Ik wil je hulp niet

"De bemoeizucht van mensen kent geen grenzen."
                                                                         — Sam Rain

(WAARSCHUWING: NIET GESCHIKT VOOR TERE ZIELTJES EN/OF LANGE TENEN.)

Waarom zou ik jouw advies aannemen? Het is niet omdat je intelligenter bent dan ik. Waarom zou ik naar je willen luisteren? Alsof ik het zelf niet beter weet. Je kunt zelf niet eens je eigen belangen behartigen, noch een degelijk argument benoemen. En je verwacht dat ik je advies ter harte neem? Waarom zou ik je hulp willen terwijl je zelf in zeventig sloten tegelijk loopt?

Je advies is waardeloos. Je hulp is slechts conditioneel. Je wilt niet mij helpen, maar jezelf wijs maken dat je iets goeds doet in je leven. Maar je leeft in een illusie. Je denkt dat een paar boeken, een paar cursussen en een lange studie je een deskundige maken, maar ook dat is een leugen. Je bent bezig met het opvoeren van theater — hopend dat ik een rol meespeel, zodat je kunt schitteren als ster van de show.

Helaas voor jou, heb ik een hekel aan reddende engelen die lopend komen. Helaas voor jou, heb ik een hekel aan mensen die kritiek hebben, zonder een greintje ervaring in het leven van destructiviteit. Je kunt het niet begrijpen. Je kunt het niet snappen. Helaas voor jou, ben ik geen puzzel van duizend stukjes. Helaas voor jou, ben ik geen chinees raadsel.

Je advies zou jezelf beter op kunnen volgen. Je advies past beter bij mensen die betaald worden om naar onzin te luisteren. Je advies is geen echt advies, al beweer je van wel. Rot toch op met je handvaten, en ethische onzin. Rot toch op over wat je denkt wat belangrijk voor mij is. Je baseert je script op basis van een paar regels tekst en denkt mij daarmee te kennen.

Want iedere keer als je weer aan het ratelen bent, wil ik je strot opsnijden. Iedere keer als je zogenaamd weer het beste met me voor hebt, fantaseer ik dat ik je van een torenhoog gebouw duw. Elke raad sla ik in de wind, omdat mijn hoofd schreeuwt om een dubbelloops geweer waarmee ik de kop van je romp schiet. Wanneer je vraagt waarom ik ineens zo glimlach, besef je niet dat ik zojuist dacht aan hoe ik je overreed met een tientonner met het pedaal vol ingetrapt.

Je hebt geen idee hoe ik over je denk, geen besef hoe erg je bezig bent om jezelf voor aap te zetten. Ik speel het mee, niet omdat ik het wil, maar omdat ik het moet. Want stel je voor, als je geen podium zou hebben. Dan zou ik je zien als hetgeen wat je bent. Een leeghoofdig stuk onzin, zonder talent of vaardigheden die het nodig vind om anderen te manipuleren zodat je een gevoel van macht hebt om de nare wereld om je heen. Ik weet dat je leven zinloos is, omdat je een spelletje speelt dat hetgeen wat je zogenaamd doet, interessant is.

Ik zit niet te wachten op jouw aanwezigheid. Laat staan om hetgeen wat jij denkt wat goed is voor mij. Neem nou eens mijn advies aan. Koop een touw. Vind een boom. En heb wat genade voor jezelf. Een ander goed advies is om een hoog gebouw op te zoeken. Sta op de rand. Sluit je ogen. En doe een stap naar voren.

Waarschijnlijk vind je mijn advies niets. Maar dat komt omdat je er niet op zit te wachten. Je voelt je waarschijnlijk ook erg beledigd. Ook voel je jezelf waarschijnlijk onterecht en ongevraagd, bekritiseerd. Je kan je vast niet vinden in de beeldspraak. En het advies is wel erg kort door bocht, zul je denken. Niet bepaald constructief voor jezelf alleen voor mij, komt vast omhoog in die hersenpan van je. Mooi zo. Knoop het in je oren, beste medewerker van een overheidsinstelling. Dan begrijp je misschien ooit eens hoe ik me voel.

©SamRain
Hulp