Jongensdromen: piloot worden

Sinds het moment dat de juf uit groep 2 mij voorzag van gele tekenschriften kliederde ik al vliegtuigen. Straaljagers. Misschien kwam het door de film ‘Top Gun’ of de tekenfilms van G.I. Joe; vliegtuigen brachten een grotere euforie dan coladrop of raketijs.

Wanneer ik de grote jet-stream wolken zag, dacht ik dat ik op een dag sneller dan het geluid zou gaan; ver boven iedereen uit. Ongrijpbaar. Onverwoestbaar. Onoverwinnelijk. Gewapend met raketten en afweergeschut de wereld redden. Als ik mocht kiezen tussen de Efteling, Duinrell of Schiphol, dan was de keus snel gemaakt. Opgroeien nabij Leeuwarden heeft voor een F-16 fetishist dan ook zijn voordelen met de vliegbasis in de buurt.

Bouwpakketten maakten het nog erger, niet alleen wist ik nu alle type nummers van een Harrier tot de F117, elk detail werd opgeslagen in mijn raar functionerende geheugen. Ik stond dan ook letterlijk te kwijlen bij de hobbyshop in de stad, waar grote modellen uitgestald stonden, geverfd en bestickerd. Ik speelde dan ook met grote regelmaat ‘Top Gun’ af op de videorecorder, wanneer mijn moeder niet thuis was tot de vliegtuig scenes, over and over again.

Zo fungeerde de krultang van mijn zus als stuurknuppel, wanneer mijn bed veranderde in ware F-16 tijdens mijn dagdromen. Zo vloog ik missies over woestijnen en andere verre gebieden, in contact met de basis door mijn codenaam ‘Viper’.

Op een dag moest ik naar de oogarts. Een bril was het vonnis. Dat vond ik niet zo erg; totdat mijn broer en zus even moesten mededelen dat piloten geen bril mogen hebben. Na weken van verdriet en tranen, kwam er een eind aan mijn vliegtuig fetish.
Ach, misschien goed ook; toen piloot worden vervloog kwam de interesse pas voor meisjes. Goede vervangening. Hehehe.

The End

©SamRain

Piloot worden