“Geen machine kent dezelfde mate van complexiteit als die van onze cellen.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Genetica; een wetenschap van jonge leeftijd vol mysterie en avontuur. Iedereen heeft wel eens ooit over DNA gehoord; piepklein, maar overal aanwezig in de cellen van een levend organisme. Het DNA wordt vooral gekenmerkt door vele strafzaken – als iets je nog unieker maakt dan een vingerafdruk, dan is het wel DNA. Maar wat weten we er nu werkelijk over?
Een desoxyribonucleïnezuur (DNA), is een supergrote molecule dat onze fysieke eigenschappen bevat. Deze eigenschappen zijn doorgegeven via onze ouders, maar ook de omgeving kan invloed hebben op de ‘code’. Vanwege een speciaal ‘mechanisme’ passen de componenten van de ‘code’ maar op enkele manieren in elkaar. De dubbele helix, of ‘wenteltrap’, geeft DNA dan ook zijn unieke vorm; een microwonder van de natuur!
Met supergroot bedoel ik in de relatie tot de celkern waar DNA zich in bevindt en wanneer het DNA zou worden uitgerekt; bijna meer dan een meter aan informatie ligt opgerold in iedere levende cel van ons lichaam! Dit DNA bestaat weer uit ‘stukjes’, welke we chromosomen noemen. Het aantal stukjes bepaald wat voor organisme we worden – de mens heeft er 46 in totaal. De meest bekende chromosomen zijn de geslachtschromosomen, die bepalen of we man of vrouw worden; twee X-chromosomen levert een vrouw op en een XY-paar levert een man op.
Maar wat doet DNA nu precies? Al het leven op aarde draait eigenlijk om twee componenten: nucleïnezuren en eiwitten. Het DNA is het bouwplan voor alle eiwitten; zonder DNA, geen speciale eiwitten. Want kleine deeltjes in het DNA, de genen, hebben de informatie hoe een bepaald eiwit wordt opgebouwd. Er zijn vele eiwitten, mogelijk tienduizenden, die ieder eigen een functie vervullen in de cel (en dus het lichaam!).
Ons DNA kent ongeveer 24.000 genen, waarvan 8.000 speciale functies hebben buiten het zenuwstelsel. Eiwitten bouwen ons op (en houden ons in leven) aan de hand van ons DNA. Slechts 4% van ons DNA ‘codeert’ voor de aanmaak van eiwitten en in deze 4% ligt onze toekomst ‘verscholen’: intelligentie, kracht, fenotype en andere eigenschappen.
Hoewel we graag liever niet geconfronteerd worden met wetenschap wat ons karakter betreft, zijn genen wel degelijk verantwoordelijk voor ons doen en laten. Ons gedrag is genetisch bepaald naar vermogen; net zoals erfelijke ziektes wordt onze capaciteit van intelligentie doorgegeven, maar ook die van agressie. Nu hoeft een persoon met ‘agressieve’ genen, niet perse een agressief persoon te zijn – maar kan wel degelijk een ‘drager’ zijn of in bepaalde omstandigheden zulk gedrag vertonen omdat men meer vatbaar is. Studies en onderzoek naar het ‘strijdersgen’ (Warrior Gen) wijzen conclusief het verschil in gedrag tussen mensen met en zonder deze ‘codering’.
Genen bepalen het vermogen of onvermogen van een fysiologische eigenschap. Hoe meer we weten over de werking, en met name het resultaat, van onze genen, leren we meer over onszelf. Maar we moeten de ethiek nooit vergeten dat deze kennis moet dienen als informatie en niet als oplossing. De mens wilt zich immers altijd ontwikkelen, echter met de verkeerde inslag van discrimineren. Want is de kennis van eiwitten en chromosomen resultaten wel ethisch? Absoluut niet. Sinds de bekendheid van trisomie-21 (syndroom van Down), zijn het aantal abortussen toegenomen, net als vele andere erfelijke ziekten wordt het ‘leven’ voorkomen. Natuurlijk is het geen veroordeling, echter wel een vaststaand feit dat gerelateerd word aan de kennis van genetica. Er zijn talloze voorbeelden te noemen; Hitlers zoektocht naar de Supermens, is maar een enkele.
Onze genen maken ons fysiologisch en hopelijk houden we de kennis zoals ze bedoeld is: om te begrijpen. Want hoe beter we onszelf begrijpen, hoe beter we kunnen accepteren en verder gaan met ons mooie leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten