Multi-dimensionaal politiek bewust

“Wie kijkt naar de horizon, ontdekt dat deze meebeweegt.”
                                                                                    - Sam Rain

Links, rechts, midden. Ik vind het ongelofelijk achterhaald. Als nerd en NRC-er lees ik met grote liefde kennispublicaties van o.a. Gartner™ en Forrester™ (nee, niet van de B&B), die grote multinationals indelen op expertise. Zo ken ik de ‘Magic Quadrant’ van Gartner als leidraad voor veel informatie; waarom is dat politiek niet evenzo?

Ik kan niet zeggen ik ben ‘rechts’, hoewel ik vind dat je moet werken voor je geld, dat kapitalisme geen groter kwaad is, dat je naarmate je inlevert naar vermogen ook best meer mag krijgen. Nee, helaas – ik ben geen voorstander dat men rijkere mensen moet ‘plukken’ omdat dat ‘eerlijk’ is; begeer niet andermans ezel. Punt.
Ik kan niet zeggen dat ik ‘links’ ben, hoewel ik vind dat je ouderen, zieken of sociaal zwakkeren moet helpen. Ik ben níet voor marktwerking in de zorg en ik geloof zeer zeker niet in deporterende treinen voor asielzoekers. Ik ben geen humanist of boomknuffelaar, maar wel degelijk humaan en natuurliefhebbend.

Ik ben ook niet midden; ik geloof niet in altijd ‘polderen’. Er zijn grenzen en bij de grens, basta. Dierenleed goedpraten vind ik walgelijk (al heb ik een hekel aan honden – dat vooral ligt bij hun incompetente baasjes) en dieren moedwillig pijn doen mag rustig op menselijk niveau bestraft worden. Ik ben radicaal fanatiek tegen de doodstraf, maar heb geen bezwaar tegen euthanasie. Ik vind dat je verplicht bent, aan jezelf en de maatschappij om daar jezelf aan te passen. Maar ook dat dit je, qua identiteit, geen schade mag zijn. Ik ben dus links, rechts, midden – afhankelijk van het standpunt. Maar soms boven, onder, schuinlinks, schuin rechts, buiten de lijn.

Waar is de partij die deze visies heeft, zonder de slachtofferrol aan te nemen (zoals de PVV en Hero’s Ding)? Waar is de partij met visie, strategie, competenties en imago, zonder manipulatieve agenda (zoals de G500 en GroenLinks)? Welke partij zegt – “Ik ben mijn identiteit”, met de integriteit en een kosmopolitische overtuiging, zonder gespleten tong (zoals CDA, SGP, ChristenUnie of PvdA)? Wie kent er een partij die denkt aan de armen en zwakken, de ouderen én de jongeren en voert geen onhumaan beleid (zoals de VVD)? Welke partij is realistisch en is eerder ambitieus dan utopisch (zoals de PvdD)? Welke partij begrijpt dat sociale stelsels níet werken zonder eigen belang of marktwerking en dat communisme een vorm van onderdrukking is (in tegenstelling tot de SP)? Welke partij steekt geen dolken in andermans rug, maar leeft op eigen resultaten en eigen kracht (met andere woorden, de tegenpool van D’66)? Welk initiatief kan beloften waarmaken, vloeit over van competentie en maakt opleving tot realiteit?

Het antwoord en de waarheid is dat politieke partijen in Nederland gebaseerd zijn op de stellingen ‘wat we niet willen’, wat ‘teruggedraaid’ moet worden, dat gaat om de ‘inhoud’ – hoe onrealistisch en onhaalbaar die ook is – dat het gaat om de ‘populaire’ opinie en alles wat neerkomt voor een aflevering ‘Saved By The Bell’ (of Degrassi: the next generation voor jongere lezers). Daarom zijn er geen ‘zwevende’ kiezers, maar kiezers die worden gevraagd om concessies te doen aan de poldermethode waar Nederland bekend om staat. Want de ‘zwevende’ kiezer denkt wat Chris Rock zegt over leiderschap:

“I want a motherf***er that moves me.”

En zo lang die er niet is, stem ik op een fabelpartij: PvdD.

©SamRain
Politiek