Heet douchen. Niet bepaald milieuvriendelijk, maar een heerlijke luxe welke je te vaak voor lief neemt. De harde stralen, de vochtige damp en lange druppels die contact maken met je lichaam en je geest vrijwel meteen op vakantie stuurt naar de diepverstopte dromen en ambities. Het is ook even dat moment voor jezelf, waar je even bent ontsnapt van de wereld, waar je even kunt wanen in een gekke fantasie. Onder de douche ben je een Rock Star, een Oscargenomineerde acteur of de astronaut bestemd naar Mars. Je bent even miljonair of koning van de aarde. Wanneer je kijkt naar je verrimpelde vingers weet je dat het allemaal een droom is, om daarna een einde te maken van het warme genot door de kraan dicht te draaien.
Als klein opdondertje is de douche echter aanjagend; ambities buiten een nieuw pakje Lego (de playstation van de ‘80s) of dromen over succes zijn dan nog niet ingeprent door sociale druk en maatschappelijke normen. Dat is logisch natuurlijk; het apparaat hangt ver omhoog en ziet er eng en zilverkleurig uit, als een aluminium monster met piepkleine oogjes, klaar om je te verbranden. Het is ook meteen het einde van het comfort, waar mama stopt met fulltime bediende spelen of je speelgoed kunt meenemen naar het teiltje waar je rustig een half uur kunt badderen. Nee, van luxe naar een streng regime bewind, het bevel om je uit te kleden, waarbij het worstelen met je onderhemdje begint, om vervolgens poedelnaakt in de kille ruimte moeten staan op de ijskoude tegels, paniekerig op zoek naar je vertrouwde teiltje. In plaats daarvan draait mama aan de kraan, het hart van het monster dat het laat grommen en bulderen. Dan stort er plotseling regen uit het apparaat wat inmiddels lager is gezet en er nog angstaanjagender uitziet.
Nadat je eronder wordt gedwongen, voelt het koud en grillig aan. In de regen mag je nooit buitenspelen, maar nu moet je noodgedwongen er onder gaan staan; gekkenwerk! Terwijl het water stroomt, wordt het andere monster zichtbaar dat al het water opslurpt. Zonder plastic Ernie is het allemaal vreemd, waar kun je anders mee spelen? Het duurt niet lang of de zeep wordt hardhandig aangebracht en je voelt je eerder aangetast dan schoongemaakt om vervolgens afgespoeld te worden. Het monster stopt met grommen en het is weer Antarctica, brrr. Douchen is de eerste traumatische ervaring voor elke verwende westerling.
Alles went, om vervolgens weer te ontwennen. Snel genoeg kom je erachter dat de douche een gemeenschappelijk apparaat is, waarbij je als de jongste altijd aan het kortste eind trekt. De douche start als het ware de eerste competitiestrijd, waar de race naar de badkamer niet voldoende is; de deur sluiten en op slot doen, uitgekleed zijn en onder de lopende kraan staan is de enige manier om de vetorechten van de anderen te ontlopen. Vader en mama zijn of eerder al geweest (zij gaven soort van startsein voor de wedstrijd) en bepalen voor de laatste twee de volgorde aan de hand van de nodige prioriteit, dus altijd nadelig als je pas in groep 3 zit. Broer en zus zijn de echte concurrentie, die je graag als uilskuiken behandelen en zonder genade je ten koste van alles het nest proberen uit te schoppen. Naarmate men ouder wordt, douchet men langer in deze traditie, totdat er gezinsleden het huis uitgaan en een eigen douche hebben. Tot die tijd leer je geduld ontwikkelen.
In een grote familie waarbij er nog meer familie ver weg woont en eens in de zoveel tijd op bezoek komt als een roedel wolven, is de hoop op een degelijke douche moment verdwenen als sneeuw voor de zon. De enge gorgelgeluiden en eindeloos lange rij verpesten het minuutje wat je denkt te kunnen krijgen, om meestal vervangen te worden door gezicht wassen en tanden te poetsen en je verplaatst wordt naar de avond. Dat voelt dan een beetje als een dooie mus zonder dingen om het te prikken (zoals een stokje of een satéprikker) en dus behoorlijk anticlimax. Het warme water is al een prijs op zichzelf en vroegtijdig gediskwalificeerd worden in de wedstrijd is dan ook nooit fijn qua ervaring.
Na een aantal verhuizingen kwamen we te wonen in een vrij groot huis, wat op het eerste gezocht leek op een droom; een grote eigen kamer en dus de ruimte voor de wederopbouw van mijn eens grote Lego stad, welke was vernietigd door de zoveelste verhuisoorlog.
Zoals alle dromen bedrog blijken te zijn was dit geen uitzondering. Dit groteske kasteel had een boiler met een maximum van 80 liter warm water per dag waar mijn moeder al over had geklaagd maar waar een 8-jarige niet over nadenkt natuurlijk. Het bleek over het enorme gevaarte te gaan dat geplaatst was in de badkamer en dus de bron van de irritatie zou worden voor de komende jaren. De gemene ‘ouderen’, broer en zus, waren inmiddels pubers om bang van te worden. Beide namen niet alleen de badkamer in beslag voor het geweldige moment van warm water, maar om zich te schminken als clowns, vooral zuslief. Het resultaat was dan ook voorspelbaar: een koude douche.
Douchen met koud water leert je wilskracht te ontwikkelen; je weet dat het naar zal zijn maar je moet. Het is nu nog lauw en vanavond dus ijskoud. Na twaalven is het voor menig pre-puber uitgesloten om op te blijven dus dit is dan het moment. Eén, twee, nog even en... drie!!! Wanneer de eerste koude druppels met honderden tegelijk over je heen vallen gaat er een schokgolf door je geen; haren die overeind staan, kippenvel van je nek tot tenene en een ongecontroleerde gebibber van je schouders en knieen. Als remedie begon ik automatisch op de plaats te rennen, zoals je dat doet bij het vluchten naar huis voor de regen. Geen minuut te lang. Dat was het gewoon niet waard. De enige hoop was op zaterdag of zondag, wanneer broer of zus uitsliepen. Het kostte dan wel een fraaie tekenfilm, maar het was het waard; zelfs wanneer broer en zus wraakachtig probeerden dit te voorkomen door middel van dreiging, afpersing en/of geweld. Zelfs wanneer ze beneden de warme kraan aandeden; het was een overwinning en ik zou hem hebben ook!
The End
©SamRain
Geen opmerkingen:
Een reactie posten