“Ma conviction est sortie du coeur: j’ai pleuré et j’ai cru”
- F. De Chateaubriand
- F. De Chateaubriand
Ray was een Armerikaan met een missie; de kerk stuurde hem van een ‘small town’ op bedieningsweg als zondeling naar Nederland om ervaring op te doen. Via via kwam Ray binnen bij de straathoekwerkers van het lelijke stadje achter de duinen, waar hij de komende tijd zou oogsten voor de Heer. Ik had goede gesprekken met Ray tussen het ‘dienen’ door, we lagen best redelijk op één lijn. Behalve op één punt: Ray liet de voorkeur uitgaan naar de wondere methoden van de Heer, ik was meer van de praktische manier.
Na een dag van teleurstellingen, praatte ik mezelf moed in en vertelde een andere aanpak aan Ray. ‘Sam, you are not the Apostle Paul, you know?’ Inderdaad. Ik was geen apostel. Geen stichter. Alleen maar ik.
Op een dag miste ik de tram naar de bestemming voor straathoekwerkers. Het was redelijk vroeg en mooi weer en ik besloot te gaan lopen. In gedachten dacht ik aan praktische zaken zoals rekeningen, intakegesprekken en zo, zo ver vetrokken dat ik geen aandacht besteedde aan alles wat er gebeurde op straat. Totdat ik voorbij een man liep die vloekend over straat ging. Ik keek om en zag dat de man vies en blijkbaar een zwervend bestaan leed. Hij keek in vuilnisbakken en zocht op de grond. Mijn tempo was groot geweest, ik stond al bij een oversteekplaats. Het licht stond op groen, maar ik bewoog niet. Ik keek in mijn portemonnee. Shit, geen kleingeld, alleen een briefje van 20.
‘Asteblieft’, zei ik, terwijl ik het briefje overhandigde. Zijn ogen sprongen open en het eerste wat hij zei was ‘Oh dear God’ – een stuk of tien keer. Snel liep ik terug naar het stoplicht en terwijl ik overstak hoorde ik geschreeuw: ‘Thank you, God bless you, you are a true apostle’. Blij liep ik verder. Een goede daad zonder houdbaarheidsdatum en een vloekende man de naam God laten uitspreken.
Op een dag kwam een Antilliaanse verslaafde man naar het huis waar we het straathoekwerk organiseerden. Clyde was de 40 voorbij en dacht aan afkicken. Als ex-verslaafde kende ik de moeilijkheden van de eerste stap. Ray en ik overtuigde hem uiteindelijk en we zouden over hem waken tot de duur van de kliniek. Als vrijwilliger heb je niet echt veel middelen tot beschikking, dus moest ik zelf boodschappen halen. Toen ik terugkwam vond ik Ray in paniek: Clyde was ‘kwijt’.
Terwijl Ray uit schuldgevoel bleef bidden en vasten, besloot ik om met de dag verder te gaan. Toen ik voor de tweede maal boodschappen ging halen bij de Turkse supermarkt ‘vond’ ik Clyde. Dronken en high begon hij over de angst en dat hij geen misbruik van ons wilde maken. Ik vroeg uit een opwelling ineens of hij honger had, en wachtte niet eens op zijn antwoord. Snel bestelde ik Döner Kebab broodjes en at met Clyde op de hoek van de straat gretig alles op.
Ineens begon Clyde te huilen: door de tranen heen vertelde hij dat nooit iemand hem zo had behandeld. ‘Jullie zijn net als de apostelen uit de Bijbel’. Paar dagen erna brachten we Clyde nar het afkickcentrum.
Paar jaar later had ik een videogesprek met een aan lager aan wal geraakte Internet beroemdheid. Zijn gezondheid was sterk achteruit gegaan en zou naar Duitsland komen voor behandeling; zijn veteranen polis dekte de kosten niet in de States en de prijs-kwaliteitverhouding in Europa was volgens hem beter.
Eenmaal in Düsseldorf aangekomen, bleken de kosten hoger uitgevallen waardoor de oude veteraan maar een deel van de behandeling kan ondergaan. Als zijn vertaler moest ik hem het slechte nieuws vertellen; en het viel hard. Aan zijn gezicht zag ik dat hij de middelen gewoon niet had. Ik pinde de behandeling, waarop hij plechtig beloofde het terug te betalen. Ik zie dat het niet hoefde, maar wat hij gereserveerd had te geven aan iemand die het nodig had. Waarop hij zei: ‘Sam, you are like the apostle Paul.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten