Het museum vol dino's

“Je voelt je niet boven de voedselketen staan vlak voor een skelet van een Tyrannosaurus Rex”
                                                                                                - SamRain

Toen de juf enthousiast vertelde over een tripje naar het natuurhistorisch museum, leek het alsof een boyband bezoek bracht aan een dertigtal tienermeisjes; zowel de jongens als de meisjes gilden het uit. Toen was tv kijken grotendeels gereserveerd voor grote mensen en de Nintendo voor de ‘upper class’, een trip naar het museum stond gelijk aan droomlocaties zoals de kermis en zelfs de Efteling.

Denver, the lost Dinosaur, Dinoriders, de Dinobots uit Transformers en de machines van de originele Power Rangers waren het machtige marketing apparaat voordat Jurrasic Park zijn entree deed. De brontosaurus, de T-Rex, de ankylosaurus en de pteterdon in hun plastic vorm behoorde tot iedere collectie van de gemiddelde pre-puber. En nu zouden we ze gaan zien... in het echt!

Terwijl we allemaal verzamelden, probeerde de juf overspannen de dirigentie uit te oefenen; koppen tellen, twee-aan-twee en in een rij. Japie en Ans voorop, want zij wisten wel ‘de weg’. Ze waren in de vakantie meerdere keren naar het museum geweest, samen met hun ouders, en hadden sindsdien ieder kringgesprek gedomineerd. De levensgrote skeletten, de informatieborden en hun gekleide ‘nautilus’ vormpjes, alsof ze het goede nieuws verspreidde over het Beloofde Land, waar ze net vandaan kwamen.

Eenmaal in het museum, volgden we een muffe theedoos met een slakkengang naar de tentoongestelde dino’s. Vol suiker en chocolade blijft geen enkel kind geconcentreerd luisteren naar een krakmikkige langspeelplaat in het Cd-tijdperk; maar ieder van ons viel volkomen stil bij het levensgrote skelet van de triceratops. Drie hoornen op zijn kop; de gevreesde tegenstander van de Tyrannosaurus, als we de tekenfilms moesten geloven.

Gedurende het gepruim van de kinderloze oma, wat min of meer over het Jura en krijt-tijdperk ging (en niemand interesseerde), stootte we elkaar aan om te kijken naar de bek van de Tyrannosaurus. De tanden van deze verschrikkelijke hagedis waren ze groot als een kinderhemd! Zijn voetafdruk in het klei was al imposant, laat staan het levensgrote skelet. Als dit beest nog zou leven, zou geen van ons een schijn van kans maken. Basisscholier of niet; iedereen besefte toen meteen hun plek in de natuur. Misschien was de mens wel de kroon van de Schepping, maar voor dit wezen waren we slechts een Happy Meal.

De andere gangen lieten de kleinere varianten zien. Sommigen met een grote kam, anderen met een lange nek. Er leek geen einde aan te komen aan het verloren rijk der hagedissen. De nep-Velociraptor keek boven ons uit en had zijn poten angstaanjagend neergezet met zijn grote, haakvormige klauw aangespannen. De staart van de Stegosaurus met zijn stekels was een regelrecht moordwapen en de tanden van de kleine carnivoren leken opzettelijk blootgesteld om nachtmerries aan te wakkeren. Het museum was geen muf gebouw meer; we waren terug in de tijd gereisd en beland in een jungle vol levensbedreigende hagedissen. En niemand durfde te rennen in deze jungle vol gevaren.

Iedere pauze speelde we ‘dino’. Jordi, de dikzak, werd altijd de brontosaurus. De meisjes flapten met hun armen, vliegend als de pteteradons. Mohammed was met zijn stekeltjeshaar de Stegosaurus, Stefan met zijn lange vingers de Triceratops. Martin moest en zou de Tyrannosaurus zijn; het moest maar, omdat hij anders zou gaan janken bij de juf. En ik? Ik was de Velociraptor. De slimste en dodelijkste jager; niet angstaanjagend groot of overheersend sterk, maar effectief en lenig. Waarom? Omdat ik, in tegenstelling tot Japie en Ans, een veel oudere broer en zus had, en mij onder het kader van ‘oppassen’ mee hadden genomen naar een oom om film te kijken. Juist, de illegale, Amerikaanse videoband met de titel ‘Jurassic Park’. En over ‘dingen’ die je eigenlijk niet mag zien, vertel je niet over in een kringgesprek...

©SamRain
Dino's