"Taal komt met eigenaardigheden."
— Sam Rain
— Sam Rain
Mijn grootste zonde als schrijver is mijn
slechte gewoonte om spellingblunders te begaan. Van alle talenten die ik bezit,
was het nooit mijn droomwens om schrijver te worden. Ondanks dat ik iedere
vrijdagmiddag een opstel moest schrijven in het beruchte nablijflokaal. Gek
genoeg, waren mijn eerste schrijfsels in het Engels — vanwege het internet,
welke als platform fungeerde voor mijn `blog'. De Nederlandse taal had
eigenlijk nooit zijn weg naar mijn interesse gevonden. Totdat ik begon met het
schrijven in het Nederlands.
Het voordeel van praten is dat spelling niet
opgemerkt kan worden; vooral mijn deftige manier van spreken, verhulde dat mijn
kennis over het gebruik van d, t of dt op het niveau stond gelijkwaardig aan
die van een leerling uit groep 6. En was ik niet bewust van deze fouten, omdat
het de taak van Word zou moeten zijn om mij daarop te wijzen. De boze
buitenwereld, dankzij feedback, bracht mij echter terug naar de kern van het
probleem: mijn beheersing van de Nederlandse taal in schrift vereist de nodige
ontwikkeling.
Uiteraard laat ik mijn werk altijd lezen door
anderen, voordat het op het wereldwijde web wordt geplaatst. Echter, normaliter
ging het erom of het artikel inhoudelijk begrijpbaar was — en dus niet om de
spelling. Vervelend is dat mijn stijl van schrijven, de lat nogal hoog legt.
Lange zinnen, veelvoudig (en vaak onnodig) gebruik van werkwoorden, pleonasmen
en dergelijke eigenschappen van mijn vertelwijze vragen om nauwkeurig en
gedisciplineerd iedere alinea na te lezen. En dat brengt meteen een ander
probleem naar voren: ik ben nogal lui aangelegd.
Nee, er is geen stille ambitie om een
taalpurist te worden. Echter ben ik gedreven door de oosterse filosofie van de
samoerai — perfectie bereiken van het simpelste door oefenen, oefenen, oefenen
totdat het een deel is geworden van het Zelf. Het is perfectionisme dat mij
drijft om terug te stappen in de schoolboeken. Het begrijpen en absorberen van
begrippen die mij voorheen vreemd waren. Zoals het geslacht van zelfstandige
naamwoorden. Het opnieuw onderzoeken van regelmatige en onregelmatige
werkwoorden.
Ik heb goede argumenten om mijn gebrekkigheden
in de beheersing van Nederlands te rechtvaardigen. Maar de oorzaak is niet van
belang — het blijft een onvoltooide vaardigheid die een schrijver als ik hoort
te beheersen. Zolang ik geen meesterschap heb in de taal waarin ik schrijf, zal
de kunst die ik schep tot het niveau 'amateuristisch' beschouwd blijven worden.
Erkenning is geen doel in Zen, maar het neemt niet weg dat ik haar bemin. Er
ligt geen drijfveer in de kritiek, hoewel ik de informatie zie als een signaal.
De ontwikkeling is in beweging omdat ik het beste uit mijzelf wil halen.
Misschien, om bescheiden te klinken, op een dag zal ik foutloos een werk
plaatsen zonder een oogwenk te hebben gedaan op de regels die gelden voor de
spelling. Dat het Nederlands zich heeft verweven met mijn natuur. Hoe prachtig
zal dat zijn!
Foei, Sam. Je Nederlands zuigt. En daar moet
je iets aan doen. Anders ben je geen schrijver, maar een typist; zoals een
schilder die de mooiste afbeeldingen kan bedenken, maar niet in staat is binnen
de lijntjes te kleuren.
©SamRain
Taal
Taal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten