In je ‘early twenties’ plan je nauwkeurig welke feesten en party’s je kunt afgaan, staat je agenda vol ‘sociale verplichtingen’ en is het een waar avontuur om last-minute kerstinkopen te doen. Hoe rumoeriger je was rond het millennium, hoe ‘mellow’ je bent na de drie-nul. Aan de ene kant verdedig je fel dat je in de ‘prime of your life’ bent, ondanks het feit dat je waarachtig gedraagt alsof je een Delta Lloyd uitvaartverzekering hebt afgesloten. In de spiegel zie je de eerste aftakelingsverschijnselen en je vloekt een ongeluk bij iedere citaat van je ouders die eruit floept. Vooral tijdens de feestdagen.
Het is niet meer een verplichting, maar een highlight geworden van het jaar. Single, samenwonend of scheiding-in-zicht: na je 27e heb je geen excuus meer. Je hebt een kerstboom. Nep, kluit of kruis. Met ballen en piek. Daarnaast heb je al weken geleden afgesproken wat de plannen zijn; niks spontaan hier of daar. Nee, jij bent waar de kerststol is. En je vindt ‘m nog lekker ook. Niets mis mee. Ook niet met de trui of sjaal die je krijgt in plaats van de ‘7x afwassen’-bon of ‘ik-masseer-je’ cheque.
Hindoestanen vinden de kerst prachtig: een reden om te zuipen als een Brandsteder, te vreten als een NNBN’er (Net-Niet-BNer), te gast bij koffietijd en hilarisch slash hysterisch over het onderwerp praten als een stel gekleurde klonen van Carlo en Irene. Geen ander volk maakt zich belachelijker dan wij. Een rode Mickey Mouse stropdas, kerststukjes met mini-flesjes van Johnny Walker en vooral in de avonduren/ochtendgloren zullen de buren niet gecharmeerd worden van onze versie van ‘Stille Nacht’ (Stille Nacht, Heilige Nacht... uh repeat 200x en supervals). Kerstcadeautjes: alles jongens onder de 12 Hema sportsokken, meisjes Hema haarspelden, baby’s natuurlijk de uitverkoopartikelen van oktober uit de Prenatal en pubers chocola onder het mom van ‘je waardeert ’t toch niet, dus krijg je ’t niet’. Het eten is standaard; een supergrote pan nasi/bami en kip. Nichtjes van 18 jaar en ouder, ongetrouwd, mogen kerstavond dan ook voornamelijk doorbrengen in de keuken. Al het andere volk +/- 40 a 50 man wandelt het huis rond. Wanneer je ‘andere’ plannen hebt begint de emotionele chantage al weken van te voren. Oma X en Oom en Tante Y hebben je zooooo lang niet meer gezien en ‘Kerst is om bij familie’ te zijn. Bah. Het valt niet mee op te groeien in een disfunctionele familiesfeer.
Want waar gaat Kerst nou eigenlijk echt om? De geboorte van Jezus? De waardering voor je ouders? Het geven van presentjes aan vrienden? Ik vind van niet. Niet dat ik kerst ‘te commercieel’ vind of niet leuk. Ik vind kerst zoiets als Ramadan. Alleen zijn mensen vergeten waar het ook al weer om draaide. Barmhartigheid.
Dit jaar is mijn kerst gewijzigd door onvoorziene omstandigheden. Geen verplichtingen, geen planning. En het doet me reflecteren. Hoe ik sta in de wereld. Hoe ik deel uitmaak van deze wereld. En wanneer mijn kinderen zullen vragen waarom mensen kerst vieren. Hoe wil ik volgend jaar kerst vieren? Wat betekent kerst voor mij?
In Amerika heb je ‘Secret Santa’s’; welvarende mensen die bijstandsmoeders een geldbedrag geven om kado’s te kopen voor hun kroost. Op de radio heb je Serious Request en alle goede doelen zullen de TV voorbijkomen. De kerstgedachte. Iets doen voor anderen. Omdat we allemaal mensen zijn. Iets geven aan hen die niets hebben.
Mijn volgende kerst gaat gepland worden. Geen nasi praktijken. Geen slap geouwehoer. Geen disfunctionaliteit. Op Kerstdag ga ik iets doen voor een ander. stiekem. Zonder dat iemand het weet. In plaats van te krijgen, ga ik iemand de kerstgedachte geven. Zodat, al is het maar één iemand, wanneer dat gebeurd, een moedeloos iemand weet dat er iemand is die om hem of haar geeft. Ik sluit af met de volgende vers uit Genesis; het vers wat me hiertoe geïnspireerd heeft.
‘Am I my brothers’ keeper?’
- ik geloof van wel -
Ik hoop dat iedereen fijne dagen heeft gehad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten