“Soms
moet je zwakker worden om sterker te zijn.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Emoties – hoewel ik ze wel heb, zitten ze goed
verborgen. Muren die mensen om zich heen hebben zijn miezerige hapjes zand in
vergelijking met het mijnenveld, de krokodillengracht en stalen omheining plus
automatische uzi’s van mijn geest. Waarom ze er zijn is al lang geen geheim
voor me; ontkennen doe ik dan ook zeker niet.
Noem ze maar op –qua trauma’s en
levenservaring win ik een aantal gouden medailles. Cultuur, strenge opvoeding,
gezinsbreuk, talloze verhuizingen, mishandeling, afwijzing, faalangst,
eenzaamheid, verlies van ouders aan terminale ziektes, en ga zo maar door. Nee,
dat ziet men niet op het eerste gezicht – een zelfverzekerde man met vlotte
babbel, een snelle rekenkamer plus de ‘tall-dark-handsome’ bonus. Maar
daarachter, daar zit het monster vol pijn – vol verdriet.
Verwerken van ellende doe ik dan in
destructief gedrag – drank, agressiviteit naar bijdehante gasten, roken,
liegen, zwijgen; ik heb er zelfs een drugsverslaving in het verleden aan te
danken gehad. Als gif sluimert het naar binnen die de atoombom vult en pats –
weg rationaliteit. Het is de ‘crazy monkey
mind’ die dan overmacht heeft. En het enge is, dat ik het toelaat. Want dat
wil ik. Gewoon verliezen. Gewoon falen.
Wil ik aandacht? Ergens wel, maar niet tijdens
dat gedrag. Het is het gebrek eraan waarom het dan gebeurd. Aandacht van
mezelf, het arrogante dat vind dat ik het wel kan incasseren. Incasseren kan ik
als geen ander – mijn psyche heeft over de loop van tijd meer klappen gehad dan
de bokszak van Badr Hari. Het probleem is dat iedere klap m’n geest ‘verzwaard’
met meer volume. Ja, natuurkundig gezien is het nu zelfs te verklaren wat er
werkelijk gebeurd. Het moet eruit. Het moet losgelaten worden. Er moet afstand
genomen worden. En dat snap ik en ik kan het – alleen niet altijd.
Huilen is zoiets. Ik kan niet makkelijk huilen
– of mijn ‘emo’ mechanisme is simpelweg stuk. Toen m’n vader overleed, was ik
op slot. Evenals bij mijn moeders overlijden. Alleen kan ik bij de laatste een
huilmoment herinneren. Heel even, een minuut en poef – ‘game face on’. Daarvoor
eenmaal: ik had een klap gekregen van een jongetje en rende blèrend naar huis –
waar mijn vader besloot dit laffe gedrag te belonen met een leren riem (zo lang
ik huilde bleef hij ermee slaan). Beide momenten heb ik inmiddels ‘verwerkt’ –
ik vind het wel ‘beschamend’ om het te delen, maar ik word er nu niet eens
kouder of warmer van. Huilen kan ik dus op 2 handen tellen, de keren in de
afgelopen 30 jaar. Bizar is dat de meeste momenten daarvan ook nog eens waren
door tv-momenten. Titanic – nee. (Belle & Het Beest: ja).
Wil ik huilen? Nee, niet echt. Maar de
mechaniek werkt. Er zit een barricade dat mij hiervan weerhoudt. Over praten
doe ik vaak genoeg, maar er is verdriet. Er is pijn. En deze barricade is als
de Berlijnse Muur. Want wat is waar verdriet zonder tranen, waar is pijn niet
opgelost na een huilbui? Mijn vriendin huilt (wat ik naar vind, omdat ik dan er
hooguit fronsend op reageer – of heel commediaal). Mijn ex-werkgever, een man,
kon er ook een potje van bij tegenslag. Huilen was voor mij altijd een teken
van zwakte – maar steeds meer besef ik dat het een expressie is. Oh my God –
het kwartje valt...
Het opheffen van blokkades los je dus niet zo
gemakkelijk op, maar – na het openhartig neerkliederen – moet ik toegeven dat
schrijven heel therapeutisch werkt!
©SamRain
Blokkades
Blokkades
Geen opmerkingen:
Een reactie posten