Woede is mijn kern

"Iedereen kent angst."
                                      — Sam Rain

Ik ben boos. Niet dat je het zal merken. Nee, niet boos als in boos op iemand. Maar gewoon boos. Nee, niet als in ontevreden. Maar gewoon boos. Boos, omdat ik bagage meedraag. Boos zijn is mijn benzine. Boos zijn, daarin ligt mijn innerlijke kracht.

Wie mij niet kent, vraagt waarom ik boos ben. Als ik het hele verhaal zou vertellen, dan zou de reeks van Tolkien een luchtig krantenknipseltje zijn. Ik heb daar geen behoefte aan, want ik heb geen verantwoordelijkheid over waarom ik boos ben gemaakt. Wel ben ik verantwoordelijk wat ik nu met deze boosheid doe. Volgens sommige mensen is mijn boosheid niet goed. Daar ben ik het mee eens. Mijn boosheid is niet goed voor diegenen die er een lucifer bijhouden.

Wanneer ik als boos persoon bozer word gemaakt, dan gaat de doos van Pandora open. Alles wat mij boos maakt. projecteer op hen die dit doen. En oh, wat ben ik boos. Achter de gesloten deur van mijn hart, schuilt een schaduwrijk van trauma. Wie de doos opent, vraagt om een Apocalyps. Wie de doos opent, doet een verzoek om euthanasie.

Het is een kracht die mij zeker maakt. Ik ben volledig bewust dat de boosheid niet meer los staat van mijn karakter. Het is er altijd. Het sluimert, maar herinnert mij dagelijks aan zijn aanwezigheid. Mijn boosheid houdt mijn lichaam en geest bij een. Het is als een magnetisch veld, het Higgs-Boson van mijn psyche. Mijn boosheid loslaten is alsof ik mijzelf zou verloochenen.

Er zijn mensen die willen dat ik niet meer boos ben. Er zijn mensen die beseffen hoe het monster, de draak, in mijn binnenste gevaarlijk is voor mijzelf en anderen. Maar ik koester het monster. Want waar niemand mij beschermde, beschermde Woede mij. Waar niemand mij rechtvaardigheid gaf, daar is Woede mijn vergelder. Ik ben intrinsiek boos. Omdat mijn persoonlijkheid in banen rond mijn Woede draait. Ik ben boos, omdat ik in de kern vol woede zit. En gezamenlijk noem ik ze het monster. Niet monster omdat deze mij angst inboezemt, maar omdat deze anderen angst in boezemt.

Ik voel mij veilig wanneer anderen angst ervaren. Ik snuif het op alsof het zijnde een aroma van een parfum. Ik proef het als een zoete delicatesse. De angst van anderen, maakt mij euforisch. Zo houd ik ze op afstand. Want ik wil ze niet dichtbij. Op anderen kun je niet rekenen. In anderen kun je niet vertrouwen. Anderen zijn lafaards. Een ander is duidelijk niet een deel van mij.

Hen die ik toelaat om te wandelen in mijn rijk van schimmen, houd ik toch op afstand. Ze mogen kijken onder voorwaarden. Ik ben bang dat ze het boos aantasten. Bang dat ze zullen zeggen dat de Woede lelijk is. Terwijl ik het een prachtig kunstwerk vind. Psychologen zouden het willen beschrijven, psychiaters erop willen experimenteren. Vrouwen willen het roze schilderen, mannen willen het kopiëren. Maar niemand beseft dat de Woede is zoals deze is, omdat het zichzelf is. De Woede die ik koester is in zijn vorm uniek. Waar men giftanden ziet en angstaanjagende ogen, schubben en messcherpe klauwen, daar voel ik mij veilig.

Ik ben boos. En daar ben ik tevreden mee.

©SamRain
Woede