“We
ontlenen onze identiteit aan de mensen om ons heen.”
- Sam Rain
- Sam Rain
Iedereen heeft mensen om zich heen nodig. Het
sociaal netwerk is iets essentieels. Onze ouders, broers en zussen, vrienden en
collega’s zijn zonder dat we er vaak bewust van zijn onze vaste steunpilaren
voor onze ontwikkeling. We nemen onbewust trekjes van onze relaties over; in
onze hersenen doen ‘spiegelneuronen’ het werk van ‘na-apen’. Onze rolmodellen
en vleugelrelaties zijn grotendeels verantwoordelijk voor ons moreel kompas en
onze normen en waarden.
Grotendeels zeg ik, want gedrag is zowel een
gevolg van onze fysieke natuur. Missende of een overmaat van stofjes in de
bovenkamer, ontwikkeling van onze frontale kwabben of handicaps zorgen vaak
voor onaangename ‘diversiteit’. Wie in een gevestigde orde van normen en
waarden moet bewegen met een fysiek verschil, zal zich hoogstwaarschijnlijk
anders gaan gedragen.
Gedrag heeft altijd een oorzaak; al is het uit
het opzicht dat mensen zich als de ‘apex roofdier’ waant. Mannen die zich
‘macho’ gedragen doen dit om een ‘alpha’ status uit te stralen en toenemend
testosteron bij vrouwen zorgt voor de nodige ‘mannelijke’ trekken. Gedrag wordt
echter pas ‘storend’ wanneer deze niet conform is aan de ‘ecologie’ en het
sociale netwerk er omheen. Het is zelfs zo te zeggen dat de gemeenschap om een
persoon heen het gedrag in stand houdt. Een punker valt pas op bij een bezoekje
aan de Efteling, maar verdwijnt in de menigte bij een punkfestival.
Soms heeft de gemeenschap om een persoon geen
enkele invloed; wanneer de natuur een geintje flikt, is het bijna onmogelijk
zonder medische ingrepen een bepaald gedrag te veranderen of mist er de ‘drive’
om de persoon te stimuleren. Deze manier van ‘negeren en de andere kant
opkijken’ is, ondanks de passiviteit de grootste boosdoener. Natuurlijk moet er
ook geen karaktermoord gepleegd worden op een individu, maar een gezond sociaal
netwerk zou de signalen niet alleen moeten opmerken, maar ook actie ondernemen.
Onze stedelijke ervaringen hebben van ons
individuele separatisten gemaakt. De nodige ‘clan’ mentaliteit kent weinig
waarde meer en het zal aan onze kont roesten hoe met onze buren gaat. Tenzij
het moord, brand, verkrachting is – maar dan bemoeien we ons liever niet met de
‘situatie’. In plaats daarvan gaat de zwarte piet zonder blozen naar media,
schoolvrienden en die ene ‘artiest’. Of we verstikken mensen van iedere
gedachte en het vrije denken, totdat de wolf wel uit de bezwete schapenkleding
moet komen – en we zijn dan in ‘shock’ hoe dit allemaal had kunnen gebeuren.
Ja, ik heb het over gekwelde geesten – mensen
die op andere mensen schieten, zonder geldige reden (is er eigenlijk wel één?).
Een explosie van pijn – en niemand die het weet over het waarom ervan. De enige
bron die hier wat zinnigs op te zeggen heeft komt uit een opmerkelijke hoek.
Tijdens een interview word aan Marilyn Manson (Shock artiest) gevraagd wat hij
zou zeggen tegen de schutters van Columbine, waarop hij antwoordde:
“Ik zou niets zeggen. Ik zou naar ze gaan
luisteren, datgene wat waarschijnlijk niemand deed.”
Onze relaties, of het ontbreken ervan, bepalen
wie we zijn en wat we doen. Er ging namelijk al lange tijd iets mis voordat
Batman in première ging. En datgene zagen de mensen erom heen – en deden niets.
©SamRain
Sociaal netwerk
Sociaal netwerk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten