Mijn walgelijke zus

“De duivel komt als een engel des lichts.”
                                                            - De Bijbel

Mijn zus zal het best de rol van slang kunnen spelen in het verhaal van Adam en Eva. Verraderlijk als ze is, zorgt ze met wat handige ‘Jedi-mindtricks’ dat jij en je aanhang pardoes uit het paradijs wordt gekukeld. En wat zal ze erna toch hard over lachen.

Hoewel ze best vaak zo’n grapje uithaalt, ben ik zelden ‘echt’ slachtoffer. Waarschijnlijk ben ik iets meer resistent tegen het gif geworden, maar meer omdat ik een hechtere band heb met mijn zus dan met mijn broer – waardoor ik geen “echt” doelwit ben. Tenzij ze in de problemen zit, dan drukt ze op de verkeerde knoppen en ben ik ge-Jedi-mind-tricked. Nee, een IQ van 165 beschermt je er niet tegen. Echt niet.

Als mijn zus iets zegt is het altijd ‘politiek’ correct. Wie er fel op reageert, heeft haar verkeerd begrepen en wie de geheime boodschap wel begrijpt voelt altijd wel een naaldenprik. Ik ben blij dat hypnotiseren geen echter vaardigheid is, want in handen van mijn zus zou de wereld vergaan. Echt waar.

Niet dat ze amoreel is of esthetisch. Haar egocentrische blik op het leven is als een zwart gat dat tijd en ruimte doet krommen, maar ze fungeert als het lampje van een zeeduivel; ze lokt je en biep! – weg ben je. Stoken in relaties, waarheden verdraaien, mannen oplichten, mishandeld worden (om het slachtoffer te spelen en weer andere mannen kan oplichten) en natuurlijk liefelijk mensen geestelijk naar wanhoop drijven. Ja, het klinkt dramatisch – maar het is waar! Mijn vriendin kan haar ook wel afschieten – en zij is de meest vredelievende persoon die ik ken. Ik denk zelfs dat de Dalai Lama van z’n stuk te brengen is en wanneer ze naar de hel gaat zal de duivel haar vast een vacature aanbieden.

Ondanks haar grote kosmische krachten, zit ze in een piepklein lamphuisje. Ze is wat ik noem een ‘pijnlijk’ persoon. Achter de vijf liter plamuur schuilt een geest in scherven wat bij elkaar wordt gehouden door Xanax en Valium. De Bacardi bindt de rest qua persoonlijkheid aan elkaar om iets van een zelfbeeld te projecteren dat het meest wegheeft van een Fata Morgana – ‘Ik ben beter dan iedereen’. Nee, ze zegt het niet. Maar ze denkt het wek. Ik ken haar door en door – en herken veel dingen.

Dat laatste stoort me dan ook; vaak zeggen mensen – ‘Oh, wat lijken jullie op elkaar zeg’. Dan glimlach ik, terwijl mijn spamfilter overuren draait op de rest van het gesprek. Want ik lijk in verreweg niet op mijn zus. Ik bemoei me liever niet met andermans zaken en stoken ben ik helemaal geen fan van. Maar aan de andere kant is het een feit dat er meer is dat ons bindt dan wat ons scheidt. Al ontwaak ik steeds meer, ze blijft mijn zus – hoe diabolisch dan ook.

Ze was niet altijd zo. Het was m’n zus, die er vaker was dan m’n moeder en het was m’n zus die door haar zwakte kracht in mij aanwakkerde als beschermer. Ze heeft me altijd gesteund wanneer ze kon of zelf verdronk en als het echt op bepaalde gebieden erop aankomt zou ze verder gaan dan wie dan ook. Alleen is ze ziek. Ziek in haar geest. Ziek gemaakt door alle ellende die ze heeft gekend. Ja, ‘behind every success story, there is a sad one’.

©SamRain
Mijn zus