“ Van schade en schande wordt men niet alleen wijzer; men wordt ook sterker en beter.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Een psychologisch onderzoek is een aardige taak voor zowel de kopdokter als de kikker onder het mes. Het ‘in kaart’ brengen van iemands ‘leefgebieden’ betekenen lange sessies van of luisteren of vertellen (de keuze tussen droge bek of gespannen oren). Als je de onderzoeker bent van jezelf, dan wordt je zelfbewust, maar dat betekent ook dat je de confrontatie aan moet gaan met de persoon die alle, en dan ook echt alle, nare dingen over je weet.
Van psychologen word ik niet wijzer (met uitzondering van Dr. Phil) vooral de types die ik tegenkomen lijken meestal zelf hulp nodig te hebben. Persoonlijk zijn ze voor mij slechts levende encyclopedieën (theoretische troep is nu eenmaal niet mijn ding) en luister ik tijdens sessies vooral naar mezelf. Typisch zou je dan bedenken dat ik dan geen psycholoog nodig heb; dat klopt. Echter zou een gesprek met mezelf al twee psychologische stoornissen accentueren, namelijk een gespleten persoonlijkheid en narcisme. Een dokter die naar een dokter moet, bah!
Statistieken liegen niet, hoe rot we dat ook vinden. Cijfers zijn nu eenmaal saai van nature (tenzij je zeer hoog scoort in een SQ test) en binnen de norm vallen is vrij vertaald als ‘niet uitzonderlijk’. Zo zullen 8 op de 10 kinderen van gescheiden ouders vaker aan zelfdoding denken. Slechts 1 op de 5 kinderen die tijdens hun jeugd bloot zijn gesteld aan geweld, zal geen permanent last houden van een angststoornis. Kinderen van allochtone afkomst hebben 40% meer kans om met justitie in aanraking te komen en een lagere opleiding te volgen – wat weer impact zal hebben op hun latere carrière; ‘rijke’ kinderen genieten betere opleiding, terwijl kinderen die opgroeien onder de middenstand fors aan kwaliteit inleveren (raar maar waar – heeft niets met de school te maken maar de middelen qua thuissituatie). Gelukkig zijn er altijd uitzonderingen. Statistically, I am supposed to be fucked by life.
Dan zijn er ook nog test onderzoeken, waarbij de score een indicatie geeft. Als je mazzel hebt, ben je normaal en bij pech een interessant geval boven de maat. Krijg je geen duidelijke indicatie toegekend, mag je ervan uitgaan dat je onder de maat hebt gepresteerd. Het zijn vooral psychiaters die dol zijn op onderzoeken als deze, waar je mag fungeren als hun persoonlijke, levende Sudoku. Ik ben echter van mening: de beste zelfkennis uit onderzoek komen uit de FHM (voor mannen) of de Yes (voor vrouwen); 10 vragen, 3 uitslagen. Psychologische onderzoeken hebben meer vragen opgeleverd dan antwoorden in mijn ervaring.
Oplossingen: peptalk, cognitieve gedragstherapie, hypnose, sociale begeleiding, praatgroep, pillen of acceptatie. In normale mensentaal: positief gelul, handleiding met protocollen of procedures, hersenspoeling, handje-vasthouden, jank- en knuffelsessies, chemische oorlogsvoering tegen het lichaam of leren leven met de shitgedachte dat er geen oplossing is. Er is ook een andere oplossing, die niet gezien wordt als oplossing, echter wel al het andere oplost: ontkenning. Als je namelijk ontkent dat er een probleem is, is er geen probleem (hooguit een probleem van anderen). Ontkennen is goedkoop, spannend (hoewel Valium_10 close komt), niet-confronterend, gemakkelijker, toepasbaar en heel 2011.
Als je goed hebt opgelet, heb je een arsenaal aan stoornissen ontdekt aan de hand van mijn schrijfwijze; vind ze alle 100.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten