De witte besjes

“Kinderen zien in alles speelgoed; dat geldt ook voor plastic buisjes..”
                                                                                                            - Sam Rain

‘Daar komt ie’, fluisterde Rish. Jordy keek me aan met een gemene grijns. Ik haalde diep adem. Dit was het moment van de waarheid. Het gebrom van de stadslijn werd steeds luider, maar nam af in gebulder. Het gesis blies en de perslucht opende de deuren. ‘Nu!!’, gilde Rish, waarop we met zijn zessen de lucht uit onze longen persten. Een salvo van witte besjes raakte de buschauffeur vol in het gezicht. ‘Godverdetyfusteringkutverdomme!’

Lachend renden we naar de achtertuin, juichend van onze victorie. Even waren we niet vaderloos. Even waren we geen vreemde kinderen van een andere stad. Even waren we niet bewust dat ons clubje heel spoedig uiteen zou vallen. Want nu waren we even helden, helden die rebelleerden tegen de gemene buschauffeur die altijd door een plas reed als we naar school liepen. Die nooit wachtte op onze moeders als ze eraan kwamen. Die altijd gemeen keek en kleuters op at (volgens Rish) door ze te koken als soep.

Een paar dagen ervoor vonden we plastic buisjes; lang, kort en ertussenin. Ze waren geel en lagen er zomaar. Eerst werden ze zwaarden, toen betoverde bezemstelen, daarna motors. Totdat ik ontdekte dat de knap-besjes erin paste. Het duurde niet lang voor ik doorhad dat deze blaaspijp uitermate geschikt was als oorlogstuig. ‘Pats’ –klonk het – ‘Auhauhau!’, schreeuwde Jordy uit. Nadat we de hele middag elkaar hadden beschoten kwam Rish met een idee: eerwraak.

Het was een ware militaire operatie; we analyseerden de bustijden, oefenden het bereik, gebruikten diverse lengten van buisjes. We waren een goed team, en zoals alle goede dingen kwam het tot een eind; niemand blijft voor eeuwig in een blijf van mijn lijf huis.

©SamRain