Op zoek naar mijn identiteit

“Know thyself and thy enemy and thou shall have a 100 victories.”
                                                                                                - Sun Tzu

Identiteit. Wie ben je, waar kom je vandaan en waar ben je nu. Het is méér dan een reisdocument, méér dan je werkverleden. Voor mezelf kom ik pas veel te laat achter m’n identiteit; een paspoort en huiskleur waren voor mij voldoende. Nu is mijn identiteit klaar. Door te ondervinden van alles wat ik niet wil zijn, weet ik nu wie ik ben. Geen Eureka, maar een rustgevende gedachte.

Ik ben een boeddhistische, christelijke man van hindoestaanse afkomst met een Nederlands paspoort. Boeddhistisch, omdat ik geloof in onthechting, geweldloosheid, meditatie en het ontwikkelen van mijn Geest. Christelijk, omdat ik geloof in Jezus als mijn verlosser – naast een goed verhaal, heb ik teveel wonderen gezien en ervaren om het te kunnen negeren. Man, omdat ik klaar ben met kinderachtig gedrag en verantwoordelijkheid neem voor wat ik doe. Hindoestaans, omdat mijn ouders dat zijn en ik automagisch voorzien ben met soortgelijk huidpigment. Nederlands, omdat ik blauwe enveloppen krijg en als een boer kan gedragen – letterlijk, want ik ben geboren in Friesland (ja, shocker!!!) (jâ-jûh keen drek vrind            !)

Voor dit besef, was mijn identiteit nogal abstract. Ondanks dat mijn ouders vreselijk ‘hindoe’ deden (d.w.z. voor de buitenwereld) had ik er niets mee. Beeldjes, daar kan ik niets mee en uren lang zitten om naar de Pandit (hindoe-priester) te luisteren bracht geen interesse op. Ook was mijn moreel kompas stuk: zo was iedereen in m’n familie op dagen ‘vegetarisch’, maar gingen drugshandel en witwaspraktijken gewoon door. Na een eredienst van Sri Krishna, mocht ik gezellig met m’n vaders riem een gebedje leren opzeggen op de maat. Memories!

Qua geweld was het pad écht weg: oog om oog, tand om gebit. De ‘eerste’ daalders heb ik vaak genoeg naar binnen gehaald en tae kwando en thaiboxen waren nooit voor wedstrijden. En nu komt het enge. Zelfs vuurwapens. Ik denk niet dat het nodig is om verder uit te leggen dat mijn denkwijze over geweldloosheid altijd zo is geweest.

Macht, geld en snelheid. Altijd meer en nooit tevreden. Waar de één ging voor de 100 meter, ging ik de 500. Om vooral de bevestiging van anderen te krijgen. God? Spiritualiteit? Nee, dat was toen niets voor mij. God brengt geen mooie vrouwen, blitse carrières of snelle motoren met je duivels handelen. En dat was okay. Want ik deed het, ik kreeg het en allemaal zelf.

Diepe dalen meemaken maakt je naast sterk, ook erg vindingrijk. Ze leren je veel dingen over het leven en de simpliciteit ervan. Ze leren je hoe schreeuwend je ziel is naar gezien worden. Ze leren je moed vinden waar anderen ze zouden opgeven. Maar bovenal zetten ze een spiegel voor je neer – en wat dan reflecteert is niet hetgeen wat je als Narcissus gedacht had te zien.

De ommeslagen kwamen niet abrupt, maar als processen. Waar ik periodiek suïcidaal was, ken ik nu mezelf als iets van titanium gelouterd. Waar ik eens alleen dacht aan wraak en woede is plaats gekomen voor compassie en sympathie. Waar eens alles kon buigen tot twee rechte lijnen, is er nu een referentiekader van grenzen: tot daar en niet verder. Drukte in mijn hoofd heeft plaats gemaakt voor vrede.
Want ik besef dat ik machteloos ben,
en ik besef dat geld niet gelijk is aan geluk
zodat kan stilstaan en tevreden ben
met gewoon simpelweg bestaan.

©SamRain
Identiteit