Gevulde Zak Met Lucht

"Geef je kaakspieren eens rust."
                                                 — Sam Rain

Wanneer je praat word ik ziek. Ziek van de schijnheiligheid die je uitbalkt. Je praat alsof je de wijsheid van de wereld en daarboven in pacht hebt. Maar je bent niets. Je kakelt alleen maar na wat je hoort van anderen en voegt niets toe. Je beweert meester en professor te zijn, maar wat jij feiten noemt, noem ik verwijzingen naar fabels.

Je wilt graag het podium — iedereen moet weten dat je er bent. Je praat over politiek, maar je stemrecht heb je nooit gebruikt. Je praat over nieuws, maar de enige informatie die je hebt zijn reeds gestorven koeien. Je praat over geld, dat je niet hebt. Je weet de oplossingen voor de economie, maar snapt niet eens wat koopkracht betekent. Je leest af en toe in een heilig boek en je waant je meteen opperpriester, terwijl je meer zondigt dan de duivel zelf.

Niemand kan je tegenspreken, want je bent ouder. Niemand kan je tegenspreken, want jij weet het beter. Ondanks dat je geen enkele titel noch diploma's hebt, ondanks dat je niet meer bent dan een fabrieksmedewerker. Je kinderen bevestigen je waardeloze genenpoel en naast je vrouw lijkt een chimpansee een raketgeleerde. Spellen kun je amper, maar kritiek op het schrijven van een ander heb je snel genoeg.

De schare van domheid knielt zich neder om je heen. De blinden, die zich laten leiden door een blinde — die beweert te kunnen zien. Je waant je op een plaats waar je niet hoort en tolereert geen mens naast je. Want jij hebt het allemaal gezien, jij weet het allemaal. Als men het zegt op televisie, moet het waar zijn. En alles was vroeger beter, waar je eigenlijk mee wilt verbloemen dat je kennis te kort schiet bij het leren van nieuwe dingen.

Ik zie het narcisme. Ik zie de psychose. Ik zie de identiteitscrisis. Je bent een verloren mens in volledige ontkenning. Ontkenning dat je gefaald hebt. Als man, als vader, als mens. Je hebt het nooit ver geschopt door je mentaliteit. Je hebt nooit carrière gemaakt vanwege je houding. Je bent nooit verder gekomen dan de werkplaats van de fabriek. En toch wil je anderen voorzien van advies. Je salaris is onder modaal, maar je gelooft stellig dat je multibiljonair bent. Je leeft in een illusie. Je leven is namelijk niet zo sprookjesachtig.

Je hebt niet meer dan een ander. Je woont in een huis gefinancierd door huursubsidie. Je rijdt in een typische auto. Je hebt geen goed gevulde spaarrekening. Je vrouw gaat nog altijd naar de C&A voor je onderbroeken en sokken. Je twee shirts van Hugo Boss heb je gekregen op vaderdag. De bank waar je met je reet op zit is zeker dertig jaar oud. Maakt dat je minder? Nee, zeker niet. Maar het bewijst dat je niet meer bent dan een ander.

Niemand wilt eigenlijk horen wat je zegt, behalve diegene die nog leven in tradities uit het jaar nul. Niemand wilt je tegenspreken, omdat de discussie die daarna komt altijd nergens over gaat. Iedereen vind je een betweter. Iedereen tolereert je aanwezigheid en de meeste hopen op een snelle uitweg wanneer je kaken beginnen te bewegen.

Je bent namelijk niets meer dan een zak gevulde lucht. Je hebt niets toe te voegen, je hebt geen inzicht om te delen, noch kan men je beschouwen als een rolmodel. Wanneer je bent overleden, zal niemand zich meer veel om je bekommeren. Je hebt je leven verspild aan je eigen gekwebbel en gezwets. Terwijl je zoveel had kunnen zijn.

©SamRain
Bla