“Het mooiste dogma is het links laten liggen van dogma’s!”
- Sam Rain
- Sam Rain
Religie klinkt voor sociaaldarwinistische groepen als een uit de hand gelopen hobby. Door onze wetenschappelijke vooruitgang besteden we steeds vaker het werk van God uit – waar een groeiende gemeenschap Hem het liefst wegbezuinigd of op staande voet ontslaat. Religie op zichzelf is echter een concreet gegeven via een ondefinieerbaar abstracte overtuiging; het is de onwrikbare media voor cultuur.
Niets verbindt beter dan een gemeenschappelijke vijand; de gezichtsloze directe, het parlement of de Belastingdienst zijn typische voorbeelden van de ondergeschikte gelijkgestemden. Wij als mensen, net als chimpansees en bonobo’s, hebben graag een vijand. Een vijand hoeft niet persé met geweld verdreven te worden. Religie lost een hele hoop culturele zaken op, inclusief de vijandschap.
Hoewel de religies vaak worden gezien als poppenkast voor volwassenen, is het een effectief controle systeem. De ‘leider’ is immers overal aanwezig en superieur aan iedereen in de groep, waarbij zijn secretaris (voorganger, imam, pandit, opperhoofd, sjamaan, rabbijn of pastor) de zaken voor Hem waarneemt. Vanwege de receptuur en de wetten van religie zijn de ingrediënten van cultuur opgepept met peper en zout – en afhankelijk van de religie, een Madame Jeanette. Waar theologen en radicale orthodoxen pogen te ontkennen, is religie de nummer 1 van alle controle structuren in culturele organisatie.
Zoals in iedere vorm van media, draait de effectiviteit in de autoriteit ervan. Niet voor niets zijn de grootste rebellen van religie diegenen die de autoriteit in twijfel brengen. Maarten Luther was, voor het sociaaldarwinisme überhaupt bestond, één van de cruciale bewegers van de hervorming in Nederland door de ‘media’ van Christendom 1.0 in twijfel te brengen – ‘wat men doet, is niet wat er staat’, zou Maarten getwitterd kunnen hebben.
De prins Siddharta (‘Boeddha’) vond het wel welletjes; na zijn verlichting, besteedde hij veel tijd aan de revisie van de Veda’s – waarna het Boeddhisme, Taoïsme en Zenboeddhisme een culturele verandering teweeg bracht in Azië van filosofie tot architectuur. Hierdoor scheidde hij van het traditioneel hindoeïsme naar diverse subreligiën waarbij het Zelf centraal stond, dan de ‘Deva’s’ (halfgoden). De cultuur van monniken is, zelfs na de tijd van moderne vooruitgang, onveranderd gebleven.
Een typische cultuureigenschap van de Islam is het opleggen van de Sharia; deze Islamitische wetgeving is conform de cultuur die de Islam propageert. Vanuit het oogpunt van de Islam is de Sharia de oplossing voor de samenleving; echter botst dit met andere belangengroepen, zoals het Christendom 5.1 en het sociaal darwinisme. De culturen komen simpelweg niet overeen vanwege de ‘autoriteit’ van de Sharia.
Het naleven van de cultuur wordt bepaald door haar leiders; een ‘haatimam’ zaait radicalen, een passieve paus gedoogd pedofilie, een sociaaldarwinistische spreker verdrijft Bijbels en Qurans uit scholen en de directe omgeving bekrachtigd deze in de vorm van sociale druk. Want hoeveel moslims en Joden stenigen mensen bij overspel in Nederland? Hoeveel hervormden geven hun tienden nog aan de kerk? De leiders van een religie bepalen de cultuur ervan in de maatschappij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten