“Gegevens zijn een verzameling van informatie; een lijst van gegevens een informatiebron”
- Sam Rain
- Sam Rain
Buiten ‘primitieve datatypes’ en volledige datamodellen zijn er ook speciale structuren voor programma mechaniek, waarvan de ‘lijst’ en het ‘object’ de meest praktische van allen.
De ‘lijst’ of ‘Array’ is een structuur die nodig is om een collectie te maken van gegevens. Deze structuur lijkt zeer complex wanneer deze wordt uitgelegd door een techneut, maar valt eigenlijk reuze mee. Stel we nemen een boek van 1000 pagina’s. Elke pagina bevat een gedicht en een nummer. Om een gedicht snel te kunnen vinden, is het hele boek afzoeken niet een vruchtbare optie. Een inhoudsopgave kost maar een paar pagina’s en bespaart veel tijd, vooral wanneer we veel gedichten gaan selecteren. Een ‘array’ is precies zo’n inhoudsopgave: het gebruikt een ‘index’ om de plaats in het geheugen aan te duiden en een ‘element’ als referentie voor het type gegevens.
Het voordeel van een ‘lijst’ is dat het eenvoudiger werkt bij grote verzamelingen van gegevens; mechaniek zoals sorteren is zelfs zonder lijst een zeer inefficiënt proces. Lijsten in programma’s kunnen op zichzelf weer lijsten bevatten; ze zijn multi-dimensioneel. Ze kan een verzameling van gegevens als element fungeren in een andere lijst. Een data structuur is in feite een lijst van datatypes, daarom valt de ‘array’ ook onder de ‘primitieven’.
Omdat computers altijd tellen vanaf ‘Æ’ is ook het eerste element de 0e referentie in de index; veel talen gebruiken de [ ] vierkante haakjes om de index aan te duiden. Vaak zijn deze daarom numeriek, echter kennen ‘dynamische’ talen ook associatieve indexen, zodat ze ook ‘labels’ kunnen bevatten.
Ter illustratie (in pseudocode) wordt zo een ‘array’ in broncode geschreven:
Dynamische Talen Old School
Declaratie Array MijnLijst [ ] String [10] MijnLijst
Toewijzing MijnLijst [0] = “hallo” MijnLijst [ 0 ] = “hallo”
MijnLijst [1] = “Sam” MijnLijst [ 1 ] = “Sam”
Toewijzing MijnLijst [0] = “hallo” MijnLijst [ 0 ] = “hallo”
MijnLijst [1] = “Sam” MijnLijst [ 1 ] = “Sam”
De flexibiliteit van lijsten verschillen wel vaak in diverse talen: ‘nieuwere’ talen nemen veel werk uit handen, terwijl sommige talen precies willen weten hoeveel elementen er maximaal in de lijst mogen staan. De ‘lijsten’ zijn daarom het eerste waar men naar zou moeten kijken in de documentatie bij het leren van een nieuwe programmeertaal.
Het ‘object’ is een speciale lijst: het is een verzameling ‘broncode’, als het ware een data model voor uitvoerbare code. Hoewel niet alle talen het ‘object’ type gebruiken, zijn ze wel zeer populair; naast de efficiëntie die ze van nature hebben, maken ze een programma zeer ‘modulair’ en zelfstandig. Ieder object is uniek en een verzameling van objecten hebben toch dezelfde procedures tot beschikking. Een taal dat objecten gebruiken als conventie, heet ‘object georiënteerd’.
Objecten worden speciaal gedefinieerd: elk object is een ‘klasse’ (‘class’) en heeft binnen deze klasse toegang tot variabelen die ‘onzichtbaar’ zijn voor alle andere objecten. Ook hebben zij speciale ‘procedures’ die niet verder kunnen ‘kijken’ buiten hun klasse, deze heten ‘methoden’ (‘methods’). Dankzij deze functionaliteit kunnen object klassen vaak opnieuw worden gebruikt, en dus objectgeoriënteerde talen vanwege hun efficiëntie populair zijn in de industriële software.
Ook objectgeoriënteerd ontwerpen begint in ‘pseudo code’. Er is zelfs een standaard voor, namelijk UML (unified modelling language). Echter blijft het een serie ‘eigen’ artikelen waardig, en wordt dat nog even buiten beschouwing gelaten.
Meer lezen over Informatie Technologie? Klik hier voor de inhoudsopgave voor alle artikelen!
Meer lezen over Informatie Technologie? Klik hier voor de inhoudsopgave voor alle artikelen!
©SamRain
Data
Data
Geen opmerkingen:
Een reactie posten