dinsdag 1 november 2011

De afstandsbediening


Een grote familie komt met veel voordelen: je verjaardag is meteen een reünie dus een groot aantal cadeautjes en tantes die de lekkerste taartjes, cakes en andere zoete meuk voor je meenemen. Aan de andere kant kun je niet kiezen wie wel en wie niet komen, zoals de Terror neven die zich entertainen met sadisme en pesterijen.
Een vaardigheid of een luxe werd ook gemeenschapsgoed, een auto werd automatisch een taxi en degenen met een rijbewijs mochten meteen in dienst als chauffeur. Een bijzonder luxe was onze videospeler, een echte VHS (er waren toen maar twee soorten video: Betamax en VHS zoals HDTV en BluRay); vooral omdat mijn vader een import collectie had met authentieke Bollywood films (een drie tot vijf uur durende drama musical in Hindi waarbij iemand dood gaat, een verboden liefde toch wordt geaccepteerd en Romeo tevens de rol van Rambo op zich neemt door met blote handen te vechten tegen 20 gewapende mannen en alleen een bloedlip oploopt).
Om het weekend werd onze woonkamer een thuisbioscoop, waarbij zich rond de 20 a 30 man positioneerde in, op, rond, voor en achter de driezitsbank om vol concentratie te kijken naar “Big B” (dit is Amitabh Bachan, de grootste en populairste Bollywood filmster), Viyendra of Sanjay Dutt (andere acteurs, zo’n beetje de Brad Pitt en Bruce Willis van de Indiase filmindustrie anno 1986). Omdat de lengte van zulke films niet geschikt zijn voor cola drop consumerende post-kleuters / pre-pubers, besloot een van de ooms dat alle kinderen niet tijdens de film mochten verschijnen in de woonkamer.
Behalve één van de kinderen, die wat slimmer leek dan de andere, mocht in de woonkamer plaatsnemen met één autootje (als ik er zo over nadenk is dit één van de eerste autistische signalen die ik heb vertoond tijdens mijn jeugd; namelijk 3uur lang geconcentreerd blijven op 1 auto, terwijl de anderen boven speelden); zo werd de eerste afstandsbediening uitgevonden.
The End
©SamRain

Geen opmerkingen:

Een reactie posten