“De middenman dekt zijn te kort met het rumoer van spel en sport”
- Greshoff
- Greshoff
Het stomme blauwe pompje Aerolin. Zou moeten werken volgens de dokter die klakkeloos het advies aannam van de gymleraar. Want volgens de hufter had ik ‘astma’. Laag gescoord op de Coopertest. Hoewel de blauwe tuit een ‘kicker’ gaf, was het nogal kansloos. Ik rende sneller dan mijn buurtvriendjes, maar langzamer dan mijn klasgenoten. Duh, die staken als torenflats boven me uit. En met lange stelten leg je ook meer afstand af. Hoe heeft die man ooit zijn diploma gehaald.
Een vijf komma zes. Met aerolin. Volgens de gymleraar moest het dan vast iets ‘genetisch’ zijn. ‘De Coopertest’, vroeg hij,’doen ze dat ook in jullie land?’ Ik keek hem aan: ‘Natuurlijk. Ik ben hier geboren’. ‘Nee, daar waar jullie vandaan komen.’ Geen idee. Zonder antwoorden ga ik richting kleedkamer. Eikel.
Mama zit me te observeren. Vraagt of ik de Aerolin wel gebruik. Gelooft me niet. Heeft de gymleraar gesproken. Ben blijkbaar niet normaal. Iets over afwijkingen. Dat hij wel zo aardig is om een voldoende te rekenen. Dat ik hem morgen meteen moet bedanken. Om daarna naar huis te komen. Want we gaan naar het ziekenhuis. Onderzoeken door specialisten.
Ships. Gameboy leeg. Wachten in de wachtkamers. Mama is geïrriteerd van het wachten. Bloedprikken. Longfoto maken. Koude stethoscoop tegen de borst. Arm afgeknepen. Gewogen. De co-assistente komt binnen. Op een fiets met een slangetje in de mond. Trappen tot ik niet meer kan.
‘Hij is gewoon gezond hoor. Coopertest? Oh, u moet advies niet inwinnen buiten deskundigen. Hij is nog niet ontwikkeld, maar hij moet nog 12 worden toch?’ Slimme dokter. Domme leraar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten