“Tv kijken hoeft niet altijd hersendood te betekenen.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Hoewel ik geen fan ben van ‘Amerikaanse televisie’ kijken – zo’n beetje iedere dag voor langer dan 5 uur – zijn er wel degelijk series die de moeite waard zijn om lekker te volgen. Hier volgen mijn favorieten!
Zondag op Veronica, 20:30 tot 22:20 (dubbele aflevering)
‘Nikita’ is de remake van de serie ‘la femme Nikita’ en een goede ook; het gaat om een vrouwelijke rebel die eens werkte voor een schaduw instelling – vol misdaad, bedrog en corruptie – en zint op de teneergang. De locaties zijn gedetailleerd, een rode draad en verassende elementen. Vooral de vrouwen zijn dominant in de serie; naast Nikita zelf, is haar ‘sidekick’ ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en de Division-trajectbegeleidster ‘Amanda’ blijft gewoon boeien als vrouwelijke psychopathische sadomasochiste. Niet dezelfde ‘rush’ als 24, maar wel degelijk de dosis van een goede psychologische thriller met ‘effectief’ geweld.
‘Nikita’ is de remake van de serie ‘la femme Nikita’ en een goede ook; het gaat om een vrouwelijke rebel die eens werkte voor een schaduw instelling – vol misdaad, bedrog en corruptie – en zint op de teneergang. De locaties zijn gedetailleerd, een rode draad en verassende elementen. Vooral de vrouwen zijn dominant in de serie; naast Nikita zelf, is haar ‘sidekick’ ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en de Division-trajectbegeleidster ‘Amanda’ blijft gewoon boeien als vrouwelijke psychopathische sadomasochiste. Niet dezelfde ‘rush’ als 24, maar wel degelijk de dosis van een goede psychologische thriller met ‘effectief’ geweld.
Zondag op Net 5, 23:20 tot 0:15
‘Supernatural’ gaat al een behoorlijke tijd mee – twee broers zijn jagers van (obvious) bovennatuurlijke demonen en ander gespuis. Het genre is zeker niet nieuw, maar ‘Dean’ en ‘Sam’ zijn vooral sterk in het neerzetten van hun haat-liefde verhoudingen naar elkaar. Er is in Supernatural geen sprake van een rode draad, maar een rode loper; scènes die niet significant lijken worden als een groot voorspel geleid naar een climax. De cliffhangers aan het einde van ieder seizoen leidden naar een nieuwe epos; en in tegenstelling tot veel series blijkt juist Supernatural veel volwassener te worden.
‘Supernatural’ gaat al een behoorlijke tijd mee – twee broers zijn jagers van (obvious) bovennatuurlijke demonen en ander gespuis. Het genre is zeker niet nieuw, maar ‘Dean’ en ‘Sam’ zijn vooral sterk in het neerzetten van hun haat-liefde verhoudingen naar elkaar. Er is in Supernatural geen sprake van een rode draad, maar een rode loper; scènes die niet significant lijken worden als een groot voorspel geleid naar een climax. De cliffhangers aan het einde van ieder seizoen leidden naar een nieuwe epos; en in tegenstelling tot veel series blijkt juist Supernatural veel volwassener te worden.
Woensdag op Veronica, 20:30 tot 22:20 (dubbele aflevering)
‘Criminal Minds’ gaat over het speciale FBI-team, dat zich specialiseert in gedragsanalyse van psychopaten en andere maniakken. Hoewel ‘Profiler’ dit soort politieseries een niveau hoger heeft getild, heeft Criminal Minds zijn eigen identiteit. Hoewel men snel doorheeft waarom de ‘killer’ iets doet, dankzij de wijze uitspraken is de climax altijd goed uitgewerkt. Vooral het team is een klassiek kunstje van stereotypering; de baas die wilt dat iedereen hem vertrouwt, maar iedereen controleert. De zij-instromer die zijn kennis wilt toepassen als dienstverlener, maar toch domineert. De leider die eigenlijk geen leider wilt zijn, maar toch ook wel. De computernerd die eigenlijk van alles doet wat niet mag, voor de juiste redenen. De blondine die vanwege haar haarkleur de slimste wilt zijn, waar de brunette een stil en heimelijk leven heeft; over de autist valt niet te twisten over hoe superintelligentie niets te maken heeft met het begrijpen van humor.
‘Criminal Minds’ gaat over het speciale FBI-team, dat zich specialiseert in gedragsanalyse van psychopaten en andere maniakken. Hoewel ‘Profiler’ dit soort politieseries een niveau hoger heeft getild, heeft Criminal Minds zijn eigen identiteit. Hoewel men snel doorheeft waarom de ‘killer’ iets doet, dankzij de wijze uitspraken is de climax altijd goed uitgewerkt. Vooral het team is een klassiek kunstje van stereotypering; de baas die wilt dat iedereen hem vertrouwt, maar iedereen controleert. De zij-instromer die zijn kennis wilt toepassen als dienstverlener, maar toch domineert. De leider die eigenlijk geen leider wilt zijn, maar toch ook wel. De computernerd die eigenlijk van alles doet wat niet mag, voor de juiste redenen. De blondine die vanwege haar haarkleur de slimste wilt zijn, waar de brunette een stil en heimelijk leven heeft; over de autist valt niet te twisten over hoe superintelligentie niets te maken heeft met het begrijpen van humor.
Vrijdag op RTL 5 om 0:10 tot 1:10
‘Heroes’ klinkt in de eerste instantie als een serie vol capes en rode pakjes; hoewel de ‘helden’ superkrachten hebben, hebben ze vooral last van hun menselijkheid. Zo zijn niet alle helden even dapper en zijn niet alle superschurken echt zo slecht. In Heroes leggen de karakters hun leven deels bloot en met name hun ‘geestelijke’ transformatie. De balans waarin de verhaallijnen dwars door elkaar heenlopen is zeer verfijnt; bewust worden eindjes open gehouden, waardoor je als kijker een groot vraagteken blijft houden (en je dus dwingt om te wachten op de volgende aflevering). De karakters ontwikkelen zich allemaal afzonderlijk; sommigen zeer snel binnen enkele afleveringen en anderen nemen rustig meerdere seizoenen in beslag. De humor is in iedere aflevering terug te vinden in een tijdreizende japanner; een echte verlichting van de drama’s en spanningen die er van af spatten. Een klein nadeel is dat je soms de draad kwijtraakt; maar als je ‘Lost’ kon waarderen, kan je het met Heroes ook. ‘Tjat-aaah!’
‘Heroes’ klinkt in de eerste instantie als een serie vol capes en rode pakjes; hoewel de ‘helden’ superkrachten hebben, hebben ze vooral last van hun menselijkheid. Zo zijn niet alle helden even dapper en zijn niet alle superschurken echt zo slecht. In Heroes leggen de karakters hun leven deels bloot en met name hun ‘geestelijke’ transformatie. De balans waarin de verhaallijnen dwars door elkaar heenlopen is zeer verfijnt; bewust worden eindjes open gehouden, waardoor je als kijker een groot vraagteken blijft houden (en je dus dwingt om te wachten op de volgende aflevering). De karakters ontwikkelen zich allemaal afzonderlijk; sommigen zeer snel binnen enkele afleveringen en anderen nemen rustig meerdere seizoenen in beslag. De humor is in iedere aflevering terug te vinden in een tijdreizende japanner; een echte verlichting van de drama’s en spanningen die er van af spatten. Een klein nadeel is dat je soms de draad kwijtraakt; maar als je ‘Lost’ kon waarderen, kan je het met Heroes ook. ‘Tjat-aaah!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten