test. Test. One. Two. Testing. Gitaar akkoordje. Test. Test. One. Two.’
Nadat dit bizarre voorspel heeft afgespeeld, begint de band met een uptempo nummer, waardoor iedere 30+’er de dansvloer op rent uit blijdschap – en heel anticlimax de mededeling wordt gegeven met een langzaam slijmnummer, voor het bruidspaar. Want er is altijd wel een tante die zich zo attent mogelijk opstelt; deze staat als een stalker op iedere foto en vraagt, ongeacht de sfeer, een aantal ‘veto-liedjes’ aan. Het is ook meestal deze tante die de band ‘betaald’ heeft (met het geld van de ouders van de bruid, plus haar eigen 10 euro en het dus ‘samen’ hebben ingezameld), waardoor je dus vooral moet letten niet te blij te worden.
Omdat de band te laat is, betekent niet dat ze langer spelen. Stel je voor: 400+ dronken mensen en een band die te laat begint en te vroeg wilt stoppen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten