Er wordt er één jarig, hoera, hoera!

“Vieren betekent waarderen, danken en delen.”
                                                            - Sam Rain

Verjaardagen – sinds mijn moeders overlijden ‘vier’ ik ze niet meer. Ik participeer wel weer, want it happens to be dat mijn schoonmoeder en ik kosmisch gesynchroniseerd zijn. Mijn vriendin denkt er eerder aan dan ik; niet omdat ik een ‘jarig zijn is kul’-filosofie heb, maar omdat mijn verjaardagen die ik vierde eigenlijk nooit als een verjaardag voelden.

Mijn eerste herinnering aan een ‘gevierde’ verjaardag was toen ik 12 jaar was. Als ‘vroeg’ leerling kwam de grote school precies op aanvang van het schooljaar en daarom bedachten ‘mensen’ (lees: familie en naasten) dat praktische zaken als schoolspullen leuke kado’s zijn. Geldbedragen gingen uiteraard naar de ‘ouderbijdrage’ of naar de boekhandel om die dure grap te financieren. Nee, vriendjes van mijn leeftijd kwamen niet – in mijn ex-cultuur was het de gewoonte om dit met je ‘familie’ te vieren. Het ‘negertje’ om de hoek was niet welkom, en een turk of Marokkaan in huis uit den boze. Blanke vriendjes woonden niet in de asbestwijk en zowel, dan waren dat de ‘verkeerde’. Dit ging eigenlijk door tot m’n 15^e.

Mijn ‘leukste’ verjaardagviering was op het pleintje vlak bij mijn school. Met m’n parttime baantje en de ‘semi-legitieme’/gedoogleeftijd van 15 kon ik een tray baco-blikjes kopen en was er een ‘space’taart voor me gebakken. Geen ‘kadootjes’ (behalve puberseks) en een ‘organisatie’ erom heen. Maar wel met de mensen (lees: school en buurtvrienden) waar ik het ook mee wilde vieren.

Hoewel dit heel zielig klinkt, heb ik er geen woede over. Mijn moeder was een gescheiden hindoestaanse vrouw, met een té groot hart. Ze deed haar best om te geven wat ik nodig had en als ‘compensatie’ gaf ze me twee kleine, unieke dingen. Zo stond ze erop als ‘eerste’ mij te feliciteren – op de klokslag. Het andere was dat ze hetgeen kookte waar ik dol op was. En voor mij was het voldoende. Achteraf mocht ze van mij die hele familiemeuk weglaten.

Ik heb m’n verjaardag in India gevierd – alleen. Weg van alles, van iedereen. Gewoon een dag in 38° aan zon ‘gezeten’; met een belletje van mijn tante, die wat minder social media gevoelig was destijds, maar besloot om ‘even’ te bellen. Mijn kado was een mooie telefoonrekening (vanaf de grens betaal je zelf), maar een fijn gevoel.

Mijn ‘allereerste’ kado kreeg ik van m’n vriendin, voor mij. Voor m’n verjaardag. Geen ‘bloemetje’, ‘kaartje’, frutsel, briefgeld, maar een uiterst geheim gehouden kado. Niet een kado dat 2 jaar later ‘gerecycled’ werd naar een ander familielid, net een kado met praktische waarde voor m’n werk – maar gewoon voor mij. Ik was ontroerd. Bewogen. En onbewogen – versteld ervan.

Nu kijk ik anders dan eerst naar mijn verjaardag. Nee, partijtjes zullen nooit mijn ding worden. Maar ik vier het. Vieren omdat ik gezegend ben. Dat er mensen (lees: mijn naasten) zijn die van me houden, me waarderen en onvoorwaardelijk steunen. En dat kado is er één die je niet wensen kan – die is namelijk onbetaalbaar.

©SamRain
Jarig